Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร 653 : หลิงหยุนอีกคน!

Now you are reading Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร Chapter 653 : หลิงหยุนอีกคน! at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

บทที่ 653 : หลิงหยุนอีกคน!

สีหน้าของจ้าวเผิงเฟยซีดเผือด ใบหน้าบวมเปล่งนั้นคล้ำดำ และเหงื่อไหลท่วมตัว!

ไม่รู้ว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริงหรือไม่?! แต่เด็กหนุ่มทั้งสี่คนก็แสดงได้เหมือนจริงอย่างมาก ทุกคนล้วนแล้วแต่อายุไม่เกินยี่สิบปี และเขาเองก็ไม่เคยพบเจอมาก่อน

และจากท่าทางการแต่งตัวของเด็กหนุ่มทั้งสี่คนนั้น ก็ดูไม่เหมือนสมาชิกของแก๊งมังกรเขียวเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ดูออกว่าไม่ใช่คนธรรมดาๆเช่นกัน เพราะแม้ว่าทุกคนจะอยู่ในชุดลำลองสบายๆ แต่เครื่องแต่งกายล้วนแล้วแต่เป็นของแบรนด์เนมทั้งสิ้น!

ยิ่งไปกว่านั้น หลิงหยุนเองก็สามารถรักษาใบหน้าที่บวมช้ำของซูปิงหยานกับเยี่ยนจื่อให้หายได้ภายในพริบตาเดียว และสามารถทำให้พวกเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น คนที่ทำเช่นนี้ได้จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไรกัน?

จ้าวเผิงเฟยถึงกลับหันไปมองซูปิงหยานอีกครั้ง เขาได้แต่คิดอยู่ในใจว่าซูปิงหยานไปรู้จักเด็กหนุ่มที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ก่อนหน้านี้เขาเองก็เคยข่มเหงรังแกซูปิงหยานอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าจะมีใครมาช่วยเธอเลย นอกเสียจากเจ้าเด็กอ้วนคนนั้นคนเดียว!

แต่ซูปิงหยานกลับไม่สนใจมองจ้าวเผิงเฟยเลยแม้แต่น้อย เพราะตั้งแต่หลิงหยุนก้าวเข้ามาในร้าน ดวงตาของเธอก็จับจ้องอยู่ที่หลิงหยุนเพียงคนเดียว เธอกัดริมฝีปากล่างแน่น ในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายขณะที่กำลังทำความเข้าใจในตัวหลิงหยุน

ซูปิงหยานยังจำได้แม่นยำว่า.. เมื่อต้นปีที่จ้าวเผิงเฟยพาลูกน้องมาก่อกวนที่ร้านของเธอ ตอนนั้นหลิงหยุนถูกคนของพวกมันทำร้ายจนใบหน้าบวมเปล่งไปหมด เขาได้แต่เอามือกุมใบหน้าของตนเองไว้ และปล่อยให้พวกมันซ้อมและทำร้ายจนหนำใจ

แต่ตอนนี้.. หลิงหยุนแทบไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำไป เพียงแค่สั่งการไม่กี่คำทุกอย่างก็เรียบร้อย และนั่นทำให้ซูปิงหยานข้องใจอย่างมาก!

ช่างแตกต่างกันกับครั้งนั้นราวฟ้ากับดิน!

ซูปิงหยานยังจำคืนนั้นได้ดี หลิงหยุนถูกคนซ้อมจนใบหน้าบวมปูด และเนื้อตัวเขียวช้ำไปหมดจนไม่สามารถกลับไปที่โรงเรียนได้ แต่ก็ยังยืนยันไม่ยอมไปโรงพยาบาล จนในที่สุดซูปิงหยานจึงต้องพาหลิงหยุนกลับไปที่บ้านของตนเอง และช่วยประคบร้อนตามบาดแผลให้กับเขา ร่างอ้วนๆที่เต็มไปด้วยไขมันของหลิงหยุนนั้นทั้งบวมและเป็นสีม่วงช้ำเต็มไปหมด ทำให้ซูปิงหยานรู้สึกสงสารจับใจ..

“ผมกำลังจะตาย.. ผมกำลังจะตาย..”

คืนนั้น.. หลิงหยุนพูดประโยคเดิมซ้ำๆอยู่เช่นนี้ แม้แต่ซูปิงหยานเองก็คิดว่าหลิงหยุนคงถูกซ้อมจนประสาทเสียไปแล้ว จึงได้พูดจาเพ้อเจ้อไร้สาระเช่นนั้น และเขาก็พูดประโยคเดิมนั้นซ้ำๆจนกระทั่งหลับไป..

ตั้งแต่นั้นมา.. สิ่งหนึ่งที่ซูปิงหยานเข้าใจหลิงหยุนมากก็คือ เขารู้สึกโดดเดี่ยวอย่างที่สุด!

ในคืนที่หลิงหยุนนอนสลบไสลอยู่บนเตียงของเธอนั้น ซูปิงหยานได้โอบกอดร่างของหลิงหยุนไว้ในอ้อมแขนไม่ต่างจากพี่สาวที่ใจดีคนหนึ่ง เธอคอยเช็ดเหงื่อที่ไหลโชกให้กับเขา และคอยปลอบปะโลมเขาไปจนกระทั่งหลับ ส่วนตัวเธอเองนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

แน่นอนว่าหลิงหยุนเองก็ไม่รู้เรื่องนี้ แต่ถึงแม้หลิงหยุนคนก่อนอาจจะรู้เรื่องนี้ แต่หลิงหยุนคนปัจจุบันย่อมไม่รู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน

ตั้งแต่นั้นมา ซูปิงหยานก็คอยเอาใจใส่ดูแลหลิงหยุนไม่ต่างจากพี่สาวคนหนึ่ง และไม่ว่าทั้งคู่จะไปใหนมาใหนด้วยกัน หรือมองตากัน ต่างคนต่างก็รู้สึกว่ามีบางอย่างในดวงตาของอีกฝ่าย แต่ทั้งคู่ต่างก็ไม่มีใครก้าวข้าม

แต่ตอนนี้หลิงหยุนไม่เพียงผอมลงเท่านั้น แต่ยังทั้งหล่อและเก่งกาจไปเสียทุกเรื่องอีกด้วย เขากลายเป็นคนที่มีความสามารถรอบตัวอย่างน่าอัศจรรย์

หลิงหยุนคนเดิมได้หายไปแล้ว!

แต่เมื่อเธอต้องพบกับการก่อกวนอีกครั้ง หลิงหยุนก็ยังมาช่วยเธออีก แต่ครั้งนี้เขากลับจัดการปัญหาทุกอย่างได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ อีกทั้งยังเป็นฝ่ายปลอบโยนเธอ แววตาของเขาที่มองเธอนั้นไม่ใช่แววตาของเด็กหนุ่มเลือดร้อน แต่เป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสงบเยือกเย็นราวกับสายน้ำ..

ซูปิงหยานเชื่อว่า.. หากเธอไม่ใช้ข้ออ้างเรื่องการนำค่าจ้างไปให้กับหลิงหยุนที่โรงเรียนในวันนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอคงต้องจบลงไปแล้วอย่างแน่นอน และสิ่งที่ผ่านมาก็คงเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

และเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ซูปิงหยานที่กำลังมองตาหลิงหยุนก็ถึงกับหัวใจเต้นแรง หูของเธออื้อไปหมดจนไม่ได้ยินสิ่งที่อาปิงพูดกับจ้าวเผยเฟิงแม้แต่คำเดียว

ถึงตอนนี้ฮู๋เหล่าลิ่วก็ได้พาลูกน้องมาอีกสี่คันรถ รวมแล้วก็มากกว่ายี่สิบคน และแต่ละคนก็ล้วนแล้วแต่หน้าตาดุร้ายทั้งสิ้น

“ใคร? ใครกล้าทำร้ายน้องชายของฉัน นี่มันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั๊ย?”

เมื่อร่างผอมแห้งของฮู๋เหล่าลิ่วก้าวลงมาจากรถ เขาก็ร้องตะโกนเสียงดังข่มคู่ต่อสู้ขึ้นมาทันที!

เมื่อผู้คนที่มุงดูอยู่เห็นว่าคนของแก๊งมังกรเขียวตัวจริงมาแล้ว แทบไม่ต้องร้องสั่ง ทุกคนต่างก็หลบออกเป็นสองแถวเปิดทางให้ทันที และนี่คืออำนาจของแก๊งมังกรเขียว!

“ห๊ะ..?!”

ทันทีที่ฮู๋เหล่าลิ่วเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปด้านใน และมองเห็นตี้เสี่ยวอู๋ยืนอยู่ เขาก็ถึงกับยืนนิ่งด้วยความตกตะลึงอยู่ที่หน้าร้านทันที

“ท่านหัวหน้า!?” ฮู๋เหล่าลิ่วดวงตาเบิกโพลงพร้อมกับร้องอุทานออกมาเสียงดัง!

ลูกน้องที่วิ่งตามฮู๋เหล่าลิ่วเข้ามาในร้านต่างก็รู้ว่าตี้เสี่ยวอู๋คือหัวหน้าแก๊งมังกรเขียว ไม้บาสเก็ตบอลในมือถึงกับร่วงลงพื้นทันที

หลังจากหายตกใจ ฮู๋เหล่าลิ่วก็ไม่ลังเลที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง เขารีบเดินตรงเข้าไปคำนับให้ตี้เสี่ยวอู๋ถึงสามครั้งพร้อมกับพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ท่านหัวหน้า.. คิดไม่ถึงว่าท่านจะมาที่นี่ด้วยตัวเอง? ใครกันที่กล้ามาหาเรื่องกับแก๊งมังกรเขียวของเรา? ฉันจะจัดการกับมันเอง!”

ฮู๋เหล่าลิ่วคิดว่านับว่าเป็นเรื่องดีที่ท่านหัวหน้ามาปรากฏตัวในเหตุการณ์สำคัญเช่นนี้ด้วยตัวเอง และเป็นความโชคดีของเขาที่จะได้แสดงความสามารถต่อหน้าท่านหัวหน้า

“พี่.. พี่หก.. คือฉัน..!”

ครั้งแรกที่จ้าวเผิงเฟยเห็นฮู๋เหล่าลิ่วเดินเข้ามาพร้อมลูกน้องอีกมากมายนั้น เขาเองก็นึกดีใจอย่างมาก  แต่ภาพเหตุการณ์ต่อมากลับทำให้เขาถึงนึกโมโหตัวเองอย่างมากที่มีตาแต่กลับไม่มีแวว และแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปทันที!

ท่านหัวหน้า?! ฮู๋เหล่าลิ่วเรียกเขาว่าท่านหัวหน้า?! และแก๊งมังกรเขียวก็มีหัวหน้าอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น! เมื่อคิดได้เช่นนี้จ้าวเผิงเฟยก็ถึงกับหน้าเขียวคล้ำขึ้นมาทันที!

แต่ไม่ใช่เขียวคล้ำเพราะความโกรธ แต่เขียวคล้ำเพราะความตกใจกลัวต่างหาก!

ฮู๋เหล่าลิ่วสังเกตุเห็นว่าจ้าวเผิงเฟยนั่งกองอยู่กับพื้น เขาจึงหันไปมองตี้เสี่ยวอู๋อีกครั้ง และก็ถึงกับตกใจสุดขีดเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่า นี่จ้าวเผิงเฟยถูกหัวหน้าแก๊งมังกรเขียวทำร้ายหรือนี่?!

แต่ตี้เสี่ยวอู๋เองก็ไม่ปล่อยให้ฮู๋เหล่าลิ่วต้องคาดเดาอยู่นาน เขาพูดขึ้นทันทีว่า “ฉันเป็นคนจัดการกับมันเอง แล้วก็ลูกน้องของมันอีกยี่สิบคนที่กองกันอยู่ในห้องนี้ด้วย แต่ตอนนี้ฉันไม่ใช่หัวหน้าแก๊งมังกรเขียวอีกแล้ว หัวหน้าแก๊งมังกรเขียวคนใหม่คือเขา!”

หลังจากได้โอกาส.. ตี้เสี่ยวอู๋ก็รีบปลดตัวเองออกจากตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมังกรเขียว และรีบยกตำแหน่งหน้าที่นี้ให้กับอาปิงทันที!

เมื่อฮู๋เหล่าลิ่วได้ยินว่าคนที่จ้าวเผิงเฟยมีเรื่องด้วยก็คือหัวหน้าแก๊งมังกรเขียว เขาถึงกับใจเต้นอย่างแรง และตอนนี้ขาทั้งสองข้างก็เริ่มสั่นจนเกือบจะทรุดลงไปกองกับพื้นเช่นกัน!

“จ้าวเผิงเฟย! นี่แกสมองเสื่อมไปแล้วหรือยังไงกัน? ถึงได้กล้าไปมีเรื่องกับหัวหน้าแก๊งมังกรเขียวแบบนี้?!”

แม้ว่าฮู๋เหล่าลิ่วจะตกใจและหวาดกลัวอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าทรุดลงไปกองกับพื้น และรีบเดินตรงเข้าไปหาจ้าวเผิงเฟยที่โทรเรียกให้เขามา แล้วยกขาขึ้นเตะเข้าไปอย่างแรง!

จ้าวเผิงเฟยร้องขอความเมตตาอย่างน่าสมเพช และหลังจากที่ฮู๋เหล่าลิ่วจัดการกับจ้าวเผิงเฟยแล้ว เขาก็เดินตรงไปโค้งคำนับอาปิงถึงสามครั้งพร้อมกับพูดขึ้นด้วยท่าทางเคารพนบนอบ

“เหล่าลิ่ว –  จากห้องปัญญา โถงสมาชิก แห่งแก๊งมังกรเขียวทำความเคารพท่านหัวหน้าคนใหม่!”

แม้ว่าจะไม่มีพิธีรับมอบตำแหน่งอย่างเป็นทางการ แต่เมื่อตี้เสี่ยวอู๋บอกว่าอาปิงคือหัวหน้าแก๊งมังกรเขียวคนใหม่ แน่นอนว่าฮู๋เหล่าลิ่วจะต้องน้อมรับ และให้ความเคารพ

อาปิงยังคงยืนนิ่ง สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย แต่ก็ยอมรับการทำความเคารพจากฮู๋เหล่าลิ่วพร้อมกับสั่งว่า

“ฮู๋เหล่าลิ่ว พรุ่งนี้นายมีหน้าที่รับผิดชอบพาจ้าวเผิงเฟยไปจัดการโอนบ้านทั้งสองหลัง เงินในบัญชีจำนวนสามล้านห้าแสน และร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่อีกสี่ร้าน มอบให้กับพี่สาวท่านนี้เป็นค่าเสียหายด้วย!”

“แล้วจัดการส่งจ้าวเผิงเฟยเข้าไปสำนึกผิดภายในโถงลงทัณฑ์..”

จากนั้นอาปิงก็ยกมือขึ้นชี้ไปรอบๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ส่วนพวกที่มาสร้างความวุ่นวายในร้านนี้ทั้งหมด หลังจากที่พวกเราออกไปแล้ว นายจัดการเรียกตำรวจมาลากคอพวกมันไปเข้าคุกให้หมดด้วย!”

“ส่วนนาย.. โทษฐานที่ทำงานไม่ระมัดระวังจนเกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้ ฉันจะยึดบ่อนของนายเป็นเวลาสามปี ภายในสามปีนี้นายมีหน้าที่ดูแลกิจการเท่านั้น แต่รายได้ทั้งหมดจะตกเป็นของแก๊งมังกรเขียว หลังจากนั้นสามปีจึงค่อยคืนให้กับนาย แต่ก็ยังต้องดูความประพฤติของนายอีกทีด้วย!”

“เรื่องความเสียหายที่เกิดขึ้นภายในร้านนี้ นายจะต้องเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ภายในหนึ่งอาทิตย์ร้านอินเทอร์เนตนี้ต้องกลับมาเปิดบริการได้ตามปกติ!”

“มีปัญหาอะไรมั๊ย?”

ฮู๋เหล่าลิ่วถึงกับเหงื่อตกและในใจได้แต่กร่นด่าจ้าวเผิงเฟย ช่างเป็นความโชคร้ายของเขาเสียจริงๆ เขาเหลือบมองจ้าวเผิงเฟยเล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า

“ไม่มีปัญหาครับท่านหัวหน้า!”

‘ไอ้ลูกหมา.. จะมีเรื่องกับใครก็ไม่มี ดันมามีเรื่องกับหัวหน้าแก๊งมังกรเขียว แล้วยังเสือกโทรเรียกฉันมาให้อับอายขายหน้าและซวยไปด้วย!’

หลังจากที่อาปิงพูดจบ เขาก็เดินไปหาหลิงหยุนพร้อมกับกระซิบถามว่า “พี่หยุน.. ฉันจัดการแบบนี้พอใจมั๊ย?”

หลิงหยุนไม่พูดอะไร และเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปหาจ้าวเผิงเฟยพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“จ้าวเผิงเฟย.. แกจำได้มั๊ยว่าเคยทำร้ายฉัน?”

จ้าวเผิงเฟยทั้งหวาดกลัวและงุนงง เพราะหลิงหยุนนั้นเปลี่ยนไปมาก และเขาก็จำหลิงหยุนไม่ได้จริงๆ

“พ่อหนุ่ม.. เธอเป็นใคร..?!”

หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับตอบไปว่า “ฉันก็หลิงหยุนไง!”

ใบหน้าของจ้าวเผิงเฟยถึงกับเปลี่ยนเป็นสีม่วงทันที ริมฝีปากของเขาอ้ากว้างด้วยความตกใจพร้อมกับพูดตะกุกตะกัก

“เธอ.. นี่เธอคือเด็กอ้วนคนนั้นจริงๆเหรอ?”

จ้าวเผิงเฟยรู้สึกราวกับฟ้ากำลังจะถล่มลงมา! เขายังจำได้ว่าครั้งนั้นเขาได้จัดการซ้อมหลิงหยุนอย่างสนุกสนาน และคิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์เดียวกันนั้นกำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง

แย่แล้ว! หัวหน้าแก๊งมังกรเขียวทั้งสองคนยังต้องเชื่อฟังคำสั่งของหลิงหยุน นี่เขาจะไม่ถูกซ้อมปางตายเลยงั้นหรือ?!

เขาคงต้องตายแน่ๆ!

เมื่อได้ฟังหลิงหยุนพูดจบ ถังเมิ่งที่ยืนอยู่ก็ก้าวไปหาจ้าวเผิงเฟยด้วยความโมโหพร้อมกับร้องตะโกนออกไปว่า

“แกเตรียมตัวหายไปจากโลกนี้ได้เลย!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงหยุน แม้แต่ตี้เสี่ยวอู๋กับอาปิงต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที อาปิงถึงกับรู้สึกว่าเขาลงโทษจ้าวเผิงเฟยเบาเกินไป

หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร..” เขาพอใจกับผลงานของอาปิงมาก..

หลิงหยุนสั่งให้ถังเมิ่งหยุดพูด แล้วเดินตรงเข้าไปหาจ้าวเผิงเฟย จัดการจี้ไปที่จุดตันเถียนใต้ท้องน้อยของมัน และจุดตันเถียนของมันก็หมุนเร็วราวกับพายุเฮอริเคน

“ที่เหลือพวกนายสามคนจัดการไปก็แล้วกัน ฉันกลับก่อนล่ะ!”

พูดจบหลิงหยุนก็ประคองซูปิงหยานและเยื่ยนจื่อเดินออกไปจากร้าน

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด