บทที่ 701 : ลุยเดี่ยว!
　　-อาวุโส..ท่านได้โปรดระวังตัวด้วย! ที่นี่มียอดฝีมืออยู่มากมาย ทางที่ดีท่านหนีไปก่อนจะดีกว่า และช่วยไปบอกพ่อของข้าด้วยว่า ข้า-หลิงเย่วสบายดี!-
　　หลิงเย่วใช้กระแสจิตบอกหลิงหยุนขณะที่เดินกลับเข้าไปในกระท่อมสีดำหลังเล็กเขารู้ว่าตัวดีว่าตนเองนั้นไม่อาจช่วยอะไรหลิงหยุนได้
　　หลิงหยุนยิ้มอย่างขมขื่นและได้แต่คิดในใจว่า ‘ลุงสอง.. ท่านเรียกข้าว่าอาวุโส ความจริงข้าไม่อาจยอมรับได้ แต่เพราะสถานการณ์บีบบังคับ ข้าคงไม่มีเวลาอธิบายอะไรมาก..’
　　หลิงหยุนไม่สนใจยอดฝีมือเจ็ดแปดคนที่ล้อมอยู่เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูกระท่อมสีดำหลังเล็กนั่น
　　แต่เพียงไม่นานก็มีเสียงของยอดฝีมืออีกมากมายกระโดดออกมาจากบ้าน และพากันวิ่งตรงมาที่กระท่อมสีดำล้อมหลิงหยุนไว้
　　“สหายเจ้ามาจากใหนกันแน่ถึงได้กล้าบุกเข้าบ้านตระกูลเฉินเช่นนี้ นี่เจ้าคงเบื่อชีวิตมากแล้วสินะ!” หนึ่งในนั้นพูดเย้ยหยันหลิงหยุน
　　ยอดฝีมือที่เข้ามารายล้อมหลิงหยุนอยู่นั้นต่างก็คิดว่าหลิงหยุนไม่มีทางที่จะหลบหนีไปได้อย่างแน่นอน และเมื่อมั่นใจว่าหลิงหยุนไม่มีทางหนีรอดไปได้แน่ ทุกคนจึงเริ่มรู้สึกวางใจ
　　“หยุดพล่ามไร้สาระได้แล้ว!ตระกูลเฉินชั่วช้าเลวทรามนัก! ถึงกับกล้าจับตัวคุณชายสองแห่งตระกูลหลิงมาขังไว้ วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเขา หากพวกเจ้าไม่อยากตายก็หลีกไปซะ! ข้ายังไม่ต้องการสังหารผู้ใดในคืนนี้!”
　　หลิงหยุนร้องบอกด้วยสีหน้าท่าทางสงบนิ่งสายตาของเขาเย็นชาแต่ก็คมกริบเมื่อจ้องมองเหล่าชายชุดดำที่อยู่ตรงหน้า..
　　“ฮ่า..ฮ่า..”
　　ใครบางคนหัวเราะออกมาเสียงดังและจู่ๆ ชายชราร่างสูงอายุราวหกสิบปีก็แทรกตัวออกมาจากกลุ่ม แววตาอันตรายคู่นั้นจ้องมองหลิงหยุนด้วยความรู้สึกประทับใจพร้อมกับพูดขึ้นว่า
　　แทบไม่ต้องไตร่ตรองด้วยซ้ำไป..ดูจากดวงตาแล้วเป็นคนตระกูลเฉินอย่างแน่นอน!
　　“สหาย..ท่านโอหังเกินแล้ว! ในเมื่อท่านรู้ว่าตระกูลเฉินเป็นผู้จับตัวหลิงเย่วมาขังไว้ ท่านยังคิดว่าจะมีโอกาสกลับออกไปได้อีกงั้นรึ”
　　หลิงหยุนเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย“เจ้าคนตระกูลเฉิน.. เจ้าชื่ออะไร”
　　“ข้าคือเฉินไห่คุนในเมื่อท่านค้นพบสถานที่แห่งนี้แล้ว ท่านยังคิดว่าข้าจะปล่อยท่านกลับไปงั้นรึ”
　　เฉินไห่คุนไม่เปิดโอกาสให้หลิงหยุนได้พูดก็สั่งการให้สังหารหลิงหยุนเสียแล้ว..
　　“เฉินไห่คุน..”
　　หลิงหยุนทวนชื่อเบาๆและในใจก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา..
　　แทบไม่ต้องคิด..เฉินไห่คุนจะต้องเป็นผู้ที่ดูแลคฤหาสน์หลังนี้ และมีหน้าที่ดูแลสั่งการเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายที่อยู่ในบ้าน
　　แต่ระหว่างที่หลิงหยุนกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นเฉินไห่คุนก็โบกมือไล่คนอื่นๆให้ถอยห่างไป พร้อมกับร้องตะโกนออกมาว่า
　　“ทุกท่านหลบไป..คืนนี้ข้าจะเป็นคนสังหารมันเอง!”
　　ยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-4กระโดดมายืนตรงหน้าหลิงหยุน พร้อมกับพุ่งหมัดเข้าใส่หน้าอกหลิงหยุนทันทีหวังให้เขาต้องกระอักเลือด..
　　“ในเมื่อเจ้าต้องการ..”
　　หลิงหยุนทำเสียงเย้ยหยันพร้อมกับยื่นหมัดของตนเองออกไปรับหมัดของเฉินไห่คุนในขณะที่ร่างของตนเองยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่..
　　เปรี้ยง!
　　“โอ๊ย..”
　　ทันทีที่สองหมัดปะทะกัน..แขนข้างขวาของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-4 ก็ถึงกับแตกหัก..
　　“อ๊าก..”
　　ร่างของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-4กระโดดถอยออกไปพร้อมกับกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาโหยหวนราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์
　　ร่างของเฉินไห่คุนลอยละลิ่วออกไปหนึ่งในยอดฝีมือที่รายล้อมอยู่ยื่นมือออกไปรับร่างของเฉินไห่คุนที่ได้รับบาดเจ็บไว้ แต่ร่างของยอดฝีมือผู้นั้นก็ถึงกับถูกแรงกระแทกจนลื่นไถลออกไปราวเจ็ดแปดก้าวจึงหยุด สีหน้าของเขาถึงกับซีดเผือดในทันที!
　　เมื่อได้เห็นเช่นนั้น..ทั้งเฉินไห่คุนและยอดฝีมือที่รายล้อมอยู่ต่างก็พากันตกใจ ทุกคนต่างก็หันไปมองหน้ากัน พร้อมกับคิดในใจว่าคนผู้นี้ถึงกับสามารถชกยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-4 ได้ในหมัดเดียว นี่เขาต้องแข็งแกร่งเพียงใดกันจึงจะทำเช่นนั้นได้!
　　ส่วนหลิงหยุนที่ทำให้ทุกคนในที่นั้นต่างพากันตกตะลึงก็ยังคงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวเช่นเดิม!
　　เฉินไห่คุนเหลือบมองพร้อมกับกัดฟันเดินไปหาชายชราผู้หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า“อาวุโสตู้.. ได้โปรดจัดการกับคนผู้นี้ด้วย! ตระกูลเฉินจะไม่ลืมบุญคุณท่านเลย!”
　　ดังคำพูดว่า..ทหารรับใช้กองทัพ! ยอดฝีมือเหล่านี้ต่างก็กินดื่มอยู่บ้านตระกูลเฉิน อีกทั้งแต่ละสำนักต่างก็ได้รับข้าวของเงินทองที่ตระกูลเฉินเป็นผู้จัดหาให้ แน่นอนว่าคงไม่สามารถยอมล่าถอยในนาทีวิกฤติเช่นนี้ได้ ไม่เช่นนั้นหากกลับไปที่สำนัก ก็คงไม่พ้นต้องถูกลงโทษอย่างหนัก
　　ชายชราที่ไม่สามารถคาดเดาอายุได้ผู้นี้เมื่อได้ฟังคำพูดของเฉินไห่คุน เพียงแค่พยักหน้าไม่พูดไม่จา และก้าวเดินออกมาด้านหน้าทันที
　　“ข้า..ตู้เฉิงแห่งสำนักฉิงอี้ ต้องขอคำชี้แนะจากท่านแล้ว!”
　　ตู้เฉิงไม่พูดพล่ามทำเพลงให้เสียเวลาอีกร่างของเขาพุ่งตรงเข้าไปหาหลิงหยุนทันที
　　หลิงหยุนมองขั้นกำลังภายในของยอดฝีมือที่ชื่อตู้เฉิงไม่ออกจึงไม่กล้าที่จะประมาทหรือบุ่มบ่าม และเมื่อตู้เฉิงเข้ามาใกล้ หลิงหยุนจึงซัดออกไปอีกหนึ่งหมัด!
　　หมัดปีศาจเถียนกัง!
　　หมัดแข็งแกร่งทรงพลังทั้งสองหมัดปะทะกันอย่างรุนแรงร่างของหลิงหยุนยังคงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว แต่ร่างของตู้เฉิงนั้นถูกแรงกระแทกจากหมัดของหลิงหยุนลอยละลิ่วออกไปอีกคน!
　　“โอ้ว!”
　　“นี่..ยอดฝีมือจากที่ใหนกัน!”
　　ยอดฝีมือหลายคนต่างก็ร้องอุทานออกมาพร้อมกันทุกคนต่างก็รู้ดีว่าตู้เฉิงแห่งสำนักฉิงอี้นั้นเป็นปรมาจารย์คนหนึ่งเลยก็ว่าได้ วรยุทธและกำลังภายในของเขานั้นอยู่ในขั้นเซียงเทียน-6 แต่กลับพ่ายแพ้ให้กับหลิงหยุนได้อย่างง่ายดาย!
　　ตู้เฉิงไม่ได้รับบาดเจ็บหลังจากที่ลุกขึ้นมาได้ เขาก็สะบัดข้อมือเบาๆ สีหน้าและน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป..
　　“นี่เจ้าเป็นใครกันแน่ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”
　　“ไม่มีใครส่งข้ามาทั้งนั้น..ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยคน! ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้องการสังหารผู้ใด หากเจ้าปล่อยให้ข้าพาคนตระกูลหลิงออกไปจากที่นี่ ข้าจะไม่ทำร้ายพวกเจ้า..”
　　เมื่อเฉินไห่คุนเห็นหลิงหยุนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ก็ถึงกับตกใจยิ่งขึ้นกว่าเดิม!เขารีบหันไปสั่งยอดฝีมือที่อยู่ข้างๆ
　　“คนผู้นี้ฝีมือสูงส่ง..ข้าว่ากำลังภายในของมันคงจะต้องสูงกว่าเซียงเทียน-7 ทุกท่านบุกเข้าไปพร้อมกันเลยจะดีกว่า!”
　　แต่แล้วจู่ๆตู้เฉิงก็ยกมือขึ้นห้ามพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า“ไม่.. คนผู้นี้ยังไม่ถึงขั้นเซียงเทียน-7 ข้าจะจัดการกับมันเอง!”
　　จากนั้น..ตู้เฉิงก็สูดลมหายใจลึก เขาบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาหลิงหยุนเพื่อลงมืออีกครั้ง!
　　หลิงหยุนอยู่ในท่ายืนเอามือไพล่หลังและกำลังรอคอยตู้เฉิงที่ก้าวเข้ามาตรงหน้าอย่างเงียบๆ แต่แล้วจู่ๆ ก็ฟาดฝ่ามือที่รุนแรงและรวดเร็วออกไปทันที!
　　ฝ่ามือสวรรค์!
　　ปัง!ปัง!
　　ฝ่ามือทั้งสองข้างของหลิงหยุนฟาดใส่ร่างของยอดฝีมือสองคนที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะฟาดใส่ร่างของตู้เฉิงเป็นรายต่อไป
　　ร่างผอมบางของตู้เฉิงลอยละลิ่วออกไปอีกครั้งและพุ่งกระแทกเข้ากับร่างของยอดฝีมืออีกเจ็ดแปดคนที่ยืนอยู่ ทุกคนต่างก็กรีดร้องออกมาเสียงดัง!
　　ฝ่ามือสวรรค์ของหลิงหยุนนั้นรุนแรงและทรงพลังยิ่งกว่าหมัดปีศาจเถียนกังหลายสิบเท่า และยากที่ใครจะสามารถต้านทานได้ และเมื่อไหร่ก็ตามที่ใช้ฝ่ามือสวรรค์ พลังในการทำลายล้างก็จะสูงมาก!
　　ยอดฝีมือสองคนที่เพิ่งถูกฝ่ามือที่มีพลังหยิน-หยางของหลิงหยุนเข้าไปนั้นเส้นลมปราณภายในร่างกายถึงกับถูกทำลายในทันที และครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะตู้เฉิงได้รวบรวมลมปราณทั้งหมดปกป้องจุดตันเถียนของตนเองไว้ได้แล้วล่ะก็ วิชาของเขาที่ฝึกฝนมาก็คงต้องถูกหลิงหยุนทำลายจนหมดสิ้นแล้ว!
　　ใบหน้าของตู้เฉิงซีดเผือดและถึงกับกระอักเลือด เขาจ้องมองหลิงหยุนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้ากระท่อม ตู้เฉิงรับรู้ได้ถึงฝ่ามือร้อนและเย็นอันแข็งแกร่งที่ยากจะต้านทานได้ของผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า และในใจถึงกับสั่นไหวด้วยความกลัว!
　　‘ลมปราณที่ปกป้องร่างกายของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-6ไม่เลวเลยทีเดียว!’
　　“แน่แล้ว!นี่ไม่ใช่กำลังภายในของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียนอย่างแน่นอน! แต่เป็นความแข็งแกร่งแบบใหนกัน.. ช่างน่ากลัวยิ่งนัก!”
　　เฉินไห่คุนมองดูตู้เฉิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการรับมือกับหลิงหยุนเพียงแค่สองครั้งตัวเขาเองนั้นไม่สามารถต่อกรกับหลิงหยุนได้อย่างแน่นอน ดวงตาของเฉินไห่คุนเบิกโพลงพร้อมกับร้องตะโกนออกไปราวกับคนคลุ้มคลั่ง
　　“เร็วเข้าทุกคน..อย่าให้มันหนีออกไปได้! ทุกท่านบุกเข้าไปพร้อมๆกันเลย!”
　　ความลับเรื่องนี้ของตระกูลเฉินไม่อาจให้แพร่งพรายออกไปได้ไม่เช่นนั้นตระกูลเฉินคงต้องแย่แน่ๆ และเขาคงไม่สามารถที่จะกลับไปอธิบายอะไรให้กับน้องชายคนที่สองซึ่งเป็นผู้นำตระกูล และเหล่าอาวุโสของตระกูลฟังได้ ดังนั้นเฉินไห่คุนจึงจำเป็นต้องรีบจัดการกับหลิงหยุนให้เร็วที่สุด!
　　ยอดฝีมืออีกสี่ห้าคนต่างก็พุ่งเข้าหาหลิงหยุนพร้อมกันในมือของพวกเขามีทั้งกระบี่ ดาบและอาวุธที่ตนเองถนัด ต่างก็ทิ่มแทงเข้าใส่หลิงหยุนกันอย่างบ้าคลั่ง!
　　“พวกเจ้ารนหาที่ตายชัดๆ!”
　　หลิงหยุนไม่รอช้า..เขาเรียกกระบี่โลหิตแดนใต้ออกมาทันที และเพียงแค่ดาบเดียวของหลิงหยุน ก็สามารถตัดกระบี่ และดาบในมือของยอดฝีมือทั้งห้าคนได้ อีกทั้งพลังหยินที่เย็นยะเยือกซึ่งกระจายสู่ตัวกระบี่โลหิตแดนใต้นั้น ก็ฟันเข้ากับร่างของยอดฝีมือทั้งห้าคนขาดในทันทีจนเลือดไหลนองเต็มพื้นไปหมด!
　　“ระวังกระบี่นั่น..”ยอดฝีมือบางคนที่สายตาว่องไวถึงกับร้องอุทานออกมา!
　　“นั่น.. นั่นมันกระบี่โลหิตแดนใต้! มันเป็นคนของพรรคมาร มันมีกระบี่โลหิตแดนใต้อยู่ในมือ!” ยอดฝีมือหลายคนร้องออกมาเสียงดัง!
　　หลิงหยุนได้แต่นึกเย้ยหยันอยู่ในใจ‘ไร้สาระสิ้นดี! ใครถือกระบี่โลหิตแดนใต้ก็ต้องกลายเป็นคนของพรรคมารงั้นรึ หากข้าถือปังตอ คงต้องกลายเป็นพ่อค้าขายหมูสินะ!?’
　　“ในเมื่อเป็นคนของพรรคมาร..ทุกคนจะมัวนิ่งอยู่ทำไม รีบสังหารมันทิ้งซะ!”
　　ยอดฝีมือมากกว่าสิบคนต่างก็ร้องตะโกนออกมาเสียงดังและต่างก็ถืออาวุธในมือพุ่งเข้าหาหลิงหยุน แต่ละคนต่างก็ใช้วิชาที่ตนเองถนัดเข้าจู่โจมหลิงหยุน!
　　‘ข้าอยากจะไว้ชีวิตพวกเจ้า..แต่พวกเจ้ากลับวิ่งเข้ามาหากระบี่ของข้าเอง!’
　　หลิงหยุนได้แต่นึกเย้ยหยันอยู่ในใจเขากวัดแกว่งกระบี่โลหิตแดนใต้ใส่กลุ่มยอดฝีมือที่พุ่งเข้ามาไม่หยุด กระบี่วิเศษในมือของหลิงหยุนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับมังกรดำร่ายรำ และตัดร่างของยอดฝีมือสิบกว่าคนที่จู่โจมเข้ามาได้ง่ายดายราวกับผัก.. และเวลานี้บริเวณนั้นก็เต็มไปด้วยเลือดสดๆที่กำลังไหลเจิ่งนอง
　　เมื่อเหตุการณ์สงบหลิงหยุนยังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูกระท่อมสีดำ และในมือซ้ายถือกระบี่ชี้ไปข้างหน้าพร้อมกับจ้องมองเหล่ายอดฝีมือที่ร้องคร่ำครวญโหยหวนอยู่บนพื้นด้วยแววตาเหยียดหยัน
　　“อาวุโส..ท่านทำเกินไปจริงๆ! เพียงแค่ต้องการช่วยคน แต่กลับฆ่าคนมากมายถึงเพียงนี้ วันนี้ท่านทำเกินไปแล้ว!”
　　เสียงพูดดังขึ้นและร่างของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียนสองคนก็กระโดดเข้ามา หลิงหยุนไม่สามารถมองเห็นขั้นกำลังภายในของทั้งคู่ได้
　　“งั้นรึเจ้าไม่ห้ามพวกเขา แต่กลับมาโทษว่าข้าสังหารคนไปมากมาย ในเมื่อเจ้ากล่าวหาข้าเช่นนี้ ข้าก็จะไม่ปราณีเจ้า!”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับคิดว่า..มันต้องตาย!