บทที่ 14 วิกฤตของเรย์น่า (2)

ณ โรงซ่อมบำรุงกิกันท์ข้างใต้สนามประลอง

มันไม่ได้เป็นแค่เพียงสถานที่ที่หายากเท่านั้น แต่มันยังเป็นสถานที่ที่เข้าไปได้ยากด้วยเช่นกัน

“ที่นี่ ห้ามไม่ให้บุคคลภายนอกเข้า” อัศวินที่ทำการเฝ้าประตูกล่าว

ลุคค่อยๆหยิบเหรียญทองออกจากกระเป๋าแล้วนำมาวางไว้บนมือ

“ห้ะ! ท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะ…”

“ชู่ว.. อย่าส่งเสียงดังไป มองดูเหรียญนี่ดีๆสิ”

อัศวินรับสินบนแล้วเดินไปเปิดประตูเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร

ทันทีที่ลุคเข้ามาในโรงซ่อมบำรุง เขาก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ร้อนระอุ ลุคมองไปรอบๆด้วยดวงตาที่เฉียบคมของเขา

ลุคได้เห็นกิกันท์ยืนเรียงรายอยู่ตลอดทางเดินของเขา มันมีพ่อมดกับคนควบคุมกำลังดูแลรักษากิกันท์ของพวกเขา

ลุคมุ่งหน้าตรงไปยังกิกันท์ที่ถูกแยกส่วนออกมา แต่เมื่อเขาได้เข้าไปใกล้ๆ เหล่าพ่อมดและผู้ควบคุมก็ได้ออกมาหยุดเขา พร้อมกับทหารรับจ้างที่เดินตามมาทีหลัง

เนื่องจากบุคคลภายนอกไม่สามารถที่จะเข้ามาในนี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าลุคเป็นคนของตระกูลอื่นที่มาเพื่อสอดแนม

“เจ้าเป็นใครกัน? สายลับเหรอ?”

“ข้าแค่มาเพื่อดูเฉยๆ” เมื่อได้ยินคำตอบของลุค เหล่าพ่อมดก็เริ่มแสดงท่าทีผ่อนคลายออกมา

“อืม.. ไม่มีพลังเวทหรือเครื่องมืออะไร โอเคเจ้าสามารถอยู่ดูได้ แต่ถ้ามาขวางการทำงานของพวกเราเมื่อไหร่ เจ้าจะถูกไล่ออกจากตรงนี้แน่”

หลังจากยืนยันว่าลุคไม่ใช่สายลับเสร็จ เขาก็ได้รับอนุญาตจากเหล่าพ่อมดให้สามารถตรวจสอบการทำงานของพวกเขาได้

ภายในของกิกันท์นั้นเป็นอะไรที่ซับซ้อนมาก มันไม่สามารถนำมาเทียบกับโกเลมของเขาได้เลย

นอกจากนี้ยิ่งเขามองดูมันใกล้มากเท่าไหร่ เขาก็เห็นถึงการไหลเวียนของมานาที่ซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น มันเกือบจะทำหน้าที่เหมือนเส้นเลือดและระบบประสาทของมนุษย์

“ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นถูกประกอบอย่างความพิธีพิถันด้วยศิลาเวทมนตร์เทียมที่พวกเขาเตรียมเอาไว้ นี่คือสาเหตุที่ทำให้พวกมันสามารถเคลื่อนไหวได้ซับซ้อนแบบนี้สินะ”

มีชิ้นส่วน 3 ส่วนหลักๆที่สำคัญและมีความซับซ้อนเป็นอย่างมาก

หนึ่งคือ “ ตัวแปลงมานา” ซึ่งช่วยในการเปลี่ยนมานาให้เป็นเวทมนตร์หรือพลังทางกายภาพ

สองคือ “อุปกรณ์รักษาสมดุล” เพื่อรักษาโครงร่างของกิกันท์ที่ทำมาจากเหล็ก

และส่วนสุดท้าย “แกนเครื่องยนต์” ในบรรดาชิ้นส่วนทั้งหมด แกนเครื่องยนต์เป็นสิ่งที่คอยรวบรวมมานาจากธรรมชาติและเติมเต็มพวกมันไปยังส่วนต่างๆของกิกันท์

พูดให้ชัด มันก็ทำหน้าที่เหมือนกับหัวใจและปอด

ลุคประหลาดใจอย่างมากที่เห็นว่าการทำงานของอุปกรณ์ที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้กลับมีความเสถียรและประสิทธิภาพกวาโกเล็มของเขาจนน่าตกใจ

และนั่นยังไม่ใช่ทั้งหมดของกิกันท์

“เหลือเชื่อจริงๆ นี่มันเหมือนกับสิ่งที่ข้าเคยสร้างเลย”

ตัวแปลงมานา,อุปกรณ์รักษาสมดุลและแกนเครื่องยนต์ ทั้งสามนั้นมีหลักการที่คล้ายคลึงกับที่เขาคิด แม้ว่าจะมีการปรับแต่งบางอย่างที่แตกต่างกันเล็กน้อย แต่หลักการและโครงสร้างพื้นฐานก็มีความเหมือนกันอยู่ในหลายๆจุด

“เฮ้ไอ้หนู! เจ้าอยากจะโดนหักขารึไง?”

“ไปให้ไกลๆ ก่อนที่ข้าจะเรียนผู้คุมมาลากคอเจ้าออกไป!”

แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายไล่เขาออกไป แต่ลุคก็ยังคงยืนมองส่วนต่างๆของกิกันท์ต่อไป แม้ว่าจะมีความแตกต่างกันอยู่บ้าง แต่กิกันท์ทุกตัวก็ยังคงมีส่วนประกอบหลักทั้ง 3 ส่วนเหมือนกันทั้งหมด

“มันเกิดอะไรขึ้นกัน? ไหงชิ้นส่วนต่างๆมันถึงได้เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เมื่อ 500 ปีก่อนกัน?”

หลังจากมองดูไปสักพักเขาก็เริ่มระลึกย้อนไปถึงอดีต

“เดี๋ยวก่อนนะ มันคือหอคอยเวทมนต์เวอร์ริทัสใช่ไหมที่สร้างกิกันท์?”

“นายน้อย ท่านกำลังจะทำอะไรกัน?”

“ฟิลิป นายรู้รึเปล่าว่าหอคอยเวทมนต์เวอร์ริทัสพัฒนากิกันท์มาได้ยังไง”

“พัฒนา? ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“เช่นพวกเขาเป็นคนสร้างพิมพ์เขียวเอง หรือไปขุดพบจากซากปรักหักพังโบราณกัน?”

เมื่อฟิลิปได้ยินคำอธิบายเขาก็พยักหน้าเข้าใจ

“ในตอนที่ข้าเรียนในโรงเรียนเตรียมทหาร ข้าได้ยินมาว่า อาร์ซีน ปรมาจารย์แห้งหอคอยเวทมนต์เวอร์ริทัสเป็นคนพัฒนามันขึ้นมาหลังจากทำการวิจัยมานานหลายทศวรรษ”

“งานวิจัย?..”

“ใช่ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาถูกยกย่องว่าเป็น บิดาแห่งกิกันท์ และ “จอมเวทผู้สร้างสรรค์” และ “มหาจอมเวทเหล็กไหล”

“ไร้สาระ!”

ก่อนที่เวทมนต์อัญเชิญโกเลมจะถูกสร้างขึ้น เป็นที่รู้กันดีว่ามันคือเซย์ม่อน ที่เป็นคนทำวิจัยเรื่องพวกนี้ เขาทำวิจัยเรื่องนี้เพียงลำพังและอาร์ซีนก็ไม่เคยแม้แต่จะเข้าร่วมการให้ช่วยเหลือเขา

อาร์ซีนเป็นจอมเวทสงครามที่เน้นไปทางการป้องกัน มันเรื่องอะไรกันละที่จะทำให้เขามาสร้างหรือทำวิจัยเกี่ยวกับโกเลมได้ แถมในตอนนี้เขากลับได้เป็นถึงผู้ให้กำเนิดวิศกรรมเวทมนต์

“ไม่ มันจะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ”

ในหอคอยเวทมนต์เวอร์ริทัสมักมีเหตุการณ์ที่พ่อมดอาวุโสขโมยเอกสารงานวิจัยของพ่อมดระดับล่าง และอาร์ซีนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

และมันไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาปล้นงานวิจัยของลุคไปหลังจากการทำงานหนักของเขา

‘ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าผู้ชายคนนั้นขโมยความสำเร็จของใครบางคนและนำมาเป็นของเขา ไม่เป็นไร แต่… ’

ลุคจำช่วงเวลาที่อัศวินศักดิ์สิทธิ์รากันต์มาสังหารเขาได้ ในเวลานั้นรากันต์มีอาวุธคือดาบสีทองที่ทำโดยหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสซึ่งมอบโดยอาร์ชบิชอปแห่งเอลคาสเซล

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ หอคอยเวทมนต์เวอร์ริทัสนั้นช่วยเหลือรากันต์ในการฆ่าเซย์ม่อน

“พวกมันทั้งหมดนั้นพยายามจะกำจัดฉันด้วยการจับมือกับดยุกบาล็อคและยังมาจับมือกับรากันต์เพื่อขโมยเอาเอกสารงานวิจัยของฉันไปอีก!”

เมื่อคิดได้แบบนี้ทุกอย่างก็ดูจะลงล็อคพอดี

ท้ายที่สุดและมันคืออาร์ซีนนี่เองที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด มันเป็นคนที่ทำให้คาธารีน่าต้องฆ่าตัวตาย เป็นคนที่ใส่ร้ายว่าเขาเป็นปีศาจ มันกีดกันเขาออกจากงานวิจัยของตัวเขาเองและทำให้เขาต้องมามีชีวิตแบบทุกวันนี้…

“มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันสร้างอะไรออกมา”

ดวงตาของลุคเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ แม้ศัตรูที่เขาต้องการจะฆ่าได้ตายไปแล้ว แต่หอคอยเวทมนต์เวอร์ริทัสก็ยังคงตั้งอยู่เหมือนเดิม

“อาร์ซีน ข้าจะขูดรีดขูดเนื้อเจ้าออกมาให้หมด” ในตอนนี้ลุคนั้นได้เป้าหมายใหม่แล้ว นั่นคือ..

“ลบหอคอยเวทมนต์เวอร์ริทัสออกจากโลก”

“ทั้งหนังสือวิจัย,ทรัพย์สิน,หรือพลังเวทย์ ฉันจะลบพวกมันออกจากหน้าประวัติศาสตร์เอง”

ตอนนี้ลุคมีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าในการล้างแค้นพวกศัตรูที่ครั้งหนึ่งเคยดูดเลือดดูดเนื้อของเขา

“ดูเหมือนว่าฉันจะมีอะไรต้องทำอีกมากมายในอนาคต”

แต่ตอนนี้เขาต้องหาเงินมาจ่ายหนี้สินที่มีซะก่อน เพื่อที่จะรักษาสถานที่แห่งความทรงจำของเขาและสถานที่ที่จะมอบพลังให้กับเขาในการแก้แค้น

“หือ..”

ขณะที่ลุคกำลังเดิน เขาก็ได้หยุดเดินเมื่อได้เหลือบไปพบกับคนๆหนึ่ง มันไม่ใช่ใครอื่นทีหยุดเขาเอาไว้ มันคือผู้หญิงที่เขาเจอเมื่อวาน

“เจ้าหญิงเรย์น่า!”