บทที่ 24 คริสตัลเมไจ (2)

สามวันต่อมาลุคและพรรคพวกของเขาก็ได้เดินทางกลับไปยังดินแดนของตน

เมื่อลุคมาถึงคฤหาสน์ของเขา เหล่าคนรับใช้ของตระกูลรากันต์ก็แห่กรูกันเข้ามาล้อมรอบเขา

“นายน้อย! นี่ท่านไปทำอะไรมากัน!”

“ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหน ท่านก็ไม่ควรจะเอารูปปั้นของบรรพบุรุษไปขาย! โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสัญลักษณ์ประจำตระกูลของท่าน!”

“ท่านต้องเอามันกลับมานะ!”

ลุคยิ้มให้คนรับใช้ทุกคนของเขา

“ข้าได้ขายมันให้กับช่างตีเหล็กไปแล้ว ตอนนี้มันก็น่าจะละลายไปเรียบร้อยแล้ว”

“พระเจ้า!”

เมื่อคนรับใช้ได้ยินสิ่งที่ลุคพูด พวกเขาก็รู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก

ฮานส์หลับตาลงขณะพยายามข่มอารมณ์ของเขาและเริ่มพูดคุยกับลุค

“งั้นจากที่ขายไป ท่านได้เงินถึง 30,000 เปโซหรือไม่”

“ไม่ ข้าได้รับเพียง 2,300 เปโซเท่านั้น”

“หุหุ! นั่นคงจะเป็นเรื่องจริง”

ผู้ชายที่หัวเราะด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่พอใจก็คือเทรินผู้จัดการของบริษัทอาลอน

ในขณะที่เทรินกำลังเดินไปรอบๆ ลุคตัดสินใจจบเรื่องนี้ซะ

“เรายังมีเวลาอีกสองวันใช่ไหม”

“แน่นอน ข้าเพียงมาที่นี่เพื่อตรวจสอบข้าวของเฉยๆ เพราะข้าอยากรู้จริงๆว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นหลังจากที่ข้าไม่ได้รับเงิน 30,000 เปโซ”

“จริงหรอ? เจ้าอยากรู้มากใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ข้าต้องอยากรู้อยากเห็นกับเรื่องธุรกิจในครั้งนี้อย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดของเทริน ลุคก็ก้าวเข้ามาหาเขา และลุคก็ได้ยัดอะไรบางอย่างที่อยู่ในมือของเขาเข้าไปในปากของเทริน

“งั้นก็รับนี่ไปเลย 30,000 เปโซ!”

“กึก!”

เทรินร้องเสียงหลงขณะกำลังกลิ้งลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับพยายามคายสิ่งๆนั้นออกมาจากปากของเขา

เมื่อเห็นสิ่งของที่ออกมาจากปากของเขา เทรินก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

“นี่!”

“นี่คือเช็คที่ออกให้เจ้ายังไงละ”

ที่เวทีสนามประลองกิกันท์เมื่อมีการได้รับเงินปันผลจำนวนมาก พวกเขาก็มักจะใช้ธนบัตรหรือเช็คขึ้นเงินที่ออกโดยธนาคารและบริษัทการค้าที่มีเครดิตสูงแทนที่จะมอบเหรียญทองให้

และด้วยเหตุนั้นมันจึงทำให้ลุคสามารถดึงเงินจำนวนมากออกมาได้อย่างสบายๆและไม่ต้องขนให้เปลืองแรง

“นี่ไม่สมเหตุสมผลเลย! ยังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำแต่ไอ้เด็กนี่กลับหาเงินก้อนโตขนาดนี้มาได้…?”

เทรินมองไปที่เช็คของเขา เขามีความรู้สึกว่ามันอาจจะถูกปลอมแปลง แต่อย่างไรก็ตามรูปแบบและตราประทับบนกระดาษและผิวสัมผัสของกระดาษก็รู้สึกเหมือนกับที่บริษัทมีเป็นอย่างมาก

“ท่านหามันมาได้อย่างไร?”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้และข้าก็ไม่จำเป็นที่จะต้องให้ความสนใจกับเจ้าอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นก็ไสหัวออกไปจากที่ดินของข้าได้แล้ว”

ลุคโยนเหรียญที่เหลือใส่เทริน

อย่างไรก็ตามเทรินก็ไม่สามารถที่จะพูดอะไรโต้กลับไปได้

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น!

เทรินรู้สึกเหมือนว่าเขาได้พลาดอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ไป และขณะนั้นเองลุคก็เริ่มชักดาบออกมา

“ไป!”

“หึ ได้เลย!”

เมื่อเทรินเห็นท่าทีที่ดูโกรธเกรี้ยวของลุค เขาก็รีบกลิ้งออกไป มันไม่ใช่เพียงเทรินเท่านั้นที่ประหลาดใจ คนรับใช้ในตระกูลทุกคนต่างก็ตกใจเช่นกัน

พวกเขาทั้งหมดล้วนคิดว่าการชำระหนี้ทั้งหมดนั้นเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่แล้วปาฎิหาริย์ก็ได้เกิดขึ้น

“นายน้อยของข้า นี่ท่านได้เงินจำนวนนี้มาด้วยวิธีใดกัน?”

ลุคตอบคำถามของดิกสันด้วยท่าทีสบายใจ

“มันคือการพนัน”

“จาก 2,300 เปโซ?”

“ใช่”

“ท่านใช้วิธีอะไรกัน ถึงได้เพิ่มมูลค่าของมันจนมากกว่า 10 เท่าในเวลาไม่ถึง 10 วันได้?”

ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ลุคจึงทิ้งไว้เพึยง “ความลับ” โดยไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติมอีก เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว ความสนใจทั้งหมดจึงตกไปอยู่ที่ฟิลิปซึ่งถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว

เงินที่ได้มาจากการเดิมพันในเวทีประลองกิกันท์นั้นเป็นข้อเท็จจริงที่เขาไม่สามารถบอกได้

พวกผู้อาวุโสที่เต็มไปด้วยความยุติธรรมและความกล้าหาญจะไม่มีทางยอมรับมันอย่างแน่นอน

เห็นได้ชัดว่าวิธีการหาเงินแบบนี้มันจะทำให้ริดรอนชื่อเสียงและเกียรติยศของตระกูล แน่นอนว่าฟิลิปจะต้องถูกลงโทษในฐานะที่ไม่ชี้นำเจ้านายของเขาให้ไปในทางที่ดี

“ข้าควรจะพูดยังไงดีเพื่อให้เรื่องนี้มันจบลง?”

ขณะที่ฟิลิปกำลังคิดอย่างหนัก นายพลอัศวินโรเจอร์ก็เริ่มขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า

“เจ้ากำลังทำอะไร? แจ้งให้เราทราบว่าเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“ที่! นายน้อยมี…”

มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่เนื่องจากความคิดที่สอดคล้องกันของฟิลิป เขาจึงสามารถบิดเบือนข้อเท็จจริงได้อย่างสวยงาม

“…ดังนั้นเจ้าจะบอกว่านายน้อยได้ไปที่บ่อนเพื่อหาเงินมาชดใช้หนี้อย่างนั้นหรอ?”

เมื่อฮันส์ถามด้วยใบหน้าที่แน่วแน่ ฟิลิปก็พยักหน้าเป็นการตอบรับ

“ถูกแล้ว มันไม่มีทางอื่นแล้วที่จะสามารถเพิ่มเงินจาก 2,300 เปโซให้กลายเป็น 30,000 เปโซได้ในช่วงเวลาสั้นๆ”

“อะไรนะผู้ชายคนนี้! แม้ว่านั่นจะเป็นความจริงก็ตาม! แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดนายน้อยนำเงินในตระกูลไปเล่นการพนันจนหมด? หากเจ้าเป็นอัศวินที่ได้รับมอบหมายให้คอยดูแลนายน้อย เจ้าก็ควรเกลี้ยกล่อมให้เขาให้ต่อต้านไม่ใช่เข้าร่วม!”

ยามที่รักษาการณ์คนหนึ่งตะโกนขึ้น

“ตอนแรกข้าก็พยายามจะพูดให้เขาฟังแล้ว แต่นายน้อยนั้นเล่นการพนันเก่งมาก เขาเปรียบได้เหมือนกับเทพเจ้าแห่งการพนัน”

“เทพเจ้าแห่งการพนัน?”

“ใช่ เขานั้นได้รับชัยชนะจากกลอุบายหลอกลวง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เขาสามารถทำสเตรทฟลัชได้โดยที่ไม่ต้องมองไพ่ด้วยซ้ำ…หึ! ถ้าพวกเจ้าได้ดูสิ่งที่นายน้อยทำลงไป พวกเจ้าก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับข้า!”

ฟิลิปป่าวประกาศผลงานในการพนันของลุคออกไปให้เหล่านักพนันรุ่นเก่าได้ฟัง เขากล่าวด้วยท่าทีและอารมณ์ที่พุ่งพล่านเหมือนกับตอนที่นักพูดผู้ยิ่งใหญ่ได้กล่าวสุนทรพจน์

อย่างไรก็ตามใบหน้าของเหล่าคนรับใช้นั้นก็ยังค่อนข้างน่ากลัว

พวกเขาไม่แน่ใจว่านายน้อยของพวกเขาไปเรียนรู้การพนันมาจากไหนและพวกเขาก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่น่านำมาโอ้อวดแต่อย่างใด

“นี่พวกเจ้าได้เงินทั้ง 30,000 เปโซ มาจากบ่อนอย่างนั้นหรอ”

“ไม่ เราไปที่สนามประลองกิกันท์หลังจากได้รับเงินมา 10,000 เปโซ…”

ฟิลิปเริ่มอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่เวทีสนามประลองกิกันท์

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้บอกเกี่ยวกับความลับที่ลุคได้ทำการชุบชีวิตศิลาเวทมนตร์ที่ใกล้จะตาย แต่เขามุ่งเน้นไปที่วิธีที่เขาใช้กิกันท์ในการต่อสู้แทน

นั่นคือตอนที่ใบหน้าของเหล่าคนรับใช้ที่มั่นคงราวกับหินผาเริ่มดูคล้อยตามเขา

“หือ มันเกิดขึ้นจริงๆเหรอ!”

“ช่วยเหลือเจ้าหญิง…?”

พวกเขาช่วยเจ้าหญิงที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเขาคู่ควรแล้วที่จะเป็นลูกหลานอันทรงเกียรติของอัศวินผู้ยิ่งใหญ่รากันต์

“เช็คเหล่านั้นไม่ใช่เงินปันผลที่เราได้มาจากการพนัน แต่เป็นเช็คที่เจ้าหญิงทรงมอบให้กับพวกเราเป็นการขอบคุณต่างหาก”

มารอนนั้นคือว่าเรื่องนี้เป็นอะไรที่น่าตกใจอยางมาก แต่มันเป็นอะไรที่น่าเชื่อเช่นเดียวกัน แม้แต่ฮานส์ที่ดื้อรั้นที่สุดก็ยังผงกหัวและถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เรื่องโกหก?”

“ใช่! ข้าแน่ใจ ข้าขอสาบานกับ  มาร์ เทพเจ้าแห่งสงคราม เลยว่าทั้งหมดนี่คือความจริง!”

เนื่องจากฟิลิปไม่ได้ศรัทธาในเทพเจ้าแห่งสงคราม เขาจึงไม่กลัวที่จะต้องสาบาน

แต่ยังไงก็ตาม พวกเขาไม่รู้ว่าฟิลิปนั้นยังเลือกที่จะไม่พูดถึงเงินที่นายน้อยของเขาเก็บเอาไว้ ซึ่งเป็นเงินกว่า 210,000 เปโซไม่ใช่ เพียง 30,000 เปโซ

“งั้นในเมื่อเราชำระหนี้กันเรียบร้อยแล้ว ข้าว่าเราก็ไปคุยกันต่อที่ห้องโถงดีกวาไหม?”

“นั่นสินะ.”

เมื่อได้ยินคำถามของไดซอน ทุกคนก็ต่างพยักหน้า

หลังจากพวกเขาประชุมกันเสร็จ ข่าวเรื่องการกลับมาของนายน้อยก็เริ่มถูกแพร่ออกไป

“ฟู่ว..ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยสินะ”

ฟิลิปถอนหายใจด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นว่าสภาพในคฤหาสน์ไม่ไดเปลี่ยนไปมากนัก

แต่โรเจอร์ยังคงมองมาที่เขา

“เจ้าทำได้ดีมาก”

“ไม่ใช่เลย ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย”

หลังจากนั้นเขาก็กินอาหารอร่อย ๆ

…..

“จริงสินะ อย่างไรก็ตามเจ้าก็อย่าลืมส่งรายงานด้วยละ”

“รายงาน?”

“ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นคนติดตามที่ทำการสนับสนุนนายน้อยอยู่ตลอดการเดินทางอย่างนั้นหรอ?”

“แต่นั่นมันสำหรับอัศวินของที่นี่ไม่ใช่หรอ…!”

“ข้ารู้ ข้ารู้..”

โรเจอร์ตบไหล่ของฟิลิปเหมือนกับว่าเขาเข้าใจว่าฟิลิปรู้สึกอย่างไร

“ถึงอย่างไรเจ้าก็เขียนไปเถอะ แต่เจ้ารู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเจ้าโกหกหรือบิดเบือนเรื่องนี้ไปแม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม”

ฟิลิปเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาเมื่อถูกคุกคามโดยโรเจอร์

ในตอนแรกเขาคิดว่าเขานั้นโชคดีที่สามารถบิดเบือนเรื่องราวทั้งหมดให้ผ่านพ้นไปได้ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะจบลงด้วยความทุกข์ยากลำบากซะแล้วสิ..