บทที่ 37 ถูกโจมตี (2)

พระอาทิตย์เริ่มตกดินและท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง

แม้ว่าพวกเขาจะกังวลที่ต้องอยู่อย่างคนไร้บ้านในคืนนี้ แต่ลุคและกลุ่มของเขาด็สามารถหาโรงแรมเล็กๆเพื่อพักผ่อนได้ในที่สุด

“พ่อค้าเร่เหล่านั้นที่เราพบในตอนกลางวัน ข้าคิดว่าพวกเขาเหมือนทหารรับจ้างมากกว่าพ่อค้าเร่นะ”

โรเจอร์สพยักหน้าตามคำพูดของฟิลิป

“ข้าก็คิดเหมือนกัน ทหารรับจ้างมักจะมีจุดให้สังเกตที่ชัดเจนอยู่ และทักษะของพวกเขาดูเหมือนจะค่อนข้างดี ยิ่งไปกว่านั้นมันแปลกมากที่พวกเขาขับรถพ่วงราคาแพง นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ข้าต้องหักหลบพวกมันอย่างรวดเร็ว”

ลุคที่กินข้าวโดยไม่พูดอะไรสักคำเห็นด้วยกับสิ่งที่ทั้งสองจะพูด

“ข้างใต้ผ้าคลุมนั่นจะต้องมีกิกันท์ซ่อนอยู่แน่ๆ”

แม้มันจะพรางตัวเป็นสินค้าด้วยการห่อผ้าหนาๆ แต่ยังไงซะมันก็ไม่สามารถปกปิดการไหลของมานาที่เป็นเอกลักษณ์ได้

แม้พวกเขาจะยังไม่รู้วัตถุประสงค์ของพวกมัน แต่การที่มีทหารรับจ้างปลอมตัวเป็นพ่อค้าเร่แล้วยังนำเอากิกันท์บรรทุกไปมา นั่นก็เป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติแล้ว

‘นอกจากนี้พวกเขายังตั้งใจหยุดตรงหน้าเรา บาทีพากเขาอาจจะ… ’

จู่ๆลุคก็นึกถึงเรื่องราวที่เขาเคยได้ยิน

เป็นการสนทนาระหว่างฮานส์และคนรับใช้คนอื่นๆซึ่งเกี่ยวกับอุบัติเหตุครั้งใหญ่ที่ทำให้ลุคต้องตกอยู่ในสภาพวิกฤต ว่ามันเป็นการกระทำของใครบางคน

หัวหน้าผู้ก่อเหตุไม่ได้ให้ความช่วยเหลือในการเปิดเผยเรื่องนี้มากนักเนื่องจากพบศพในที่ดินใกล้เคียง

“มือสังหารพวกนั้นถูกส่งมาหาข้ารึเปล่า?”

หรือบางทีพวกเขาอาจเป็นคนที่แค้นฟิลิปหรือโรเจอร์สไม่ใช่แค่ลุค

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันทำให้ลุครู้สึกเหมือนเขาเป็นคนที่ถูกเพ่งเล็ง

ดังนั้นจึงเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่จะออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่คนเหล่านั้นจะลงมือ

แน่นอนว่าหากคนเหล่านั้นตั้งเป้าไปที่กลุ่มพวกเขาทั้งสามคน พวกมันก็คงจะอยู่ไม่ไกลมาก ดังนั้นพวกเขาจึงควรเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมากกว่าที่จะพักค้างคืนในโรงแรม

‘แต่เมื่อมีคนส่งทหารรับจ้างระดับสูงไปพร้อมกับกิกันท์ …มันจะเป็นแค่การฆ่าลอร์ดอย่างเราที่ไม่ได้ทำอะไรย่างนั้นหรอ?”

ลุคซึ่งกำลังวิเคราะห์สถานการณ์ด้วยตัวเองจู่ๆก็รู้สึกได้ถึงการไหลเวียนของมานาที่ผิดปกติซึ่งทำให้เขากระโดดออกจากที่นั่ง

“มีอะไรรึนายน้อย?”

“เราต้องออกไปจากที่นี่ทันที!”

“ฮะ?”

โรเจอร์สกระโดดออกจากที่นั่งและคว้าฟิลิปซึ่งกำลังงุนงงไปที่ประตูหลัง

แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีอำนาจมากเท่าลุค แต่เขาก็มีประสบการณ์มากพอที่จะทำหน้าที่เป็นแม่ทัพอัศวิน และเขาก็สังเกตเห็นว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติแน่ๆจากการแสดงออกของลุค

กวาง!

“พวกเจ้าอยู่ไหนกัน?”

ทันทีที่พวกเขาออกไปทางประตูหลัง ประตูหน้าก็พังลงและมีชายสวมหน้ากากเข้ามา

มันมีคนที่ดูโง่ๆเป็นผู้นำของกลุ่ม และนั่นคือทิเกลที่มาเพื่อลอบสังหารเป้าหมายของเขา

“มองหาพวกมันให้ทั่ว!”

“รับทราบ!”

คนเหล่านี้คืออัศวินเงาที่เคานต์โมนาร์ชส่งมาเพื่อจัดการกับลุค

ในระหว่างทางไปที่รากันต์ พวกเขาก็ได้ไปพบกับลุคโดยบังเอิญในตอนกลางวัน พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะโจมตีในตอนกลางคืน

“แครก!”

“ได้โปรด ไว้ชีวิตข้..า! อ้า!”

เมื่อได้ยินคำสั่งของทิเกล เหล่าอัศวินเงาก็เริ่มกวัดแกว่งดาบโดยไม่สนใจว่าใครเป็นใคร

แขกที่ทานอาหารเย็นในร้านอาหาร,คนที่หลับอยู่ในห้องและพนักงานครัวทุกคนต่างถูกพวกเขาฆ่า ทั้งหมดนี่เพียงเพราะพวกเขาอยู่ที่เดียวกับลุค แม้จะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเขาก็ตาม

“กัปตันทิเกล ข้าไม่เห็นพวกเขาที่ไหนเลย…”

“อ้ากก!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านหลังของโรงแรม

อย่างไรก็ตามเสียงกรีดร้องนั้นไม่ได้มาจากแขกหรือเป้าหมาย แต่มาจากปากของเหล่าอัศวินเงาที่เฝ้าอยู่รอบๆโรงแรม

“ชิ พวกมันออกไปแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องจากคนของเขา ทิเกลก็ออกไปทันทีหลังจากสั่งให้คนอื่นๆจุดไฟเผาโรงแรมเพื่อทำลายหลักฐาน

เสียงอาวุธปะทะกันยังคงดังก้อง ลุคและกลุ่มของเขากำลังต่อสู้กับกลุ่มอัศวินเงาด้วยดาบขณะอยู่ในความมืด

“กัปตัน คนพวกนี้ไม่ใช่เล่นๆเลย!”

“ถ้ามึงมีเวลามาพูดคุย มึงก็เอาเวลาไปฆ่ามันสิวะ!”

แม้โรเจอร์สและฟิลิปจะเป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้

แม้ว่าเขาจะแค่ต่อสู้เพื่อปกป้องลุค แต่ทักษะของอัศวินเงาเองก็มีความสามารถมาก

ในบรรดาอัศวินเงาทั้งหมด พวกเขาส่วนใหญ่อยู่ในระดับต่ำ แต่พวกมันก็มีมากกว่าสามคนที่เป็นถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ

และสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดคือกิกันท์ที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าหาพวกเขาอย่างใกล้ชิด

พึมพำ! พึมพำ! พึมพำ!

“นี่มันใหญ่มาก!”

“ทุกคนหลับตา!”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของลุค โรเจอร์สและฟิลิปก็หลับตาลงอย่างมึนงง

ในขณะเดียวกันลุคก็ใช้เวทมนตร์ของเขา

“สุริยันต์ส่องแสงยามราตรี!”

แวว?!

แสงแฟลชพราวออกมาจากมือของลุค

มันเป็นเวทมนตร์ที่เรียบง่าย แต่มันก็มีความประหลาดใจเกิดขึ้นในสายตาของอัศวินเงาทุกคนที่เคยชินกับตรอกมืด

“ย้าก!”

“ตาข้า ตาข้ามองไม่เห็น!”

คนขับกิกันท์เองก็สูญเสียการมองเห็นไปชั่วขณะ ส่งผลให้กิกันท์ก็หยุดเคลื่อนไหวไปเช่นกัน

“โอกาสนี่แหละ ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!”

“อาไอ้บ้า! จับพวกมันไว้!”

ลุคและพรรคพวกตีฝ่ากลุ่มอัศวินเงาและทำการหลบหนีออกไป

ทิเกลที่ได้เห็นว่าคนของเขาทำตัวน่าสมเพชแค่ไหนก็เริ่มด่าทอทันที

“มึง! ไอ้ไร้ค่า! มึงอยู่ในมนต์สะกดอยู่รึไง? แล้วพ่อมดตรงนั้นอะ มึงทำเปรตอะไรกันอยู่วะ?”

“นั่น.. นั่น…ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับพวกมันที่ใช้เวทมนตร์ได้ พวกเราเลยไม่ได้เตรียมการรับมือไว้…”

“หุบปาก! กูไม่ได้มีเวลามาฟังคำแก้ตัวที่ไร้ประโยชน์ของพวกมึงนะ ไปตามหาตัวพวกมันและฆ่าพวกมันทันทีที่เจอ!”

เมื่อได้ยินคำสั่งของทิเกล พวกเขาก็เริ่มไล่ตามร่องรอยที่พรรคของลุคทิ้งไว้ตอนหลบหนี….