บทที่ 46 ความตื่นเต้นในหอคอยเวทมนตร์ (5)

“กั๋ว…กุก! กุก!”

เจมสันที่เป็นลมเริ่มตื่นขึ้น และสัมผัสหน้าอกที่ฟกช้ำของเขา

ทันใดนั้นเอง เขาก็กระโดดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นควันไฟและเปลวไฟที่กำลังไหม้รอบๆตัวของเขา

“นี่มันอะไรกัน?”

“ไฟไหม! ไฟไหม้ห้องสมุดแล้ว!”

“ขอน้ำหน่อย!”

ขณะนี้ ห้องสมุดทั้งหลังกำลังถูกไฟไหม้ และมันก็ดูเหมือนจะสายเกินไปแล้วที่จะดับมันลง

“น้ำแข็ง…ไม่น้ำ!”

เจมสันพยายามร่ายเวทมนตร์เพื่อต่อสู้กับเปลวไฟ อย่างไรก็ตามด้วยการร่ายเวทมนตร์ที่เร่งรีบ ผลลัพธ์ที่ออกมาจึงไม่ได้ดีเลิศอะไรมากนัก แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยชีวิตของเขาเอง ดังนั้นเขาจึงสามารถออกไปจากห้องสมุดได้

“ฟู่ว.. มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไงกัน…เอ่อ!”

ในขณะที่เขาถอนใจด้วยความโล่งอก สีหน้าของเขาก็เริ่มซีดลง

มันมีบางอย่างที่เขาลืมไปในตอนที่ตัดสินใจวิ่งหนีจากกองไฟ

“หนังสือของข้า! พิมพ์เขียวของข้า! ’

สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้นที่เขาจะใช้เพื่อแก้ปัญหาความแค้นอันยาวนานของเขา

เขาพยายามจะกระโดดกลับเข้าไปในเปลวไฟ แม้กระนั้นพ่อมดและทหารรับจ้างคนอื่นๆที่อยู่รอบๆก็กีดกันเขาไม่ให้เข้าไป

“ไม่ครับท่าน. กรุณาถอยกลับไปด้วย!”

“หลบไป! ข้างในนั้น! มันมี…เอ่อ….! เจ้ากำลังทำอะไรนะ? รีบดับไฟเข้าสิ!”

2 ชั่วโมงต่อมา…

พวกทหารรับจ้างขนน้ำอย่างขยันขันแข็งและเหล่าพ่อมดที่มีเวทมนตร์ก็ใช้ฝน และในที่สุดพวกเขาก็ประสบความสำเร็จในการดับไฟ  พวกเขายังจัดการเพื่อป้องกันไม่ให้ไฟลุกลามไปยังอาคารที่อยู่ข้างๆ

อย่างไรก็ตามห้องสมุดกว่าครึ่งได้ถูกไฟไหม้และหนังสืออื่นๆที่เหลืออยู่ก็เปียกโชก

ห้องสมุดพังพินาศ

สิ่งสำคัญที่สุดคือ มันไม่มีอะไรเหลือเลยในห้องสมุดนั้น

“อย่างแรกข้าคงต้องขอสำเนาเอกสารที่เสียไปจากสำนักงานใหญ่ มันคงจะต้องใช้เวลาพอสมควร แต่…”

“อ้าก!”

ขณะที่เขากำลังทำรายงานเรื่องไฟไหม้อยู่ ผู้บริหารก็เข้ามาขัดขวางเขา

เจมสันผู้ซึ่งไม่สามารถทนต่อคำด่าทอของผู้บริหารได้อีกต่อไป และบวกกับความเศร้าโศกที่เขาต้องสูญเสียเครื่องมือในการแก้แค้นของเขาไป ในที่สุดเขาจึงระเบิดสิ่งที่อยู่ภายในใจของเขาออกมา

“มันมีผู้บุกรุกเข้ามาในห้องสมุด! แล้วไอ้พวกทหารรับจ้าง,องครักษ์และพ่อมดกำลังทำห่าอะไรอยู่กันวะ? วงเวทย์และอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยจะมีไว้ทำห่าอะไร มันโครตไร้ประโยชน์”

ผู้บริหารและเลขาสาขาต่างก็ตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขากล่าว

หากสิ่งที่ผู้จัดการสาขาพูดเป็นความจริง แสดงว่าสาเหตุที่ไฟไหม้ก็เป็นผลมาจากการลอบวางเพลิง ไม่เพียงแค่นั้นการรักษาความปลอดภัยของสาขาก็ถูกทำลายอีก

ความปลอดภัยของสาขาแบรนดอนนั้นห่างไกลจากความเรียบง่าย

ในฐานะหนึ่งในสองหอคอยเวทมนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งในทวีปการรักษาความปลอดภัยของสาขานั้นเป็นอะไรที่ยากมาก จนแม้แต่นักฆ่าหรือพ่อมดที่มีประสบการณ์เองก็ไม่สามารถผ่านมันไปได้

อย่างไรก็ตาม มันกลับมีผู้บุกรุกสามารถผ่านได้?

มันเป็นใคร? แล้วยังไง?

ทุกคนต่างตั้งคำถามกับตัวเองและเงียบ เจมสันคำรามเหมือนมังกร

“ไปจับตัวคนร้ายได้แล้ว! ถ้าพวกมึงไม่สามารถทำได้ละก็ กูจะจับพวกมึงมายิงทิ้งทีละคน…เดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่พวกเขาได้ยินสิ่งที่เจมสันพูด พ่อมดและองครักษ์ทั้งหมดก็กระจัดกระจายกันไปทั่วทั้งเมืองเพื่อจับคนร้าย

การค้นหาคนที่วางเพลิงยังคงดำเนินไปเกือบหนึ่งเดือน

อย่าว่าแต่การจับคนร้ายเลย แค่คนที่ทำพวกเขายังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร

ในที่สุดเหล่าพ่อมดและทหารรับจ้างที่ต้องคอยรองรับความโกรธของผู้จัดการสาขาของพวกเขา ก็ได้จับกุมพ่อมดที่ดูเหมือนจะเห็นผู้กระทำความผิดมา

“ไม่ใช่ข้านะ! ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใคร!”

คนที่ถูกจับมาก็คือปีเตอร์ ผู้ที่ทำความสะอาดห้องสมุดอยู่คนเดียวในวันที่เกิดเหตุ

พวกเขากล่าวหาว่าปีเตอร์เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับผู้ร้าย และความจริงที่ว่าเขาอิจฉาหอคอยเวทมนตร์ก็กลายเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เขาถูกมองว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด

“วันนั้นข้าแค่เห็นผีเท่านั้น! ผู้จัดการ! โปรดเชื่อคำพูดของข้าเถอะ!”

ปีเตอร์ยืนยันในความบริสุทธิ์ของเขา แต่ไม่มีใครเลือกที่จะเชื่อเขา

ในที่สุดเขาถูกจับในข้อหาวางเพลิงและถูกส่งไปลงโทษที่สำนักงานใหญ่ของหอคอยเวทมนตร์

หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีใครเห็นเขาอีกเลย…