บทที่ 47 พบกันใหม่ (1)

 

เช้าวันถัดมาหลังจากเหตุการณ์วางเพลิงที่หอคอยเวทมนตร์สาขาแบรนดอน

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

เพื่อที่จะอ่านหนังสือที่เขาขโมยมาจากห้องสมุดให้ได้มากที่สุดเขาจึงเลือกที่จะกินอาหารของโรงแรมแทนการออกไปกินข้างนอก

 

อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเรื่องราวที่น่าสนใจ

 

“เมื่อคืน ที่หอคอยเวทย์มนต์เวอร์ริทัสมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นอย่างนั้นหรอ?”

 

“ใช่ เมื่อตอนกลางคืนมีไฟพวยพุ่งออกมาจากที่นั่น ข้าจึงลองไปถามกับเพื่อนที่ทํางานอยู่ที่นั่น แต่ข้าก็ไม่ได้รับอนุญาตให้พบกับพวกเขา แถมยังถูกไล่ออกมาอีกต่างหาก”

 

มีทหารรับจ้างสองคนที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้ามกําลังสนทนากัน

 

เมื่อรู้ว่าพวกเขากําลังพูดถึงเรื่องอะไร ลุคก็แค่แสร้งทําเป็นไม่สนใจขณะที่ฟังการสนทนาของพวกเขา

 

“ถ้าแค่ไฟไหม้ มันก็ไม่น่าจะต้องปิดกั้นกันขนาดนี้นะ”

 

“ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่สาขาบอกว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุจากการทดลอง

ทหารรับจ้างคนหนึ่งมองไปรอบๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะขยับเข้าไปใกล้ทหารรับจ้างคนอื่นๆและพูดว่า

 

“แต่ไม่ว่าข้าจะคิดถึงเรื่องนี้มากแค่ไหน ข้าก็คิดว่ามันต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน เพราะแบบนั้นพวกพ่อมดและทหารรับจ้างของสาขาถึงได้พยายามตามหาใครบางคน

 

“ หรือว่าพวกเขาจะถูกกวางเพลิง”

 

” อาจจะเป็นไปได้ ทําไมหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสจะต้องบอกออกไปด้วยล่ะว่าพวกเขาถูกวางเพลิง แน่นอนว่าผู้จัดการสาขาจะต้องบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุจากการทดลองเวทมนตร์อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเชื่อเสียงของหอคอยก็จะพังพินาศเอาได้”

 

“หุหุหุ ดูเหมือนชื่อเสียงของพวกมันกําลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย”

 

ลุคหัวเราะกับตัวเอง เมื่อฟังเรื่องราวของทั้งสอง

 

เช่นเดียวกับที่พวกเขาพูด ไม่เพียงแต่มันจะถูกวางเพลิงงเท่านั้นแต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีค่าก็ถูกลุคขโมยมาด้วยเช่นกัน

 

นอกจากนี้พิมพ์เขียวกิกันท์ที่ขโมยมาก็ดูเหมือนจะสําคัญมาก!

 

“ข้าควรมาดูที่หลังดีไหมนะ? แต่พวกผู้ร้ายมักจะมาดูที่เกิดเหตุอีกครั้งนี่นา”

 

ลุคตกอยู่ในความคิดของตัวเอง ฟิลิปและโรเจอร์สก็ลงมาจากห้องของพวกเขาพอดี

 

โรเจอร์สเริ่มคุยกับลุคทันทีที่พบเขาในห้องอาหาร

 

“นายน้อยมีอะไรที่น่ายินดีเกิดขึ้นกับท่านอย่างนั้นหรอ?”

 

“ไม่มีอะไร ข้าก็แค่รู้สึกเหมือนได้แก้แค้นนิดหน่อย”

 

“แก้แค้นนิดหน่อย?”

 

“ถูกแล้ว แทนที่จะเป็นอย่างนั้น พวกเจ้าทั้งสองคนสบายดีไหม”

 

เหล้าที่พวกเขาดื่มไปเมื่อวันก่อนนั้นมีมากกว่าสามถัง

 

หลังจากผ่านไปถึงจุดหนึ่ง พวกเขาก็เริ่มดื่มพวกมันเหมือนกับน้ำเปล่า

 

คงจะดีไม่น้อยถ้าพวกเขาตัดสินใจที่จะหยุดแค่ตรงนั้น แต่ทั้งสองคนกลับทําเครื่องดื่มที่เรียกว่า “บอมเบอร์” ซึ่งทําโดยการผสมเบียร์และวิสกี้

 

เนื่องจากความอยากรู้อยากเห็นของลุค เขาจึงได้ลองมนไปแก้วหนึ่งเหมือนกัน แต่เขาก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทําไมพวกเขาถึงทําเรื่องไร้สาระแบบนี้

 

“ข้าไม่ชอบเครื่องดื่มนั้น มันเกือบจะทําให้หัวของข้าระเบิดออกมา”

 

ฟิลิปห้อยหัวลงทันทีที่เขานั่งลงบนโต๊ะ

 

เมื่อเห็นเช่นนั้นโรเจอร์สก็เดาะลิ้นของเขาและพูดว่า

 

“ถ้าเจ้าเป็นอัศวิน เจ้าก็ควรจะรับมือกับตัวเองได้ เมื่อดื่มครบสิบไม่ใช่แค่สามอย่าง ความแข็งแกร่งของเจ้าทั้งหมดนั้นหายไปไหน”

 

“นั่นเพราะท่านเป็นสัตว์ประหลาดยังไงละ ข้านะยังอยู่ในค่าเฉลี่ยอยู่!”

 

“ค่าเฉลี่ย!? ไร้สาระ! ข้าจะฝึกเจ้าให้มากขึ้น ละมาดูกันว่าเจ้าจะยังทําตัวแบบน้อยู่อีกไหม”

 

ฟิลิปส่ายหัวให้กับคําพูดของโรเจอร์ส

 

“ฮี พูดหมาๆ! คราวนี้นายท่านโปรดเข้าข้างข้าด้วย!”

 

“หึ เจ้าติดจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนายน้อยงั้นเหรอ? เจ้าคิดว่าแค่นี้จะทําให้เจ้าสามารถหนีไปจากข้าได้แล้วหรอ?”

 

“อ้ากก! กรุณาไว้”

 

ขณะที่ลุคนั่งดูทั้งสองคนคุยกัน อาหารของพวกเขาก็มาถึง

 

มันเป็นขนมปังอบง่ายๆกับไส้กรอกเบคอนและซุปแก้เมาค้างที่ทําจากเห็ดหมักและผักกับซอสเผ็ด

 

หลังจากทานอาหารเช้าและอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็ออกจากโรงแรม

 

“โอเค เรากลับไปที่คฤหาสน์กันเถอะ”

 

เมื่อบรรลุทุกสิ่งที่ต้องการแล้ว ลุคจึงอยากจะกลับไปเรียนหนังสือเวทมนตร์อย่างรวดเร็ว

 

พวกเขาไปที่หอคอยเวทมนตร์เฮริสและสตาร์ทรถพ่วงที่จอดไว้ที่นั่นและมุ่งหน้าไปยังดินแดนของรากันต์

 

ในระหว่างทางกลับ พวกเขาก็ผ่านปราสาทของลอร์ดในแบรนดอน ตรงหน้าจัตุรัสนั้นมีผู้หญิงที่ลุคคุ้นเคยกําลงยืนอยู่

 

“เจ้าหญิงเรย์น่า”

 

แม้เธอจะแต่งกายด้วยชุดสีดําและกําลังมองลงมาขณะกล่าวคําอธิษฐาน แต่ลุคสามารถสังเกตได้ว่าเธอคือใครในขณะที่เขาจ้องมองเธอ

 

เมื่อระยะทางใกล้เข้ามาฟิลิปพูดหลังจากสังเกตเห็นเธอ

 

“เอ่อ..? นั่นเจ้าหญิงเรย์น่าไม่ใช่เหรอ ทําไมคนที่ควรจะอยู่ในลาเมอร์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

 

“เอาล่ะ เธอมาทําอะไรที่นี่กันนะ?”

 

ลุคหยุดรถพ่วงโดยไม่รู้ตัวและเริ่มตรงเข้าไปหาเจ้าหญิงเรย์น่า

 

ขณะที่เธอจมดิ่งอยู่กับคําอธิษฐานของเธอ เรย์น่าก็ไม่ได้สังเกตว่าลุคกําลังเดินเข้ามาหาเธอ

 

“ลอร์ดเอลคัสเซิลผู้ยิ่งใหญ่ แม่พระธรณีเบลีส…”

 

“เจ้าหญิงเรย์น่า”

 

ทันทีที่เธอได้ยินเสียงของลุค เรย์น่าก็หยุดสวดมนต์กลางทางด้วยสีหน้างงงวย

 

“ลอร์ดลุค?”

 

“ทําไมท่านถึงมาสวดมนต์ในสถานที่แบบนี้กัน?”

 

หลังจากที่ลุคถามเสร็จ เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นเรย์น่าหลับตาลงเริ่มเริ่มทรุดลงไปอย่างกระทันหัน

 

” อา! เจ้าหญิง!”

 

ลุคขยับอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะพยุงเรย์น่า

 

เขาไม่สามารถรับรู้ได้จากระยะไกล แต่เมื่อเขามองดูใกล้ๆ ผิวของเธอก็ดูซีดเผือกเป็นอย่างมาก เธอดูเหมือนไม่ได้กินข้าวมาแล้วหลายวัน

 

เจ้าหญิงมาทําอะไรในสถานที่แห่งนี้กัน?

 

“คุณพระ!”

 

จากคําพูดนั้นชายชราทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆน้ําพุตรงจัตุรัสก็อุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ

 

วิคเตอร์รู้สึกโกรธเป็นอย่างมากเมื่อพบว่าชายคนหนึ่งกําลังอุ้มเจ้าหญิงอยู่และจากนั้นเขาก็เห็นว่าชายคนนั้นก็คือลุค

 

“นั่นลอร์ดลุคไม่ใช่เหรอ ทําไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ ?”

 

“ข้าจะให้รายละเอียดในภายหลัง แต่เจ้าต้องมาดูอาการของนางก่อน”

 

ลุคอุ้มเรย์น่าขึ้นแล้วรีบพาเธอไปที่คลินิกที่ใกล้ที่สุดในจัตุรัสทันที…