Emperor of Steel-กําเนิดใหม่จักรพรรดิเหล็กไหล

บทที่ 61 ปีศาจเซบาสเตียน (3)

“ท่านลุคท่านมาแล้วหรอ?”

เจ้าหญิงเรย์น่าได้ต้อนรับเขาทันทีที่ลุคเข้าไปที่ปราสาทราชาปีศาจ

เธอพร้อมกับคนรับใช้และผู้ลี้ภัยคนอื่นๆนั้นพักกันอยู่ในปราสาท

ลุคนั้นเสนอให้พวกเขาเข้ามาพักข้างในคฤหาสน์ก่อนแต่พวกเขานั้นปฏิเสธ

“เซอร์วิคเตอร์หายไปไหน?”

วิคเตอร์นั้นเป็นอัศวินชราที่อายุมากแล้ว แต่กระนั้นเขาก็ยังคงแข็งแกร่งดั่งหินผา

ลุคถามออกไปเพราะเขาคิดว่าวิคเตอร์ไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมออกห่างจากเจ้าหญิงเรย์น่า

“เขากําลังฝึกอดีตทหารของโวลก้าอยู่ด้านหลัง”

ทันทีที่เรย์น่ามาถึงที่ดินของรากันต์ เธอก็ได้คัดเลือกทหารรับจ้าง 400 คนจากกลุ่มผู้ลี้ภัยของเธอ

พวกเขาไม่ได้มีจุดประสงค์รวมตัวกันเพื่อต่อสู้กับเคานต์โมนาร์ชแต่พวกเขารวมตัวกันเพื่อปกป้องอนาคตของลุคและเหมืองในภูเขาร็อคเคีย

“เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นทุกคนมีส่วนร่วมในการปฏิบัติหน้าที่ของตนและดูเหมือนทุกคนจะกระตือรือร้นมาก”

“มันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ สิ่งก่อสร้างเป็นอย่างไรบ้าง”

“เอ่อเราได้ตั้งสํานักงานใหญ่ในคฤหาสน์รากันต์แล้วและเรากําลังเปิดสาขาในเมืองใกล้เคียง

ลุคไปที่นั่นและให้เจ้าหญิงเรย์น่า 500,000 เปโซและสั่งให้เธอใช้มันตามที่เธอเห็นสมควร

เขากังวลว่าเจ้าหญิงจะทํางานหนักเกินไป แต่เธอนั้นทํางานเช่นการบัญชีการทําบัญชีของเธอนั้นได้สร้างองค์กรที่มีระเบียบและสามารถตรวจสอบได้ขึ้นมา

แน่นอนว่าเธอไม่ได้ทําทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว

พาเวลและคนรับใช้คนอื่นๆต่างก็ช่วยกันทําในสิ่งต่างๆ

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้สูงอายุ แต่พวกเขาก็นับเป็นผู้เชีวชาญในสาขางานที่พวกเขาทํา

โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาได้เรียนรู้มามากมายและมีประสบการณ์มากมายในด้านการบริหารและการจัดการ พวกเขาเพียงพอที่จะทํามัน

“ท่านได้ตั้งชื่อ หอการค้า ของท่านแล้วหรือยัง”

“ถ้าท่านลอร์ดหนุ่มโอเค ข้าก็อยากจะตั้งมันว่าหอการค้าคิลลิวลอฟ”

“ตั้งชื่อตามราชวงศ์? นั่นเป็นชื่อที่ดี”

เจ้าของและผู้บริหารในนั้นล้วนเป็นบุคคลสําคัญของโวลก้าเพราะฉะนั้นมันจึงเหมาะสมแล้วที่จะตั้งชื่อนี้

“แล้วคนงานในเหมืองมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

ลุคนั้นได้มอบหมายงานในเหมืองให้กับพวกเขา ดังนั้นเจ้าหญิงจึงเกณฑ์ผู้ลี้ภัยบางส่วนที่เคยทํางานในเหมืองให้มาทํางานในส่วนนี้

และก่อนหน้านั้นลุคก็ได้นําเอาพวกโกเลมและมอนสเตอร์ออกไปจากเหมือนแล้ว

ในระหว่างนั้นมอนสเตอร์ที่ทํางานในเหมืองก็ได้รับอาหารและย้ายไปอยู่ในสถานที่ที่ไม่เด่นสะดุดตาผู้คน

เมื่อเป็นเช่นนี้ลุคจึงตัดสินใจที่จะยกพวกเขาเป็นหนึ่งในพลังที่จะใช้ในการต่อสู้กับทางจักรวรรดิ

“ตอนนี้ข้ากําลังซ่อมแซมสถานที่ที่คนแคระในอดีตเคยใช้เป็นบ้านชั่วคราวและตอนนี้เราก็มีอาหารและน้ํามากมายมันจึงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น”

หมู่บ้านที่สร้างขึ้นข้างล่างภูเขาร็อคเคียนั้นเป็นที่ที่ครอบครัวขอ คนงานเหมืองจะอาศัยอยู่

ขณะที่เธอพูดคุยเกี่ยวกับเหมืองแร่และคนงานเหมืองเธอก็ถามขึ้นมาอีกคําถามว่า

“แต่ข้าได้ยินมาว่าเรามีโอกาสที่จะเกิดสงคราม..มันใช่พวกโมนาร์ชรีเปล่า?” ”

เธอนั้นไม่รู้จักสันดารของเคานต์โมนาร์ชดี

เธอนั้นรู้ว่าเขาจะต้องทําอะไรบางอย่างแน่ๆ แต่ที่เธอไม่รู้คือมันจะบานปลายและรุนแรงไปได้ถึงขนาดนี้

“มันเป็นเพราะข้าหรือเปล่า”

เรย์น่าเริ่มมีสีหน้าที่หม่นหมอง แต่ลุคส่ายหัว

“แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้มาเพื่อชิงตัวท่าน มันก็จะยังมาเพื่อเรื่องเหมืองแร่อยู่ดี ดังนั้นท่านโปรดอย่ากังวลไป ยังไงซะพวกเราก็อยู่ด้วยกันที่นี่แล้ว”

“มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้ไหม”

“ไม่มีอะไรที่ท่านสามารถทําได้ในส่วนของการต่อสู้ ทุกวันนี้สงครามเริ่มต้นด้วกิกันท์และจบลงด้วยกิกันท์”

มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ แต่การต่อสู้ก็มักขึ้นอยู่กับพวกมันเมื่อสูญเสียพลังรบของกิกันท์ไปการทําสงครามต่อก็จะกลายเป็นไร้ประโยชน์ทันทีไม่ว่าพวกเขาจะมีพลังอื่นๆอีกมากมายก็ตาม

“กิกันท์? เราพอมีกิกันท์อยู่ 1 ตัว ท่านจะโอเคไหม ถึงแม้มันจะมีประสิทธิภาพลดลงไปแล้วก็ตาม

“อ่า ท่านกําลังพูดถึงเมียร์หรือเปล่า”

กิกันท์เมียร์นั้นเป็นกิกันท์ที่ฟิลิปเคยควบคุมอยู่ในตอนที่เขาไปต่อสู้ในสนามประลองกิกันท์ในเมืองลาเมอร์

หลังจากการต่อสู้เสร็จสิ้น เมียร์ก็ถูกยืมไปยังที่ดินใกล้เคียงและเมื่อเร็วๆนี้มันก็ถูกใช้เพื่อลากผู้ลี้ภัยในระหว่างการหลบหนี

และปัจจุบันมันถูกใช้เพื่อจุดประสงค์ในการช่วยในการก่อสร้างเมือง

“และถ้าการต่อสู้มันคับขันจริงๆข้าว่าเซอร์วิคเตอร์และพรรคพวกของเขาก็จะไม่ยอมอยู่เฉยหรือฟังคําพูดของข้าแน่นอนดังนั้นโปรดท่านช่วยดูแลพวกเขาด้วย”

“ข้าจะแจ้งให้เซอร์โรเจอร์สทราบทันที”

“ข้าเข้าใจแล้ว และ…”

เรย์น่ายื่นหนังสือให้ลุค เหมือนเธอจําอะไรบางอย่างที่เธอลืมไป

หนังสือเก่าเล่มนั้นเป็นไดอารี่ที่ลุคเคยเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับชีวประวัติของเซย์ม่อน

เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าเรื่องราวของเขานั้นเป็นเรื่องจริงลุคจึงมอบไดอารี่ให้เรย์น่าเมื่อเธอมาที่ปราสาท

“เมื่อข้าได้อ่านไดอารี่ของเซย์ม่อนโดยตรง ข้าถึงได้รู้ว่าเขานั้นทั้งเศร้าและโดดเดี่ยวมาก ข้าไม่รู้ตัวด้วยซ้ําว่าข้าร้องไห้ออกมาเมื่ออ่านมัน”

“ คุณอ่านหมดแล้วหรอ?”

“ โดยเฉพาะเมื่อเขาคิดถึงคนรักที่ตายไปแล้ว มันแปลกมากที่ข้าไม่สามารถหยุดน้ําตาได้ อาจเป็นเพราะข้าก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน”

ราวกับว่าความรู้สึกยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอจากนั้นเจ้าหญิงเรย์น่าก็เริ่มน้ําตาซึมอีกครั้ง

ใน

ลุคที่เคยรู้สึกเหงามากก็เริ่มยิ้มขึ้นมาจางๆ

“ข้ามั่นใจว่าเซย์ม่อนจะมีความสุขแน่นอนที่มีคนเข้าใจเขและอารมณ์ที่เขารู้สึก”

“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่ยาก แต่ข้าก็หวังว่าจะมีสักครั้งที่โลกจะเข้าใจเขามากขึ้นอีกนิด”

ลุคเริ่มพูดคุยกับเจ้าหญิงเรย์น่ามากขึ้น และเริ่มให้คําแนะนําเกี่ยวกับห้องทดลองใต้ดิน

จากนั้นเขาก็ไปหยิบหนังสือที่เขายังไม่ได้อ่านออกมาเพื่อปรับปรุงและพัฒนาพลังของเขา