บทที่ 28 สมอเรือ

 

ความหวาดกลัวของฉลาม!

 

ฉายานี้ไม่เพียงแต่ช่วยให้เย่จุนได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 10% หลังจากการล่าฉลาม แต่ยังทําให้เขาสามารถปลดปล่อยออร่าที่สามารถปราบปรามฉลามทุกเผ่าพันธุ์ เหมือนกับเป็นศัตรูโดยธรรมชาติ

 

ดูเหมือนว่าเย่จุนจะถูกกําหนดให้เป็นนักล่าฉลามในอนาคต

 

เขาผ่าฉลามและทําความสะอาดพวกมัน

 

เลือดฉลามทั้งหมดถูกบรรจุไว้ในถัง และหนึ่งถังถูกเทลงบนต้นไม้โลหิตแปลกๆ ในขณะที่เครื่องในฉลามถูกทิ้งไว้ในถังไม้เพื่อเก็บไว้เป็นเหยื่อล่อ

 

เย่จุนตัดครีบฉลามให้แห้ง

 

ส่วนเนื้อปลาฉลามนั้นรสชาติไม่ค่อยดีจึงลงไว้ในช่องการซื้อขาย

 

เย่จุนไม่ชอบรสชาติของเนื้อฉลาม แต่สําหรับผู้เล่นส่วนใหญ่ มันเป็นแหล่งโปรตีนที่มีคุณภาพ

 

เนื้อปลาฉลามทั้งหมด 6 ตัว ถูกแย่งชิงไปทันทีที่พวกมันโผล่ในชั้นวางของในช่องการซื้อขาย ทําให้แลกกับน้ํา ไม้ และเหรียญทองแดงจํานวนมาก

 

“เทพเย่ได้ฆ่าฉลามอีก 6 ตัว! สุดยอดมาก!”

 

“เทพเย่ฆ่าฉลามได้ง่ายดายราวกับการน้ำ ฉันยังฆ่ากระต่ายไม่ได้ด้วยซ้ํา!”

 

ผู้เล่นคนอื่นๆ แทบจะมีนงงกับสิ่งนี้ พวกเขาตอบใต้โพสต์ซื้อขายทีละคนว่า “เทพเย่ช่างน่าประทับใจ!”

 

คําสาปแช่ง คําบ่น และการตอบกลับด้วยความอิจฉาริษยา ในโพสต์ก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว

 

เห็นได้ชัดว่าหลังจากเกมดําเนินไปเป็นเวลานาน พวกผู้เล่นที่เอาแต่บ่นถูกคัดออกไปหมดแล้ว

 

ผู้เล่นที่มีชีวิตรอดมาได้ไกลขนาดนี้ อย่างน้อยก็ต้องตระหนักรู้ถึงความจริง

 

เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยง หลังจากต่อสู้กับฉลามมาเกือบทั้งวันแล้ว เย่จุนก็เหนื่อยมากและเริ่มทําอาหาร (TL : 10 นาทีไม่ใช่รี??)

 

หลังจากตัดส่วนที่นุ่มและอ้วนที่สุดของทูน่าออก เย่จุนก็กัดมัน

 

“บ๊ะ!”

 

สํานวนที่ว่า “ละลายในปาก” ทั้งนุ่มและเนียน ล้วนแต่ไร้สาระทั้งนั้น

 

กลิ่นของความปิติยินดีทําให้สมองของเย่จุนว่างเปล่าทันที่ที่มัน เข้าไปในปากของเขา ทําให้เขาพูดไม่ออกซักพัก

 

เขาไม่คุ้นเคยกับมัน!

 

บรรพบุรุษในอดีตทํางานอย่างหนักเพื่อค้นหาเครื่องเทศมากมาย แต่คุณต้องการกินของดิบ มันไม่ไร้ประโยชน์หรอกหรอ?

 

เย่จุนเทแร่เหล็กที่หลอมเหลวเพื่อทําให้เย็นลง เขาตั้งหม้อขนาดใหญ่บนเตาไฟ และเริ่มเคี่ยวปลา

 

คราวนี้เขาใส่เครื่องปรุงรสมากมาย!

 

และพริกอีกนับไม่ถ้วน

 

เย่จุนใช้เงินเป็นจํานวนมากเพื่อซื้อพริกในเกมมอลล์

 

มันแพงเกินไป 30 เหรียญทองแดง ต่อ 1 ชิ้น เกรงว่าจะมีแค่ไม่กี่คนบนโลกนี้ที่เต็มใจจะซื้อมัน

 

หลังจากมองย้อนกลับไปแล้ว เขาต้องปลูกเอง!

 

เกมนี้คาวเกินไป และไม่สามารถขาดเครื่องปรุงรสที่เข้มข้นได้

 

ซุปปลายังหอมเช่นเคย!

 

เย่จุนหันกลับไปและเดินไปที่ท้องเรือเพื่อเด็ดถั่วงอกมาหนึ่งกํามือ

 

ถั่วงอกแตกหน่อแล้ว และถึงแม้จะไม่นาน แต่ก็ยังกินได้

 

จิ้มน้ําปลาก็อร่อย..

 

สภาพแย่เกินไปไม่ค่อยเอื้ออํานวย ถ้าเป็นปลาลวกร้อนๆ จิ้มน้ําพริกคงจะดีมาก…

เมื่อกินเสร็จแล้ว เย่จุนก็ปอกกล้วยที่เขาพึ่งแลกกับเนื้อฉลามไป และเปิดมะพร้าวสดๆ

 

อยากมีชีวิตที่ดี ต้องมีผลไม้หลังอาหาร

 

เขาตกปลาต่อ

 

เย่จุนแขวนเครื่องในของฉลามไว้ด้านนอกดาดฟ้า แล้วผูก เชือกไว้จนแทบจะจมลงไปในน้ํา

 

เขาอาศัยกลิ่นเลือดของเครื่องภายในฉลาม เพื่อดึงดูดปลาที่กินเนื้อเป็นอาหาร

 

เย่จุนหวังว่ามันจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะดึงดูดฉลาม

 

ปัจจุบันเขายังเหลือค่าประสบการณ์ไว้ให้ฉลามมาเติมเต็มอยู่อีกมากมาย

 

ถ้าฆ่าฉลามอีกซักสองสามตัว เขาน่าจะสามารถเพิ่มเลเวลนักล่าได้อีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตาม ตลอดช่วงบ่ายมานี้ ไม่มีฉลามแม้แต่ตัวเดียวที่เข้ามา

 

นอกจากนี้ มันก็สมเหตุสมผลแล้ว ในฐานะที่เป็นผู้ปกครองแห่งท้องทะเล จํานวนของฉลามไม่ได้มีสูงมาก

 

ถึงกระนั้น เย่จุนก็จับปลาได้ค่อนข้างมาก รวมทั้งปลาทูนาสองสามตัว ซึ่งแต่ละตัวมีนาหนักเกิน 200 จิน

 

ปลาเหล่านี้ไม่เพียงแต่นเนื้อปลามาให้เย่จุน มาหลายร้อยจิน แต่ให้ค่าประสบการณ์กับเย่จุน มากกว่า 30 แต้ม เขาขาดค่าประสบการณ์น้อยกว่า 70 แต้ม ในการอัพเลเวล

 

ในอัตรานี้ แม้ว่าพรุ่งนี้เขาจะไม่สามารถดึงดูดฉลามได้ แต่การตกปลาปกติก็มีโอกาสที่จะเพิ่มเลเวลนักล่าของเขาได้เป็นเลเวล 6

 

เมื่อเห็นว่ามันมืดแล้ว เย่จุนก็เอาคันเบ็ดของเขาออกไป

 

เย่จุนตรวจสอบทุกอย่างก่อนนอน

 

เขาพบว่าต้นไม้โลหิตแปลกๆ ได้ดูดเลือดอีกครั้ง

 

ผลไม้สายเลือดเติบโตออกมาบนกิ่งอีกครั้ง แต่ก็ยังมีขนาดเล็กและยังไม่สุก

 

เย่จุนค้นพบว่าดินแปลกๆ ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

 

เมื่อวานนี้ในดินแปลกๆ นอกเหนือจากดินเหนียวสีดําแล้ว ยังมีอนุภาคผลึกจํานวนมากเช่นกัน

 

แต่ตอนนี้ อนุภาคผลึกที่ว่าได้ลดลงถึง 1 ใน 10

 

เย่จุนคิดว่าความลับของความสามารถในการเร่งการเติบโตพืช ของดินแปลกๆ อยู่ในอนุภาคผลึกเหล่านี้

 

น่าเสียดายที่ไม่สามารถทดลองได้ ว่าอนุภาคผลึกคืออะไรและส่วนประกอบคืออะไร

 

เย่จุนเทเลือดอีกถังหนึ่งลงบนต้นไม้โลหิตแปลกๆ ก่อนจะกลับไปที่ห้องโดยสารเพื่อเข้านอน

 

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่จุนเดินมาถึงต้นไม้โลหิตแปลกๆ

 

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผลไม้สายเลือดเติบโตได้เต็มที่แล้ว

 

เย่จุนรู้สึกตื่นเต้น

 

ฉากที่หยางเทียนซิงได้ปลุกสายเลือดคนเถื่อน ยังคงจาลึกอยู่ในใจของเขา

 

เขาจะปลุกสายเลือดพิเศษอะไร?

 

เย่จุนไม่ลังเลเลยที่จะหยิบผลไม้สายเลือดออกมา และกลืนมันเข้าไปภายในคําเดียว

 

ความรู้สึกอบอุ่นระเบิดในท้องของเขา!

 

อย่างไม่คาดคิด…

 

กระแสความอบอุ่นพึ่งผ่านมาและหายไปอย่างรวดเร็ว

 

เย่จุนพร้อมที่จะต่อสู้กับความเจ็บปวด แต่ไม่คาดคิดว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย!

 

“นี่จบแล้วเหรอ?”

 

เย่จุนจําได้ว่า กล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาดูเหมือนจะแข็งขึ้นเล็กน้อย เมื่อกระแสความอบอุ่นนั้นปะทุขึ้นในช่องท้องของเขา

 

แล้วก็กลับมาเป็นปกติ

 

“มันไม่ได้ผล?”

 

เย่จุนเปิดหน้าต่างสเตตัสด้วยความไม่เชื่อเล็กน้อย:

 

ผู้เล่น เย่จุน (โหมดมรณะ):

 

ได้รับรางวัลฉายาะ

 

ความหวาดกลัวของฉลาม

 

ผู้ควบคุมเปลวไฟมือใหม่ เลเวลพลังงานไฟ: 3 (60/300)

 

ความสัมพันธ์กับเปลวไฟ: 10 (ดูดซับพลังงานไฟได้ 10 แต้มต่อวัน)

 

นักล่ามือใหม่ นักล่าเลเวล: 5 (432/500)

 

ผู้ควบคุมสายฟ้ามือใหม่ เลเวลสายฟ้า: 1 (57/100)

 

ความสัมพันธ์กับสายฟ้า: 10

 

ทักษะ: ลูกไฟ

 

ทักษะ: ฝ่ามือสายฟ้า

 

ความอดทน: 130 ความเร็ว: 120 ความแข็งแกร่ง: 362

 

สเตตัสของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อวานเลยแม้แต่น้อย

 

สายเลือดพิเศษตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นแค่คําเพ้อเจ้อของคนบ้า

 

เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่มีสายเลือดพิเศษ?

 

เย่จุนขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างหนัก

 

บางที่เลเวลของผลไม้สายเลือดอาจจะต่ําเกินไป

 

อย่างไรก็ตาม เพราะนี่เป็นเพียงต้นไม้โลหิตแปลกๆที่เลเวลต่ํา

 

สุดเท่านั้น

 

ใช่!”

 

“ต้องเป็นอย่างนั้น!”

 

“คงเป็นเพราะว่าสายเลือดของฉันสูงเกินไป!” (TL : ไม่มีระบบ =ขยะ)

 

เย่จุนพยักหน้าอย่างจริงจัง

 

“เอาล่ะ อย่าคิดเรื่องนี้เลย มาลงมือทํางานดีกว่า!”

 

ด้วยการสร้างเรือ และแท่งเหล็กที่หลอมในช่วงสองสามวันนี้ก็เพียงพอแล้ว ถึงเวลาสร้างสมอ!

 

เย่จุนเปิดเตาหลอมเหล็กอีกครั้ง

 

เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง

 

เย่จุนเหวี่ยงค้อนทุบและทุบอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าเขาต้องการระบายความเศร้าโศกในใจของเขาออกไป

 

ค้อนตีเหล็กในปัจจุบันดูราบเรียบเป็นพิเศษ

 

ในเช้าวันหนึ่ง สมอเหล็กขนาดใหญ่ได้ก่อตัวขึ้น

 

เย่จุนผูกสมอเหล็กด้วยเชือกป่าน แล้วแขวนไว้บนคันธนู

 

ด้วยวิธีนี้สมอก็พร้อม

 

ครั้งต่อไปที่เขาพบเสบียงที่ก้นทะเล เขาจะโยนสมอเรือลง เพื่อยึดเรือไว้กับผิวน้ํา เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องกังวลว่าเรือจะล่องลอยออกไปก่อนที่เสบียงจะถูกขนออกไปจนหมด

 

นอกจากเหงื่อในตอนเช้าแล้ว เย่จุนก็สงบลง

 

ผลไม้สายเลือด ใช้ไม่ได้ผลกับเย่จุน แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการปลูกมัน

 

ถ้าเขาไม่สามารถใช้มันเพื่อตัวเองได้ เขาสามารถแลกเปลี่ยนมันได้

 

เขาเชื่อว่าด้วยการมีหยางเทียนซึ่งเป็นตัวอย่างที่มีชีวิต หลายคนคงสนใจ ผลไม้สายเลือด ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาที่จะใช้มันเพื่อแลกกับของแรร์บางอย่าง

 

ส่วนเรื่องผลไม้สายเลือดจะมีผลกับผู้ที่ซื้อหรือไม่ นั่นไม่ใช่กงการอะไรของเย่จุน