บทที่ 4 รางวัล

ในตอนแรก เย่จุนสงสัยว่ามีเพียงผู้เล่นที่ทำภารกิจบางอย่างสำเร็จเป็นคนแรกเท่านั้นที่จะได้รับรางวัล

แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่

นี่คือเกม และไม่มีความแตกต่างที่สำคัญมากนักจากเกมที่เขาเล่นในอดีต ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดคือ เกมนี้เป็นเกมที่เป็นผู้เล่นจริงๆ และมันฆ่าคนได้จริงๆ

คนแรกที่ทำภารกิจสำเร็จและได้รับการเคลียร์ครั้งแรก เห็นได้ชัดว่าจะได้รับรางวัลมากกว่า

ผู้เล่นที่ชื่อเอลเลนจุดไฟครั้งที่ 2 และเขาไม่ได้รับการเพิ่มเลเวลพลังงานไฟ แต่ได้รับค่าความสัมพันธ์กับเปลวไฟ +5 และความแข็งแกร่ง +10

นี่แสดงให้เห็นว่าผู้เล่นคนอื่นสามารถรับรางวัลจากการทำภารกิจให้สำเร็จได้ แต่ยิ่งผู้เล่นมีอันดับห่างไกลเท่าไหร่ พวกเขาก็จะได้รับรางวัลน้อยลงเท่านั้น

ข่าวความสำเร็จของเอลเลนได้กระตุ้นผู้เล่นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ในชั่วขณะ ผู้เล่นหลายคนก็ได้เริ่มเพิ่มข้อเสนอขึ้น

และผู้เล่นคนนี้ชื่อ หยางเทียนซิง กล่าวโดยตรงว่า: “ขนมปัง 15 ก้อน น้ำดื่มไม่จำกัดและถั่วอีก 10 เม็ด! ถ้าพี่ชายมีข้อกำหนดอื่นๆ เราจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อหามาให้”

ถั่ว 10 เม็ด!

เยี่ยมเลย นี่เป็นการเก็บเกี่ยวที่ดี! พวกเขาสะดุดกับป่าผลไม้หรือไม่?

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เย่จุนรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเพิ่มราคาให้กับอาหารอีกต่อไป

มีอาหารมากแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์หากไม่สามารถเก็บรักษาไว้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขากำลังล่องลอยอยู่ในทะเล และที่สำคัญที่สุดคือความปลอดภัย

ในเวลาเดียวกัน บนเกาะร้างใกล้กับอาร์กติกเซอร์เคิล ทั้ง 5 คนก็ดูกระวนกระวายและวิตกกังวล จ้องไปที่ช่องแชท บันทึกการพูดคุยนั้นคือการแชทกับ เย่จุน

“พี่เทียน ผมคิดว่าเราควรพอได้แล้ว การปั่นไม้จุดไฟก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ชายหนุ่มร่างผอมสูงบ่น

“ใช่ พี่เทียน ขอเสนอสูงเกินไป และเราก็พบถั่วทั้งหมดเพียง 30 เม็ดเท่านั้น!” ชายอีกคนบ่น

อีก 2 คนเป็นหญิงสาว 2 คน หนึ่งในนั้นสวมชุดลายพรางและมีผมสั้น ในตอนนี้เธอกำลังพยยามปั่นไม้เพื่อจุดไฟอย่างเงียบๆ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้ว่าเธอปั่นมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงจนมือเธอพอง แต่ก็ไม่มีประกายไฟโผล่ขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวอีกคนอายุ 16 หรือ 17 ปี สวมแว่นและเธอมีผมที่ยาวราวกับน้ำตก และเธอได้มัดผมที่ยาวสลวยของเธอด้วยหญ้า

สาวแว่นวิเคราะห์อย่างจริงจังว่า “ท่าเราเสียเวลาซักนิดเพื่อจุดไฟ ในเกาะร้างธรรมดาก็ไม่สำคัญหรอก แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ดูสิ พระอาทิตย์กำลังตกดินแล้ว ซึ่งหมายความว่าเริ่มมืดแล้ว ที่นี่มืดเร็วมาก ฉันสงสัยว่าที่นี่จะเป็นเขตขั้วโลก อุณหภูมิจะลดลงอย่างรวดเร็วในตอนกลางคืนอาจจะต่ำกว่าศูนย์ เป็นไปไม่ได้เลยหากไม่มีไฟ เราทุกคนจะถูกความหนาวเย็นกัดเซาะและป่วยในที่สุด ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ความเจ็บป่วยหมายถึงความตาย “

“ประเด็นที่สำคัญกว่าคือ คุณไม่ได้ยินประกาศของเกมหรอ ตราบใดที่เราจุดไฟ เราก็สามารถรับรางวัลและกลายเป็นนักเวทย์ได้ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เราได้ อาหารเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้นับว่าเป็นอะไร?”

“งั้นผมจะตอบเขาเดี๋ยวนี้แหละ!”

“งั้นก็เพิ่มข้อเสนอกันเถอะ มันคือเรื่องสำคัญ! ให้อาหารเขาทั้งหมด!!” ชายร่างสูงผอมบางกัดฟันพูด “มันคือเรื่องสำคัญ พวกเราจะยอมอดตายซักวัน! พรุ่งนี้เราค่อยหาอะไรกิน”

“เราไม่สามารถเพิ่มให้เขาได้มั่วๆ ผู้คนนั้นโลภมากเสมอ ยิ่งคุณให้มาก เขาก็จะยิ่งขอมากขึ้น”

หญิงสาวดันแว่นของเธอแล้วพูดกับชายที่เป็นผู้นำว่า “ผู้เล่นคนนี้ชื่อ เย่จุน เลือกโหมดความตายและในตอนเริ่มต้น เขาเลือกที่จะจุดไฟ เขาควรจะอยู่ในบริเวณที่เย็นจัด เพื่อความอบอุ่น เขาเลยจุดไฟ ถ้าเรียกว่าโหมดมรณะ คาดว่า เขาอาจจะอยู่ขั้วโลกใต้หรือขั้วโลกเหนือ จะขั้วโลกเหนือหรือขั้วโลกใต้ก็ขาดแคลนเชื้อเพลิง อาหารไม่น่าจะเป็นสิ่งสำคัญในโหมดมรณะ เราสามารถเริ่มต่อรองได้จากประเด็นนี้ และที่สำคัญ มันไม่ใช่ ‘การเคลียร์ครั้งแรก’ รางวัลที่เราจะได้นั้นน้อยกว่าเขามาก คำตอบของคุณต้องแสดงให้เห็นว่าเราเสียเปรียบในข้อตกลงนี้!”

“ตกลง! เฉิงเฉิง เราจะทำตามที่เธอบอก!”

ในไม่ช้า เย่จุน ก็ได้รับข้อความอีกครั้ง

หลังจากเห็นข้อมูล เย่จุนก็ขมวดคิ้ว คาดว่าอีกฝ่ายคงจะคาดเดา ความยากลำบากที่เขากำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้

ไม่สิ อีกฝ่ายหมายความว่าพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาเสียเปรียบ และฉันกำลังเอาเปรียบพวกเขาอยู่หรอ?

ฮี่ฮี่…

จะเล่นแบบนี้กับฉัน?

เย่จุน ยิ้มจางๆ แล้วตอบว่า “ฉันไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่น ในเมื่อคุณรู้สึกว่าคุณเสียเปรียบก็อย่าแลก ฉันจะหาคนอื่น อีกอย่างที่คุณพูดมาก็ถูกนะ ได้รางวัลน้อย แต่ยิ่งอันดับสูง รางวัลก็ยิ่งมาก”

ประโยคเดียวกัน หนึ่งความหมาย แต่มี 2 วิธีในการพูด

พวกคุณคิดว่านี่ไม่ใช่การเคลียร์ครั้งแรก และรางวัลก็น้อยเกินไป กว่าคุณจะปั่นไม้จุดไฟเสร็จ ก็ยากที่จะบอกว่าพวกคุณจะได้รับรางวัลอยู่มั้ย

คำตอบที่เรียบง่ายและเด็ดขาดของ เย่จุน ทำให้ทีมของหยางเทียนซิง เงียบไป

หยางเฉิงเฉิงก้มศีรษะลงและพูดว่า “พี่ชาย ฉันคำนวณผิดเอง”

“อย่าโทษตัวเอง เธอยังคงพิจารณาปัญหาตามสังคมปกติ และคิดในเรื่องกำไร แต่เธอได้มองข้ามสภาพแวดล้อมปัจจุบัน และไฟแช็ก ก็มีอยู่ในมือของอีกฝั่งเท่านั้น มีเพียงคนเดียวในโลก ยังไงก็ตาม เราต้องได้มันมา!”

“พี่ชาย แค่บอกว่า ถ้าเขาต้องการ เราสามารถช่วยเขาค้นหาเสบียง รวมถึงฟืน วัสดุที่สามารถสร้างที่พักพิง อื่นๆ.. เป็นความร่วมมือระยะยาว!” หยางเฉิงเฉิง เสนอวิธีแก้ขั้นสุดท้าย “เรามีอาหารเพียงพอ ดังนั้นเราสามารถใช้เวลาเพื่อช่วยเขาค้นหาวัสดุ นี่เป็นข้อได้เปรียบของเรา!”

เย่จุนมองไปที่คำตอบของอีกฝ่ายและขมวดคิ้ว

พูดตามตรง เขาไม่ชอบคนที่ชอบใช้เล่ห์เหลี่ยมตอนพูดคุยเรื่องธุรกิจ จริงไหม?

อย่างไรก็ตาม ไม่มีเงื่อนไขใดที่ดีไปกว่านี้แล้วจริงๆ!

เย่จุนกล่าวว่า: “ขนมปัง 15 ก้อน น้ำ 15 วัน ถั่ว 10 เม็ด ไม้ เถาวัลย์ และหินแบน!”

“ใช่ มันได้ผล!”

“แน่นอน คุณเฉิงเฉิงน่าทึ่งตามที่คาดไว้ เธอมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในจิตใจของผู้คน และคาดเดาความต้องการของอีกฝ่ายได้ในคราวเดียว!” ชายร่างผอมสูงตบคำเยินยอของเขา

“ฉันเกือบทำธุรกรรมพังเพราะความอยากฉลาด!” หยางเฉิงเฉิงส่ายหัว “เขาเป็นคนที่เด็ดขาดมาก แม้จะสุดโต่งไปหน่อย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เลือกโหมดมรณะ หากคุณต้องการแลกเปลี่ยนกับเขาในอนาคต เป็นการดีที่สุดที่จะไม่คาดการณ์เขา แค่ตรงไปตรงมา”

“หวังหยุนจื้อ หยุดพูดจาไร้สาระ รีบไปหาเสบียง มันใกล้มืดแล้ว!” ชายอีกคนดูเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย กับความตั้งใจของชายร่างสูง ที่พยายามจะประณามหยางเฉิงเฉิง

หยางเทียนซิง กระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า “ เฉิงเฉิง คุณกับ หยานซี ไปเก็บก้อนหินบนชายหาด ผมจะไปหาฟืนกับ หวังหยุนจื้อ และ หยางอี้หมิง”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ท้องฟ้ามืดครึ้ม ลมเหนือพัดมา และหลายคนเริ่มสั่นสะท้าน

ต่อหน้าคนทั้ง 5 มีกองหินและกองฟืนถูกวางซ้อนกัน

มีกิ่งไม้และต้นไม้ที่ตายแล้วจำนวนมากบนเกาะทะเลทราย ดังนั้นจึงรวบรวมพวกมันได้มากมาย

“เอาล่ะ มาเริ่มการแลกเปลี่ยนกันเถอะ!” หยางเทียนซิง โหลดวัสดุลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังในเกมของเขาก่อน จากนั้นจึงขอเริ่มการแลกเปลี่ยน

ไม่นาน เสบียงในกระเป๋าเป้ของเขาก็หายไป! มีไฟแช็กเข้ามาแทน

“ผมได้มาแล้ว!”

หยางเทียนซิง กำลังถือไฟแช็ก และทุกคนก็ตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย