Global Online Survival เอาชีวิตรอดในโลกออน…

บทที่ 41 วันที่ 15, ภัยพิบัติกําลังใกล้เข้ามา!

เย่จุนตื่นขึ้นในทันที

ตาสีตาสบตากัน!

ใช่แล้ว ดวงตาสีเข้มสองดวงมองมาที่เขาแล้วคํารามออกมาเบาๆ

“เก้าพันปี?”

เย่จุนพยายามกรีดร้องเบาๆ

“เป็นนายจริงๆ นายกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

เย่จุนยืนขึ้น คว้าหางเก้าพันปีแล้วยกขึ้นมา

 

เมื่อเทียบกับเมื่อวาน เก้าพันปีในตอนนี้เกือบจะดูแตกต่างออก

เดิมที่อายุเก้าพันปีนั้นใหญ่พอๆ กับฝ่ามือเล็กๆเท่านั้นแต่ตอนนี้ขนาดของมันเพิ่มขึ้นจนเท่ากับชามทะเล หนักและแข็งเหมือนหินสีดําก้อนใหญ่

ไม่น่าแปลกใจที่มันทับอยู่บนอกของเยู่จุนทําให้เขารู้สึกหายใจ

ไม่ออก

 

การเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุดของเก้าพันปีคือหัว หัวเต่าทะเลอันเดิมกลับกลายเป็นหัวตะพาบ ยิ่งกว่านั้น มันยังมีเขาเล็กๆสองเขาบนหัวและเปลือกหลังของมันก็คุ้มไปด้วยหนาม มันน่ากลัวจนทําให้เด็กร้องไห้ได้เลย

 

เย่จุนมองไปทางซ้ายและขวา และใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะ ยอมรับการเปลี่ยนแปลง

 

ดูเหมือนว่ามันเป็นผลลัพธ์จาก ผลไม้สายเลือด ของเมื่อวาน

เก้าพันปีไม่ได้เปลี่ยนไปแค่รูปลักษณ์ แต่ยังรว มถึงคุณลักษณะด้วย

 

“เต่ามังกรโบราณ : เผ่าเต่าที่สืบเชื้อสายมาจากมังกร แม้จะเป็น เพียงร่องรอยสายเลือดมังกร แต่ก็ยังสืบทอดการล่าขุมทรัพย์ของต ระกูลมังกร เมื่อเลือกทั้งหมดในร่างกายเปลี่ยนเป็นเลือดมังกร จะ สามารถแปลงร่างเป็นเผ่าพันธุ์มังกรได้ ความสามารถ: มีความ สัมพันธ์กับธาตุน้ําและดินเป็น 2 เท่าพลังเวทย์มนต์ธรรมชาติ:เทค นิคโล่น, เคลื่อนย้ายภูเขาเขย่าปฐพี่”

ไม่เพียง แต่จะพัฒนาเท่านั้น แต่ยังมีทักษะอีกด้วย!

ดวงตาของเจุนเปล่งประกาย มีร่องรอยของความอิจฉาริษยา

อยู่ในนั้น

ตอนนี้เขามีแค่ 2 ทักษะเท่านั้น คือ ลูกไฟ และ ฝามือสายฟ้า

 

ไม่ต้องพูดถึง เก้าพันปี นี่คือพลังเวทย์มนต์ธรรมชาติ มันต้องมีทรงพลังมากแน่ๆ ไม่งั้นมันคงไม่เรียกว่าเรียกพลังเวทย์มนต์ธรรมชาติ

 

เย่จนแทบรอไม่ไหวที่จะพูดว่า: “เก้าพันปี ดูพลังเวทย์มนตร์ของนายสิ”

เจ้าตัวเล็กพัฒนาและฉลาดขึ้น มันยืนขึ้นด้วยเท้าสองข้างอย่าง ภาคภูมิใจส่งเสียงคําราม แล้วกระโดดลงจากเตียง

“บูม!”

มีเสียงอู้อี้ส่งมา เย่จนสัมผัสได้ว่าเตียงสั่นจากนั้น

 

หายไปแล้วเหรอ?

 

เย่จุนมองลงมาและพบว่าเก้าพันปีได้หายตัวไปแล้ว

มีรูขนาดใหญ่อยู่ที่พื้น

เพื่อนคนนี้ทุบพื้นจริงๆ

เย่จุนรีบลงไปที่ท้องเรือเพื่อตรวจสอบ

 

โชคดีที่มันทะลุแค่ชั้นเดียว และชั้นล่างยังปกติดี ไม่อย่างงั้นน้ําจะรั่วเข้ามา

 

เจ้าตัวเล็กตกอยู่ในความงุนงง และเมื่อมันเห็นเย่จุนเข้ามามันลุกขึ้นยืนอีกครั้งและแสดงท่าทางให้เย่จุนอุ้ม

“ก็ได้ ก็ได้…”

 

เย่จุนรีบหยิบมันขึ้นมา

 

คนเก่ง กลับกันเถอะ เรือลํานี้อาจจะจมเพราะนาย

เคลื่อนย้ายภูเขาเขย่าปฐพี!

มันเป็นกรณีที่มีชื่อดูยิ่งใหญ่ ส่วน เทคนิคโลน้ํา เย่จนไม่ได้มองแม้แต่น้อย

เจ้าตัวเล็กรู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับผลงานของมัน และรู้สึกว่าเจ้านายของมันผิดหวัง มันบิดอยู่ในมือของเจุนดูเหมือนมันจะห มายความว่าอันที่แล้วไม่นับแต่จริงๆแล้วฉันเก่งมาก

“โอเค นายยังเด็กอยู่ และเมื่อโตขึ้นจะดีกว่านี้!”

เจ้าตัวเล็กเหยียดอุ้งเท้าออกมา และตบที่ท้องของมัน บ่งบอกว่าเห็นด้วย

“ฉันเชื่อ!”

แม้ว่าจะผิดหวังเล็กน้อย แต่เย่จุนก็สามารถเข้าใจได้

เก้าพันปียังเด็กมาก มีอายุแค่ 2 วัน และพึ่งวิวัฒนาการ ยังเป็นแค่เป็นทารกคงไม่ได้มีใครหวังว่าจะให้ทารกไปสู้ในสนามรบหรอกนะ?

ในเลเวลแรก ลูกไฟก็ไม่ได้แรงเท่านี้

เย่จุนพาเจ้าตัวเล็กกลับไปที่ดาดฟ้า

เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการลงชื่อเข้าใช้

“ติ้ง! ลงชื่อเข้าใช้สําเร็จ! ได้รับ ไฟฉายกันน้ํา!”

 

เย่จนพูดไม่ออก เขาแค่เปิดไฟก็มีไฟแล้ว แล้วเขาจะต้องใช้ไฟฉายไปทําไม?

 

อย่างไรก็ตาม นี่ก็ถือว่าดีไม่น้อย การลงชื่อเข้าใช้มักจะได้รับสิ่งของแปลกๆที่ไม่จําเป็นเลย

เย่จนหยิบวัตถุออกมา และไฟฉายหนังเหล็กแบบเก่าที่หนาเท่าข้อมือหนาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

 

“บัดซบ!”

 

เย่จนรู้สึกช่วยไม่ได้

มันคือไฟฉายเมื่อ 30 ปีที่แล้ว ทุกบ้านในแทบชนบทมีอยู่ 1 กระบอกแค่ตอนนี้ยังมีใครใช้อยู่บ้าง? แม้ว่าจะมีไฟฉาย เขาก็ไม่มีแบตเตอรี่อยู่ดี

 

นอกจากนี้สิ่งนี้กันน้ําได้หรือไม่?

 

เย่จุนตรวจสอบมันซ้ําแล้วซ้ําเล่า และพบว่าไฟฉายนี้ดูเหมือนกับไฟฉายสมัยก่อนของทศวรรษ 1970 และ 1980 แต่มีแขนโยกที่ด้านท้ายซึ่งสามารถผลิตกระแสไฟฟ้าได้ด้วยกลไกบางอย่าง

 

เพียงแค่หมุนแขนโยกเพื่อผลิตกระแสไฟฟ้าพี่บ

 

เกิดเสียงที่รุนแรง จากนั้นไฟฉายก็ปล่อยลําแสงออกมา

สิ่งนี้ทําให้เจุนสบายใจขึ้นมาก มันยังใช้ได้อยู่ ไม่งั้นก็คงไม่ดีไปกว่าเศษเหล็ก

 

แต่เจุนไม่ได้ใช้สิ่งนี้เช่นกัน เขามีไข่มุกเรืองแสงอยู่แล้วซึ่งสว่างเท่ากับเวลากลางวันภายในระยะ 20 เมตรซึ่งดีกว่าสิ่งนี้มาก

เขาวางไฟฉายในช่องการซื้อขาย

“ไฟฉายกันน้ําแบบกลไก 1 กระบอก แลกกับของแปลกๆ

เท่านั้น!”

สําหรับเย่จุน อุปกรณ์ทองแดงธรรมดามันดูมีราคาถูกเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม มีคนเพียงไม่กี่คนที่มีของระดับเงิน นับประสาอะไรกับการที่แลกกับไฟฉาย

ในทางตรงกันข้าม ไอเทมแปลกๆ บางอย่าง ผู้เล่นหลายคนยังไม่ได้ค้นพบบทบาทของไอเทมพวกนั้น และใช้งานจริงได้น้อยกว่าไฟฉายอาจจะมีใครบางคนแลกเปลี่ยนมันออกไป

ตอนนี้เจุนเป็นคนดังระดับโลกและหลายก็คนติดตามเขา

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเข้าสู่โลกของเกม ผู้เล่นหลายคนไม่ต้องทํางานล่วงเวลาอีกต่อไป และมีเวลาเหลือเฟือสําหรับความเบื่อความงุนงง

คนเหล่านี้ไม่เหมือนเยจุนที่ยุ่งทุกวัน โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาไม่มีอะไรทํานอกจากการมองหาอาหาร

ตราบใดที่มีอาหารเพียงพอ หลายคนสามารถนอนในที่พักพิงได้สองสามวันโดยไม่ต้องออกไปไหน

บางคนถึงกับเกียจคร้านถึงแม้จะไม่มีอาหารเพียงพอขี้เกียจเกินกว่าจะหาอาหาร หากพวกเขาไม่หิวจนเกินไป

 

ในสายตาของคนเหล่านี้ อดหิวสองสามวัน ดีกว่าต้องต่อสู้กับสัตว์ป่า

บางคนถึงแม้จะหาอาหารอยู่ หรือทํางานอยู่ในปาก็จะเปิดช่องแชทเป็นระยะๆ ราวกับว่ามีคนส่งข้อความหาพวกเขาจริงๆแล้วพวกเขาไม่มีเพื่อนแม้ซักครึ่งคนเลยด้วยซ้ํา

ทันทีที่โพสต์ของเยีจุนถูกส่งออกไป มันก็ได้ดึงดูดคําตอบมากมายนับไม่ถ้วน

“ไฟฉายได้ไหม แน่ใจนะว่ามันไม่ได้เปิดอยู่ ฉันหวังต้าหลงรายงานด้วยชื่อจริงของฉัน…”

 

“เทพย่อล้อเล่นรึเปล่า ไฟฉายเก่านี้ผลิตกระแสไฟฟ้าและกันน้ําได้หรอ แม้แต่ตอนเป็นเด็กฉันยังไม่เคยได้ใช้ด้วยซ้ํา!”

“ฉันอยากแลกไฟฉายเก่าๆ แต่ต้องใช้ของแปลกๆ ใจดําเกินไปเราควรเรียกเขาว่าเย่เฮย!

“นายจะเอาไฟฉายไปทําอะไร? หรือนายกล้าที่จะออกไปตอนกลางคืนในถิ่นทุรกันดาร

 

“คุณสามารถใช้มันได้ เมื่อคุณออกไปอีในตอนกลางคืน!”

 

“ฉันมักจะขี้ในตอนเช้า

 

เย่จนสุ่มอ่านความคิดเห็นเล็กน้อยแล้วปิดช่องแชท

ตลอดทั้งเกม มันเป็นไปไม่ได้ที่เย่จุนจะมีของแปลกๆแต่มันต้องมีบางคนที่โชคดี

พวกที่ยอมแลกย่อมมาหาที่ประตูของแบบนี้รอดูกันก่อน

ในไม่ช้าเขาก็เริ่มตกปลาในวันนี้

 

เลือดปลาสดๆ หมดแล้ว เขาต้องหาเพิ่มอีกไม่งั้นจะมีเลือดปลา

ไม่พอ

ตามปกติแล้ว เย่จุนโยนเลือดปลาและปลาที่มีกลิ่นเหม็นลงไปในทะเลเพื่อเป็นเหยื่อดึงดูดให้ปลาเข้ามาหา ปลาตัวเล็กทั้งหมดถูก เขาจับได้หากมีปลาตัวใหญ่มาคันเบ็ดวิเศษก็จะมีประโยชน์เขาจับมาที่ละตัว

 

ด้วยวิธีนี้ เมื่อเห็นว่าใกล้เที่ยงแล้ว มีปลานับร้อยตัวอยู่บนดาดฟ้าของเจุน

ปลาเหล่านี้ดูเหมือนจะมีมากมายแต่ไม่มีปลาใหญ่

ค่อนข้างไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ!

สิ่งนี้ทําให้เจุนกังวลเล็กน้อย เขารู้สึกว่ามีบางอย่างกําลังจะเกิดขึ้น