ตอนที่ 194 เนื้อตัวล่อนจ้อนไม่ใส่เสื้อผ้า

ใบหน้าของนายเจ็ดที่ดุร้ายและน่าเกลียดกำลังตัวสั่น ปากของเขาเปิดอ้ากว้างเกือบจะเอามะเขือเทศลูกใหญ่ยัดเข้าไปได้

ดาบของเขาที่ทำมาจากโลหะชั้นดี คาดไม่ถึง….มันบุบลงไป?!

เจ้าหุ่นเชิดตัวนี้มีอะไรเป็นพิเศษใช่ไหม? ดาบของเขาที่ฟันลงไป……….คาดไม่ถึงมันบุบลงไปลึกมาก แต่ที่สำคัญเจ้าหุ่นเชิดนี่กลับไม่เป็นอะไรเลย

เมื่อแสงสีแดงฉายเข้ามาที่หน้าหัวใจของเขาก็ว่างเปล่า เขารีบลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาจ้องมองเจ้าขาวอย่างโหดร้าย เขายิ้มออกมาแล้วเหวี่ยงมีดในมือทิ้งลงไป

“แม่เอ๊ย มันถึกจริงๆ” นายเจ็ดฉีกเสื้อผ้าบางส่วนออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งเหมือนมังกร ทั่วทั้งตัวของเขามีรอยแผลเป็นเหมือนตะขาบไปทั่วช่างน่าตกใจ

“บิดาผู้นี้ทุบเจ้า ข้าใช้ชีวิตอยู่เมืองโม่ที่มีแต่คนโฉดมีหรือจะกลัวเจ้าก้อนเหล็กอย่างเจ้า?!” นายคนที่เจ็ดเอากำปั้นชกหน้าอกตัวเอง เขาหันหน้าส่งเสียงคำรามที่เจ้าขาว

ปัง!

ในตอนนี้ นายเจ็ดของกลุ่มโจรก็ได้ระเบิดพลังงานที่แท้จริงออกมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง ตอนนี้อากาศพัดมาอย่างรุนแรง ลมพายุล้อมรอบร่างกายของเขา

“บิดาผู้นี้จะให้เจ้าตาย”

นายเจ็ดคำรามทั่วร่างกายของเขาก็สั่นไหว เขายกหมัดขึ้นไปชกเจ้าขาวที่ยืนนิ่ง หมัดนั้นหนักมาจนได้ยินเสียงอากาศฉีกออกมา

หมัดของนายท่านเจ็ดทรงพลังอย่างมาก มันเร็วจนมองไม่เห็นว่าหมัดนี้มาได้ยังไง กำปั้นต่อยรั่วๆไปหลายหมัด

กำปั้นเต็มไปด้วยวิชาการต่อสู้ มันใช้พลังงานที่แท้จริงที่หมุนเวียน มันกระหน่ำซัดเข้าไปอย่างน่ากลัว

นี่คือวิชาการต่อสู้ของสิบสามโจรเมืองโม่ ระเบิดกำปั้น

ลั่วสื่อเหนียงรู้สึกได้ถึงพลังและความแข็งแกร่งที่ได้จากกำปั้นนี้ หมัดแค่ละหมัดล้วนให้นางรู้สึกได้ถึงความรู้สึกความน่ากลัว แม้นางจะรู้ว่าเขาจะเป็นจักรพรรดินักรบระดับเดียวกันกับนาง แม้แต่นางก็ยากที่จะต้านทานเขาอยู่…..

หุ่นยนต์เจ้าขาวกระพริบตา ก่อนที่แสงในตาของมันจะส่องแสงสว่าง

เมื่อประจันหน้ากับหมัดนี้ เขาไม่หลบและไม่ซ่อนตัว

“หาเรื่องอยากตาย” นายท่านเจ็ดแสดงท่าทางที่โหดเหี้ยม แล้วชกต่อไปอย่างรุนแรง เขายังชกต่อไปอย่างหนักหน่วง

ปัง

ปัง ปังเสียงนายคนที่เจ็ดต่อยไปที่ท้องของเจ้าขาว

หน้าท้องเป็นรอบกลวง มุมปากของนายเจ็ดก็ยิ้มออกมานิดๆ ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปนิดๆ ก่อนที่จะพูดออกมาว่า “ระเบิด”

ปัง

เสียงที่ดังออกมาปัง ทำให้ทุกคนเอามือปิดหูอย่างช่วยไม่ได้ เสียงดังเหมือนกับระเบิดระเบิดออกมาทำให้ร่างกายของทุกคนตัวสั่น
หัวหน้าโจรคนที่เจ็ดถอยหลังไปสองก้าวแล้วหัวเราะออกมา

“แม่เอ๊ย เจ้าก้อนเหล็กเจ้ากล้ามาเย็นชาต่อหน้านายท่านเจ็ด ตอนนี้เจ้าจะได้รู้จักความโหดร้ายของนายท่านเจ็ดวันนี้”

บู่ฟงเดินเข้าไปในห้องครัวเขาได้ยินเสียงหัวเราะที่โหดร้ายดังออกมา เขาขมวดคิ้วทันทีแล้วเดินไปดูอย่างช้าๆ เมื่อเขาเห็นหัวหน้าโจรคนที่เจ็ดหัวดิ้นเพราะกำลังหัวเราะออกมา เขาก็พูดออกมาเบาๆว่า ” เจ้าขาวอย่าเล่น โยนพวกเขาออกไป ดูสิส่งเสียงน่ารำคาญ”

เสียงเครื่องจักรสั่นสะเทือนหัวของเจ้าขาวก็มองมาอย่างดูถูก แสงสีแดงของมันล็อกเป้าหมายไปที่หัวหน้าโจรคนที่เจ็ด

ท้องของเจ้าขาวยังขาวยังกลวงโบรว มันเริ่มซ่อมแซมตัวเองต่อหน้าหัวหน้าโจรคนที่เจ็ดอย่างช้าๆ

ปัง

ทันใดนั้นฝ่ามือของเจ้าขาวก็วัดมาที่นายท่านคนที่เจ็ด นายท่านเจ็ดรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน ร่างของเขาก็ทรุดตัวคุกเข่าลงมาบนพื้น มองดูใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยว

พรึบ

เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังขึ้นมา นายท่านคนที่เจ็ดรู้สึกได้ทันทีว่าส่วนล่างของเขามีลมเย็นโชยออกมา เมื่อเขาถูกตบเบาๆความแข็งแกร่งของเขาก็หายไป

แควก

รูปร่างที่สมส่วนของนายท่านคนที่เจ็ดก็ลอยตกในซอย เสื้อผ้าของเขาหายไปจนหมด
เลือดไหลพุ่ง นายท่านคนที่เจ็ดเต็มไปด้วยความอายและความโกรธ มีเพียงผ้าเตี่ยวปิดร่าง เขารู้สึกว่าร่างของเขาเย็นไปทั่วร่าง ลมเย็นพัดมาเขาเหลือเพียงที่ปิดไข่…….

ลูกน้องของจอมโจรคนที่เจ็ดตาละห้อยเมื่อเห็นร่างเจ้านายของตนเปลือยเปล่า เขาหน้าของเขายังบินออกมาแบบนี้ หัวใจของพวกเขาก็เหมือนมีหมาดำหนึ่งหมื่นตัววิ่งผ่าน

แคว่ก แคว่ก

“เจ้าคนก่อกวนจะต้องถูกเปลืองผ้าเป็นตัวอย่างให้กับคนอื่นๆ”

หุ่นยนต์เจ้าขาวพูด ทันใดนั้นมันก็ฉีกเสื้อผ้าคนทั้งหมดให้พวกเขาหนาวเย็นในซอยที่มีน้ำแข็งปกคลุม พวกเขายืนตัวสั่นใบหน้าของพวกเขาโศกเศร้าเสียใจและไม่พอใจ

ใบหน้าของเจี๋ยนเอ้อแดงนางเอามือปิดตาตัวเองเมื่อเห็นฉากนี้

โอวหยางเสี่ยวยี่ก็เอามือปิดตาของตัวเอง แล้วแอบมองฉากนี้ที่ช่องว่างบนฝ่ามือ ใบหน้าของนางมองฉากนี้อย่างตื่นเต้น

ลั่วสื่อเหนียงดูตรงๆ นางเม้มปาก แล้วเลียริมฝีปาก ดวงตาทั้งสองข้างของนางหดตัวลง

นายท่านเจ็ดรู้สึกว่าหน้าอกของเขาหนัก เหมือนถูกกดทับ ทำไม………..เจ้าก้อนเหล็กนั้นเขาต่อยมันไปหลายครั้ง แต่ทำไม? มันถึงไม่เป็นอะไรเลย

ดวงตาหุ่นยนต์ของเจ้าขาวก็กวาดตามองพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง

หัวหน้าโจรคนที่เจ็ดกับคนอื่นๆก็ตกใจกลัว รางของเขาไม่มีอะไรปกปิดเขาก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธว่า ” เจ้า…….ข้าจะกลับมาคิดบัญชีกับเจ้า รอข้าก่อน ข้าจะพาพี่น้องอีกสิบสิงคนมา ตอนนี้ข้าจะไม่แค่พังร้านของเจ้า”

นายท่านเจ็ดพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม เขาหันไปมองรอบๆแล้ววิ่งออกไป ใบหน้าของเขามีดมัวจอมโจรแห่งเมืองโม่ หัวทิ่มออกมากระแทกถนน………หากใครรู้เรื่องนี้เขาต้องหัวเราะออกมาดังๆ

ลั่วสื่อเหนียงมองร่างอ้วนของเจ้าขาวแล้วประเมิน หัวหน้าเจ็ดของเหล่าโจรมาท้าชาวบ้านเขาเห่าไม่หยุดแล้วรีบวิ่งหนีไป

“เจ้าขาวเจ้าเองก็เหมือนกัน เจ้าชอบคนเปลือยเปล่าไม่ชอบคนสวมเสื้อผ้า” ลั่วสื่อเหนียงลูบร่างกายของเจ้าขาว นางยิ้มแล้วพูดออกมา

ดวงตาของเจ้าขาวหมุนรอบแล้วมองไปที่ร่างของรั่วสื่อเหนียง หัวใจของนางกระโดดโลดเต้นแทบที่จะแตกกระจายออก จากการที่พูดเรื่องตลก…….เจ้าก้อนเหล็กนี้ไม่พูดอะไร แต่เป็นไปได้ที่จะถูกมันจะจับแก้ผ้าจนหมด

เจ้าขาวกลับไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว มันไม่ได้แสดงท่าทางใดๆ บู่ฟงถือชามกระเบื้องฟ้าขาวออกมา กลิ่นหอมของมันเกินที่จะต้านทานมันคือทาร์ตไข่สีเหลืองทอง

“เอาละงั้นเรามาพูดเรื่องทาร์ตไข่กันดีกว่า”

บู่ฟงใจเย็นราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาพูดออกมาอย่าสงบนิ่ง

……

“จุ๊ จุ๊ นี่เป็นมนุษย์งูจริงๆ? ดูน่าแปลกจริงๆอ๊า”

“เด็กสาวมนุษย์งูนั้นดูดี หรือจะพากลับไปที่บ้าน…..เฮ้”

“มนุษย์งูวิ่งไปมาที่เมืองหลวงมาทำอะไรกัน? ดูเหมือนมนุษย์งูผู้ชายสองคนจะได้รับบาดเจ็บหนักนะ……….ดูเหมือนมนุษย์งูพวกนี้กำลังเดือดร้อน”

……

บนถนนยาวในเมืองหลวง ใบหน้าของหยี่ฟูกำลังสับสน ตรงหน้าของนางหยี่ฟงกำลังฝึกฝนอยู่ แต่เขาก็ต้องมาสู้กันกับชายชราที่เป็นนักรบศักดิ์สิทธิ์การต่อสู้เป็นไปอย่างรุนแรงอย่างมาก พ่อของนางที่ได้รับบาดเจ็บก็บาดเจ็บหนักกว่าเดิมและแทบที่จะไม่ได้สติ

นางถูกผู้คนล้อมเอาไว้ใบหน้าของพวกเขาอยากรู้อยากเห็น ภายในใจของหยี่ฟูรู้สึกหวาดกลัว

นางเพิ่งเข้ามาที่เมืองหลวง นางไม่รู้ว่าร้านของผู้อาวุโสบู่อยุ่ที่ไหน นางอยากจะถามมากแต่นางก็ไม่กล้า ในสายตาของนางคนที่อยู่รอบๆ เต็มไปด้วยอันตราย

ทันใดนั้นผู้คนก็แยกตัวออกมา ชายชราค่อยๆเดินมาหานางอย่างช้าๆ และเข้ามาหาอย่างสุภาพ

หูของหยี่ฟูดูเหมือนจะตั้งใจฟังสิ่งที่ออกมาจากปวกเจ้าเหอจิตใจของนางก็มั่นคงอย่างช่วยไม่ได้
นางไม่อาจควบคุมร่างได้ก้าวออกไป จากฝูงชนไป
เขาค่อยๆหายตัวไปอย่างช้ากับผู้คน

ในโรงเตี๊ยมที่หรูหราในเมืองหลวง

มุมปากของจอมโจรคนที่เจ็ดมีเลือดอาบ เขาเปิดประตูโรงเตี๊ยมเข้ามา คนที่นั่งดื่มเหล้าและกินเนื้ออยู่หัวใจก็สั่นไหว

“บ้าเอ๊ย คนที่เหลือเพียงผ้าเตี่ยววิ่งหายไปไวเหมือนผายลม ที่วิ่งผ่านไปเมื่อกี้ไม่ใช่น้องเจ็ดหรือไง? เขา……เล่นอะไรแรงไปเปล่าทำไมถึงเปลือยกลับมา?” ชายคนที่มีเคราตะโกนออกมาเสียงดัง

ใบหน้าคนอื่นๆก็แปลกใจมาก แต่เขาก็หัวเราะ เจ้าเจ็ดเปลือยมา นี่น่าสนใจจริงๆ

เมื่อหัวหน้าโจรคนที่เจ็ดเปลี่ยนเสื้อผ้า ใบหน้าของเขาขุ่นมัวออกมาจากห้อง คนพวกนั้นหัวเราะแล้วมองเขาที่ออกมา

หัวหน้าโจรคนที่เจ็ดกัดฟันพูดถึงสิ่งที่เกิดเมื่อตะกี้ออกมา เมื่อได้ยินฉากนี้ตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง บางคนก็ทนไม่ไหวทุบโต๊ะ

“มารดาเถอะ มันกล้าทำแบบนี้กับน้องชาย บิดาคนนี้ไม่ได้ทุบเหล็กแผ่นนั้น”

ทันใดนั้นสิบสามโจรเมืองโม่ ก็วางแผนที่จะรวมตัวกันบุกเข้าไปที่ร้านฟงฟงน้อย

“หยุดก่อน”

แต่เมื่อตอนที่พวกเขาจะออกไป ห็มีคนมาหยุดพวกเขาด้วยความโกรธ พวกเขามองชายหนุ่มที่เดินมาในห้องอย่างช้าๆ

คนๆนี้เป็นพี่คนโตของสิบสามโจร เขามีระดับการฝึกฝนที่แข็งแกร่งที่สุดในสิบสามโจร เพียงอีกครึ่งก้าวเขาก็เข้าสู่ระดับนักรบศักดิ์สิทธิ์

“เมืองหลวงในตอนนี้มีผู้เชี่ยวชาญซ่อนตัวกันอยู่มาก มีนักรบศักดิ์มากมายและน่ากลัว หากพวกเขาบุกเข้ามาที่ร้านพวกเขาไม่พุ่งเข้ามาเหรอ? เจ้าอยากจะเปิดเผยเป้าหมายให้คนอื่นรู้หรือไง?เจ้าโง่?”