IA:เล่ม 3 บทที่ 33 ตัดกิ่งก้าน (ตอนที่ 2)

ฮงหลานตะลึงในการพลิกผันของมัน มันกระโดดถอยกลับไปยังพุ่มไม้ที่มันพุ่งออกมาและหายไปอีกครั้ง

ทุกคนรีบวิ่งไปที่พุ่มไม้นั่นและไม่พบกับอะไรซักนิด

“บ้าเอ้ย! บ้าจริง! บ้าที่สุด!” ฮงหลานโกรธพร้อมสบถคำด่ามากมาย “ไอ้เวรตะไลนี่มันมีสกิลอะไรวะ? แล้วมันหายไปได้ยังไง?”

“บางทีอาจจะเป็นความสามารถในการหายตัว แต่ไม่สามารถใช้ได้เมื่อถูกโจมตี” ชินยี่พูด

“เหมือนพวกยาล่องหนเหรอ?” เหวินโหรวถาม

ชินยี่พยักหน้า “ใช่”

“เป็นไปไม่ได้ สกิลที่แย่ที่สุดสำหรับการพรางตัวคือแรงค์ B” จินกวงพูด เขาเคยเห็นสกิลแรงค์ B ที่ใกล้เคียงกันแบบนี้จากในร้านค้า ตอนนั้นเขารู้สึกอิจฉาคนที่มีสกิลนี้เป็นอย่างมาก

“นักผจญภัยระดับเดียวกับเราไม่น่าจะมีสกิลแบบนี้ได้นะ บางทีเขาอาจจะมีสกิลที่คล้ายคลึงกันก็ได้ และถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องมีข้อเสียหรือข้อจำกัดบ้างแหละ บางทีมันอาจจะไม่ใช่การล่องหนก็ได้?”

ชินยี่ดวงตาเป็นประกาย

ถ้ามันไม่ใช่สกิลพรางตัว แล้วมันคืออะไรล่ะ? สมองของชินยี่ประมวลผลอย่างรวดเร็ว

จู่โจมจากต้นไม้

หมุนตัวกลางอากาศ

จังหวะเพียงเสี้ยววินาทีในการเปลี่ยนแปลง

พร้อมด้วยรอยยิ้มน่ากลัว,สายตาที่เยือกเย็น,มือที่ถือมีด มันช่างน่าแปลกและฉงนใจยิ่ง

สมองของชินยี่ประมวลผลราวกับเครื่องเล่นหนังในระดับวินาทีต่อวินาที ฉากต่อฉาก

“อ๊อก!” เขาตะโกนขึ้นพร้อมกับอาเจียนออกมา

“ชินยี่!” เหวินโหรวรีบวิ่งไปหาเขา “เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่… ไม่เป็นไร” ชินยี่ส่ายหัวพร้อมคำตอบ “แค่ปวดหัวนิดหน่อยนะ บางทีอาจจะใช้สมองมากไปก็ได้”

“แล้วได้อะไรมั่ง?” เหวินโหรวถามต่อ

“นิดหน่อย แต่ยังไม่แน่ใจ” ชินยี่ตอบ “แต่ถ้ามีครั้งหน้าฉันเดาได้เลยว่า ฉันจะมองรูปแบบของมันออก”

เขากระซิบไปที่ข้างหูเหวินโหรว ดวงตาของเธอเบิกกว้างก่อนที่จะมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ

ชินยี่พยักหน้าให้เธอ

“เข้าใจแล้ว” เหวินโหรวตอบกลับ

คราวนี้ฮงหลานคือคนที่ดูแลบาดแผลของอันเหวิน

สกิลที่มันใช้โจมตีอันเหวินสร้างความเสียหาย 10 หน่วย และทำความเสียหายต่อเนื่อง 8 หน่วยต่อวินาทีเป็นเวลา 15 วินาที ฮงหลานพยายามใช้ผ้าพันแผลห้ามเลือดแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะค่าเล็งเป้าที่น้อยเกินไป

ดูจากรูปแบบของสกิลแล้วน่าจะอยู่ในระดับ 4 หรือ 5

สกิลนี้ไม่ได้รุนแรงอะไรมาก กุญแจสำคัญก็คือโจมตีให้โดนลำคอเพื่อสร้างความเสียหายสองเท่าจากการโจมตีจุดอ่อนและยังเป็นการตัดการฟื้นฟูของเป้าหมายด้วย เรียกว่า ฟันทีเดียวตาย หรือถ้าอีกฝ่ายดันมีค่าพลังชีวิตที่สูงเกินไปมันก็จะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บจากการโจมตีธรรมดาก่อนที่จะปิดฉากสังหารด้วยสกิลเดิม

ชินยี่มองไปที่บาดแผลของอันเหวินและเข้าใจสกิลที่ว่านี้ทันที

“หมอนี่มันไม่น่าจะมีแค่สามสกิลนะ อาจจะมีสกิลอื่นซ่อนอยู่” เขาบอก

“ใช่ทักษะ Expert Fighting Forte ไหม?”

“ฉันคิดว่าไม่” ชินยี่ปฏิเสธ “รูปแบบของมันคือการลอบสังหาร มันไม่น่าจะใช้เงินไปอัพ Fighting Forte หรอก มันน่าจะเลือกอย่างอื่น”

“งั้นจะเป็นอะไร?”

ในขณะที่ชินยี่กำลังจะตอบ ก็มีเสียงวิทยุดังขึ้นด้วยเสียงของเรน่า

ก่อนจะเข้ามาในป่านี้ เรน่าถูกขอร้องให้ไปขอความช่วยเหลือจากด้านนอก

เธอตะโกนผ่านวิทยุด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว “ชินยี่! พวกเราถูกโจมตี!”

ชินยี่ประหลาดใจ “มันเป็นใคร?”

“นักผจญภัย”

“จำนวนคนล่ะ?”

“ห้าคน เลคเองก็บาดเจ็บด้วย”

ทุกคนช็อคไปตามๆกัน

ในป่านี้มีนักผจญภัยจากทางเหนือมากกว่าหนึ่งงั้นเหรอ?

“พวกเรากำลังไป!” ชินยี่ตะโกนบอก

หลังจากที่วางสายเขาก็ออกคำสั่ง “รีบไปช่วยเรน่า!”

อันเหวินถามกลับ “แล้วหมอนี่ล่ะ? เราจะปล่อยมันไว้แถวนี้จริงๆเหรอ?”

“ไม่ต้องห่วง” ชินยี่ตอบน้ำเสียงเย็นชา “ฉันจะอยู่รอมันที่นี่ มันไม่ปล่อยพวกเราไปหรอก และฉันก็จะไม่ปล่อยให้มันไปไหนเช่นกัน”

———————————-