พร้อมกับเสียงหวีดหวิว ก้อนหินสามก้อนวาดเป็นเส้นสมบูรณ์แบบร่วงลงตรงหน้ากระบวนทัพทหาร  

 

 

เสียงบึ้มดังขึ้นสามหน  

 

 

ในกระบวนทัพคนหงายม้าล้ม เสียงกรีดร้อง เสียงร้องโอดโอยทำให้กองหน้าที่พุ่งเข้ามาสังหารเบื้องหน้าล้มลงเป็นแถบ ส่วนในกระบวนทัพด้านหลังก็ไม่อาจโชคดีหลบเลี่ยง ในด้านกำลังใจ ในด้านจิตใจรวมถึงถูกม้าศึกวิ่งวุ่นวายรูปกระบวนทัพปั่นป่วน  

 

 

หลังสามครั้งกระบวนทัพของทหารจินที่เดิมทีเป็นระเบียบน่าเกรงขามก็กลายเป็นโกลาหลไปหมด  

 

 

นี่ที่แท้คือสิ่งใด?  

 

 

ยังไม่ต้องพูดถึงความตื่นตะลึงของอีกฝ่าย พวกหลี่กั๋วรุ่ยก็มองอึ้งไปแล้ว ในหูเสียงดังวิ้งวิ้งวิ้งไม่หาย ในสมองก็สับสนไปหมด  

 

 

แต่นี่ยังไม่จบ เห็นเพียงธงสะบัดไหวพรึบพรับ พวกผู้หญิงหมุนรถสัมภาระกลับมา หลังการเคลื่อนไหวพักหนึ่งชวนตาลายสับสน รถสัมภาระก็เปลี่ยนสภาพอีกหน ผู้หญิงสิบคนช่วยกันหมุนกว้านอันหนึ่ง เสียงกึกๆ ดังขึ้น แท่งยาวแท่งแล้วแท่งเล่าคล้ายหอกยาวที่เดิมทีวางอยู่ใต้รถยกเอียงขึ้นมา  

 

 

นี่คือ…  

 

 

หลี่กั๋วรุ่ยรู้สึกเพียงลำคอแห้งผาก  

 

 

ความคิดเพิงเริ่มก็ได้ยินเสียงยิงอีกครั้ง เสียงหวีดหวิวฟิ้วๆ หอกยาวบนรถสัมภาระก็พุ่งไปทางกระบวนทัพของโจรจิน   

 

 

หอกยาวเล่มหนึ่งพริบตาพุ่งทะลุทหารจินที่ชูดาบยาววิ่งมาคนหนึ่ง  

 

 

ไม่ ยังไม่หยุด ไม่ใช่คนเดียว สองคน สามคน…  

 

 

หลี่กั๋วรุ่ยกลืนน้ำลาย  

 

 

หอกยาวเล่มหนึ่งทหารหนึ่งพวง หนึ่งพวง   

 

 

หอกยาวประหนึ่งสายฝน กลบกระบวนทัพของทหารจินไว้ท่ามกลางสายลมคลั่งฝนกระหน่ำ  

 

 

ที่แท้สงครามนี่ก็สู้เช่นนี้ได้รึ  

 

 

นี่ยังสู้อะไรเล่า นี่ฆ่าล้างบางชัดๆ  

 

 

……………………………………….  

 

 

กองกำลังป้องกันบนกำแพงเมืองฉางเฟิงเคร่งเครียดกว่าวันวานมาก ประการแรกฟ้าเริ่มมึดแล้วคนด้านนอกยังไม่กลับมา ประการที่สองบรรดาใต้เท้าชุดขุนนางเต็มยศกลุ่มหนึ่งกำลังโกรธเทียมฟ้า  

 

 

“ออกไปกี่วันแล้ว?” พวกเขาตะโกนโกรธเกรี้ยว “หนึ่งพันคนถึงกับกล้าบุกเข้าไปในเขตป้าโจว พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าป้าโจววันนี้มีทหารจินเท่าไร?”  

 

 

ซุนซานเจี๋ยยื่นฝ่ามือหนึ่งออกมา  

 

 

“เกือบห้าพันขอรับ” เขาเอ่ย  

 

 

“เจ้ายังมีหน้าพูด” ผู้ตรวจการท้องถิ่นไม่สนมารยาทอีกต่อไป พ่นวาจาใส่หน้า  

 

 

ซุนซานเจี๋ยรีบร้องข้าไม่ผิดนะขอรับ  

 

 

“เดิมทีข้าบอกว่าให้พาไปสองพันคน แต่คุณหนูจวินคนนั้นบอกว่าหนึ่งพันคนก็พอแล้ว สองพันคนมากเกินไปถ่วงการเดินทาง นอกจากนี้บอกว่าปกป้องเมืองคนควรมากสักหน่อย หากทหารจินลอบจู่โจมมาจะได้อาศัยคนมากคว้าชัย” เขาเอ่ย  

 

 

คำพูดนี้ฟังไปแล้วประหลาดอยู่บ้าง คล้ายจะบอกว่าพวกเขาสองพันคนนี้ยังสู้หนึ่งพันคนไม่ได้  

 

 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาถกเถียงเรื่องนี้ ใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นสบถ  

 

 

“ใครถามเจ้าเรื่องนี้!” เขาตวาดเอ่ย “ข้าบอกว่าเจ้าบ้าไปแล้วใช่หรือไม่ หนึ่งพันคนก็กล้าวิ่งไปที่ๆ ชาวจินอยู่”  

 

 

ซุนซานเจี๋ยสีหน้าจริงจัง  

 

 

“ใต้เท้า คำสั่งของเฉิงกั๋วกง อันตรายไม่หวั่น เห็นความตายประหนึ่งที่พำนัก” เขาเอ่ย  

 

 

พวกเขาไม่รู้ว่าอันตรายรึ? แต่อันตรายแล้วอย่างไร? ตัวเป็นแม่ทัพย่อมต้องฟังคำสั่งมุ่งไปข้างหน้า  

 

 

นี่คือความเชื่อที่สิบปีมานี้ฝังลึกอยู่ในกระดูกของพวกเขา  

 

 

ใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นพูดไม่ออกอีกครั้ง เพลิงโทสะก็ล้นปรี่  

 

 

“พวกเจ้าเคยคิดบ้างไหมหากนี่ไม่ใช่คำสั่งของเฉิงกั๋วกงเล่า?” เขาตวาดเสียงเข้ม  

 

 

ซุนซานเจี๋ยตะลึงไปวูบหนึ่ง  

 

 

“กองทหารชิงซานอะไรนี่พวกเจ้าเคยได้ยินรึ?” ใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นตวาดอีกครั้ง  

 

 

ซุนซานเจี๋ยส่ายศีรษะ  

 

 

“ไม่เคยได้ยินมาก่อนขอรับว่ามีกองทหารกองหนึ่งเช่นนี้ แล้วก็ไม่เคยได้ยินว่าในกองทัพของเฉิงกั๋วกงมีคนเหล่านี้ด้วย”  

 

 

ใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นสีหน้าเคร่งขรึมเอ่ย “หากคนเหล่านี้เป็นสายลับของชาวจินเล่า? หากครั้งนี้ไปแล้วไม่กลับมา หนึ่งพันคนของพวกเราก็เข้าปากสุนัขป่าแล้ว”  

 

 

ซุนซานเจี๋ยส่ายศีรษะอีกครั้ง  

 

 

“คงไม่หรอกขอรับ” เขาสีหน้าลังเลรีรอเอ่ยขึ้น “กองทหารชิงซานนั่นยังเหลือคนไว้ที่นี่นะขอรับ”  

 

 

เหลือคนไว้? เหลือใครไว้?  

 

 

“เป็นสตรีผู้หนึ่ง” ซุนซานเจี๋ยเอ่ย “เหมือนจะเป็น…แม่ของคุณหนูจวินคนนั้น?”  

 

 

คุณหนูจวิน หลังผู้ตรวจการท้องถิ่นมาที่นี่ได้ยินหลายครั้งจนคุ้นเคยยิ่งนักแล้ว  

 

 

คุณหนูจวินคนนี้ยังมีมารดาด้วย?  

 

 

ผู้หญิงคนหนึ่งพาคนมาทำสงครามก็น่าขำพอแล้ว ยังพามารดามาด้วย?  

 

 

เหลวไหลไร้สาระอะไรกัน  

 

 

นี่ทำสงครามประสาอะไรกัน!  

 

 

“อยู่ที่ไหน?” ผู้ตรวจการท้องถิ่นตวาดอย่างไม่สบอารมณ์  

 

 

ซุนซานเจี๋ยรีบชี้นิ้วไปยังทิศทางหนึ่ง  

 

 

“อยู่ที่วัดเฉิงหวงด้านนั้นแจกข้าวต้มให้ผู้ลี้ภัยอยู่ขอรับ” เขาเอ่ย  

 

 

……………………………………….  

 

 

ตั้งแต่เริ่มเปิดประตูเมืองรับผู้ลี้ภัย ด้านในเมืองฉางเฟิงก็ชุมนุมคนไว้เกือบสี่ห้าร้อยคน  

 

 

ทุกวันล้วนมีคนเดินทางไปสถานที่ใต้ลงไปจากเมืองเหอเจียน แต่ในเวลาเดียวกันก็มีผู้ลี้ภัยใหม่ๆ หนีมา  

 

 

หม้อใหญ่สิบกว่าใบวางอยู่หน้าวัดเฉิงหวง ท่ามกลางฤดูหนาวควันร้อนลอยฉุยทำให้คนมองทั้งร่างอบอุ่น  

 

 

เวลานี้เป็นเวลาทานอาหารพอดี ผู้ลี้ภัยทั้งหลายเรียงแถวเดินหน้าไปตามลำดับ แม้คนมากมายแต่เงียบสงบและเป็นระเบียบ  

 

 

ขุนนางกลุ่มหนึ่งเช่นผู้ตรวจการท้องถิ่นเป็นต้นที่เร่งรีบเดินทางมาเห็นสถานการณ์นี้เข้าก็อดชะงักเท้าไม่ได้  

 

 

ก่อนหน้านี้พวกเขาก็เคยเห็นการแจกข้าวต้ม เคยเห็นผู้ลี้ภัยมามาก แต่สถานการณ์นั้นล้วนวุ่นวาย  

 

 

ตอนนี้ตรงนี้ผู้ลี้ภัยเงียบสงบไม่โวยวายร้องไห้ กระทั่งกระต๊อบที่อาศัยก็สร้างขึ้นเป็นระเบียบเรียบร้อย ยิ่งไม่มีกลิ่นเหม็นสกปรกเละเทะของอุจจาระปัสสาวะตามที่ต่างๆ  

 

 

แล้วก็…  

 

 

ผู้ตรวจการท้องถิ่นชี้คนที่แจกข้าวต้มอยู่หน้าหม้อใบใหญ่  

 

 

“พวกนี้เหมือนจะเป็นผู้ลี้ภัย?” เขาเอ่ยถาม  

 

 

ซุนซานเจี๋ยรีบพยักหน้า  

 

 

“ใช่ขอรับ ใช่ขอรับ คุณหนูจวินบอกว่าทหารทั้งหลายต้องปกป้องเมือง เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ก็ให้พวกผู้ลี้ภัยจัดการกันเองก็พอแล้ว” เขาเอ่ย “พวกนี้ตั้งแต่ต้มข้าวต้มจนถึงแจกข้ามต้มไปจนถึงเก็บล้างชามตะเกียบล้วนเป็นพวกผู้ลี้ภัยทำเอง”  

 

 

พวกผู้ลี้ภัยทำเอง?  

 

 

พวกผู้ลี้ภัยจิตใจเป็นอย่างไร พวกผู้ตรวจการท้องถิ่นที่มีประสบการณ์ในวงการขุนนางมองกระจ่างนานแล้ว คนในยามยากไม่มีระเบียบสักนิด  

 

 

“มีกองทหารชิงซานอยู่ที่นี่ ทุกคนล้วนเชื่อฟังอย่างยิ่ง” ซุนซานเจี๋ยยิ้มเอ่ยพลางชี้มือไปยังทิศทางหนึ่ง  

 

 

กองทหารชิงซานไม่ใช่ล้วนไปป้าโจวแล้วรึ? อีกอย่างนี่มีทหารที่ไหน? พวกผู้ตรวจการท้องถิ่นขมวดคิ้วมองไปตามที่ชี้  

 

 

หน้าวัดเฉิงหวงธงใหญ่ผืนหนึ่งรับลมโบกสะบัดพรึบพรับ ธงแดงอักษรทอง กองทหารชิงซาน  

 

 

“มีธงนี่อยู่ ทุกคนล้วนรักษาระเบียบยิ่งนัก” ซุนซานเจี๋ยยิ้มเอ่ย  

 

 

ธง?  

 

 

ธงผืนหนึ่งก็รักษาระเบียบของผู้ลี้ภัยได้? ก่อนหน้านี้มีนายทหารหลายร้อยยังขวางผู้ลี้ภัยวุ่นวายแย่งไม่ได้เลย  

 

 

นี่ทำได้อย่างไร?  

 

 

“เพราะกองทหารชิงซานพิถีพิถันกับระเบียบยิ่งนัก” ซุนซานเจี๋ยปลงอยู่บ้างเอ่ยขึ้น “นอกจากนี้ยังพูดคำไหนคำนั้น”  

 

 

นอกจากตอนแรกนอกประตูเมืองที่สังหารผู้ลี้ภัยที่เลวร้ายพวกนั้นตาย ต่อมาตอนแจกข้าวต้มก็สังหารผู้ลี้ภัยที่ก่อความวุ่นวายไม่กี่คนทันทีอย่างไม่เกรงใจเช่นกัน  

 

 

คนที่ไม่รักษาระเบียบบอกฆ่าก็ฆ่า เป็นการข่มขวัญแล้วก็เป็นการพิสูจน์ ขอแค่ทำตามระเบียบก็จะได้รับการปกป้องไม่ต้องกังวล  

 

 

ทหารที่ไหนโหดเ**้ยมปานนี้? ต้องเป็นตัวปลอมแน่  

 

 

พวกผู้ตรวจการท้องถิ่นคิ้วขมวดแน่น  

 

 

“มารดาของคุณหนูจวินคนนั้นเล่า?” เขาเอ่ยถาม  

 

 

ซุนซานเจี๋ยชี้ไปในวัด  

 

 

“นายหญิงคนนั้นพักผ่อนอยู่ในวัดขอรับ” เขาเอ่ย  

 

 

ใต้เท้าผู้ตรวจท้องถิ่นสีหน้าเคร่งขรึมพาคนก้าวยาวๆ เดินเข้าไปในวัด  

 

 

ไม่ว่ามันแสร้งเป็นเทพหรือทำเป็นผีก็จับมาสอบสวนก่อน  

 

 

ด้านในวัดเฉิงหวงคนก็ไม่น้อย บ้างนั่งบ้างยืนล้วนเป็นผู้เฒ่าคนเจ็บเด็กสตรี เพราะที่นี่กันลมกันหิมะได้ดีกว่ากระต๊อบ ดังนั้นถึงให้คนเหล่านี้พักผ่อนอยู่ที่นี่รึ?  

 

 

เมื่อเดินเข้าใกล้ ในวัดยังมีไอร้อนโถมมาอีก เห็นชัดยิ่งว่าด้านในจุดถ่านไฟไว้  

 

 

ฟุ่มเฟือยพอตัวเชียวนะ ถ่านไฟถาดหนึ่งแลกข้าวสารได้เท่าไรล่ะ  

 

 

ความลำบากเท่านี้ก็ทนไม่ได้ จะเป็นทหารได้อย่างไร  

 

 

ความโกรธของใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นยิ่งลุกโหม หนึ่งก้าวก้าวเข้าไปในวัด เมื่อด้านนี้คนกลุ่มหนึ่งมาถึงพรึบพรับ คนในวัดก็ล้วนมองมา เห็นทุกคนล้วนสวมชุดขุนนาง ทุกคนก็เรียบลุกขึ้นกระวนกระวาย  

 

 

ท่ามกลางความวุ่นวายนี้มีสตรีผู้หนึ่งนั่งทานข้าวต้มอยู่เงียบๆ เบื้องหน้าพระพุทธรูปย่อมแลดูสะดุดตายิ่งนัก  

 

 

นางสวมเสื้อลาย พันผ้าโพกศีรษะไว้เพื่อรักษาความอบอุ่น ดูแล้วประหนึ่งหญิงชาวบ้านคนหนึ่ง  

 

 

ตอนแรกซุนซานเจี๋ยก็คิดว่าสตรีคนนี้เป็นผู้ลี้ภัยที่กองทหารชิงซานนี่ช่วยมาตามทาง แต่บุคลิกไม่ธรรมดาทั้งยังได้รับความเคารพจากคุณหนูจวินอย่างยิ่ง ถึงแม้เงียบเชียบไม่เคยออกมาเบื้องหน้าผู้คนก็ตาม  

 

 

ดังนั้นซุนซานเจี๋ยจึงคาดเดาว่านี่คือญาติผู้ใหญ่ของคุณหนูจวินคนนั้น  

 

 

ผู้หญิงยังติดตามมาทำสงครามได้ พามารดามาด้วยก็ไม่แปลกอะไรแล้ว  

 

 

นางคล้ายไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเอะอะด้านนี้ ยังคงทานข้าวต้มเงียบๆ  

 

 

ซุนซานเจี๋ยชิงก้าวไปข้างหน้า  

 

 

“นายหญิง นี่คือใต้เท้าเถียนผู้ตรวจการท้องถิ่นประจำเมืองเหอเจียน” เขาเอ่ยพลางกดเสียงเบา “ตั้งใจมาเพราะกองทหารชิงซาน”  

 

 

วาจาเอ่ยเตือนเช่นนี้ สตรีคนนี้ควรจะรู้ว่าจะเผชิญหน้ากับพวกใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นอย่างไรแล้วกระมัง?  

 

 

อย่างน้อยก็คงรู้จักคำนับกระมัง?  

 

 

สิ้นเสียงคำของเขา ก็เห็นสตรีตรงหน้าวางช้อนลง ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับมุมปากแล้วหันหน้ามา  

 

 

“เถียนเหยารึ?” นางเอ่ย สายตามองไปทางพวกผู้ตรวจการท้องถิ่นที่ยืนอยู่ตรงประตูแล้วพยักหน้า “เจ้ามาแล้ว”  

 

 

อั้ยย่ะ สตรีผู้นี้ ทำไมไม่ลุกขึ้นคำนับกลับเอ่ยนามของใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นตรงๆ!  

 

 

ซุนซานเจี๋ยตกใจสะดุ้งโหยง แต่จากนั้นก็ตะลึง  

 

 

สตรีผู้นี้ทำไมทราบนามของใต้เท้าเถียนได้?  

 

 

ความคิดแล่นผ่านก็ได้ยินเสียงอุทานเบาๆ ทีหนึ่ง เขามองไปก็เห็นใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นที่เมื่อครู่ยังท่าท่างขึงขังใบหน้าโกรธเกรี้ยวกลับสีหน้าตะลึงงัน คนก็ก้มลงไปด้วย ถึงกับคำนับคารวะ  

 

 

“ท่านหญิงเฉิงกั๋ว!” ใต้เท้าผู้ตรวจการท้องถิ่นเสียงสั่นระริกเอ่ยเรียก คารวะทีหนึ่งก็เงยศีรษะขึ้นมา “ท่านมาได้อย่างไร?”