108 ขีดจำกัดของระบบ

“คุณรู้สึกขอบคุณจริงๆหรือ” ถังเอี๋ยนเห็นว่าซอยอนไม่ยอมปล่อยเขาไป

“ แน่นอนบยอลเป็นน้องสาวคนเดียวของฉัน” ซอยอนบอกอย่างไม่ลังเล

“โอเคคุณสามารถทำสิ่งหนึ่งให้ผมได้”

“สิ่งหนึ่ง?” ซอยอนหยุดชั่วคราวแล้วพยักหน้าทันที “โอเคตราบใดที่ฉันทำได้”

“ คุณทำได้แน่นอน” ถังเอี๋ยนมองไปที่ภูเขาลูกใหญ่ตรงหน้า

ใบหน้าของซอยอนแดงระเรื่อเธอเริ่มกังวลว่าถังเอี๋ยนจะขออะไร

“เงื่อนไขของผมมันง่ายมากคือให้เก็บเรื่องนี้ไว้ระหว่างเราและทุกอย่างให้มันจบลงตรงนี้?” ถังเอี๋ยนกล่าวพร้อมกับมองไปที่ทั้งสองคน

ซอบยอลมองอย่างตกตะลึง

ถังเอี๋ยนไม่สนใจพวกเธออีกต่อไปเขาเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันหลังกลับมา

สองสาวพี่น้องยืนอย่างเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น

“ พี่ทำไมเขาเกลียดเราขนาดนี้” ซอบยอลกล่าวด้วยความคับข้องใจ

“ เขา…. ฉันจะทำให้เขายอมรับเราให้ได้!” ซอยอนกล่าวด้วยความหงุดหงิด

เดิมทีเธอวางแผนที่จะให้เงินถังเอี๋ยนเพื่อขอบคุณเขา แต่หลังจากที่เฝ้ารอถังเอี๋ยนในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกบางอย่าง

เธอไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชาโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่ถังเอี๋ยนไม่ได้มีความสนใจในตัวของพวกเธอเลยแม้แต่น้อย มันทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก

‘อย่าคิดว่านายจะรอดไปจากมือฉัน’ ซอยอนคิดกับตัวเอง

…

ถังเอี๋ยนกลับมาที่ห้องพักในโรงแรม หลังจากอิดโรยอยู่พักหนึ่งเขาก็ตัดสินใจเข้าสู่พื้นที่ของระบบ

“ยินดีต้อนรับกลับนายท่าน!”

ทันทีที่เขาเข้ามา เซเลียก็บินมาข้างๆเขาพร้อมกับหางม้าคู่ของเธอที่กระดกขึ้น ในดวงตาของเธอมีความคาดหวังเล็กๆ

ทันใดนั้นเขาก็มีภาพลวงตาว่าผู้ดูแลระบบตรงหน้าเขาดูเหมือนจะเป็นมากกว่าผู้ดูแลระบบ เธอเป็นเหมือนผู้กำกับที่คอยเฝ้าดูนักแสดงที่อยู่ในฉาก

แต่ความคิดนั้นเป็นเพียงแวบเดียว หลังจากที่เขาพยักหน้าให้ เซเลียแล้วเขาก็เลื่อนสายตาไปที่เมนูของตัวละคร

ตอนนี้เขาปลดล็อคตัวละครสองตัวคือหลี่กวงและบรูซลีเขามีความสามารถของหลี่กวง 80% และบรูซลี 60%

เพราะเขาได้รับสองคะแนนเกียรติยศจากการแข่งขันยิงธนูประเภททีม รวมกับสามคะแนนเกียรติยศที่ทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ เขาจึงมีคะแนนเกียรติยศทั้งหมด 5 คะแนน

เขาวางแผนล่วงหน้าว่าหากชนะการแข่งขันยิงธนูประเภทบุคคลและได้เหรียญทองจากการชกมวย เขาจะมีคะแนนเกียรติยศมากถึง 9 คะแนน นี่เป็นโชคครั้งใหญ่อย่างแน่นอน

เขาเห็นชื่อตัวละครที่สว่างขึ้นมากมายในตอนนี้ซึ่งสามารถปลดล็อคได้:

ไต้จง,เซี่ยงอวี่,จิงเคอ จางชุน และแม้แต่ม้าเฉียว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ถังเอี๋ยนก็จมอยู่ในความคิดของตัวเอง

ตอนนี้เขาสามารถพิจารณาปลดล็อกตัวละครใหม่หลายตัว เซี่ยงอวี่เป็นจอมพลังคนหนึ่ง เพื่อเพิ่มพลังหมัดของเขาถังเอี๋ยนคิดว่าตัวเลือกนี้ค่อนข้างเหมาะสม

หรือเขาสามารถปลดล็อกความสามารถของไต้จงด้วยความสามารถในการเดินทางวันละพันลี้มันจะทำให้เขาสามารถข้ามไปเล่นกีฬาประเภทอื่นได้อย่างง่ายดาย

ด้วยความคิดเช่นนี้เขาจึงพร้อมที่จะลงมือแล้ว

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปและกำลังจะปลดล็อคเซี่ยงอวี่เสียงของเซเลียก็ดังขึ้นในหูของเขา: “นายท่านมีบางอย่างที่ฉันต้องการแจ้งให้คุณทราบ ~”

ถังเอี๋ยนรู้ทันทีว่ามันเกี่ยวข้องกับทางเลือกของเขา เขาจึงดึงมือกลับทันที

แน่นอนโดยไม่ต้องรอให้เขาถาม เซเลียกล่าวว่า: “เพื่อป้องกันไม่ให้โฮสต์ถูกสงสัยจากบุคคลภายนอก หลังจากที่คุณปลดล็อกบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์สามคนแล้วเมนูจะปิดลงชั่วคราว”

“อะไร?!”

ถังเอี๋ยนไม่ได้คาดหวังว่าระบบจะมีขีดจำกัดนี้ มันเหมือนกับการฆ่าจินตนาการก่อนหน้านี้ของเขา

“นายท่านนี่คือการปกป้องคุณ” เมื่อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของถังหยานซีเลียจึงกล่าวเสริม

“…สมควรเป็นเช่นนี้.” แม้ว่าจะไม่ได้เตรียมตัวมาบ้าง แต่เมื่อพิจารณาอย่างรอบคอบแล้วข้อจำกัดนี้ก็ดูสมเหตุสมผลไม่เช่นนั้นหากเขามีส่วนร่วมในกีฬามากกว่าสี่ห้าหรือหกรายการเขาจะต้องถูกนำตัวไปที่ห้องทดลองเพื่อทำการผ่าพิสูจน์ทันที

“ เมื่อฉันมีความสามารถของตัวละครครบ 3 ตัวแล้วต้องทำยังไงให้ระบบกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง” ถังเอี๋ยนกล่าวด้วยความสงสัย

“ตราบเท่าที่คุณประกาศเลิกเล่นกีฬาที่เกี่ยวข้องต่อหน้าสาธารณชน คุณสามารถแลกเปลี่ยนความสามารถของตัวละครคืนเป็นคะแนนเกียรติยศได้” เซเลียรีบอธิบาย

“นี่ …. โอเค” ถังเอี๋ยนพยักหน้าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล

แต่แผนก่อนหน้านี้ของเขาต้องถูกเก็บไว้ก่อน ดูเหมือนว่าเขาจะต้องพิจารณาเส้นทางใหม่อีกครั้งหลังจบเอเชียนเกมส์

เมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็ออกจากระบบกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ก๊อก! ก๊อก!

เขาเพิ่งกลับออกมาก็มีเสียงเคาะประตู

ความสับสนและความสงสัยฉายไปทั่วใบหน้าของถังเอี๋ยนใครจะมาในเวลานี้?

เขาเดินไปที่ประตูด้วยความสับสนและมองผ่านตาแมวออกไป

เอเชี่ยนเกมส์ไม่ใช่การแข่งขันที่ใหญ่โตเทียบเท่าโอลิมปิกเกมส์ มันจึงไม่มีหมู่บ้านนักกีฬา นักกีฬาทั้งหมดจะอาศัยอยู่ในโรงแรมเพื่อเป็นที่พัก

อย่างไรก็ตามถังเอี๋ยนโชคดีมากที่ไม่ต้องอาศัยอยู่ในห้องร่วมกับคนอื่น

สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือตอนนี้ซอยอนยืนอยู่นอกประตู

เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

มีเพียงเถียนเจิ้นเจ๋อและฉินไห่หลงเท่านั้นที่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
ดูเหมือนว่าโค้ชคนหนึ่งจะทรยศเขาแล้ว

“เปิดประตูฉันรู้ว่าคุณอยู่ข้างใน” เสียงของซอยอนดังมาจากนอกประตู

ถังเอี๋ยนค่อยๆถอยห่าง เขาไม่ได้เปิดประตู

เสียงตะโกนและเคาะประตูหยุดลง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็โล่งใจ

ดูเหมือนว่าเธอจะยอมแพ้ในที่สุด

เขาเดินกลับไปที่เตียง แต่ในขณะนี้มีเสียงเคาะอีกครั้ง

เสียงที่ไม่ต่อเนื่องเกือบจะทำให้ศีรษะของเขาระเบิด เขากระโดดขึ้นเตรียมจะออกไปพูดให้รู้เรื่อง แต่หลังจากเสียงเคาะจบลงก็มีเสียงของพนักงาน “คุณถังอาหารที่คุณสั่งได้แล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ความโกรธของเขาก็หายไปในที่สุดก็จะได้ทานข้าวสักที

เขาเดินไปที่ประตูและมองออกไปผ่านตาแมวเมื่อเห็นเป็นพนักงานของโรงแรม เขาก็เปิดประตู

“ครับอาหารของคุณ” พนักงานยิ้มและส่งของให้เขา

เขาหยิบของกลับเข้าไป แต่ในขณะที่เขากำลังจะปิดประตูก็มีเสียงที่คุ้นเคยจากมาจากด้านนอก

ใบหน้าที่งดงามแต่กำลังโกรธจัดจ้องมาที่เขา