16 การฝึกซ้อม

“ ฟ่านหยู.” ซ่งเฟิงตะโกน

 

“ครับ.”

 

ชายหน้าตาบูดบึ้งตอบรับคำเรียกหาของซ่งเฟิงเขาก้าวออกมาข้างหน้ากับนักธนูรุ่นพี่สองสามคน

 

“พาพวกเขาไปที่สนามซ้อมและดูทักษะของพวกเขาจากนั้นรายงานให้ผมทราบ”

 

“ ครับโค้ช”

 

ซ่งเฟิงพยักหน้าและมองไปที่ทุกคนอีกครั้ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ถังเอี๋ยนชั่วขณะ จากนั้นเขาก็หันไปและจากไป

 

“ตามฉันมา!” หลังจากซ่งเฟิงจากไปฟ่านหยูก็ไม่ได้ทำตัวสุภาพ เขาตะโกนออกคำสั่งทันที ฟ่านหยูพาพวกเขาไปที่สถานที่ฝึกซ้อมเพื่อทำการทดสอบความสามารถ

 

ผู้รับผิดชอบถังเอี๋ยนเป็นนักธนูรุ่นพี่ที่เรียกว่าต่งเย่ ดูเหมือนจะอายุประมาณยี่สิบห้าปี เขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก  เพียงแต่นำทางถังหยานไปชั่วขณะก่อนที่จะก้าวไปยืนไปด้านข้างเหมือนตุ๊กตาไม้ ถังเอี๋ยนไม่ได้มีความไม่พอใจตรงไหน แม้ว่าในชีวิตก่อนหน้านี้เขาจะไม่ได้ออกไปข้างนอกมากนักและเป็นคนพูดน้อย เขาไม่ค่อยได้สนทนากับคนอื่นมีเพียงเพื่อนสนิทไม่กี่คนเท่านั้น เนื้อหาของการทดสอบนั้นง่ายมาก พวกเขาต้องยิงธนู 72 ดอก แต่ไม่มีกำหนดเวลา ดังนั้นถังเอี๋ยนจึงลดความเร็วลงและเริ่มสังเกตการแสดงออกของคนอื่นๆ เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าด้วยความชื่นชม

 

คนเหล่านี้สมควรที่จะเป็นคนที่ดีที่สุดในเมืองของตน คะแนนเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 610 คะแนน การยิงธนู 72 ดอกไม่ใช่แค่การทดสอบความแม่นยำ แต่ยังรวมถึงความอดทนอีกด้วย

 

“ อย่ามัวแต่มองคนอื่นสนใจตัวเอง” ในขณะนี้ต่งเย่ได้พูดตำหนิเขาถังเอี๋ยนพยักหน้าโดยเน้นกลับไปที่การยิงของตัวเอง แม้ว่าระบบจะพัฒนาร่างกายของเขาให้ดีขึ้น แต่ความอดทนของเขาก็ไม่เพียงพอที่จะทำคะแนนสมบูรณ์แบบที่ 720 จากความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบันเขาทำคะแนนได้ระหว่าง 640 ถึง 660 คะแนน การยิงได้ 10 คะแนนหลายครั้งติดต่อกันไม่ได้ทำให้สีหน้า ต่งเย่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก เขาจ้องไปที่เป้าหมายและยังคงนับคะแนนของเขาต่อไป “

 

 

ทันใดนั้นเสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบริเวณสนามซ้อม

 

ทุกคนหยุดการกระทำทุกอย่างและหันไปมองตามทิศทางของเสียงตะโกน

 

ถังเอี๋ยนก็หันกลับมาและเห็นคนที่ตะโกนคือฟ่านหยู

 

คนที่เขาตะโกนใส่คือหลี่ซุ่นเต๋อเพื่อนร่วมห้องของเขาโดยไม่คาดคิด

 

“ ผม …. ” หลี่ชงเต๋ออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ใบหน้าของเขากลับแดงระเรื่อขณะที่เขาพูดติดอ่าง

 

“นี่มันแค่ 50 เมตรแล้วมึงจะยิงออกนอกเป้าได้ยังไง ขยะอย่างมึงมาติดทีมระดับจังหวัดได้ยังไง!” ฟ่านหยูตะโกนอย่างเย็นชา

 

คิ้วของถังเอี๋ยนย่นขึ้นหลี่ซุ่นเต๋อเป็นหนึ่งในนักธนูไม่กี่คนที่เขาเห็นว่ามีศักยภาพที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาในอนาคต

 

ฟ่านหยูคนนี้กำลังทำร้ายเขาด้วยคำพูดที่รุนแรง

 

“ผม … ความอดทนของผมมีไม่พอ … ผมอ่อนแอ” หลี่ซุ่นเต๋อพูดตะกุกตะกักเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดด้วยใบหน้าแดง

 

“ นายอยากเป็นนักธนู แต่ทนยิงธนูไม่ได้หรือนี่เป็นเรื่องตลกสำหรับนายหรือเปล่า?” ฟ่านหยูถามอย่างเย็นชา

 

ใบหน้าของหลี่ซุ่นเต๋อกลายเป็นสีแดงและแดงขึ้นเรื่อยๆ

 

“ มาที่นี่เสียเวลาเปล่า ๆ ” ฟ่านหยูพูดกับสมาชิกในทีมที่อยู่ข้างหลังเขาจากนั้นเขาก็หันหลังจากไป

 

หลังจากฟ่านหยูจากไปสนามฝึกซ้อมก็ฟื้นตัวกลับสู่สภาพเงียบสงบก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว ได้ยินเพียงการยิงธนูเท่านั้น

 

หากคำพูดของซ่งเฟิงทำให้ความกระตือรือร้นของพวกเขาลดลงทัศนคติของปันหยูก็ฆ่ามันอย่างสมบูรณ์

 

ในตอนท้ายของการฝึกอบรมของวันซ่งเฟิงไม่ปรากฏตัวรวมถึงฟ่านหยูด้วย

 

ผู้มาใหม่ส่วนใหญ่ออกจากห้องฝึกซ้อมทันที

 

ถังเอี๋ยนไม่ได้มุ่งหน้ากลับ เพราะการจัดกลุ่มฝึก 50 เมตรในตอนกลางวัน อย่างไรก็ตามหลังจากอัพเกรดความสามารถของหลี่กวงแล้ว 50 เมตรก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาอีกต่อไป สิ่งที่เขาต้องฝึกจริงๆคือ 70 เมตรดังนั้นเมื่อทุกคนไปแล้วเขาจึงตัดสินใจฝึกคนเดียว

 

เขากินข้าวข้างนอกนิดหน่อยจากนั้นก็มุ่งตรงกลับไปที่สนามซ้อม

 

ฟิ้ว!

 

ตูม!

 

เมื่อมาถึงห้องฝึกเขาก็ได้ยินเสียงอู้อี้ดังมาจากข้างใน ฟังดูเหมือนมีคนกำลังฝึกอยู่

 

ทุกคนไม่อยู่?

 

เขาเดินเข้าไปด้วยความสงสัยและพบว่ามีใครบางคนยังคงฝึกอยู่

 

กลับกลายเป็นต่งจี้ที่ดูแลการฝึกของเขาก่อนหน้านี้

 

ตงจี้รู้สึกว่ามีคนเข้ามาและหันกลับมาเมื่อเห็นถังเอี๋ยนดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงแปลก ๆ

 

“ รุ่นพี่ตงจี้ยังยังไม่กลับอีกเหรอครับ?” ถังเอี๋ยนถามอย่างสุภาพ

 

“การฝึกเพิ่มเติมน่ะ” ตงจี้ตอบกลับคำสองคำอย่างแผ่วเบาจากนั้นหันหลังกลับและฝึกฝนต่อไป

 

ถังเอี๋ยนเคยชินกับความไม่สนใจของต่งจี้เขาไม่ได้บังคับให้ต้องคุยกันอีกต่อไปโดยไม่จำเป็นเขาจะหาที่เงียบๆตรงหัวมุมและทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากการอุ่นเครื่องเขาไปที่ส่วน 70 ม. และเริ่มฝึกซ้อม

 

ฟิ้ว!

 

ตูม!

 

เขามองขึ้นไปที่จอแสดงผลข้างเป้าหมายและตัวเลขที่ปรากฏคือ 8

 

พื้นที่การฝึกซ้อมของทีมระดับจังหวัดมีระดับสูงกว่าหูโจวมาก คะแนนไม่เพียง แต่ปรากฏในรูปแบบดิจิทัลแต่เป้าหมายยังถูกแทนที่โดยอัตโนมัติ เมื่อจำนวนลูกศรถึงขีดจำกัดที่กำหนด มันจะหมุนไปยังกระดานเป้าหมายใหม่

 

เขายืดตัวเล็กน้อยจากนั้นหยิบลูกศรลูกที่สองขึ้นจากซองและเล็งไปที่เป้าก่อนที่จะยิง

 

คราวนี้เขาปรับองศาเล็กน้อยและยิง 9 คะแนนมันดีกว่าเมื่อสักครู่

 

หลังจากยิงได้ 9 คะแนนแล้วเขาก็พร้อมที่จะหยิบลูกศรลูกที่สามออกมา

 

แต่แล้วเขาสังเกตเห็นว่าต่งจี้ไม่ได้ฝึกซ้อมอีกต่อไป เมื่อหันหน้าไปมองก็เห็นต่งจี้จ้องมองมาที่เขา

 

เมื่อคิดว่าต่งจี้ตกใจกับทักษะของเขาเขาก็หัวเราะและเตรียมที่จะพูด

 

“คุณควรเปลี่ยนบูธฝึกซ้อมดีกว่า” ต่งจี้กล่าวอย่างกะทันหัน

 

“ เปลี่ยนบูธ?” ถังเอี๋ยนถามอย่างตกตะลึงมองเขาอย่างอธิบายไม่ถูก

 

ขณะนี้เขาอยู่ในบูธสุดท้ายซึ่งตั้งอยู่ริมกำแพงพื้นที่ 70 เมตร เนื่องจากมันอยู่ข้างกำแพงเขาจึงมีที่ไหนที่จะเหมาะไปกว่านี้อีกแล้ว

 

ทำไมต่งจี้ถึงบอกให้เขาเปลี่ยนบูธ?

 

“ บูธนั้นเป็นของฟ่านหยู” ต่งจี้ไม่รอให้เขาถามครั้งนี้และพูดตรงๆออกมา

 

“ บูธของฟ่านหยู?” ถามถังเอี๋ยนขมวดคิ้ว