Long Live The Hokage 52: รับไว้เอง

Now you are reading Long Live The Hokage Chapter 52: รับไว้เอง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

Long Live The Hokage

 

Chapter 52: รับไว้เอง

 

“ท่านปู!” เมื่อเห็นว่า มาดาระ กำลังวิ่งเข้าหา มาซาฮิโกะ พี่น้องเซนจู ก็ตื่นตระหนกและในขณะเดียวกันก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะปกป้อง มาซาฮิโกะ แต่ทันใดนั้น มาดาระ ก็หยุดอย่างกระทันหันและเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า

 

มาซาฮิโกะ กำลังบินอยู่เหนือหัวพวกเขา เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “โกรธอะไรฉันขนาดนั้นละมาดาระ?”

 

มาดาระ โมโหเป็นอย่างมาก ในขณะที่ หยดน้ำของเนตรวงแหวน เริ่มหมุน

 

“หยุดนะ! มาดาระ!” ฮาชิรามะ ตะโกนและหยุดอยู่ต่อหน้า มาดาระ

มาดาระ ชำเลืองมองเขาอย่างดุเดือดและพูดว่า “แกไม่อยากหยุดสงครามงั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้ฉันฆ่าน้อยชายแกหรือไม่ก็ไอ่แก่นี้ล่ะ”

 

มาซาฮิโกะ รู้สึกตกใจ สถานการณ์ก็อึดอัดมากและทำให้เขาเกือบเสียสมาธิจนตกลงมา

 

“ล้อเล่นรึไง!” โทบิรามะ โกรธเป็นอย่างมาก “ท่านพี่ ไม่มีความหวังสำหรับเขา เรามาฆ่าเขาด้วยกันเถอะ!”

 

ขณะนั้น มาซาฮิโกะ ก็ครุ่นคิดว่า “ถ้า มาดาระ อัญเชิญ 9 หาง ออกมาต่อสู้กับ ฮาชิรามะ ผลลัพธ์อาจเกินกว่าที่จะคาดถึง ถ้าอย่างนั้นเราต้อง…”

 

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ มาซาฮิโกะ ก็พูดว่า “มาดาระ! ท่านคิดว่าท่านสามารถฆ่าฉันเมื่อไรก็ได้ตามที่ท่านต้องการงั้นเหรอ? ท่านไม่ได้เรียนรู้อะไรจากการต่อสู้ของเราก่อนหน้านี้บ้างเลยเหรอ?”

 

เมื่อ มาซาฮิโกะ กล่าวถึงการต่อสู้ครั้งก่อน มาดาระ ก็ตะโกนออกมาเสียงดังว่า “ตอนนี้ฉันมีพลังมากขึ้นจากการตายของน้องชายฉัน เขาฝากทุกอย่างไว้ที่ฉัน และคราวนี้จะไม่เหมือนกันครั้งก่อนแน่นอน!”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามาเลย มาเล่นกันสะหน่อย…หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ท่านต้องสูญเสียทุกอย่างไป!” มาซาฮิโกะ ยิ้มและพูดแบบนั้นออกมา

 

“ท่านปู” ฮาชิรามะ กำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ มาซาฮิโกะ ก็โบกมือให้เขาหยุด

 

“ฮาชิรามะ ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ใช้วิชานั้นแน่นอน…” มาซาฮิโกะกล่าว

 

ฮาชิรามะ ยังไม่แน่ใจ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อในตัว มาซาฮิโกะ อย่างไรก็ตาม เขาก็พร้อมที่จะเข้าไปช่วยหากเกิดสถานการณ์ฉุกเฉิน

 

อุจิฮะ มาดาระ ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ถอยไป!” นินจาที่อยู่ด้านหลังของเขาทั้งหมดปฏิบัติตามคำสั่งของเขาอย่างรวดเร็ว

 

ด้าน ฮาชิรามะ ก็หันกลับไปมอง ผู้อาวุโสเซนจู และพูดว่า “โทบิรามะ! พาพวกเขากลับไป!” 

 

ตอนนี้มีเพียง 3 คนเท่านั้นที่เหลืออยู่ในสนาม

 

มาดาระ จ้องไปที่ ฮาชิรามะ และพูดว่า “ฮาชิรามะ…แกห้ามเข้ามายุ่งเด็ดขาด!”

 

“เริ่มกันเลย!” ยังไม่ทันที่ ฮาชิรามะ จะได้ตอบกลับ มาดาระ ก็ใช้ ซูซาโนะโอะ ออกมาทันที

 

ซูซาโนะโอะร่างสมบูรณ์ ปรากฏออกมาอยู่ต่อหน้า มาซาฮิโกะ จากนั้น ซูซาโนะโอะ ก็ดึงดาบคาตานะ เล็มยาวออกมาจากเอว และในวินาทีต่อมาเขาก็ฟันมันไปที่ มาซาฮิโกะ

 

“โอ้..นี่คือ ซูซาโนะโอะร่างสมบูรณ์ สินะ ในที่สุดฉันก็ได้มีโอกาสเห็นมันเสียที” มาซาฮิโกะหลบการโจมตีไปด้านข้าง และเมื่อเขามองไปที่ภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ด้านหลังเขาแยกออกเป็น 2 ส่วนเขาก็ถอนหายใจเบา ๆ

 

“เอาล่ะต่อไปมันจะเอิกเกริกสักหน่อยนะ…”

 

“คาถาดิน : เคลื่อนแกนโลก!” มาซาฮิโกะ ประสานอิน จากนั้นกำแพงใต้เท้าขวาของ ซูซาโนะโอะ ก็ยกตัวขึ้นทำให้ยักษ์เสียสมดุลและเกือบจะล้มลงมาดาระ จำเป็นต้องใช้ดาบปักลงพื้น เพื่อยันตัวซูซาโนะโอะ เอาไว้ไม่ให้ล้ม

 

“คาถาธุลี : แยกพิภพบรรพกาล!” ก้อนลูกบาศก์สีขาวโผล่ออกมาจากฝ่ามือของ มาซาฮิโกะ แต่เขาไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ร่างของ ซูซาโนะโอะ แต่เขาเล็งไปที่ ดาบคาตานะ เพื่อทำให้ ซูซาโนะโอะ เสียการทรงตัวและล้มลง!!

 

“ไอ่แก่!” มาดาระ ตะโกนอย่างดุเดือด ซูซาโนะโอะ ล้มลงกระแทกพื้นและ มาซาฮิโกะ ก็มองเห็นความเกลียดชังในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน โชคดีที่ มาซาฮิโกะ ลอยอยู่บนฟ้า ไม่อย่างนั้นๆ ซาโนะโอะ คงจะล้มทำตัวเขาไปแล้ว

“มาดาระ! ท่านมักจะประมาทตอนเริ่มต้นต่อสู้ ทำไมต้องทำแบบนั้นละ อยากลองเชิง หรืออยากให้คนอื่นรู้สึกได้รับชัยชนะก่อนที่ท่านจะเอาจริงงั้นเหรอ?” มาซาฮิโกะ ยิ้ม

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ มาดาระ ก็คลาย ซูซาโนะโอะ ออกแล้วมองไปที่ มาซาฮิโกะ และพยักหน้าเล็กน้อย “ ชายแก่ แกดูฉันออกเสมอเลยสินะ แกมักจะมากับวิชาแปลก ๆ ใหม่ ๆ อยู่ทุกครั้งที่เราเจอกัน ทำให้ฉันรับมือกับแกได้ยากดังนั้นฉันขอประกาศว่า แกคือคู่แข่งคนที่ 2 ของฉันต่อจากฮาชิรามะ!”

 

“ครั้งนี้ฉันจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ ให้แกเห็นอีก! คาถาอัญเชิญ!”

 

ทันใดนั้นสุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ต่อหน้า มาซาฮิโกะ และพึมพำว่า “นี่คือ 9 หางงั้นเหรอ? ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นโหมดเซียน เปิด!”

 

และในวินาทีต่อมา เกราะของ ซูซาโนะโอะ ก็ค่อย ๆ ปกคลุมร่างของ 9 หาง และทั้ง 2 ก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียว

 

“นี่คือสัตว์ร้ายในตำนานที่ห่อหุ้มด้วย ซูซาโนะโอะ” มาซาฮิโกะ ถอนหายใจและหายใจเขาลึก ๆ ในขณะที่มองดู กระสุนสัตว์หาง ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในปากของ 9 หาง จากนั้นเขาก็ประสานอิน “วิชาเซียน คาถาธุลี : แยกพิภพบรรพกาล!”

 

การปะทะกันของ 2 การโจมตีทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ มาซาฮิโกะ ต้องบินสูงขึ้นไปเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายจากแรงกระแทกนั้น

 

หลังจากการระเบิดหายไป วิสัยทัศน์ของ มาซาฮิโกะ ชัดเจนและเห็นหลุมขนาดใหญ่อยู่ด้านล่าง

 

“แย่แล้ว หมู่บ้านเซนจู!” มาซาฮิโกะ หันกลับไปมองด้านหลังที่เป็น หมู่บ้านเซนจู ทันที และเขาก็เห็นต้นไม้ใหญ่จำนวนมากที่ล้อมรอบหมู่บ้านเอาไว้ “โอ้ใช่ ฮาชิรามะ” มาซาฮิโกะ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

“ ชายแก่! นั่นเป็นการป้องกันที่ดี แล้วแกใช้มันได้กี่ครั้งกันล่ะ?” มาดาระ พูด

 

มาซาฮิโกะ ยิ้ม “ฮาฮาฮา มันไม่เกี่ยวกับจำนวนจักระหรอก! ฉันจะทำให้ดูเอง เด็กน้อย! ประตูที่ 7 : เคียวมง ประตูแห่งความอัศจรรย์! เปิด!”

 

“นั่นคือวิชากระบวนท่าเหรอ? ไอ่แก่! แกวางแผนจะใช้กระบวนท่าสู้กับฉันงั้นเหรอ?!”

 

“มันเรียกว่า วิชากระบวนท่าเปิดประตูด่านพลังทั้ง 8.ก็อาจจะจริงที่วิชานั้นใช้จักระเยอะมาก…แต่ฉันก็มีวิชานี้ ฉันวางแผนเอาไว้ว่าจะเปิดแค่บานที่ 5 ก็พอ เพราะการเปิดประตูด้านพลังบานที่ 7 มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ฉันก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้!” มาซาฮิโกะ พูดอย่างช้า ๆ แล้วดึงดาวกระจายออกมา 4 อัน จากนั้นเขาก็ขว้างมันไปหา มาดาระ ใน 4 ทิศทาง

 

“คาถาร่างแยกเงา!” มาซาฮิโกะ เรียกร่างเงาออกมา 4 ร่าง และในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้ วิชาสลับร่างดาวกระจาย ย้ายร่างโคลนทั้ง 4 ไปยังตำแหน่งของดาวกระจาย แต่ละอัน

 

“รูปแบบเพลิงลูกหว้า 4 ทิศ!” ทันใดนั้นม่านพลังรูป 4 เหลี่ยมก็ปรากฏออกมาห่อหุ้มร่างของ มาดาระ และ 9 หาง เอาไว้

 

“แน่นอนว่าจักระของฉันยังเหลืออีกค่อนข้างเยอะ ฉันยังสามารถใช้วิชาได้แม้หลังจากเปิดประตูด้านพลังบานที่ 7 แล้ว…”

 

“ไอ้แก่! แกจะจับฉันด้วย…สิ่งนี้เนี่ยนะ?” มาดาระ พยายามโจมตีกำแพงด้วยดาบของ ซูซาโนะโอะ แต่มันก็ล้มเหลว ดังนั้นเขาจึงควบคุม 9 หาง และเริ่มสร้าง กระสุนสัตว์หาง ขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ถ้าใช้แล้วไงล่ะ?”

 

“วิชาเซียน คาถาธุลี : แยกพิภพบรรพกาล!”

 

ทันใดนั้น มาซาฮิโกะ ก็ใช้วิชานี้ภายในกำแพง

 

“สลับร่างดาวกระจาย!” มาซาฮิโกะ สลับร่างกลับมายัง ดาวกระจาย ที่เขาทิ้งไว้ด้านนอกม่านพลังก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะเกิดการระเบิด จากนั้นเขาก็มองไปที่ควันข้างในขณะที่พื้นสั่นสะเทือน

 

“ฉันยังรู้สึกถึงจักระของเขา….” มาซาฮิโกะ กัดปากของเขาเล็กน้อย

 

ควันจางหายไป และร่างแยกเงาของ มาซาฮิโกะ ก็หายไปพร้อม ๆ กัน

 

“เราแพ้เขา…สมกับเป็น มาดาระ..แม้ว่าเราจะเปิดประตูด่านพลังบานที่ 8 ได้และเอาชนะ เขาได้แต่ก็ยังไม่พอ เขาสามารถใช้ อิซานางิ ได้!” มาซาฮิโกะ มองไปที่ มาดาระ ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย “เขารับมือกับการโจมตีของเราพร้อมกับ กระสุนสัตว์หาง ของ 9 หางได้ยังไง? คงหมดทางสู่แล้วสิเรา…”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า เล่นเอาฉันเกือบแย่! ต่อไปก็ตาแกบ้างล่ะ!” มาดาระ หัวเราะแล้ววิ่งตรงเข้าหา มาซาฮิโกะ อย่างรวดเร็ว

 

“มาดาระ! พอได้แล้ว!” ฮาชิรามะ เข้ามาขวางได้ทันเวลาพอดีทำให้ มาวาฮิโกะ รู้สึกโล่งใจมาก

 

“ต้องมีคนตายเท่านั้นเหรอนายถึงจะพอใจ?!”

 

“ฮาชิรามะ! ความแค้นของฉันยังคงอยู่! ไม่ว่าจะเป็นชายแก่หรือน้อยชายของแก!” มาดาระตะโกนกลับไป

 

“มาดาระ นายไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้แล้ว จริงไหม?”

 

“ไม่ ฉันหยุดไม่ได้ ตอนนี้มันสายไปแล้ว!” มาดาระ ตะโกนแล้วก็เงียบไป

 

ฮาชิรามะ เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็พูดออกมาว่า

 

“งั้นเหรอ. แม้ว่านายจะฆ่าพวกเขา แต่ความแค้นของนายก็จะไม่หายไปสินะเราทั้ง 2 ตระกูลกำลังเดินไปบนเส้นทางแห่งความหายนะ เพราะไม่ว่าจะยังไงใครบางคนก็จะลุกขึ้นมาแก้แค้นอีก! ถึงยังไงความเกลียดชังก็จะไม่ถูกกำจัด! ดังนั้นฉันจะขอรับความเกลียดชังทั้งหมดมาไว้ที่ฉันฉันจะแลกมันด้วยชีวิตของฉัน!”

 

มาซาฮิโกะ เบิกตากว้างแล้วมองไปที่ ฮาชิรามะ ซึ่งกำลังจะฆ่าตัวตาย แต่ทันใดนั้น มาดาระ ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขาและหยุดเขาไว้ได้ทันเวลา!

 

“ในที่สุด! โคโนฮะ ก็กำลังจะเป็นจริง! และเราก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กันเองอีกต่อไป…”

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

Long Live The Hokage 52: รับไว้เอง

Now you are reading Long Live The Hokage Chapter 52: รับไว้เอง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

Long Live The Hokage

 

Chapter 52: รับไว้เอง

 

“ท่านปู!” เมื่อเห็นว่า มาดาระ กำลังวิ่งเข้าหา มาซาฮิโกะ พี่น้องเซนจู ก็ตื่นตระหนกและในขณะเดียวกันก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะปกป้อง มาซาฮิโกะ แต่ทันใดนั้น มาดาระ ก็หยุดอย่างกระทันหันและเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า

 

มาซาฮิโกะ กำลังบินอยู่เหนือหัวพวกเขา เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “โกรธอะไรฉันขนาดนั้นละมาดาระ?”

 

มาดาระ โมโหเป็นอย่างมาก ในขณะที่ หยดน้ำของเนตรวงแหวน เริ่มหมุน

 

“หยุดนะ! มาดาระ!” ฮาชิรามะ ตะโกนและหยุดอยู่ต่อหน้า มาดาระ

มาดาระ ชำเลืองมองเขาอย่างดุเดือดและพูดว่า “แกไม่อยากหยุดสงครามงั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้ฉันฆ่าน้อยชายแกหรือไม่ก็ไอ่แก่นี้ล่ะ”

 

มาซาฮิโกะ รู้สึกตกใจ สถานการณ์ก็อึดอัดมากและทำให้เขาเกือบเสียสมาธิจนตกลงมา

 

“ล้อเล่นรึไง!” โทบิรามะ โกรธเป็นอย่างมาก “ท่านพี่ ไม่มีความหวังสำหรับเขา เรามาฆ่าเขาด้วยกันเถอะ!”

 

ขณะนั้น มาซาฮิโกะ ก็ครุ่นคิดว่า “ถ้า มาดาระ อัญเชิญ 9 หาง ออกมาต่อสู้กับ ฮาชิรามะ ผลลัพธ์อาจเกินกว่าที่จะคาดถึง ถ้าอย่างนั้นเราต้อง…”

 

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ มาซาฮิโกะ ก็พูดว่า “มาดาระ! ท่านคิดว่าท่านสามารถฆ่าฉันเมื่อไรก็ได้ตามที่ท่านต้องการงั้นเหรอ? ท่านไม่ได้เรียนรู้อะไรจากการต่อสู้ของเราก่อนหน้านี้บ้างเลยเหรอ?”

 

เมื่อ มาซาฮิโกะ กล่าวถึงการต่อสู้ครั้งก่อน มาดาระ ก็ตะโกนออกมาเสียงดังว่า “ตอนนี้ฉันมีพลังมากขึ้นจากการตายของน้องชายฉัน เขาฝากทุกอย่างไว้ที่ฉัน และคราวนี้จะไม่เหมือนกันครั้งก่อนแน่นอน!”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามาเลย มาเล่นกันสะหน่อย…หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ท่านต้องสูญเสียทุกอย่างไป!” มาซาฮิโกะ ยิ้มและพูดแบบนั้นออกมา

 

“ท่านปู” ฮาชิรามะ กำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ มาซาฮิโกะ ก็โบกมือให้เขาหยุด

 

“ฮาชิรามะ ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ใช้วิชานั้นแน่นอน…” มาซาฮิโกะกล่าว

 

ฮาชิรามะ ยังไม่แน่ใจ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อในตัว มาซาฮิโกะ อย่างไรก็ตาม เขาก็พร้อมที่จะเข้าไปช่วยหากเกิดสถานการณ์ฉุกเฉิน

 

อุจิฮะ มาดาระ ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ถอยไป!” นินจาที่อยู่ด้านหลังของเขาทั้งหมดปฏิบัติตามคำสั่งของเขาอย่างรวดเร็ว

 

ด้าน ฮาชิรามะ ก็หันกลับไปมอง ผู้อาวุโสเซนจู และพูดว่า “โทบิรามะ! พาพวกเขากลับไป!” 

 

ตอนนี้มีเพียง 3 คนเท่านั้นที่เหลืออยู่ในสนาม

 

มาดาระ จ้องไปที่ ฮาชิรามะ และพูดว่า “ฮาชิรามะ…แกห้ามเข้ามายุ่งเด็ดขาด!”

 

“เริ่มกันเลย!” ยังไม่ทันที่ ฮาชิรามะ จะได้ตอบกลับ มาดาระ ก็ใช้ ซูซาโนะโอะ ออกมาทันที

 

ซูซาโนะโอะร่างสมบูรณ์ ปรากฏออกมาอยู่ต่อหน้า มาซาฮิโกะ จากนั้น ซูซาโนะโอะ ก็ดึงดาบคาตานะ เล็มยาวออกมาจากเอว และในวินาทีต่อมาเขาก็ฟันมันไปที่ มาซาฮิโกะ

 

“โอ้..นี่คือ ซูซาโนะโอะร่างสมบูรณ์ สินะ ในที่สุดฉันก็ได้มีโอกาสเห็นมันเสียที” มาซาฮิโกะหลบการโจมตีไปด้านข้าง และเมื่อเขามองไปที่ภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ด้านหลังเขาแยกออกเป็น 2 ส่วนเขาก็ถอนหายใจเบา ๆ

 

“เอาล่ะต่อไปมันจะเอิกเกริกสักหน่อยนะ…”

 

“คาถาดิน : เคลื่อนแกนโลก!” มาซาฮิโกะ ประสานอิน จากนั้นกำแพงใต้เท้าขวาของ ซูซาโนะโอะ ก็ยกตัวขึ้นทำให้ยักษ์เสียสมดุลและเกือบจะล้มลงมาดาระ จำเป็นต้องใช้ดาบปักลงพื้น เพื่อยันตัวซูซาโนะโอะ เอาไว้ไม่ให้ล้ม

 

“คาถาธุลี : แยกพิภพบรรพกาล!” ก้อนลูกบาศก์สีขาวโผล่ออกมาจากฝ่ามือของ มาซาฮิโกะ แต่เขาไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ร่างของ ซูซาโนะโอะ แต่เขาเล็งไปที่ ดาบคาตานะ เพื่อทำให้ ซูซาโนะโอะ เสียการทรงตัวและล้มลง!!

 

“ไอ่แก่!” มาดาระ ตะโกนอย่างดุเดือด ซูซาโนะโอะ ล้มลงกระแทกพื้นและ มาซาฮิโกะ ก็มองเห็นความเกลียดชังในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน โชคดีที่ มาซาฮิโกะ ลอยอยู่บนฟ้า ไม่อย่างนั้นๆ ซาโนะโอะ คงจะล้มทำตัวเขาไปแล้ว

“มาดาระ! ท่านมักจะประมาทตอนเริ่มต้นต่อสู้ ทำไมต้องทำแบบนั้นละ อยากลองเชิง หรืออยากให้คนอื่นรู้สึกได้รับชัยชนะก่อนที่ท่านจะเอาจริงงั้นเหรอ?” มาซาฮิโกะ ยิ้ม

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ มาดาระ ก็คลาย ซูซาโนะโอะ ออกแล้วมองไปที่ มาซาฮิโกะ และพยักหน้าเล็กน้อย “ ชายแก่ แกดูฉันออกเสมอเลยสินะ แกมักจะมากับวิชาแปลก ๆ ใหม่ ๆ อยู่ทุกครั้งที่เราเจอกัน ทำให้ฉันรับมือกับแกได้ยากดังนั้นฉันขอประกาศว่า แกคือคู่แข่งคนที่ 2 ของฉันต่อจากฮาชิรามะ!”

 

“ครั้งนี้ฉันจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ ให้แกเห็นอีก! คาถาอัญเชิญ!”

 

ทันใดนั้นสุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ต่อหน้า มาซาฮิโกะ และพึมพำว่า “นี่คือ 9 หางงั้นเหรอ? ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นโหมดเซียน เปิด!”

 

และในวินาทีต่อมา เกราะของ ซูซาโนะโอะ ก็ค่อย ๆ ปกคลุมร่างของ 9 หาง และทั้ง 2 ก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียว

 

“นี่คือสัตว์ร้ายในตำนานที่ห่อหุ้มด้วย ซูซาโนะโอะ” มาซาฮิโกะ ถอนหายใจและหายใจเขาลึก ๆ ในขณะที่มองดู กระสุนสัตว์หาง ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในปากของ 9 หาง จากนั้นเขาก็ประสานอิน “วิชาเซียน คาถาธุลี : แยกพิภพบรรพกาล!”

 

การปะทะกันของ 2 การโจมตีทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ มาซาฮิโกะ ต้องบินสูงขึ้นไปเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายจากแรงกระแทกนั้น

 

หลังจากการระเบิดหายไป วิสัยทัศน์ของ มาซาฮิโกะ ชัดเจนและเห็นหลุมขนาดใหญ่อยู่ด้านล่าง

 

“แย่แล้ว หมู่บ้านเซนจู!” มาซาฮิโกะ หันกลับไปมองด้านหลังที่เป็น หมู่บ้านเซนจู ทันที และเขาก็เห็นต้นไม้ใหญ่จำนวนมากที่ล้อมรอบหมู่บ้านเอาไว้ “โอ้ใช่ ฮาชิรามะ” มาซาฮิโกะ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

“ ชายแก่! นั่นเป็นการป้องกันที่ดี แล้วแกใช้มันได้กี่ครั้งกันล่ะ?” มาดาระ พูด

 

มาซาฮิโกะ ยิ้ม “ฮาฮาฮา มันไม่เกี่ยวกับจำนวนจักระหรอก! ฉันจะทำให้ดูเอง เด็กน้อย! ประตูที่ 7 : เคียวมง ประตูแห่งความอัศจรรย์! เปิด!”

 

“นั่นคือวิชากระบวนท่าเหรอ? ไอ่แก่! แกวางแผนจะใช้กระบวนท่าสู้กับฉันงั้นเหรอ?!”

 

“มันเรียกว่า วิชากระบวนท่าเปิดประตูด่านพลังทั้ง 8.ก็อาจจะจริงที่วิชานั้นใช้จักระเยอะมาก…แต่ฉันก็มีวิชานี้ ฉันวางแผนเอาไว้ว่าจะเปิดแค่บานที่ 5 ก็พอ เพราะการเปิดประตูด้านพลังบานที่ 7 มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ฉันก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้!” มาซาฮิโกะ พูดอย่างช้า ๆ แล้วดึงดาวกระจายออกมา 4 อัน จากนั้นเขาก็ขว้างมันไปหา มาดาระ ใน 4 ทิศทาง

 

“คาถาร่างแยกเงา!” มาซาฮิโกะ เรียกร่างเงาออกมา 4 ร่าง และในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้ วิชาสลับร่างดาวกระจาย ย้ายร่างโคลนทั้ง 4 ไปยังตำแหน่งของดาวกระจาย แต่ละอัน

 

“รูปแบบเพลิงลูกหว้า 4 ทิศ!” ทันใดนั้นม่านพลังรูป 4 เหลี่ยมก็ปรากฏออกมาห่อหุ้มร่างของ มาดาระ และ 9 หาง เอาไว้

 

“แน่นอนว่าจักระของฉันยังเหลืออีกค่อนข้างเยอะ ฉันยังสามารถใช้วิชาได้แม้หลังจากเปิดประตูด้านพลังบานที่ 7 แล้ว…”

 

“ไอ้แก่! แกจะจับฉันด้วย…สิ่งนี้เนี่ยนะ?” มาดาระ พยายามโจมตีกำแพงด้วยดาบของ ซูซาโนะโอะ แต่มันก็ล้มเหลว ดังนั้นเขาจึงควบคุม 9 หาง และเริ่มสร้าง กระสุนสัตว์หาง ขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ถ้าใช้แล้วไงล่ะ?”

 

“วิชาเซียน คาถาธุลี : แยกพิภพบรรพกาล!”

 

ทันใดนั้น มาซาฮิโกะ ก็ใช้วิชานี้ภายในกำแพง

 

“สลับร่างดาวกระจาย!” มาซาฮิโกะ สลับร่างกลับมายัง ดาวกระจาย ที่เขาทิ้งไว้ด้านนอกม่านพลังก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะเกิดการระเบิด จากนั้นเขาก็มองไปที่ควันข้างในขณะที่พื้นสั่นสะเทือน

 

“ฉันยังรู้สึกถึงจักระของเขา….” มาซาฮิโกะ กัดปากของเขาเล็กน้อย

 

ควันจางหายไป และร่างแยกเงาของ มาซาฮิโกะ ก็หายไปพร้อม ๆ กัน

 

“เราแพ้เขา…สมกับเป็น มาดาระ..แม้ว่าเราจะเปิดประตูด่านพลังบานที่ 8 ได้และเอาชนะ เขาได้แต่ก็ยังไม่พอ เขาสามารถใช้ อิซานางิ ได้!” มาซาฮิโกะ มองไปที่ มาดาระ ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย “เขารับมือกับการโจมตีของเราพร้อมกับ กระสุนสัตว์หาง ของ 9 หางได้ยังไง? คงหมดทางสู่แล้วสิเรา…”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า เล่นเอาฉันเกือบแย่! ต่อไปก็ตาแกบ้างล่ะ!” มาดาระ หัวเราะแล้ววิ่งตรงเข้าหา มาซาฮิโกะ อย่างรวดเร็ว

 

“มาดาระ! พอได้แล้ว!” ฮาชิรามะ เข้ามาขวางได้ทันเวลาพอดีทำให้ มาวาฮิโกะ รู้สึกโล่งใจมาก

 

“ต้องมีคนตายเท่านั้นเหรอนายถึงจะพอใจ?!”

 

“ฮาชิรามะ! ความแค้นของฉันยังคงอยู่! ไม่ว่าจะเป็นชายแก่หรือน้อยชายของแก!” มาดาระตะโกนกลับไป

 

“มาดาระ นายไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้แล้ว จริงไหม?”

 

“ไม่ ฉันหยุดไม่ได้ ตอนนี้มันสายไปแล้ว!” มาดาระ ตะโกนแล้วก็เงียบไป

 

ฮาชิรามะ เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็พูดออกมาว่า

 

“งั้นเหรอ. แม้ว่านายจะฆ่าพวกเขา แต่ความแค้นของนายก็จะไม่หายไปสินะเราทั้ง 2 ตระกูลกำลังเดินไปบนเส้นทางแห่งความหายนะ เพราะไม่ว่าจะยังไงใครบางคนก็จะลุกขึ้นมาแก้แค้นอีก! ถึงยังไงความเกลียดชังก็จะไม่ถูกกำจัด! ดังนั้นฉันจะขอรับความเกลียดชังทั้งหมดมาไว้ที่ฉันฉันจะแลกมันด้วยชีวิตของฉัน!”

 

มาซาฮิโกะ เบิกตากว้างแล้วมองไปที่ ฮาชิรามะ ซึ่งกำลังจะฆ่าตัวตาย แต่ทันใดนั้น มาดาระ ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขาและหยุดเขาไว้ได้ทันเวลา!

 

“ในที่สุด! โคโนฮะ ก็กำลังจะเป็นจริง! และเราก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กันเองอีกต่อไป…”

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+