Long Live The Hokage Chapter 53 : สิ้นสุดยุคสงคราม (จบเล่ม 1)

 

เมื่อสิ้นสุดการต่อสู้ระหว่าง มาซาฮิโกะ กับ มาดาระ สงครามก็จบลงในที่สุดและ มาซาฮิโกะ ก็ได้รับแต้มการเข้าร่วมมาอีก 20 แต้ม

หลังจากนั้น อุจิฮะ มาดาระ และ อุจิฮะ ฮาชิรามะ ก็ได้ตกลงที่จะสงบศึกกับตระกูลอื่น ๆ และร่วมกันก่อตั้งหมู่บ้านพันธมิตรนินจาแห่งใหม่ขึ้น และนี่คือการเริ่มต้นของ หมู่บ้านลับแห่งใบไม้…หมู่บ้านโคโนฮะ

 

“ท่านปู ตระกูลอุซึมากิ จะไม่มาร่วมกับหมู่บ้านโคโนฮะ จริง ๆ เหรอ?” ฮาชิรามะ ถาม

 

มาซาฮิโกะ ยิ้มอย่างขมขึ้น “ฉันขอโทษแต่เราทำแบบนั้นไม่ได้”

 

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลอุซึมากิได้กลายเป็นตระกูลที่มีจำนวนประชากรมากที่สุดในแคว้น พวกเขามีชาวบ้านมากถึง 1 ล้านคนมีนินจาประมาณ 1 หมื่นคน และมีเด็กเกิดใหม่ทุกวัน และแม้แต่ มาซาฮิโกะ ก็ยังนึกถึงการวางแผนเรื่องครอบครัว

 

“ถ้า อุซึมากิ เข้าร่วมกับ โคโนฮะ ฉันกลัวว่าท่านจะไม่ใช่แค่สร้างหมู่บ้านแต่มันจะเป็นการตั้งแควันเลยต่างหาก” มาซาฮิโกะ อธิบาย

 

“ ชายแก่ โคโนฮะ จะดีกว่าถ้าไม่มีแก หึ!” ด้านข้าง มาดาระ พูดอย่างไม่พอใจ

 

มาซาฮิโกะ ไม่ได้พูดอะไรกลับไป และเขาก็ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไม มาดาระ ถึงขุ่นเคืองใจในตัวเขา

 

“ฉันจะกลับไปคุยกับหลานชายของฉัน อุซึมากิ จะเป็นพันธมิตรกับ โคโนฮะ เสมอ” มาซาฮิโกะ พูดแล้วมองออกไปไกล “แคว้นที่ไร้สงคราม…ไม่เลวนักสำหรับชายแก่อย่างฉัน”

 

จากนั้น มาดาระ ก็ตะโกนว่า “ชายแก่ฉันคิดว่าแกคงจะมีเวลาอีกไม่มาก ดังนั้นแกควรเอาเวลาไปดูแลตัวเองดีกว่านะ!”

 

มาซาฮิโกะ เพิกเฉยต่อเขา จากนั้น มาซาฮิโกะ ก็หันไปหา ฮาชิรามะ แล้วถามว่า “โทบิรามะ เป็นยังไงบ้าง ทำไมฉันไม่เห็นเขาเลย?”

 

“โอ้ ฮ่าฮ่าฮ่าโทบิรามะ กำลังยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องของตระกูลนะครับ” ฮาชิรามะ ตอบพร้อมกับหัวเราะออกมา

 

มาซาฮิโกะ ส่ายหัวและยิ้ม “เขาเป็นเหมือนน้องชายของฉัน…น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้บอกลาเขาด้วยตัวเอง”

 

“เอาล่ะ ฉันไปล่ะ”

 

มาซาฮิโกะ กล่าวอำลา ฮาชิรามะ แล้วเดินทางกลับไปยัง หมู่บ้านอุซึมากิ

 

กลับมาที่ หมู่บ้านอุซึมากิ

 

มาซาฮิโกะ เดินไปในหมู่บ้านเห็นผู้คนแออัดและเสียงที่ดัง เขาก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา

 

“ลืมไปเลย อีก 3 วันก็วันปีใหม่แล้วนี้น่า!”

 

“อาจารย์ ท่านกลับมาแล้ว!” เสียงที่คุ้นเคยทักทาย มาซาฮิโกะ เขาหันกลับไปแล้วเห็น เคนิชิโร่ เดินด้วยมือและเอาหัวห้อยลงพื้นกำลังเดินเข้ามาเขา

 

มาซาฮิโกะ ก้มหัวลงแล้วถามเขาว่า “เคนชิโร่ ทำไมเธอเดินกลับหัวอย่างนั้นล่ะ?”

 

“อาจารย์ นี่คือการฝึกใหม่ของผม ผมจะทำแบบนี้และเดินไปรอบ ๆ หมู่บ้าน” เคนชิโร่ ตอบกลับเสียงดัง

 

“เอาล่ะ งั้นก็ไปฝึกต่อไป…” มาซาฮิโกะ หันกลับมาและเดินออกไปอย่างรวดเร็วไปในถนนที่แออัดในหมู่บ้าน เขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขามีเด็กประหลาดเป็นลูกศิษย์

 

“โอ๊ส!” เคนชิโร่ ตอบกลับ

 

“เดี๋ยว กลับมาก่อน! แล้ว ยูริโกะ ล่ะ?” มาซาฮิโกะ หยุด เคนชิโร่ และถาม

 

“เออใช่ ผมลืมบอกไปเลย เธออยู่ที่บ้านของนานาโกะ…”

 

มาซาฮิโกะ โบกมือ “ขอบใจ!”

 

จากนั้น มาซาฮิโกะ ก็เดินสำรวจ หมู่บ้านอุซึมากิ ที่กว้างใหญ่และเขาก็ตกอยู่ในห้วงความคิดเกี่ยวกับ นานาโกะ

 

“8 ปีที่แล้วเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สาดน้ำใส่ฉัน ตอนนี้กลายเป็นแม่ไปแล้วเหรอ? เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน…” มาซาฮิโกะ คิดแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย “อ๊ะ…นี่เราอารมณ์อ่อนไหวง่าย ๆ ได้ยังไงกันละเนี่ย พอนึกถึงความทรงจำเก่า ๆ แล้วเราก็คงจะแก่แล้วจริง ๆ สินะเนี่ย”

 

“เมื่อนึกถึงเรื่องนี้แล้ว ชาติที่แล้วเราอยู่ถึงอายุ 24 ปี ชาตินี้เราก็อายุ 66 ปี แสดงว่าจริง ๆ แล้วตอนนี้เราอายุ 90 ปีแล้ว เท่า ๆ กับอายุขัยของมนุษย์ธรรมดา…”

 

“แต่เราต้องอยู่ให้นานกว่า 90 ปีและต้องอยู่นานกว่านั้นอีกมาก! ชีวิตของ ท่านมาซาฮิโกะ จะต้องไม่เหมือนกับคนธรรมดา!”

 

ในขณะที่เขาหลงทางอยู่ในความคิดของเขา มาซาฮิโกะ ก็เดินมาถึงห้องโถงหลักของหมู่บ้านโดยไม่ทันรู้ตัว

 

“ท่านลุง! กลับมาแล้วเหรอครับ? ฮาชิรามะ เอาชนะ มาดาระ ได้รึเปล่าครับ? ผมรู้ มาดาระ มันเป็นสัตว์ร้าย!” ผู้นำตระกูลพูดเมื่อเขาเห็น มาซาฮิโกะ

 

มาซาฮิโกะ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที “ฉันเป็นคนคนที่ต่อสู้กับ มาดาระ ต่างหากละ!”

 

“ท่านลุง…แต่ทุกคนมองเห็นรั้วไม้สูงตระหง่านและ ซูซาโนะโอะ สีน้ำเงิน” ผู้นำตระกูลไม่เชื่อเขาอย่างชัดเจน

 

มาซาฮิโกะ หงุดหงิดมากขึ้น จริงอยู่ที่ มาดาระ ใช้ ซูซาโนะโอะ แต่คู่ต่อสู้ของเขาก็คือ มาซาฮิโกะ และรั้วไม้ยักษ์พวกนั้น ฮาชิรามะ สร้างขึ้นเพื่อป้องกัน หมู่บ้านเซนจู เท่านั้น

 

หลังจากคิดไปคิดมา มาซาฮิโกะ ก็ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม เพราะพลังที่ยิ่งใหญ่ของเขายังไม่เป็นที่รู้จัก…แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มีความสุขกับมัน

 

“เอาล่ะ ๆ ก็ได้ ฮาชิรามะ ชนะ….ตอนนี้ เซนจู และ อุจิฮะ รวมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วและพวกเขาก็กำลังร่วมกันสร้างหมู่บ้านที่มีชื่อว่า โคโนฮะ”

 

การแสดงออกของ ผู้นำตระกูล เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ แม้แต่ผู้อาวุโสและนินจาคนอื่น ๆ ที่มีประสบการณ์มากกว่า 20 ปีในฐานะนินจา พวกเขาก็ตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้และได้แต่คิดถึงผลกระทบที่จะเกิดขึ้นต่อโลก

 

หลังจากการก่อตั้ง โคโนฮะ แม้ว่า ฮาชิรามะ จะกลายเป็นผู้นำ แต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะรักษาความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างตระกูลต่าง ๆ ได้ เพราะตอนนี้ไม่ได้มีแต่ อุจิฮะ และ เซนจู เท่านั้นแต่ตระกูลอื่น ๆ ก็เป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้านใหม่นี้ด้วย

 

“ว้าว ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?!” มาซาฮิโกะ หัวเราะเบา ๆ “แม้ว่าเราจะไม่สามารถเข้าร่วมกับ โคโนฮะ ได้ แต่อย่างน้อยเราก็ควรจะได้ชื่อว่าเป็นพันธมิตรของพวกเขา ดังนั้นฉันขอเสนอว่า เราต้องส่งตัวแทนของเราบางคนไปที่นั่นเพื่อสร้างครอบครัวที่นั่น…และฉันจะไปเอง”

 

ผู้นำตระกูล ลังเล

 

“ไม่เอาน่าไอ่หลานชาย เธอไม่อยากสร้างสันติ้งั้นเหรอ?” มาซาฮิโกะ เกาหัว

 

ผู้นำตระกูล ฝืนยิ้มออกมา

 

“ผู้นำตระกูลจะต้องมองการไกลเสมอ แล้วเธอไม่อยากสร้างชื่อให้ตัวเองเหรอ?” มาซาฮิโกะ ยิ้ม “จริงอยู่ที่ฉันอายุเยอะแล้ว แต่ฉันก็ยังสามารถรับใช้หมู่บ้านได้อีกหลายปี”

 

ผู้นำตระกูล มองไปที่ มาซาฮิโกะ ด้วยสายตาเป็นกังวล

 

“เฮ้ ลุงของเธอเป็นคนเก่งนะ!” มาซาฮิโกะ เหลือบมองไปที่เขา

 

“ หลังจากก่อตั้ง โคโนฮะ แล้ว แคว้นใหญ่อื่น ๆ ก็จะสร้างหมู่บ้านลับเป็นของพวกเขาเอง หากเราไม่ผูกความสัมพันธ์กับ โคโนฮะ ในตอนนี้ ในอนาคตเราอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้!”

 

มาซาฮิโกะ ยกให้เห็นถึงความสำคัญของเรื่องนี้ และ ผู้นำตระกูล ก็เริ่มเห็นด้วยกับเขา

 

อันที่จริงแล้วมันไม่ใช่ประเด็น ด้วยความแข็งแกร่งของ มาซาฮิโกะ ในปัจจุบัน เขาจึงไม่กลัวคนอื่น อย่างไรก็ตาม มาซาฮิโกะ ก็ไม่ต้องการผูกติดกับ หมู่บ้านอุซึมากิ ตลอดไป

 

หลังจากปีใหม่ มาซาฮิโกะ ก็เดินไปตามถนนที่คุ้นเคยโดยคิดว่าเขาคงจะอยู่ที่นี่อีกไม่นานก่อนที่หมู่บ้าน โคโนฮะ จะถูกสร้างจนเสร็จสมบูรณ์

 

“อาจพูดได้ว่าปีนี้เป็นปีสิ้นสุดของ ยุคสงครามก่อนการก่อตั้ง…” มาซาฮิโกะ พูดกับตัวเอง

 

ตกบตัวเอง

 

ในช่วงยุคสงครามก่อนการก่อตั้ง มาซาฮิโกะ ใช้ชีวิตอยู่มา 67 ปี โดยที่ 48 ปีแรกเขาใช้มันทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ อย่างไร้ค่า แต่ใน 19 ปีต่อมาเขาใช้มันอย่างเต็มที่เป็นอย่างมาก

 

“เมื่อ โคโนฮะ สร้างเสร็จ เราจะตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นั่นและใช้แต้มบางส่วน เราจะได้มีโอกาสได้เห็นตัวละครบางตัวที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน..” มาซาฮิโกะ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

 

การก่อตั้ง โคโนฮะ นั้นไม่ได้เร็วอย่างที่คิด สำหรับ ฮาชิรามะ เขามีงานต้องทำมากมาย เขาต้องติดต่อกับ ไดเมียว เพื่อแบ่งอาณาเขตของแต่ละตระกูลและสร้างเขตพลเรือน..การลงมือทำด้วยตัวเองทำให้งานเดินเร็วกว่านั่งทำงานที่น่าเบื่อหน้าโต๊ะทำงาน

 

ในช่วงปีที่วุ่นวายนี้ มาซาฮิโกะ มักจะเดินทางจาก หมู่บ้านอุซึมากิ เพื่อไปเยี่ยมชม หมู่บ้านโคโนฮะ เพื่อตรวจสอบความคืบหน้าของการก่อสร้าง ท้ายที่สุดแล้วการบินได้ก็ทำให้เขาบินไปบินมาระหว่าง 2 หมู่บ้านได้อย่างสะดวกสบายมาก

 

หมู่บ้านโคโนฮะ ทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็น 4 ส่วน โดยแต่ละส่วนจะถูกครอบครองโดยตระกูลใหญ่ ได้แก่ เซนจู , อุจิฮะ , อุซึมากิ และ ฮิวงะ

 

จัตุรัส 4 มุมเมืองของ หมู่บ้านโคโนฮะ ถูกแบ่งให้กับตระกูลใหญ่ 4 ตระกูลเป็นผู้ครอบครองได้แก่ เซนจู , อุจิฮะ , อุซึมากิ และ ฮิวงะ

 

ตระกูลอุซึมากิ ได้ทำเลที่ยอดเยี่ยมเพราะสถานะของ มาซาฮิโกะ ในขณะที่ ฮิวงะ อาศัยความสัมพันธ์ที่ดีกับ ไดเมียว จึงได้ทำเลที่ดีที่สุดไป…

 

“นึกถึงเรื่องนี้ ฮิวงะ ก็ฉลาดดีเหมือนกันที่ใช้อุบายที่ดีแบบนี้เพื่อให้ได้ทิวทัศน์ที่ดีที่สุดไป…” มาซาฮิโกะ ถอนหายใจ

 

ตระกูลชิมูระ และ ตระกูลซารุโทบิ เลือกที่ตั้งอยู่ใกล้กับ ตระกูลอุซึมากิ เพราะพวกเขาคำนึงถึงความสัมพันธ์อันดีกับ มาซาฮิโกะ ในครั้งที่เกิด สงครามชิงเหมือง

 

การก่อสร้างดำเนินต่อไปตลอดทั้งปีจนในที่สุด หมู่บ้านโคโนฮะ ก็เสร็จสมบูรณ์ คนของตระกูลอุซึมากิ ที่ช่วยสร้างอาคารในหมู่บ้านโคโนฮะ เมื่อเสร็จงานพวกเขาก็เดินทางกลับมาที่ หมู่บ้านอุซึมากิ พร้อมกับข่าวที่ว่า หมู่บ้านโคโนฮะ จะประกาศจัดตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการในวันปีใหม่ที่จะถึงนี้

 

เมื่อได้ยินข่าวนี้ มาซาฮิโกะ ก็บินขึ้นไปบนฟ้าด้วยความสุขและความตื่นเต้น

 

และด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามี เขาตะโกนออกไปว่า

 

“ยุคสงครามก่อนการก่อตั้ง สิ้นสุดลงแล้ว!!”

 

เสียงของเขาสะท้อนไปในท้องฟ้าและหมู่เมฆ..