MOT.42 วันประมูล

 

ในที่สุดวันประมูลของหอสมบัติก็มาถึงแล้ว

 

ชุนหลงยังคงเหนื่อยล้าแม้จะเป็นเวลาเช้า เขาเอนกายหลับตาบนเตียง ชุนหลงหลอมโอสถอย่างต่อเนื่องทนแทบไม่มีเวลาได้บ่มเพาะพลังเลย

 

แต่ผลที่ได้นั้นเกินความคาดหมาย เขาหลอมโอสถทลายม่านปราณจนเต็ม 12 ขวด หลอมไปทั้งหมด 120 เม็ด

 

เรียกได้ว่าเขาไม่ล้มเหลวสักครั้งเดียวในการหลอมโอสถ 14 วันที่ผ่านมา แม้ส่วนหนึ่งจะใช้เขตแดนราชันย์ที่เป็นวิชาโกงหยุดเวลารอบตัว หลังจากหลอมโอสถมาอย่างยาวนาน ความสามารถในการหลอมโอสถของชุนหลงก้าวหน้าขึ้นมาก

 

เขามองขวดโอสถที่วางเกลื่อนพื้น ทุกขวดมีโอสถจนปริ่ม ชุนหลงพอใจมากที่เขาทําได้ หลังจากพัก 2 ชั่วโมง เขาลุกขึ้นจากเตียงและอาบน้ำก่อนจะรวบรวมขวดโอสถทั้งหมดบนพื้นและเริ่มเดินทางไปหอสมบัติ

 

หลังจากตรวจสอบสิ่งที่เขาต้องนําติดตัวไปรวมถึงบัตรพิเศษที่ได้มา ชุนหลงหามุมเปลี่ยนชุดคลุมดําก่อนจะเดินไปที่ทางเข้าหอ

 

แม้จะเหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมงก่อนการประมูลของหอสมบัติจะเริ่มขึ้น แต่ผู้คนก็มาต่อแถวจนยาว ทุกคนคือศิษย์นิกายที่อยากจะร่วมการประมูล

 

ชุนหลงไม่มีทางเลือกนอกจากเดินไปที่ท้ายแถว เขารอด้วยความ อดทน

 

ศิษย์นอกอายุน้อยที่ยืนอยู่หน้าชุนหลงเริ่มพูดคุยกัน

 

“ข้าได้ยินว่าค่าธรรมเนียมการเข้าประมูลคือ 100 คะแนน เจ้าคิดว่าทุกคนข้างหน้าเรามีคะแนนมากขนาดนั้นเลยหรือ?”

 

“ชิ เจ้ารู้อะไรบ้าง? เจ้าซื้อของที่ถูกที่สุดในการประมูลด้วย 100 คะแนนไม่ได้ด้วยซ้ำ ค่าธรรมเนียมพวกนี้คือการหยุดไม่ให้คนเข้าโรงประมูลมากเกินไปทั้งที่ไม่มีคะแนนต่างหาก”

 

ชายหนุ่มคนที่สองเดาะลิ้นและมองชายคนข้าง ๆ อย่างไม่พอใจ

 

ครึ่งชั่วโมงดําเนินไปเช่นนี้ ทันใดนั้นเอง คนชุดเขียวเดินมาจากข้างแถวโดยไม่สนใจคนที่รอแถวกันอยู่ เขามุ่งตรงไปที่ทางเข้าหอสมบัติ

 

“เฮ้ เจ้าหมอนั่นไปไห…”

 

ชายหนุ่มหน้าชุนหลงกําลังจะโต้แย้งก่อนคนที่อยู่ข้างเขาจะตบหัวจากด้านหลัง

 

“เจ้าอยากตายเรอะ? ไม่เห็นว่าเขาใส่ชุดศิษย์ในนะ?”

 

“แล้วยังไงเล่า? มีศิษย์ในคนอื่นที่ต่อแถวอยู่หน้าเราเหมือนกัน ทําไมเจ้านั้นถึงเดินไปที่ทางเข้าได้เลยล่ะ?”

 

“เจ้าจะโง่ไปถึงไหน? เขาอาจจะได้รับบัตรเชิญจากหอสมบัติก็ได้”

 

เขาพูดและเตะเพื่อนตัวเองอีกครั้ง

 

เมื่อพูดจบ ทั้งสองเงียบ ขณะที่ชายหนุ่มในชุดเขียวผู้ไม่สนใจเสียงพูดคุยรอบข้างได้เดินไปยังทางเข้า

 

มีหญิงสาว 2 คนในชุดศิษย์นอกต้อนรับเขา ชายหนุ่มแสดงบัตรเชิญสีเงินเป็นปะกายให้ หลังจากยืนยันบัตร หญิงสาว 2 คนก็ได้นําทางเขาไปด้านในอย่างสุภาพ

 

ทันทีที่ชุนหลงเห็นบัตรเชิญของชายคนนั้น เขาก็ได้รู้ถึงความโง่เขลาของตัวเอง

 

แน่นอนว่าผู้ที่มีบัตรเชิญย่อมไม่ต้องรอต่อแถวหลายชั่วโมง

 

ชุนหลงเดินออกจากแถวและเดินตรงไปยังทางเข้าหอสมบัติ

 

“เฮ้ เจ้านั่นเพิ่งจะยืนอยู่ข้างหลังเราไม่ใช่รึไง? ศิษย์พี่ อย่าบอกนะว่าคิดว่าเขามีบัตรเชิญเหมือนกันนะ”

 

ชายหนุ่ม 2 คนที่ต่อแถวหน้าชุนหลงเริ่มคุยกันอีกครั้งเมื่อเห็นชุนหลงเดินไปที่ทางเข้าหอสมบัติ

 

คนที่เป็น “ศิษย์พี่” ไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่ส่ายหน้าเงียบ ๆ โดยสื่อว่าชุนหลงอาจจะไม่มีบัตรเชิญ เพราะบัตรเชิญจากหอสมบัตินั้น มิใช่ผักปลาที่ใครก็มีได้

 

ชุนหลงไม่สนใจเสียงพูดคุยของคนรอบข้าง หญิงสาว 2 คนที่สวมชุดศิษย์นอกถามหาบัตรเชิญจากเขา

 

เมื่อชุนหลงหยิบบัตรเชิญสีเงินแวววับออกมา หญิงสาว 2 คน ก็ตรวจสอบก่อนที่คนหนึ่งจะรีบวิ่งเข้าไปด้านใน

 

“ฮ่าฮ่า ศิษย์พี่ เจ้านั่นเอาบัตรปลอมมาใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นพวกนางคงจะต้อนรับเขาไปแล้ว”

 

“ฮ่าฮ่า ศิษย์น้อง เจ้าพูดถูก ข้าคิดว่าอาจจะเป็นอย่างนั้น”

 

เมื่อผู้คนรอบตัวชุนหลงกําลังคิดว่าเขาพยายามจะเข้าหอสมบัติด้วยบัตรเชิญ “ปลอม” พวกเขาก็ได้ยินเสียงรีบร้อนที่ดังมาจากในหอสมบัติ

 

“ท่านใต้เท้า ได้โปรดอย่าถือสาที่ทําให้ท่านต้องรอ”

 

เมื่อผู้คนข้างนอกได้เห็นเจ้าของเสียง พวกเขาก็อ้าปากค้างจนกรามแตะพื้นเมื่อพื้นที่รอบนอกหอสมบัติได้จมลงสู่ความเงียบ แม้แต่เสียงเข็มหล่นพื้นยังโดดเด่นขึ้นมาได้ในเวลานี้