Monarch of Time MoT47 – ปรารถนา

ชุนหลงรู้สึกได้เลยว่าหินรูปสามเหลี่ยมกําลังปล่อยพลังออกมานอกร่างกายแต่สติของเขาก็ถูกดูดเข้าไปภายในหินสามเหลี่ ยมแทน

ครั้งนี้เขาไม่ได้ไปอยู่ในนาฬิกาทรายราชันย์แต่ถูกดูดเข้าไปในมิติดําสนิทที่ไม่มีแม้แต่แสงเงา

 

ชุนหลงมิอาจมองอะไรได้เลย เขาได้ยินเพียงเสียงในความมืดมิด

 

“เจ้าประสงค์สิ่งใด?”

 

ชุนหลงสับสน เสียงถามเขาอีกครั้ง

“เจ้าอยากได้พลังไหม?”

 

ชุนหลงไม่รู้ว่าเป็นหินสามเหลี่ยมที่ถามเขาหรือคนอื่น แต่เพราะหินได้หลอมรวมกับดวงวิญญาณของเขาไปแล้วเขาจึงรู้สึกราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเขา เขาจึงตอบ

 

“เจ้าคือหินรึ?”

เสียงพูดทวนคําถามเดิม

 

“เจ้าอยากได้พลังไหม?”

ชุนหลงพยักหน้าและตอบตามความจริง

 

“ใช่”

“มากเท่าไหร่?”

 

เสียงนั้นถามเขาอีกครั้ง

 

ชุนหลงคิดไม่นานก่อนจะตอบ

“มากพอที่จะเอาชนะยอดฝีมือระดับสวรรค์”

นี่เป็นครั้งแรกที่เสียงในความมืดมิดแสดงความรู้สึก มันหัวเราะ

“ยอดฝีมือระดับสวรรค์รี? ถ้าเช่นนั้น เจ้าจะทําเช่นใดหากเจอกับยอดฝีมือระดับสูงกว่าสวรรค์?”

ชุนหลงไม่คิดว่าเสียงนั้นจะถามเขาเช่นนี้เขาไม่มีคําตอบในใจ

เสียงนั้นจึงถาม

“เป้าหมายเจ้าคือสิ่งใด?”

ชุนหลงคิดอย่างหนัก เขาคิดอยู่นาน

“เป้าหมายของข้ารี?”

ชุนหลงตอบช้า ๆ

“ข้าอยากเป็นอิสระ”

 

“อะไรอีก?”

เสียงนั้นถามต่อ

“ข้าอยากกุมชะตาตนเอง”

 

“อะไรอีก?”

เสียงถามซ้ํา

ชุนหลงไม่รู้จะตอบอะไร จนเสียงนั้นพูดอีกครั้ง

“ค้นเข้าไป ลึกในตัวเจ้า เจ้าประสงค์สิ่งใดกันแน่?”

“ข้าอยากใช้ชีวิตยาวนานกว่านี้”

 

“ ข้าอยากได้พบเจอทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก”

“ข้าไม่อยากถูกผู้ใดกดขี่”

“ ข้าอยากยืนบนจุดสูงสุดของโลก”

“ข้าอยากเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด”

 

“ข้าอยากเป็นผู้ที่ควบคุม”

ความปรารถนาพรั่งพรูออกมาจากใจชุนหลงขณะที่เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกขณะ เขาบอกสิ่งที่ต้องการมากขึ้น ความปรารถนาง่ายดายที่จะข่มเอาไว้ถ้าหากเก็บไว้ในเงามืด แต่ยากที่จะควบ คุมเมื่อแสดงมันออกมาแม้แต่ในเสี้ยวแดงเดียว

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ใช่ นั่นแหละ! ปรารถนาอีก ขอมากกว่านี้ อีกใช้มือของเจ้าสิเจ้านาย เจ้าได้รับอนุญาตให้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกในฐานะของผู้ถือครอง ศิลากาลเวลา” ”

 

“เจ้านายรึ?”

ชุนหลงถามด้วยความสงสัย

เสียงนั้นเบาลงเอย ๆ

 

“ข้าจะติดตามเจ้าจนสุดทาง เพราะเจ้าคือผู้เป็นนายของข้า”

สุดท้าย เสียงที่แทบจะไม่ได้ยินในความมืดมิดก็เลือนหายไปมันได้รวมตัวกันที่กลางมิติแห่งนี้กลายเป็นไข่สีดําสนิท

ไข่ฟองนี้มีขนาดเท่ากับตัวมนุษย์และแม้จะสีดําสนิทมันก็มีสัญลักษณ์โบราณมากมายสลักเอาไว้ มันปลดปล่อยพลังอันบ้าคลั่งที่แข็งแกร่งออกมาด้วย

เมื่อความมืดเลือนหาย ชุนหลงเห็นพื้นที่รอบตัว เขาอยู่ในพื้นที่ 30 ตารางเมตรและสิ่งเดียวที่อยู่ที่นี่นอกจากไข่ทมิฬก็คือดินบนพื้น

 

เมื่อความมืดมิดได้เปลี่ยนเป็นไขทมิฬ พลังที่ระเบิดออกมาจากร่างชุนหลงได้ทําให้ทั้งนิกายเมฆาทะยานระส่ําระสายก่อนที่จะกลับเข้าสู่ร่างกายของเขา

ไม่ว่าจะเป็นเมืองส่วนนอกหรือเมืองส่วนใน ตั้งแต่ศิษย์นอกที่อ่อนแอที่สุดไปจนถึงผู้เฒ่าในนิกาย ทุกคนต่างรับรู้ถึงพลังมหาศาลที่ระเบิดออกมาจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น ไม่มีใครหายใจได้

ลึกเข้าไปที่เมืองส่วนใน ในเขตหวงห้าม มีตําหนักหรูหราอยู่แห่งหนึ่ง ชายที่ดูอายุราวสี่สิบต้น ๆ กําลังนั่งอยู่บนเตียงเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังที่ระเบิดออกมาจากหอสมบัติ เขากระอักเลือด

ดวงตาเขามองไปยังตําแหน่งหอที่เมืองส่วนนอกและเมื่อพลังอันน่าหวาดผวานั้นกลับสู่ต้นตอ ชายที่นั่งอยู่บนเตียงก็ได้ลุกขึ้นมา

“หรือว่าจะมีสุดยอดฝีมือมาที่เมืองส่วนนอกของข้า?”

เขาพูดกับตัวเอง

 

ชายผู้นี้คือบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในนิกายเมฆาทะยาน จ้าวนิ กายหลิวเจี้ยน

หลังจากสัมผัสได้ถึงพลัง เขาส่งคําสั่งเรียกตัวผู้เฒ่าในนิกาย ทุกคนให้มายังโถงหลักที่เมืองส่วนใน

สติความนึกคิดของชุนหลงกลับสู่ร่างกายก่อนที่เขาจะมีเวลาได้สํารวจมิติใหม่ในหินสามเหลี่ยม ถึงอย่างนั้นเขาก็จําได้อย่างชัดเจนว่าเสียงในความมืดมิดเรียกหินสามเหลี่ยมว่า “ศิลากาลเวลาและยังเรียกชุนหลงว่านายของมัน

ก่อนที่ชุนหลงจะได้มีเวลาเรียบเรียงความคิดเสียงลมหายใจหนักอึ้งก็ดังมาจากคนทั้งหอสมบัติเมื่อพวกเขากลับมาหายใจได้

อีกครั้ง