เมื่อทั้งห้าก้าวออกวังวนมิติ ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงที่กว้าง

 

หลินฮวงเห็นหลุมดำขนาดใหญ่ด้านหน้าพวกเขา เหมือนลูกตาขนาดใหญ่ที่ลอยในอากาศ เขาอดรู้สึกทึ่งและชื่นชมไม่ได้

 

มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหุบเหวของจริง

 

เขาเคยเห็นรูปและวิดิโอมาก่อนและสามารถนึกภาพได้ แต่ทว่า ตอนนี้ที่เขาเห็นมันเอง เขาก็ยังอดทึ่งไม่ได้

 

สิ่งที่แปลกคือเขามีภาพคลุมเครือที่เหมือนเขากำลังจ้องสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่โต

 

“พวกเจ้ารู้สึกไหมว่าทางเข้าดูเหมือนลูกตาที่กำลังจ้องมองเรา?”หลินฮวงอดถามไม่ได้

 

เขานึกถึงบางสิ่งที่เขามักได้ยิน ถ้าจ้องเข้าหุบเหวนาน หุบเหวจะจ้องเจ้า

 

“ทุกคนต่างรู้สึกเช่นนี้ตอนเห็นหุบเหวเป็นครั้งแรก มันแค่ภาพลวงตา”จิ่วเจี้ยนอธิบาย”เจ้าจะไม่รู้สึกแบบนี้อีกตอนมาครั้งหน้า”

“ทำไมภาพลวงตาเช่นนี้จึงเกิด?”หลินฮวงไม่เข้าใจ

 

“ข้าไม่รู้ มันเป็นเหมือนกันทุกคน”ก่อนจิ่วเจี้ยนจะได้พูด เวอชุโอโซก็ตอบคำถามโดยตรง”ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับเรื่องนี้นัก”

 

ตอนนี้ หลานหลิงยกแขนบอบบางขึ้น”ขะ-ข้ารู้…”

 

หลินฮวงกับคนอื่นมองนาง

 

จากนั้นหลานหลิงถึงพึมพำเสียงเบา”ขะ-ข้าเคยเห็นงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง”

 

“พูดง่ายๆ ในความเป็นจ ริง หุบเหวมาพร้อมการยับยั้งทางจิตที่รุนแรงมาก ซึ่งทำให้เกิดความกลัวในจิตใต้สำนึกเรา ดังนั้น จิตใต้สำนึกเราจึงมองมันเป็นภัยคุกคาม ส่งผลให้เราเห็นภาพลวงตาครั้งแรกที่เห็นหุบเหว”

 

“สำหรับว่าทำไมภาพลวงตาถึงเกิดแค่ครั้งแรก คำอธิบายบอกว่าจิตใต้สำนึกเราจะโดนต้อนรับด้วยการยับยั้งจากหุบเหวหลังการมาเยือนครั้งแรก เมื่อความกลัวโดนลบออกจากจิตใต้สำนึก เราจะไม่มองมันเห็นภัยคุกคามอีก”

 

แม้คำอธิบายของหลานหลิงจะมีเหตุผล หลินฮวงก็รู้สึกว่าเขายังไม่โดนโน้มน้าว

 

ตอนนั้น ถูทงจึงเข้าร่วมด้วย

 

“ข้าเห็นคำอธิบายบนเครือข่ายที่รวบรวมเรื่องแบบนี้ไว้มาก กระทู้บอกว่าหุบเหวคือสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ที่หลับใหลอยู่ ทางเข้าแต่ละทางเข้าคือหนึ่งในตาของมัน ตาเหล่านี้จะทดสอบทุกคนที่เข้าตัวมัน ดังนั้น เราจึงรู้สึกว่าโดนจ้องมอง

 

“สำหรับว่าทำไมเราถึงรู้สึกแค่ครั้งแรก มันเพราะมันมีความทรงจำ มันจะจ้องแค่คนแปลกหน้า ถ้าคนที่เข้าหุบเหวเป็นครั้งสองหรือสาม พวกเขาจะผ่านไปได้เลย”

 

หลังไดยิน หลินฮวงก็รู้สึกว่าคำอธิบายของถูทงเข้าท่ากว่า เพียงเมื่อเขากำลังจะเห็นด้วย เขาก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยของเวอชุโอโซ

 

“มีแค่เจ้าเท่านั้นถึงเชื่อเรื่องไร้สาระนี้ ถูถู”

 

“คำอธิบายนี้ได้รับความนิยมมาก แต่มันก็เป็นของปลอม”หลานหลิงพยักหน้าและอธิบาย”กาแล็กซี่ที่ใหญ่สุดได้ค้นพบผ่านประวัติของจักรวาลว่าขนาดขีดจำกัดของสิ่งมีชีวิตคือสามเขตดาว”

 

“ในขณะเดียวกัน หุบเหวครองพื้นที่อย่างน้อยหนึ่งในสี่ของจักรวาลและนี่ก็คือส่วนหนึ่งของมันภายในจักรวาล รูปแบบสมบูรณ์มันอาจใหญ่กว่าทั้งจักรวาลซะอีก ตามขนาดมันอย่างเดียว มันไม่ถือเป็นสิ่งมีชีวิต ต่อให้มันเป็นตัวตนที่เหนือกว่าจ้าวเทวะ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมร่างกายใหญ่โตขนาดนี้”

 

“นอกจากนี้ ตัดสินตามมวล ไม่มีโครงสร้างชีวิตที่สามารถรองรับมวลร่างกายขนาดนี้ได้ ต่อให้ผู้บ่มเพาะต่อสู้ที่เหนือกว่าจ้าวเทวะก็ยังไม่สามารถควบคุมร่างกายที่มีมวลแบบนี้ได้”

 

หลินฮวงเงียบไป แม้คำอธิบายของหลานหลิงจะสมเหตุสมผลมาก แต่เขารู้สึกว่าคำอธิบายของถูทงก็อาจเป็นไปได้เช่นกัน

 

“เอาล่ะ เวลามีค่า เข้าไปกันได้แล้ว”เวอชุโอโซไม่เสียเวลากับเรื่องนี้อีก

 

แต่ทว่า เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นไม่มีสิทธิ์พูดคำนี้

 

จากนั้นเขาก็ยื่นมือขวาไปจับมือซ้ายของจิ่วเจี้ยน

 

“อย่าคิดอะไรตอนเราเข้าไป แค่มองไปข้างหน้า”

เขาจงใจพูดกับหลินฮวงเพราะคนอื่นเคยเข้าไปก่อน

 

พวกเขาทั้งห้าจับมือกัน เข้าไปพร้อมกัน

 

หลินฮวงสามารถรู้สึกได้ว่าพวกเขาเข้าใกล้หลุมดำมากขึ้นเรื่อยๆ ตรงหน้าเขา ทุกอย่างเป็นสีดำ เมื่อพวกเขาเข้าสู่ความมืด พวกเขาไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย

 

แต่ทว่า เขาทำตามคำเตือนของเวอชุโอโซ ซึ่งคือมองไปข้างหน้า บินต่อไปเรื่อยๆ

 

หลินฮวงลอบคำนวณเวลา มันผ่านไปเกือบนาทีแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็เห็นลำแสงปรากฏไม่ไกล

 

ทั้งห้าบินไปทางแหล่งแสงพร้อมกัน เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ แสงก็สว่างขึ้นด้วย

 

สุดท้าย พวกเขาก็ออกจากความมืด

 

หลินฮวงกวาดตามอง ท้องฟ้ามืด ด้านหน้าพวกเขาเป็นพื้นดินสีดำ เขาไม่มีทางระบุตำแหน่งเขาได้เลย

 

ขณะที่เขากำลังจะกระจายจิตเทวะ เสียงของเวอชุโอโซก็ดัง

 

“ซ่อนกลิ่นอายเจ้าซะ อย่าเพิ่งปล่อยจิตเทวะออกมา”

 

แม้หลินฮวงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ได้ยินความจริงจังในน้ำเสียง

 

ตอนนั้นเอง ในที่สุดเขาก็รู้ว่าคนอื่นมีสีหน้าไม่พอใจบนหน้า

 

“เกิดอะไรขึ้น?”หลินฮวงรีบถาม

 

“เวลาเข้าปกติของแต่ละทางเข้าหุบเหวควรเป็นสิบวินาที”จิ่วเจี้ยนตอบ

 

“สิบวินาที?!แต่การเข้าของเรากินเวลาอย่างน้อยหนึ่งนาทีนี่?”หลินฮวงเลิกคิ้ว แม้เขาจะไม่รู้สาเหตุ เขาก็รู้ได้ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ

 

“บางทีคงมีคนทำอะไรบางอย่างตอนเราเข้ามา หรือมันอาจเป็นผลกระทบของการต่อสู้ระหว่างจ้าวเทวะ ข้าหวังว่ามันจะเป็นอย่างหลัง”เวอชุโอโซอธิบายอย่างจริงจัง”ถ้ามันเป็นอย่างแรง มีโอกาสสูงที่เราห้าคนจะตายกันที่นี่”