“ซิลฟาลันเป็นคนบ้าถ้านายสามารถอยู่รอดได้หลังจากการต่อสู้กับเขา นายสามารถให้ข้อมูลที่มีค่าเกี่ยวกับเขาได้อย่างแน่นอน นี่จะเป็นประโยชน์ต่อพวกเราทั้งคู่ “คลาร์กยิ้ม” ถ้าเป็นไปได้ฉันคงไม่อยากทำลายนักสู้ที่ทรงพลังเช่นนาย มีไม่มากนักที่มีเมตตาและใจดีเหมือนฉัน “

 

 

กาเร็นเงียบ

 

 

“ยังคิดไม่ได้งั้นหรอ“ปลายดาบของคลาร์กแตะพื้นปล่อยควันสีขาวเล็ก ๆ ที่สัมผัสพื้น” ในความเป็นจริงฉันได้รับข้อมูลบางอย่างโดยไม่ตั้งใจ “เขาหยุดพูดสักครู่เสียงของเขาลดลง

 

 

“นายดูเหมือนจะเข้าร่วมกับสมาคมใต้ดินนายดูเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง … ?“เขาพูดด้วยความสงสัยเล็กน้อย

 

 

ดวงตาของกาเร็นหรี่ลง

 

 

“นายรู้มากเกินไป … “

 

 

ตูม!!

 

 

ทันใดนั้นเขาก็หายตัวไปจากที่ที่เขายืนลานทั้งหมดดังก้องไปทั่วพื้นดินก่อตัวเป็นปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่

 

 

ตูม!

 

 

การแสดงออกของคลาร์กส์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วทรายสีแดงเข้มจำนวนหนึ่งปรากฎเป็นจุดเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขาพวกเขามีแสงไฟจากการกวัดแกว่งปลายดาบที่ไม่มีที่สิ้นสุด

 

 

จุดสีแดงชนกับเงาดำปล่อยก้องดังและน่ากลัว

 

 

คลาร์กบล็อกการโจมตีด้วยร่างกายของเขา แต่เขารู้สึกว่าแขนขาของเขาชาและถูกสั่นสะเทือนจนมึนงง

 

 

เสียงดังก้องและเสียงดังมาอีกครั้งจากด้านหน้า

 

 

“ยิงเขาเดี๋ยวนี้!!!“คลาร์กสั่งไปยังนักฆ่าทั้งสองคน

 

 

“เขาเร็วเกินไป!“นีักฆ่าทั้งสองคนตื่นตระหนก”นายไม่ได้บอกว่าเขาเร็วขนาดนี้  แบบนี้แย่แน่“

 

 

ร่างของพวกเขาทั้งสองกลายเป็นเส้นแสงสีดำเข้าปะทะกันอย่างรุนแรง แม้แต่พื้นก็ยังสั่นอยู่

 

 

ร่างกายลาร์กส์ล้อมรอบด้วยจุดสีแดงในขณะที่เขาพยายามที่จะปกป้อง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะติดตามการกระทำใด ๆ นับตั้งแต่โดนโจมตีครั้งแรกดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในลาน

 

 

มีเงาดำ ๆ จู่โจมเขาอยู่ทั่วร่างของเขาทักษะลับของเขาค่อยๆหายไป: เม็กทรายสีแดงที่คอยป้องกันเขาจากการโจมตีของกาเร็นเริ่มพังลง

 

 

“รีบยิงมันเร็วเข้า เร็ว!!”คลาร์กสูญเสียสติปัญญาเขาเหวี่ยงดาบไปรอบ ๆ อย่างไม่ลดละการสวิงแต่ละครั้งจะอ่อนแอกว่าเมื่อก่อน

 

 

คลาร์กเป็นนักสู้ที่ยกย่องความเร็วและความแข็งแกร่งของเขาถึงจุดสุดยอดแม้กาเร็นก็ไม่เร็วเท่าเขา แต่กาเร็นก็หันปลายดาบคลาร์กด้วยกำปั้นเปล่าของเขา ทุกครั้งที่กาเร็นพบดาบของคลาร์กกาเร็นจะไม่ได้รับบาดเจ็บในขณะที่คลาร์กทั้งร่างจะซ่าความแข็งแกร่งของเขาค่อย ๆ จางหายไป

 

 

หากคลาร์กพลาดและถูกกาเร็นโจมตีแม้แต่ครั้งเดียวนั้นจะหมายถึงความตาย

 

 

ราวกับว่าความกลัวบางอย่างที่อธิบายไม่ได้กำลังก่อตัวอยู่ภายในตัวเขาคลาร์คก็ปล่อยพลังทั้งหมดของเขาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนความสามารถในการสังเกตที่แข็งแกร่งของเขาตอนนี้สามารถเห็นการเคลื่อนไหวของกาเร็นได้เมื่อกาเร็นเหวี่ยงกำปั้น ข้างหน้า

 

 

มันเป็นเพียงการเคลื่อนไหวสองอย่างกาเร็นไม่แสดงอารมณ์เขากลายเป็นตัวตนที่น่าหวาดกลัวเหมือนโลกรอบตัวเขาไม่มีผลกับเขา แต่อย่างใด

 

 

พื้นดินเริ่มเกิดเป็นหลุมบ่อที่เกิดจากการปะทะในแค่ละครั้ง พลังทำลายของพวกเขาทั้งคู่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆในทุกๆการโจมตี

 

 

โรสและแองเจลาสามารถก้าวออกไปได้โดยรักษาระยะห่างดังนั้นพวกเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บจากการระเบิกเหล่านั้น

 

 

ในขณะนี้พื้นที่ว่างขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นกลางลาน

 

 

ในใจกลางของมันทั้งหมดคลาร์กแกว่งดาบของเขาอย่างดุเดือด ทางด้านของกาเร็นด้วยความเร็วในปัจจุบันของเขาได้สร้างภาพติดตาจากการเคลื่อนที่รอบๆตัวของคาร์ก

 

 

ตูม!

 

ในที่สุดคลาร์กก็ถูกฟาดลงที่เอวโดยฝ่ามือหนึ่งของกาเร็นและถูกส่งตัวบินข้ามลานบ้าน

 

 

ด้วยพละกำลังของกาเร็น เขาตกลงบนภูเขาปลอมในสระน้ำของลาน ภูเขาปลอมทั้งหมดถูกถล่มแยกจากกันกลายเป็นฝุ่นทันที

 

 

คลาร์กที่นอนอยู่ในกองหิน เขาไอเสียงดังตาจมูกและหูของเขามีเลือดออก

 

 

ปัง ปัง

 

 

เสียงปืนสองกระบอกดังขึ้นพร้อมกัน

 

หน้าอกของกาเร็นถูกกระแทกทำให้เกิดประกายไฟสองอันและก่อตัวเป็นสองรูบนชุดสูทของเขา

 

 

เขาฉีกชุดสูทออกโดยไม่ตั้งใจเผยให้เห็นรูเลือดออกสองรูบนหน้าอกของเขากระสุนสีม่วงและสีดำกระสุนเหล่านี้สามารถเจาะเข้าไปในผิวหนังของเขาได้ประมาณครึ่งหนึ่ง

 

 

“โอ้ … ” เขาเกร็งกล้ามเนื้อหน้าอกของเขาบีบทั้งสองกระสุนออกจากร่างกายของเขาขณะที่กระสุนตกลงไปด้วยเสียงเบา ๆ

 

 

“พวกนายพยายามทำร้ายฉันจริงทำได้ดีมาก” ใบหน้าของกาเร็นปรากฎรอยยิ้มที่ประทับใจ

 

 

เขาเกร็งไปที่ขาข้างนึงก่อนที่จะเตะหินที่อยู่เบื้องหน้าของเขาไปทางนักฆ่าทั้งสอง

 

หินก้อนใหญ่จำนวนมากพุ่งออกมาเหมือนลูกบอลปืนใหญ่ในทุกทิศทุกทางทำให้สมาชิกของประตู เบเฮโมทรอบ ๆ ถูกกระแทกอย่างรวดเร็ว

 

 

นักฆ่าทั้งสองคนหลบหินและยกปืนขึ้นพร้อมที่จะยิง

 

 

แปร๋น !!!

 

 

ทันใดนั้นกาเร็นก็ส่งเสียงเหมือนเสียงคำรามของแมมมอธส่งผลให้แผ่นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย

 

 

เสียงคำรามที่ดังและน่าสะพรึงกลัวพุ่งตรงไปหานักฆ่าสองคนทันใดนั้นทั้งคู่ก็รู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาไร้เรี่ยวแรงทันทีเมื่อมือของพวกเขาสั่นและเล็งปืนขึ้นไปด้านบน

 

 

กระสุนสองนัดถูกยิงออกไป แต่มันไไม่โดนใครเลย

 

 

ใบหน้านักฆ่าสองคนตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัว

 

 

“หลบก่อน!“

 

 

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วนักล่าทั้งสองจึงกลิ้งตัวลงบนพื้นหลบก้อนหินที่กำลังจะพุงเข้ามาอีกรอบก่อนที่จะยิงสวนออกไป

 

 

รอบนี้กระสุนของพวกเขายิงโดนเฉียดข้อมือของกาเร้น

 

 

“ทุกคนโจมตี !!“

 

 

คลาร์กตะโกน

 

 

นักฆ่าสองคนแยกกันอย่างรวดเร็วและพุ่งเป้าไปที่กาเร็นจากทั้งสองด้าน

 

 

ในเวลาเดียวกันคลาร์กและราชาแห่งกำปั้นเลโอก็พุ่งเข้าหากาเร็นเช่นกัน แองเจล่ากำหมัดของเธอระงับมือสั่นคลอนเธอหยิบดาวกระจายออกมาก่อนที่จะขว้างไปทางกาเร็น

 

 

ตูม!!

 

 

จู่ๆเสียงระเบิกก็เกิดขึ้นพร้อมกลุ่มควันตรงจุดที่กาเร็นอยู่ มันคือปิดระเบิดที่ถูกยิงออกมา

 

 

ในเสี้ยววินาทีถัดมาหลังจากการรพเบิดการโจมตีมาจากทุกทิศทุกทางก็พุ่งเข้าใส่กาเร็น

 

 

ด้วยเหตุผลที่ไม่สามารถอธิบายได้ในขณะที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยภัยคุกคามเหล่านี้กาเร็นก็นึกถึงการสนทนาของเขากับชูร่าที่หน้าผา

 

 

“ตอนนี้นายเป็นเหมือนเขาในตอนนั้น” ชูร่ากล่าว “ก่อนที่ ปาโลซา จะกลายเป็นผู้พิชิต เขาก็เหมือนกับนาย อายุน้อยและไม่สามารถเอาชนะได้แม้แต่กับเจ้ายุทธภพจากคนรุ่นเก่า อย่างไรก็ตามมันน่าเศร้า… “

 

 

“น่าเศร้าอะไรนะ?”

 

 

“นายไม่มีออร่าแห่งความจริง”

 

“ออร่าแห่งความจริง?”กาเร็นเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้าราวกับว่าเขาเพิ่งคิดอะไรบางอย่าง

 

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดาวที่ไม่มีที่สิ้นสุดความรู้สึกอันยิ่งใหญ่ที่น่าเกรงขามทำให้เขาตกตะลึง

 

“ไม่พ่ายแพ้ไม่แข่งขัน .. ” เขาพึมพำกับตัวเอง

 

 

ตูม!!

 

 

จรวดระเบิดกระสุนจำนวนมากถูกยิงในทิศทางกาเร็นหมอกหนาผสมกับฝุ่นและสิ่งสกปรกที่เกิดขึ้นหลังจากการระเบิดเพราะไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

คลาร์กและราชาแห่งหมัดเลโอยังคงยืนอยู่บนจุดเดียวกันพวกเขายืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อพยายามหลีกเลี่ยงกาเร็นแต่น่าแปลกใจกาเร็นไม่พยายามซ่อนหรือหลบเลี่ยง

 

ในที่สุดฝุ่นก็ค่อยๆจาง

 

 

โรสยืนอยู่ด้านหลังแองเจล่าทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นเธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

 

 

คลาร์กและลีโอยืนเคียงข้างกันประมาณสิบบวกเมตรจากจุดศูนย์กลางของการระเบิด

 

 

เมื่อควันจางหายไปในที่สุดก็สามารถเห็นร่างของกาเร็น แต่ที่น่าตกตะลึงคือร่างของกาเร็นไร้บาดแผลทั้งๆที่เขายืนอยู่ถ้ำกลางหลุมระเบิดและห่ากระสุนตั้งมากมาย

 

 

เขาได้หลบเลี่ยงพื้นที่หลักของผลของการระเบิดและทุกอย่างอื่นไม่มีผลอะไรกับเขา

 

 

“หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ฉันจะท้าทายปาโลซา” สิ้นเสียงกาเร็นร่างของเขาค่อยๆหายไปทันที

 

ในเวลาเดียวกันเงาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าคลาร์ก ด้วยเสียงอันดังดาบในมือคลาร์กถูกแตกเป็นชิ้น ๆ

 

 

ด้วยมือขนาดใหญ่สีเขียวและสีดำทะลุผ่านชิ้นที่แตกแล้วกดฝ่ามือลงบนหน้าผากคลาร์ก

 

 

“ไม่! ฉันไม่ต้องการที่จะตาย!!! ฉันไม่ต้องการที่จะตาย!!!”ใบหน้าของคลาร์กกลายเป็นความบ้าคลั่งรอยแผลเป็นบนร่างของเขาก็เริ่มเปล่งประกาย แต่เดิมสิ่งที่เป็นสีเบจของผิวหนังสีเบจก็เต็มไปด้วยเลือดและเส้นเลือดของเขาก็เปล่งประกายราวกับว่าเขาถูกรอยสักด้วยเลือด

 

 

ในเสี้ยววินาทีก่อนที่กะโหลกของคลาร์กจะถูกทุบเป็นชิ้น ๆ ทันใดนั้นเขาก็รวบรวมกำลังที่น่ากลัวจำนวนมากและปล่อยตัวตัวเองจากการจับของกาเร็นห น้าผากของเขาเกิดเป็ยรอยแดงจากฝ่ามือของกาเร็น

 

 

คลาร์กพลิกไปอย่างคล่องแคล่วพร้อมที่จะหลบหนีจากความเจ็บปวดจากอาการปวดศีรษะของเขา

 

 

ปัง

 

 

เขาถูกประเทคด้วยทักษะฝ่ามือและพ่นเลือดออกพลังส่งเขาให้บินข้ามกำแพงความคิดของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาไม่คิดแม้แต่สองครั้งและเริ่มวิ่งหนีทันทีที่เขาสัมผัสพื้นดิน

 

 

เขาต้องตายอย่างแน่นอนหากม่หนี

 

 

กาเร็นค่อยๆดึงมือขวาของเขากลับมาอย่างช้าๆเขายังคงถูกยิงด้วยปืนกลสองกระบอกและรั้งไว้โดยการโจมตีของนักฆ่าและเลโอ

 

 

กระสุนมากมายถูกยิงใส่ร่างกายกาเร็น ทุกคนรู้สึกหนาวสั่นเมื่อพวกเขาจ้องมองกาเร็นที่ไม่แม้แต่สนใจกระสุนปืนและเริ่มหันมาสนใจเลโอและนักฆ่า

 

 

เมื่อเห็นคลาร์กล่าถอยอย่างหวาดกลัวเลโอและนักฆ่าก็ต้องการที่จะวิ่งหนีด้วยเช่นกัน แต่พวกเขาก็ถูกดึงด้วยความกล้าหาญของกาเร็นออร่าที่พวกเขาไม่สามารถหยุดการโจมตีได้ พวกเขารู้ว่าหากพวกเขาหยุดพวกเขาจะถูกฆ่าตายภายในเสี้ยววินาที

 

 

พวกเขาไม่ได้เป็นเจ้ายุทธภพอย่างคลาร์กและไม่มีพลังงานระเบิดหรือความทนทานที่น่ากลัว

 

 

ผู้โจมตีทุกคนเริ่มตื่นตระหนกสมาชิกของประตูเบเฮโมทระงับความกลัวขณะที่พวกเขาจำการฝึกฝนที่เข้มงวดของพวกเขาได้ สมาชิกของแบล็คมาร์คส่วนใหญ่เป็นนักโทษพวกเขาไม่สามารถทนต่อแรงกดดันที่มาพร้อมกับความกลัวบางคนเริ่มละทิ้งภารกิจ

 

 

ปืนกลหนักสองกระบอกดำเนินการโดยคนสี่คน คนที่รับผิดชอบในการเลี้ยงลูกกระสุนมือของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความกลัว คนที่รับผิดชอบในการเล็งไม่สามารถถือปืนได้กระสุนส่วนใหญ่เริ่มหลงทางและชนกำแพงด้านหลัง กาเร็นแทน

 

 

เลโอและนักฆ่าทั้งสองจ้องมองกาเร็นที่เดินเข้ามาใกล้หน้าผากแขนทั้งร่างเริ่มมีเหงื่อออกมาอย่างเย็นชา กระสุนหลงทางบางตัวบินผ่านใบหน้ากาเรนทิ้งรอยบาดแผลเล็ก ๆ ไว้บนใบหน้าขณะที่เขาเดิน

 

 

ปืนหยุดกระทันหันนักฆ่าสองคนเห็นกาเร็นใกล้เข้ามาทันใดนั้นก็หยิบระเบิดขึ้นมา

 

 

พวกเขาจุดไฟดินปืนที่พวกเขาถือไว้ฆ่าตัวตาย

 

 

ในขณะนี้กาเร็น ยังอยู่ห่างจากจุดศูนย์กลางการระเบิดเพียงไม่กี่เมตร

 

 

“ พวกเขาคงไม่ได้กดดันอะไรและเลือกที่จะฆ่าตัวตาย”

 

 

คอร์เบลล่ากล่าวด้วยความเสียใจและความผิดหวัง

 

 

บ้านที่อยู่รอบ ๆ ลานบ้านถูกไฟไหม้ไฟเหล่านั้นนั้นส่องไปที่ใบหน้าของกาเร็นทำให้เขาดูเป็นปีศาจมากยิ่งขึ้น

 

 

เขายืนอยู่หน้ากองไฟและหันไปมองราชาแห่งหมัดเลโอ

 

 

กระสุนปืนก็หยุดลงเช่นกัน

 

 

เลโอจ้องที่เงาของกาเร็นอย่างไร้พลัง เขาสั่นคลอนอย่างหวาดกลัวด้วยเสียงกระหน่ำเสียงดังทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าลงบนพื้น

 

 

ไฟยังคงเผาไหม้อยู่รอบตัวทำให้เกิดเสียงแตกเป็นครั้งคราวขณะที่ไฟไหม้ป่า

 

 

“มันจบแล้ว … “

 

 

คอร์เบลล่ามองไปที่ภาพเงานั้นก่อนที่ไฟไหม้หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยแรงจูงใจร่างกายของเขาสูบฉีดอะดรีนาลีน

 

 

“หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้นายไม่จำเป็นต้องแข่งขันอีก”ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสมัยของปาโลซา

 

 

ทันใดนั้นเขารู้สึกเหมือนได้เห็นประวัติศาสตร์

 

 

“เขาได้ไปสู้ระดับต่อไปแล้ว ผู้พิชิต” คอร์เบลล่ากล่าวขณะที่เขาดูเลโอคุกเข่าต่อหน้า กาเร็น

 

 

กาเร็นเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับว่าเขาเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง

 

 

เจี่ยหนิงยืนอยู่หลังกองไฟหลังไฟไหม้ทำให้เขากระหายน้ำอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน