“ปรมาจารย์วินด์ซอง!” อาจารย์คาเดอร์ กระแทกกำปั้นของเขากับประตูไม้เนื้อแข็งเป็นครั้งที่สามและยังไม่มีการตอบสนองกลับมา

 

เขาส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจด้วยความรำคาญ จากนั้นก็เปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปข้างใน พร้อมกับ อาร์รัน ที่รีบตามเขาไป

 

สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของ อาร์รัน เมื่อพวกเขาเข้าไป คือ ขวดที่มีอยู่หลายสิบขวด ซึ่งส่วนใหญ่ว่างเปล่ากระจายอยู่ทั่วห้อง ราวกับว่ากองทัพครึ่งหนึ่งใช้เวลาดื่มตอนกลางคืนในห้อง

 

ที่ปลายสุดของห้องนอน มีเตียงนอนสองเตียง พร้อมโต๊ะเล็ก ๆ อยู่ระหว่างเตียง ปรมาจารย์วินด์ซอง และ ศาสตราจารย์เชา ต่างก็จับจองอยู่บนเตียงของแต่ละคนและบนโต๊ะ อาร์รัน เห็นแผ่นหินอยู่หนึ่งแผ่น

 

ในขณะที่พวกเขาเข้ามา ปรมาจารย์วินด์ซอง เงยหน้าขึ้น “อาจารย์คาเดอร์? ทำไมคุณถึงมารบกวนเรา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบการขัดจังหวะ

 

“นี่ไม่สามารถรอได้” อาจารย์คาเดอร์ พูด “ศิษย์ของท่านศาสตราจารย์ไฟร์ทฮาร์ท กำลังตกอยู่ในอันตราย”

 

“คุณพูดว่าตกอยู่ในอันตราย?” วินด์ซอง มองไปที่ ศาสตราจารย์เชา “ดูเหมือนว่าเราจะต้องเลื่อนเกมของเราไปซักพักหนึ่ง”

 

วินด์ซอง หันความสนใจของเขากลับไปที่ อาจารย์คาเดอร์ “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น” เขาพูด “อันตรายเกี่ยวกับอะไร?”

 

อาจารย์คาเดอร์ หายใจเข้าลึกแล้วเริ่มพูด

 

“หลังจากที่คุณบอกให้ฉันฝึก ผู้ริเริ่มลี่ กับผู้ริเริ่มคนอื่น ฉันค้นพบว่าเขามีอาณาจักรไฟที่โหดร้าย แต่มีการควบคุมน้อยกว่าผู้ริเริ่มขั้นที่สาม ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขาฝึกกับคนอื่นได้อย่างปลอดภัย ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจมอบอาณาจักรแห่งลมให้เขา”

 

“โดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน?” ปรมาจารย์วินด์ซอง ขัดจังหวะเขาด้วยการแสดงออกที่น่าประหลาดใจ

 

“คุณอยู่ที่นี่ เก็บตัวอยู่กับขวดไวน์ในอาราม ฉันไม่สามารถรบกวนคุณเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้” อาจารย์คาเดอร์ ดูเหมือนไม่สบายใจ แต่เสียงของเขาแน่วแน่

 

“คุณควรจะรอ” วินด์ซอง พูด “สองสามเดือนแทบจะไม่สร้างความแตกต่าง”

 

“เด็กชายคนนั้นเกือบจะยี่สิบ ถ้าเป็นเช่นนั้น” อาจารย์คาเดอร์ พูด “สำหรับคุณสักสองสามเดือนอาจจะไม่มีอะไร แต่สำหรับเขามันแทบจะตลอดกาล”

 

“ดีมาก” ปรมาจารย์วินด์ซอง พูดพร้อมพยักหน้า “คุณให้อาณาจักรลมแก่เขา แล้วอย่างไรต่อ”

 

“เขาเปิดอาณาจักรลมน้อยกว่าหนึ่งวันที่ผ่านมา” อาจารย์คาเดอร์ พูด “เมื่อเช้านี้ เขาใช้แก่นพลังมากเท่ากับผู้ริเริ่มขั้นหก”

 

ปรมาจารย์วินด์ซอง ยักคิ้วขึ้น “ผู้ริเริ่มขั้นที่หก? ผู้ริเริ่มลี่ นายช่วยอธิบายเรื่องนี้ได้ไหม?”

 

อาร์รัน กำลังจะตอบ แต่ ศาสตราจารย์เชา เข้ามาตัดบท

 

“ศิษย์ของฉันมีความสามารถพิเศษสำหรับการเปิดอาณาจักร” ศาสตราจารย์เชา “ฉันเห็นเป็นครั้งแรก เมื่อเขาเปิดอาณาจักรไฟและฉันสงสัยว่าตั้งแต่นั้นมาพรสวรรค์ของเขาก็พัฒนาขึ้นอีก”

 

อาร์รัน ขมวดคิ้ว แต่เขาก็ปิดปากและเข้าใจว่า ศาสตราจารย์เชา ต้องมีเหตุผลสำหรับคำพูดของเขา

 

“มีอะไรเกี่ยวข้องกับอาณาจักรต้องห้ามของเขาไหม?” วินด์ซอง ถามด้วยท่าทางหม่นหมอง

 

“เขามีอาณาจักรต้องห้ามหรือ!” ดวงตาของอาจารย์คาเดอร์ เบิกกว้างด้วยความตกใจ

 

“อาจารย์คาเดอร์ ให้ ศาสตราจารย์ไฟร์ทฮาร์ท พูด” วินด์ซอง พูดห้วน ๆ

 

ศาสตราจารย์เชา ส่ายศีรษะ “ฉันสังเกตเขาอย่างใกล้ชิด ขณะที่เขาเปิดอาณาจักรไฟและอาณาจักรต้องห้ามของเขาไม่เกี่ยวข้อง” เขายักไหล่ “ลูกศิษย์ของฉันมีความผิดปกติมากกว่าหนึ่ง”

 

อาร์รัน ตกใจกับสิ่งที่ ปรมาจารย์วินด์ซอง และ ศาสตราจารย์เชา พูดและความคิดที่อึดอัดเข้ามาในจิตใจของเขา ถ้า ศาสตราจารย์เชา สามารถโกหกเรื่องนี้กับเพื่อนที่เขารู้จักมาหลายศตวรรษได้ง่ายดาย แล้วอะไรที่เขาบอกว่า อาร์รัน จะเป็นเท็จได้มากแค่ไหน?

 

“มันค่อนข้างผิดปกติ” ปรมาจารย์วินด์ซอง เห็นด้วย “แม้ว่าฉันเคยเห็นบางอย่างเช่นนี้มาก่อน นักเวทย์อายุน้อย เกือบห้าสิบคน เขาสามารถเปิดอาณาจักรใหม่ได้ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขาทำได้อย่างไร วันหนึ่งเขาเปิดอาณาจักรพิษ…อืม อาณาจักรบางแห่งเปิดได้ช้าที่สุด”

 

“โลกแห่งเวทย์มนตร์นั้นเต็มไปด้วยสิ่งแปลกประหลาด” ศาสตราจารย์เชา พูดเห็นด้วยและหันมามอง อาร์รัน เขาพูดเสริมว่า “แม้ว่าฉันจะหวังว่าลูกศิษย์ของฉันจะระวังให้มากขึ้นกับอาณาจักรที่เขาเปิดอยู่”

 

“สำหรับตอนนี้เราแค่ต้องดูว่าเขาพัฒนาอย่างไร?” ปรมาจารย์วินด์ซอง พูด “ในเวลานั้น บางทีสิ่งต่าง ๆ จะชัดเจนขึ้น”

 

“แล้วโรงเรียนล่ะ?” อาจารย์คาเดอร์ ดูวอกแวก “เพียงความเร็วที่เขาเปิดอาณาจักรลมของเขาสามารถดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้ ด้วยดินแดนต้องห้าม … ถ้าโรงเรียนรู้ เราทั้งหมดจะ…”

 

“คุณจะบอกใคร?” ปรมาจารย์วินด์ซอง ขัดจังหวะเขา

 

“ไม่แน่นอน!” อาจารย์คาเดอร์ พูดอย่างหวาดกลัว

 

“ถ้าอย่างนั้นก็มีเรื่องน่ากังวลเล็กน้อย” วินด์ซอง พูด “นอกเหนือจากคุณ มีเพียง ไฟร์ทฮาร์ทและฉันรู้ความลับของเขาและแน่นอนเราสามคนสามารถปิดปากของเราได้”

 

“แต่ผู้ริเริ่มคนอื่นละ?” อาจารย์คาเดอร์ ถาม เสียงของเขายังเต็มไปด้วยความกังวล “ผู้ริเริ่มลี่ จะดึงดูดความสนใจอย่างแน่นอนหากมีเพียงหนึ่งในนั้นที่พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ผิดคน เรื่องนี้จะถึงหูของโรงเรียน”

 

วินด์ซอง คิดอยู่ครู่หนึ่ง “ค้นหาผู้ริเริ่มที่น่าเชื่อถือและมีพรสวรรค์สองคน จากนั้นให้พวกเขาสามคนฝึกซ้อมด้วยกันห่างจากคนอื่น”

 

อาจารย์คาเดอร์ พยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดูมั่นใจในอย่างน้อย “ฉันจะจัดให้ แต่..”

 

“พอแล้ว อาจารย์คาเดอร์” เสียงของ วินด์ซอง นั้นมั่นคงและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่อนุญาตให้โต้แย้งอีกต่อไป หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาหันไปหา ศาสตราจารย์เชา “เมื่อตัดสินเรื่องเหล่านี้ เราจะกลับไปเล่นเกมของเราหรือไม่?”

 

“วินด์ซอง” ศาสตราจารย์เชา พูด “ฉันกลัวว่าเราจะต้องเล่นเกมต่อไปอีกครั้ง ตอนนี้ ฉันต้องคุยกับลูกศิษย์ของฉัน”

 

วินด์ซอง ดูผิดหวัง แต่เขาพยักหน้าเห็นด้วย “ดีมาก”

 

***

 

อาร์รัน รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เมื่อเขาเข้าไปในอาคารที่สงวนไว้สำหรับ ศาสตราจารย์เชา มันกว้างและสว่างด้วยการตกแต่งที่ซับซ้อนบนผนังและเฟอร์นิเจอร์หรูหราประดับประดาห้องพัก

 

“บอกฉันว่านายทำมันได้อย่างไร” ศาสตราจารย์เชา พูดเพียงครู่เดียวหลังจากที่พวกเขาเข้ามา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากเสียเวลา

 

“ฉันมุ่งไปที่แก่นพลังของอาณาจักรต้องห้ามของฉันไปยังสิ่งกีดขวางขัดขวางอาณาจักรลมของฉันและมันก็ทำลายมัน” อาร์รัน พูด

 

“มันทำลายเหรอ?” สีหน้าครุ่นคิดเกิดขึ้นบนใบหน้าของ ศาสตราจารย์เชา “นายใช้แก่นพลังมากแค่ไหน?”

 

“เพียงเล็กน้อยเท่านั้น” อาร์รัน ตอบ “นั่นคือ ทั้งหมดที่ฉันสามารถควบคุมได้”

 

“น่าสนใจ” ศาสตราจารย์เชา ยักคิ้วของเขา “ในตอนนี้ อย่าบอกใครเรื่องนี้เลยแม้แต่ วินด์ซอง หรือ อาจารย์คาเดอร์”

 

“อาณาจักรต้องห้ามของฉัน … คุณรู้ไหมว่ามันคืออะไร?” อาร์รัน ได้ถาม ศาสตราจารย์เชา เกี่ยวกับอาณาจักรต้องห้ามของเขาก่อนหน้านี้ แต่ชายคนนั้นเพียงบอกเขาว่าเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร บางทีตอนนี้ เขารู้ว่ามันสามารถช่วยเปิดอาณาจักรได้ เขาอาจจะต้องพูดมากกว่านี้

 

ศาสตราจารย์เชา ส่ายศีรษะ “ฉันมีข้อสงสัย แต่ก็ไม่มีใครเข้มแข็งพอที่จะแบ่งปันได้ ในตอนนี้ เพียงซ่อนมันไว้อย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”

 

อาร์รัน พยักหน้า แม้ว่าคำตอบทำให้เขาไม่พอใจ

 

“ศาสตราจารย์เชา …” อาร์รัน ลังเล แต่ก็ถามคำถามที่ปลุกขึ้นในใจเขา “ทำไมคุณถึงใช้เวลาดื่มทั้งสัปดาห์กับ ปรมาจารย์วินด์ซอง?”

 

ศาสตราจารย์เชา หัวเราะ “วินด์ซอง กับฉันเป็นทั้งชายชรา แก่กว่านายจะเชื่อ สำหรับเรา สองสามสัปดาห์หรือหลายเดือนแทบไม่คุ้มที่จะพูด นอกจากนี้…”

 

การแสดงออกของ ศาสตราจารย์เชา เพิ่มขึ้นอย่างจริงจัง “วินด์ซอง ไม่ได้ออกจากที่นี่เป็นเวลานานมาก นอกจากนักเรียนของเขา เขาไม่ค่อยพบกับเพื่อนนักเวทย์ ฉันคิดว่าพรรคพวกเป็นครึ่งหนึ่งของเหตุผลที่เขาเต็มใจช่วยเรา”

 

“แต่ทำไมไวน์ทั้งหมดนั่น?” อันที่จริงนี่เป็นสิ่งที่ อาร์รัน งงมากที่สุด เขาสามารถเข้าใจว่า ศาสตราจารย์เขา ต้องการติดต่อกับเพื่อนเก่า แต่ไวน์หลายสิบขวดทำให้เขางงงัน

 

“เมื่อนักเวทย์แข็งแกร่งขึ้น ร่างกายของพวกเขาก็จะดีขึ้นเช่นกัน” ศาสตราจารย์เชา พูดด้วยเสียงหัวเราะ “เมื่อนายแก่ตัวขึ้นอย่างที่ฉันเป็น นายจะพบว่ามีวิธีการดื่มที่สามารถเขย่าประสาทสัมผัสของนายได้เล็กน้อย หากนายต้องการความรู้สึกสั่นไหวของนาย มันต้องใช้ความพยายาม”

 

“คุณอายุเท่าไหร่?” อาร์รัน รู้ว่าคำถามนั้นน่าอึดอัดใจ แต่เขาไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขาได้

 

“แก่พอที่จะไม่ต้องทนกับคำถามที่ไม่รู้จบของเด็กฝึกหัด ไปหา อาจารย์คาเดอร์ แล้วเริ่มการฝึกของนาย”