อาร์รัน มองไปที่อารามด้วยความอัศจรรย์ จากที่ที่เขายืนอยู่ มันดูเล็กกระจิดริด

 

การเดินทางขึ้นไปบนภูเขาทำให้พวกเขาดีขึ้นในตอนเช้าและตอนนี้ พวกเขาอยู่บนภูเขา หนึ่งพันฟุตเหนืออารามและเมือง

 

มุมมองของ อาร์รัน เต็มไปด้วยความกลัว มันเหมือนยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก

 

“ไม่กลัวความสูง ใช่ไหม?” ผู้ริเริ่มคูฮา ยิ้ม ชายหนุ่มสำรวจเส้นทางภูเขาแคบ ๆ โดยไม่สนใจความกลัวและหลายครั้ง อาร์รัน เชื่อว่าเขาจะกระโดดลงไปในความลึกด้านล่าง

 

“ฉันไม่เคยขึ้นสูงขนาดนี้” อาร์รัน พูด “มัน …” เขาไม่มีคำพูดใด ๆ ที่จะอธิบายสิ่งที่เขารู้สึก

 

“นายจะชินกับมัน” ผู้ริเริ่มคูฮา พูดพร้อมกับยิ้ม

 

ผู้ริเริ่มเจียง มองอย่างเงียบ ๆ นับตั้งแต่ อาจารย์คาเดอร์ พาเธอและผู้ริเริ่มคูฮา แยกห่างจากคนอื่น อารมณ์ของเธอก็เริ่มบูดและมันก็เลวร้ายลง เมื่อชายคนนั้นปฏิเสธที่จะบอกเธอว่าทำไมเขาขัดจังหวะการฝึกซ้อมของเธอ

 

“อาจารย์คาเดอร์ เราต้องไปไกลแค่ไหน?” เธอถาม

 

“เราน่าจะใกล้ถึงอีกสักพัก”อาจารย์คาเดอร์ พูด เมื่อพวกเขาขึ้นภูเขา ความกังวลที่เขาแสดงเมื่อเช้านี้ก็ค่อย ๆ หายไปและตอนนี้ เขาดูร่าเริงเหมือนตามปกติ

 

พวกเขาเดินไปตามเส้นทางของภูเขาอีกลูกหนึ่ง บิดตัวไปตามต้นไม้ที่ยื่นออกมาจากภูเขาเหนือเส้นทาง เส้นทางพลิกผันอย่างรวดเร็วและเมื่อเขาก้าวไปรอบ ๆ ทางโค้ง อาร์รัน ก็แปลกใจที่เห็นหุบเขาเล็ก ๆ

 

หุบเขานั้นมีหญ้าและกระจัดกระจายไปด้วยต้นไม้ใหญ่และกลางหุบเขาก็มีลำธารเล็ก ๆ ไหลผ่าน ท่ามกลางหญ้า มีดอกไม้เบ่งบานและรอบ ๆ หุบเขาเป็นยอดเขาที่เต็มไปด้วยหิมะอันยิ่งใหญ่ที่ทอดยาวไปสู่ท้องฟ้า

 

สิ่งเดียวที่ทำให้ทำลายความงามของหุบเขาเป็นกระท่อมไม้เล็ก ๆ ผนังและหลังคาของมันคดเคี้ยวและมีช่องว่างในผนัง โดยรวมแล้วดูเหมือนว่ามันกำลังจะพังทลาย

 

“ที่นี่” อาจารย์คาเดอร์ พูดพร้อมกับชี้ไปที่หุบเขา “เป็นที่ที่ฉันมาเพื่อเพิ่มระดับจิตวิญญาณของฉัน สำหรับนาย มันเป็นที่ที่นายจะใช้เวลาฝึกซ้อมในเดือนถัดไป”

 

“เราจะอยู่ที่นี่อีกหลายเดือน?!” ผู้ริเริ่มเจียง ถามทันทีพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว

 

“ถูกต้อง” อาจารย์คาเดอร์ พูด

 

“แต่ทำไม?” ผู้ริเริ่มเจียง พูดพร้อมกับดูใบหน้าที่สิ้นหวัง

 

“ก่อนอื่นหยิบกระเป๋าของนายเข้าไปข้างใน” อาจารย์คาเดอร์ พูด “จากนั้น ฉันจะอธิบายว่าทำไมเธอมาที่นี่”

 

“พวกเราต้องอยู่ที่นั่นเหรอ?” อาร์รัน ถามโดยชี้ไปที่กระท่อม

 

“สวยใช่ไหม?” อาจารย์คาเดอร์ พูด “ฉันสร้างขึ้นด้วยตัวเอง โดยใช้มือทั้งสองของฉัน ใช้เวลาสามสัปดาห์ในการทำงานและพูดด้วยความซื่อสัตย์ มันไม่เกี่ยวข้องกับเวทมนต์เลย”

 

ใบหน้าที่หยิ่งยโสบนใบหน้าของเขา ทำให้ผู้ริเริ่มพูดอะไรไม่ออกและเริ่มถือกระเป๋าไปที่กระท่อมแทน

 

ยิ่งดูใกล้เข้าไป มันดูแย่ยิ่งกว่าที่เคยมีจากระยะไกลและ อาร์รัน พบว่าตัวเองกังวลว่าสิ่งทั้งหมดอาจพังทลายลงได้ทุกเมื่อจากสภาพของมัน

 

***

 

“ตอนนี้” อาจารย์คาเดอร์ พูด “ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ … ฉันคิดว่าคำอธิบายที่ดีที่สุดน่าจะเป็นการสาธิตเล็ก ๆ”

 

เขาปักเสาไม้เล็ก ๆ ไว้บนพื้น

 

“ผู้ริเริ่มลี่ โปรดแสดงให้พวกเขาเห็น”

 

อาร์รัน รวบรวมแก่นพลังลมของเขาจากนั้นส่งแรงระเบิดไปที่เสา เมื่อแก่นพลังปะทะ มันก็ดึงเสาออกจากพื้นและส่งมันบินหลายก้าวราวกับว่ามันถูกก้อนหินก้อนใหญ่พุ่งชน

 

ผู้ริเริ่มเจียง อ้าปากค้างและเมื่อ อาร์รัน หันกลับมา เขาก็เห็นว่าปากของผู้ริเริ่มคูฮา เปิดค้างด้วยความตกใจ

 

“นั่นเป็นไปไม่ได้!” ผู้ริเริ่มเจียง พูด “เขาเพิ่งออกไป เพื่อเปิดอาณาจักรแห่งลมเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว!”

 

“ผู้ริเริ่มลี่ เปิดอาณาจักรลมของเขาเมื่อวานนี้” อาจารย์คาเดอร์ พูด “อย่างที่เธอเห็น ความก้าวหน้าของเขาเร็วกว่าปกติ”

 

“นั้นน่าตื่นตาตื่นใจ!” ผู้ริเริ่มคูฮา พูดพร้อมกับยิ้มอย่างตื่นเต้น “น้องชายเหว่ยอัน โปรดสอนความลับของนายให้ฉันด้วย!”

 

อย่างไรก็ตาม ผู้ริเริ่มเจียง มองดูอย่างหวาดกลัว “เขาทำอย่างนั้นในวันเดียว? โรงเรียน… หากพวกเขาค้นพบสิ่งนี้ …”

 

“ผู้ริเริ่มเจียง นั้นพูดค่อนข้างถูกต้อง” อาจารย์คาเดอร์ พูดพร้อมกับแสดงออกอย่างจริงจัง “โรงเรียนต้องไม่ค้นพบข้อมูลเกี่ยวกับพรสวรรค์ของผู้ริเริ่มลี่ หากพวกเขาพบ พวกเขาจะมาหาเขาอย่างแน่นอน”

 

“แต่ทำไมต้องแสดงให้เราเห็น?” ผู้ริเริ่มเจียง ถาม “ทำไมต้องแสดงให้คนเห็น?”

 

“เพราะผู้ริเริ่มลี่ ต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมอาณาจักรของเขาและวิธีที่ดีที่สุดในการทำเช่นนั้น คือ ผ่านการฝึกฝน” อาจารย์คาเดอร์ พูดต่อ “ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เธอสามคนจะฝึกด้วยกัน เธอและผู้ริเริ่มคูฮา จะช่วยให้ ผู้ริเริ่มลี่ เรียนรู้ที่จะควบคุมแก่นพลังลมของเขา เมื่อเธอกลับไปที่อาราม เขาควรได้เรียนรู้มากพอที่จะไม่ดึงดูดความสนใจมากเกินไป”

 

“อาจารย์คาเดอร์ …” อาร์รัน พูดด้วยความลังเล “การสอนฉันจะไม่เป็นอุปสรรคต่อการฝึกซ้อมของพวกเขาหรือ?” เขาคิดว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่อย่างมากที่สุดเป็นเวลาหนึ่งหรือสองสัปดาห์ ตอนนี้ เขารู้ว่ามันจะเป็นเดือน เขารู้สึกผิดเกี่ยวกับ ผู้ริเริ่มเจียง และผู้ริเริ่มคูฮา ที่จะติดอยู่ที่นี่กับเขา

 

ที่ปลายสายตา เขาสามารถเห็น ผู้ริเริ่มเจียง ตาสว่างขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะมีความคิดเดียวกัน

 

“ไม่เลย” อาจารย์คาเดอร์ ตอบ “หากมีสิ่งใด สิ่งนี้จะช่วยให้การฝึกซ้อมของพวกเขาได้ โดยการสอนคนอื่น ๆ พวกเขาสามารถเข้าใจเทคนิคขั้นพื้นฐานที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับนักเวทย์อายุน้อยที่ละเลยพื้นฐานในการเรียนรู้เทคนิคขั้นสูงเพิ่มเติม”

 

เขาจ้องมอง ผู้ริเริ่มเจียง ที่มีท่าทางโกรธแค้น

 

“แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ทั้งหมดที่มีอยู่” อาจารย์คาเดอร์ พูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม “สองสามเดือนข้างหน้านี้จะช่วยให้เธอมีโอกาสในการเริ่มเรียนรู้คาถาดาบวายุ”

 

ทันใดนั้น ท่าทางของ ผู้ริเริ่มเจียง ก็เปลี่ยนไป “คุณปล่อยให้พวกเราเรียนรู้ดาบวายุเหรอ?”

 

อาจารย์คาเดอร์ พยักหน้า “ทั้งเธอและผู้ริเริ่มคูฮา มีระดับสูงพอที่จะเริ่มเรียนรู้คาถาและดาบวายุ เป็นหนึ่งในรายการโปรดของฉันเสมอ ฉันคิดว่ามันควรจะเหมาะกับเธอทั้งคู่ ในกระท่อม เธอจะพบคู่มือฉบับสมบูรณ์สองเล่ม”

 

“ขอบคุณ อาจารย์คาเดอร์!” ผู้ริเริ่มคูฮา พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง จนดูเหมือนว่าใบหน้าของเขากำลังจะแยกออกเป็นสองส่วน

 

อาจารย์คาเดอร์ หันไปหา อาร์รัน “ก่อนที่ฉันจะจากไป มีสิ่งสุดท้าย …”

 

“มันคืออะไร?” อาร์รัน ถาม

 

“ผู้ริเริ่มเจียง ผู้ริเริ่มคูฮา โปรดช่วยฉันจัดเตรียมสิ่งที่ ผู้ริเริ่มลี่ กำลังจะเรียนรู้ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า”

 

ตอนนั้นเอง เขายกดาบฝึกที่ทำด้วยไม้ขึ้นมาและผู้ริเริ่มคูฮา ก็ทำเช่นเดียวกัน ผู้ริเริ่มเจียง ทำตามตัวอย่างของพวกเขาหลังจากนั้น

 

ผู้ริเริ่มคูฮา เป็นคนแรกที่โจมตี อาจารย์คาเดอร์ โจมตีด้วยการโจมตีรุนแรงอย่างรวดเร็วจน อาร์รัน แทบจะไม่เห็นพวกเขาเลย

 

ทันใดนั้น อาร์รัน ก็ประหลาดใจ

 

ตอนนี้เขามีอาณาจักรแห่งลม เขาสามารถสัมผัสแก่นพลังลมและเขาสามารถเห็นได้ว่า ผู้ริเริ่มคูฮา ใช้แก่นพลัง เพื่อปรับปรุงการฟันดาบของเขา กำกับมันด้วยดาบของเขาในการใช้ลมพัดอย่างกะทันหัน เพื่อให้การโจมตีของเขาเร็วขึ้น ขณะที่ทำลายการโจมตีของฝ่ายตรงข้าม

 

การประลองการโจมตีดำเนินไปเพียงไม่กี่ครั้ง ก่อนที่ อาจารย์คาเดอร์ จะเข้าโจมตี ผู้ริเริ่มคูฮา แต่หลังจากการแสดงสั้น ๆ นั้น อาร์รัน ก็เข้าใจดีว่าเขามีความมั่นใจเพียงใดในความสามารถทางเวทย์มนตร์ของเขาที่หายไปอย่างไร้ความหวัง

 

ปริมาณของแก่นพลังที่ ผู้ริเริ่มคูฮา ใช้นั้นมีขนาดเล็กกว่าสิ่งที่ อาร์รัน สามารถวาดได้ แต่เขาจัดการกับทักษะที่มากกว่านั้น ถัดจากเริ่มต้นเทคนิคของ ผู้ริเริ่มคูฮา เขาเองก็ไม่ได้พูดถึง

 

ขณะที่ อาร์รัน ไตร่ตรองสิ่งนี้ ผู้ริเริ่มเจียง ก็เข้าโจมตี อาจารย์คาเดอร์ เมื่อการโจมตีของ ผู้ริเริ่มคูฮา เริ่มรุนแรงและมีพลัง ผู้ริเริ่มเจียง ก็มีเข้ามาร่วมโจมตีด้วยการเคลื่อนไหวที่ดูเหมือนจะฝ่าฝืนกฎของฟิสิกส์

 

อาร์รัน ตกใจอีกครั้ง เมื่อไม่นานมานี้เขาถูกสตั้น โดยฝีมือของผู้ริเริ่มคูฮา แต่ตอนนี้ เขาเห็นว่าทักษะของ ผู้ริเริ่มเจียง นั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

 

การฟันดาบของเธอนั้นดีกว่าของ อาร์รัน เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ในทุก ๆ การเคลื่อนไหว เธอใช้แก่นพลัง เพื่อเปลี่ยนทิศทาง และควบคุมใบมีดของเธอ ขณะเดียวกันก็เบี่ยงเบนไปทำให้การโจมตีของฝ่ายตรงข้ามช้าลง ผลที่ตามมาก็คือ ราวกับว่าเธอกำลังถือดาบครึ่งโหลในเวลาเดียวกัน ทุกการโจมตีด้วยทักษะและความเร็วราวกับไม่ใช่มนุษย์

 

แม้จะมีทักษะที่น่าทึ่งของ ผู้ริเริ่มเจียง เธอก็พ่ายแพ้ในการประลองเพียงไม่กี่ครั้ง แต่เธอก็ใช้เวลานานกว่า ผู้ริเริ่มคูฮา เล็กน้อย

 

อาร์รัน ได้แต่งง “อาจารย์คาเดอร์ คุณจะเอาชนะพวกเขาได้อย่างไรโดยไม่ใช้แก่นพลัง” ตลอดการต่อสู้ เขาไม่เคยสัมผัสได้ว่า อาจารย์คาเดอร์ ใช้แก่นพลังแม้แต่ครั้งเดียว

 

“แต่ฉันใช้” อาจารย์คาเดอร์ พูดพร้อมกับหัวเราะ “ถ้าไม่มีมัน ฉันเกรงว่าฉันจะไม่ได้ประลองกับพวกเขาแม้แต่ครั้งเดียว”

 

“ถ้าอย่างนั้นทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ได้?” อาร์รัน ถาม

 

“ยิ่งควบคุมเวทย์มนตร์ได้มากเท่าไร แก่นพลังก็จะรั่วไหลน้อยลง เมื่อเขาใช้เทคนิค ระดับของฉัน มีแก่นพลังเสียไปไม่มากพอที่ผู้ริเริ่มเช่นตัวนายเองที่จะสามารถสัมผัสได้”

 

อาร์รัน พยักหน้าในความเข้าใจ จู่ ๆ ก็สงสัยว่าเทคนิคของเขาจะเป็นอย่างไรกับนักเวทย์คนอื่น ๆ

 

“ตอนนี้ ผู้ริเริ่ม ใช้เวลาหนึ่งเดือนนี้ให้ดี ฉันจะมาหาเป็นครั้งคราว เพื่อนำอาหารและตรวจสอบความคืบหน้าของนาย ดังนั้น อย่าได้เกียจคร้าน”

 

จากนั้น อาจารย์คาเดอร์ ก็จากไปแล้วทิ้งผู้ริเริ่มสามคนไว้ข้างหลัง