Paragon of Destruction 31: ความทรงจําของการฆาตกรรม

Now you are reading Paragon of Destruction Chapter 31: ความทรงจําของการฆาตกรรม at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

Paragon of Destruction chapter 31: ความทรงจําของการฆาตกรรม

“นั่นคือยาเปิดอาณาจักรหรือ?” เจียงเฟย พูดด้วยความสงสัย กับเม็ดเล็ก ๆ สีดําในมือของเธอที่ศาสตราจารย์เชา ให้

อาร์รันขมวดคิ้วเป็นอีกครั้งที่เขาพบว่าเธอรู้เกี่ยวกับโลกแห่ง เวทมนตร์มากกว่าที่เขารู้

“ใช่แล้ว” ศาสตราจารย์เชาตอบ

 

“นั่นเป็นวิธีที่นายใช้!” เจียงเฟย มอง อาร์รัน ราวกับว่าเธอคิด ได้ในที่สุด “นั่นเป็นวิธีที่นายเปิดอาณาจักรลมอย่างรวดเร็ว!”

อาร์รัน ไม่ได้ว่าเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้ยาเปิดอาณาจักรสําหรับ อาณาจักรลมของเขาเจียงเฟยก็ไม่รู้เกี่ยวกับอาณาจักรต้องห้าม

ของเขา

 

เจียงเฟย หันความสนใจของเธอกลับไปที่เม็ดยา “มันเจ็บปวดอ ย่างที่พวกเขาพูดเหรอ?” เธอถามคําใบ้ของความเข้าใจที่ปรากฏในเสียงของเธอ

 

“มันแย่” อาร์รัน พูดด้วยความซื่อสัตย์ “ฉันสลบ เมื่อกินมันเข้า

เจียงเฟยพยักหน้าอย่างระมัดระวังจากนั้นเธอเอื้อมมือไปที่ศาสตราจารย์เชาผู้มอบยาให้เธอ

 

“ฉันเดาว่าฉันจะรู้เอง” เธอพูดพร้อมกับหยิบยาเข้าไปในปาก แล้วกลืนโดยไม่ลังเล

สักพักที่พวกเขานั่งรอในความเงียบ จากนั้นใบหน้าของ เจียงเฟย ก็บิดเบี้ยวด้วยความอึดอัด

“มันเหมือนมีไฟไหลในเส้นเลือดของฉัน” เธอพูดด้วยเสียงของเธอที่สั่นเล็กน้อยในตอนนี้

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มคร่ําครวญและใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวอย่างหนัก ร่างกายของเธอเกร็งในความปวดร้าว เมื่อเสียงครวญครางดังขึ้นและใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวมากขึ้น มันเห็นได้ ชัดว่าเธอเจ็บปวดมาก

“ทําให้มัน … หยุด …” เสียงแทบจะไม่เหมือนเจียงเฟย อีกต่อไปและดวงตาของเธอก็เบิกกว้างไร้สติ ราวกับว่าเธอไม่สามารถ มองเห็นโลกรอบตัวเธอได้อีกต่อไป

“เธอจะไม่เป็นไรใช่ไหม?” อาร์รันถาม เขาไม่ค่อยลงรอยกับ เจียงเฟย แต่การเห็นเธอในสภาพเช่นนี้ยังทําให้เขากังวล

“แทบจะไม่เป็นไร” ศาสตราจารย์เชา พูดดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ แม้ว่าคําพูดจะช่วยคลายความกังวลของอาร์รัน ได้เพีย งเล็กน้อยก็ตามจากสิ่งที่ชายพูดมันมีความเสี่ยงแน่นอน

“แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว” ศาสตราจารย์เชา ทําท่าทางด้วยมือของเขาและเสียงของ เจียงเฟยก็หายไปทันที

 

เมื่อ อาร์รัน มองเธอ เธอก็ยังคงปรากฏราวกับว่าเธอกําลังกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงออกมาจากริมฝีปากของเธอ

 

“ฉันวางสิ่งกีดขวางไว้แล้ว” ศาสตราจารย์เชา อธิบาย “เราไม่สามารถได้ยินเธออีกต่อไปและเธอไม่สามารถได้ยินเราได้อีก แม้ว่าฉันสงสัยว่าตอนนี้ เธอจะไม่เข้าใจ แม้ว่าเธอจะได้ยินก็ตาม”

“ตอนนี้” ศาสตราจารย์เชา พูดต่อ “มีหลายสิ่งที่เราต้องพูดคุยมีคําถามที่นายต้องการคําตอบและฉันมีคําถามของฉันเอง”

อาร์รัน ได้แต่ตกใจ เนื่องจาก ศาสตราจารย์เชามีคําถามจะถาม

เขา?

 

“เริ่มแรก” ศาสตราจารย์เชาพูด “เราต้องพูดคุยเรื่องอดีตขอ

งนาย”

 

“อดีตของฉัน?” อาร์รัน เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ดี

“นายบอกฉันว่าหลังจากที่พ่อของนายเสียชีวิต นายตัดสินใจที่จะมาโรงเรียนเพื่อเป็นนักเวทย์” ศาสตราจารย์เชาพูด “แต่ผู้ชายที่ฆ่าเขา?”

อาร์รัน ลังเล “ทหารรักษาการณ์ …” เขาเริ่ม

“อย่าโกหก” ศาสตราจารย์เชาพูด “นายเป็นคนโกหกที่แย่และฉันเป็นคนฟังที่ดีถ้านายโกหก ฉันจะรู้”

อาร์รัน ถอนหายใจยอมแพ้ ดังนั้น เขาจึงเริ่มพูด

“ริเวอร์เบนด์ยากจน ยากจน จนแม้กระทั่งครอบครัวที่ร่ํารวยบางคนก็พยายามเลี้ยงลูกชายด้วยที่ดิน เพราะเหตุนี้ชายหนุ่มมักทํางานเป็นกองคาราวานหรือทหารรับจ้าง เพื่อประหยัดเงินมากพอที่จะ ซื้อฟาร์มของตนเองและแต่งงานซึ่งหลายคนไม่เคยกลับมา”

“คนอื่นเลือกเส้นทางที่ง่ายขึ้น ปล้นพ่อค้าและคาราวาน พวกเขามักจะไม่ฆ่าเหยื่อ แต่มันทําให้ภูมิภาคเป็นอันตรายสําหรับนักเดินทางแน่นอนเจ้าหน้าที่รู้เรื่องนี้แน่นอน แต่โจรเป็นคนในท้องถิ่น และเหยื่อของพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าดังนั้น พวกเขามักจะทําเป็นตาบอด”

“โจรที่ฆ่าพ่อของฉันอยู่ในกลุ่มนี้ พ่อของฉันเป็นทหารรักษาความปลอดภัยและในระหว่างการลาดตระเวน พวกเขาก็พบกับคาราวานโจรพวกโจรได้เผ่นหนีไปแต่ก่อนที่หนึ่งในพวกเขาจะหนีไปเขาได้ยิงธนูที่พุ่งออกมาที่พ่อของฉัน”

อาร์รัน เงียบลงอีกครั้ง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

“พูดต่อ” ศาสตราจารย์เชา พูด

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง อาร์รัน ก็ทําตามที่ชายคนนั้นพูด

 

“อาจเป็นการยิงที่ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเพราะมันเอาขาของเขาไป แต่บาดแผลก็ไม่สามารถรักษาได้และมันก็ติดเชื้อมันใช้เวลาสองสามสัปดาห์แต่…”

 

อาร์รัน กลืนน้ําลายอย่างหนักก่อนที่จะพูดต่อ

 

“หลังจากที่เขาเสียชีวิต ฉันต้องการแก้แค้น ฉันจึงตามล่าพวก โจรฉันพบพวกเขาอยู่ในฟาร์มร้าง ซึ่งเดินทางสามวันจากริเวอร์ เบนด์ มีคนประมาณสองโหลส่วนใหญ่เป็นเด็กท้องถิ่น แต่เมื่อฉัน บอกเจ้าหน้าที่พวกเขาปฏิเสธที่จะลงมือทํา”

 

“ถ้าอย่างนั้น นายทําอะไร?” ศาสตราจารย์เชา ถาม พร้อมกับ เอียงตัวไปข้างหน้าเพื่อฟังอย่างตั้งใจ

 

“ฉันฆ่าพวกเขา” การยอมรับมาไวกว่าที่ อาร์รัน คิด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาบอกใครแต่เขาไม่รู้สึกตื่นตระหนกหรือรู้สึกผิดที่เขาคาด

“นายต่อสู้กับโจรทั้งยี่สิบกว่าคน?” ศาสตราจารย์เชา ขมวดคิ้วเต็มไปด้วยความสงสัย

อาร์รัน ส่ายหัวของเขา “มันไม่เป็นเช่นนั้น ฉันไม่ได้ต่อสู้กับพวก เขาฉันฆ่าพวกเขา”

 

“นายทําได้อย่างไร?” ศาสตราจารย์เชา ถาม

 

“ฉันเดินทางไปที่ฟาร์มจากนั้นรอจนกระทั่งค่ํา” อาร์รัน พูด “พวกเขาดื่มกันในคืนนั้นและพวกเขามีเพียงแค่คนเฝ้ายามคนเดียว ลูกธนูของฉันพุ่งไปที่ลําคอของเขาโชคดีที่เขาตายก่อนที่จะกรีดร้อง”

“หลังจากนั้นฉันปิดกั้นประตูจากด้านนอก ในขณะที่พวกเขาหลับ ฉันจุดไฟลุกโชนทั้งฟาร์ม มีสองสามคนที่สามารถหนีไฟที่ ลุกลามได้ ฉันจึงยิงธนูของฉันส่วนคนอื่น ๆ ” อาร์รัน หยุด นึก เสียงกรีดร้องที่เขาได้ยินในคืนนั้น“คนอื่นถูกเผาทั้งเป็น

อาร์รันก็เงียบไปพร้อมกับที่ไม่มีใครเปิดปากพูด

 

“นายเสียใจไหม?” ในที่สุด ศาสตราจารย์เชา ก็ถาม

 

อาร์รัน ส่ายหัวของเขา “พวกเขาต้องรับผิดชอบต่อความตายของพ่อของฉันทุกคน” หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสริม “คุณต้องคิดว่าฉันเป็นปีศาจ”

“ปีศาจ? สําหรับล้างแค้นให้พ่อ?” ศาสตราจารย์เชา เปล่งเสียงหัวเราะร่าเริง “ถ้านายไม่ทําอะไร ฉันจะคิดว่าคุณเป็นคนขี้ขลาดตอนนี้ …. ตอนนี้ฉันคิดว่านายอาจมีโอกาส”

 

“โอกาส” อาร์รัน ได้แต่งง

ศาสตราจารย์เชา ถอนหายใจ “ความจริงจะเป็นสิ่งที่บอก จนก ระทั่งตอนนี้ฉันมีข้อสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับนาย นอกเหนือจา กอาณาจักรต้องห้ามของนายนายไม่มีความสามารถพิเศษ อย่าเข้า ใจฉันผิด นายมีความสามารถพิเศษสําหรับเวทมนตร์และดาบ แต่มันไม่มีอะไรผิดปกติ”

ศาสตราจารย์เชา พูดจาขวานผ่าซาก แต่ อาร์รัน รู้ว่าพวกมัน เป็นความจริงในไม่กี่เดือน เขาได้ใช้เวลาฝึกกับ เจียงเฟย และ อามาร์เขาค้นพบขีดจํากัดความสามารถของเขา

ความสามารถในการใช้ดาบของ อามาร์ เรียกได้ว่าอัศจรรย์และแม้จะมีความพยายามอย่างดีที่สุดของ อาร์รัน เขาก็ไม่สามารถเปรี ยบเทียบได้เจียงเฟยดูเหมือนจะมีอํานาจเหนือธรรมชาติของ เวทมนตร์ ควบคุมมันเหมือนจิตรกรผู้ควบคุมแปรงของเขาเมื่อเปรี ยบเทียบกับเธอ อาร์รันเปรียบเหมือนเด็กที่วาดภาพบนผ้าใบ

“ถึงแม้จะมีข้อจํากัดของนาย นายฆ่าโจรยี่สิบกว่าคนก่อนหน้านี้ แม้กระทั่งก่อนที่จะได้สัมผัสเวทมนตร์” อาร์รัน ถึงกับตกใจที่ ศาสตราจารย์เชาพยักหน้าเห็นด้วย“ด้วยสิ่งนี้ นายอาจมีโอกาสเผชิญหน้ากับโรงเรียนและหลบหนีไปได้”

“งั้นตอนนี้ คืออะไร?” อาร์รัน ถาม ความทรงจําที่เจ็บปวดยังคงสดอยู่ในใจของเขา เขามีความสนใจเพียงเล็กน้อยในคําชมของ ศาสตราจารย์เชา

“ตอนนี้มีสิ่งที่นายต้องรู้” ศาสตราจารย์เชา พูด “สิ่งต่าง ๆ ที่จะตัดสินอนาคตของคุณ บางอย่าง ฉันอยากจะพักผ่อนจนกว่าจะถึง เวลาต่อมาแต่กลับว่าเราจะต้องหารือกันในตอนนี้”

 

“ทําไมถึงเป็นตอนนี้?” อาร์รัน ถาม แม้ว่าเขาจะไม่ยอมให้โอกาสที่จะตอบคําถามของเขา แต่เขาก็สงสัยว่าทําไม ศาสตราจารย์เชา ก็เต็มใจที่จะพูดจนถึงทุกวันนี้ ชายผู้นี้แสดงความสนใจเพียงเล็กน้อ ยในการเรียนรู้เกี่ยวกับอดีตของอาร์รันและแม้แต่น้อยในการตอบคําถามของเขา

“เพราะพรุ่งนี้” ศาสตราจารย์เชา พูด “ฉันจะจากไป”

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

Paragon of Destruction 31: ความทรงจําของการฆาตกรรม

Now you are reading Paragon of Destruction Chapter 31: ความทรงจําของการฆาตกรรม at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

Paragon of Destruction chapter 31: ความทรงจําของการฆาตกรรม

“นั่นคือยาเปิดอาณาจักรหรือ?” เจียงเฟย พูดด้วยความสงสัย กับเม็ดเล็ก ๆ สีดําในมือของเธอที่ศาสตราจารย์เชา ให้

อาร์รันขมวดคิ้วเป็นอีกครั้งที่เขาพบว่าเธอรู้เกี่ยวกับโลกแห่ง เวทมนตร์มากกว่าที่เขารู้

“ใช่แล้ว” ศาสตราจารย์เชาตอบ

 

“นั่นเป็นวิธีที่นายใช้!” เจียงเฟย มอง อาร์รัน ราวกับว่าเธอคิด ได้ในที่สุด “นั่นเป็นวิธีที่นายเปิดอาณาจักรลมอย่างรวดเร็ว!”

อาร์รัน ไม่ได้ว่าเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้ยาเปิดอาณาจักรสําหรับ อาณาจักรลมของเขาเจียงเฟยก็ไม่รู้เกี่ยวกับอาณาจักรต้องห้าม

ของเขา

 

เจียงเฟย หันความสนใจของเธอกลับไปที่เม็ดยา “มันเจ็บปวดอ ย่างที่พวกเขาพูดเหรอ?” เธอถามคําใบ้ของความเข้าใจที่ปรากฏในเสียงของเธอ

 

“มันแย่” อาร์รัน พูดด้วยความซื่อสัตย์ “ฉันสลบ เมื่อกินมันเข้า

เจียงเฟยพยักหน้าอย่างระมัดระวังจากนั้นเธอเอื้อมมือไปที่ศาสตราจารย์เชาผู้มอบยาให้เธอ

 

“ฉันเดาว่าฉันจะรู้เอง” เธอพูดพร้อมกับหยิบยาเข้าไปในปาก แล้วกลืนโดยไม่ลังเล

สักพักที่พวกเขานั่งรอในความเงียบ จากนั้นใบหน้าของ เจียงเฟย ก็บิดเบี้ยวด้วยความอึดอัด

“มันเหมือนมีไฟไหลในเส้นเลือดของฉัน” เธอพูดด้วยเสียงของเธอที่สั่นเล็กน้อยในตอนนี้

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มคร่ําครวญและใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวอย่างหนัก ร่างกายของเธอเกร็งในความปวดร้าว เมื่อเสียงครวญครางดังขึ้นและใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวมากขึ้น มันเห็นได้ ชัดว่าเธอเจ็บปวดมาก

“ทําให้มัน … หยุด …” เสียงแทบจะไม่เหมือนเจียงเฟย อีกต่อไปและดวงตาของเธอก็เบิกกว้างไร้สติ ราวกับว่าเธอไม่สามารถ มองเห็นโลกรอบตัวเธอได้อีกต่อไป

“เธอจะไม่เป็นไรใช่ไหม?” อาร์รันถาม เขาไม่ค่อยลงรอยกับ เจียงเฟย แต่การเห็นเธอในสภาพเช่นนี้ยังทําให้เขากังวล

“แทบจะไม่เป็นไร” ศาสตราจารย์เชา พูดดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ แม้ว่าคําพูดจะช่วยคลายความกังวลของอาร์รัน ได้เพีย งเล็กน้อยก็ตามจากสิ่งที่ชายพูดมันมีความเสี่ยงแน่นอน

“แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว” ศาสตราจารย์เชา ทําท่าทางด้วยมือของเขาและเสียงของ เจียงเฟยก็หายไปทันที

 

เมื่อ อาร์รัน มองเธอ เธอก็ยังคงปรากฏราวกับว่าเธอกําลังกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงออกมาจากริมฝีปากของเธอ

 

“ฉันวางสิ่งกีดขวางไว้แล้ว” ศาสตราจารย์เชา อธิบาย “เราไม่สามารถได้ยินเธออีกต่อไปและเธอไม่สามารถได้ยินเราได้อีก แม้ว่าฉันสงสัยว่าตอนนี้ เธอจะไม่เข้าใจ แม้ว่าเธอจะได้ยินก็ตาม”

“ตอนนี้” ศาสตราจารย์เชา พูดต่อ “มีหลายสิ่งที่เราต้องพูดคุยมีคําถามที่นายต้องการคําตอบและฉันมีคําถามของฉันเอง”

อาร์รัน ได้แต่ตกใจ เนื่องจาก ศาสตราจารย์เชามีคําถามจะถาม

เขา?

 

“เริ่มแรก” ศาสตราจารย์เชาพูด “เราต้องพูดคุยเรื่องอดีตขอ

งนาย”

 

“อดีตของฉัน?” อาร์รัน เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ดี

“นายบอกฉันว่าหลังจากที่พ่อของนายเสียชีวิต นายตัดสินใจที่จะมาโรงเรียนเพื่อเป็นนักเวทย์” ศาสตราจารย์เชาพูด “แต่ผู้ชายที่ฆ่าเขา?”

อาร์รัน ลังเล “ทหารรักษาการณ์ …” เขาเริ่ม

“อย่าโกหก” ศาสตราจารย์เชาพูด “นายเป็นคนโกหกที่แย่และฉันเป็นคนฟังที่ดีถ้านายโกหก ฉันจะรู้”

อาร์รัน ถอนหายใจยอมแพ้ ดังนั้น เขาจึงเริ่มพูด

“ริเวอร์เบนด์ยากจน ยากจน จนแม้กระทั่งครอบครัวที่ร่ํารวยบางคนก็พยายามเลี้ยงลูกชายด้วยที่ดิน เพราะเหตุนี้ชายหนุ่มมักทํางานเป็นกองคาราวานหรือทหารรับจ้าง เพื่อประหยัดเงินมากพอที่จะ ซื้อฟาร์มของตนเองและแต่งงานซึ่งหลายคนไม่เคยกลับมา”

“คนอื่นเลือกเส้นทางที่ง่ายขึ้น ปล้นพ่อค้าและคาราวาน พวกเขามักจะไม่ฆ่าเหยื่อ แต่มันทําให้ภูมิภาคเป็นอันตรายสําหรับนักเดินทางแน่นอนเจ้าหน้าที่รู้เรื่องนี้แน่นอน แต่โจรเป็นคนในท้องถิ่น และเหยื่อของพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าดังนั้น พวกเขามักจะทําเป็นตาบอด”

“โจรที่ฆ่าพ่อของฉันอยู่ในกลุ่มนี้ พ่อของฉันเป็นทหารรักษาความปลอดภัยและในระหว่างการลาดตระเวน พวกเขาก็พบกับคาราวานโจรพวกโจรได้เผ่นหนีไปแต่ก่อนที่หนึ่งในพวกเขาจะหนีไปเขาได้ยิงธนูที่พุ่งออกมาที่พ่อของฉัน”

อาร์รัน เงียบลงอีกครั้ง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

“พูดต่อ” ศาสตราจารย์เชา พูด

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง อาร์รัน ก็ทําตามที่ชายคนนั้นพูด

 

“อาจเป็นการยิงที่ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเพราะมันเอาขาของเขาไป แต่บาดแผลก็ไม่สามารถรักษาได้และมันก็ติดเชื้อมันใช้เวลาสองสามสัปดาห์แต่…”

 

อาร์รัน กลืนน้ําลายอย่างหนักก่อนที่จะพูดต่อ

 

“หลังจากที่เขาเสียชีวิต ฉันต้องการแก้แค้น ฉันจึงตามล่าพวก โจรฉันพบพวกเขาอยู่ในฟาร์มร้าง ซึ่งเดินทางสามวันจากริเวอร์ เบนด์ มีคนประมาณสองโหลส่วนใหญ่เป็นเด็กท้องถิ่น แต่เมื่อฉัน บอกเจ้าหน้าที่พวกเขาปฏิเสธที่จะลงมือทํา”

 

“ถ้าอย่างนั้น นายทําอะไร?” ศาสตราจารย์เชา ถาม พร้อมกับ เอียงตัวไปข้างหน้าเพื่อฟังอย่างตั้งใจ

 

“ฉันฆ่าพวกเขา” การยอมรับมาไวกว่าที่ อาร์รัน คิด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาบอกใครแต่เขาไม่รู้สึกตื่นตระหนกหรือรู้สึกผิดที่เขาคาด

“นายต่อสู้กับโจรทั้งยี่สิบกว่าคน?” ศาสตราจารย์เชา ขมวดคิ้วเต็มไปด้วยความสงสัย

อาร์รัน ส่ายหัวของเขา “มันไม่เป็นเช่นนั้น ฉันไม่ได้ต่อสู้กับพวก เขาฉันฆ่าพวกเขา”

 

“นายทําได้อย่างไร?” ศาสตราจารย์เชา ถาม

 

“ฉันเดินทางไปที่ฟาร์มจากนั้นรอจนกระทั่งค่ํา” อาร์รัน พูด “พวกเขาดื่มกันในคืนนั้นและพวกเขามีเพียงแค่คนเฝ้ายามคนเดียว ลูกธนูของฉันพุ่งไปที่ลําคอของเขาโชคดีที่เขาตายก่อนที่จะกรีดร้อง”

“หลังจากนั้นฉันปิดกั้นประตูจากด้านนอก ในขณะที่พวกเขาหลับ ฉันจุดไฟลุกโชนทั้งฟาร์ม มีสองสามคนที่สามารถหนีไฟที่ ลุกลามได้ ฉันจึงยิงธนูของฉันส่วนคนอื่น ๆ ” อาร์รัน หยุด นึก เสียงกรีดร้องที่เขาได้ยินในคืนนั้น“คนอื่นถูกเผาทั้งเป็น

อาร์รันก็เงียบไปพร้อมกับที่ไม่มีใครเปิดปากพูด

 

“นายเสียใจไหม?” ในที่สุด ศาสตราจารย์เชา ก็ถาม

 

อาร์รัน ส่ายหัวของเขา “พวกเขาต้องรับผิดชอบต่อความตายของพ่อของฉันทุกคน” หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสริม “คุณต้องคิดว่าฉันเป็นปีศาจ”

“ปีศาจ? สําหรับล้างแค้นให้พ่อ?” ศาสตราจารย์เชา เปล่งเสียงหัวเราะร่าเริง “ถ้านายไม่ทําอะไร ฉันจะคิดว่าคุณเป็นคนขี้ขลาดตอนนี้ …. ตอนนี้ฉันคิดว่านายอาจมีโอกาส”

 

“โอกาส” อาร์รัน ได้แต่งง

ศาสตราจารย์เชา ถอนหายใจ “ความจริงจะเป็นสิ่งที่บอก จนก ระทั่งตอนนี้ฉันมีข้อสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับนาย นอกเหนือจา กอาณาจักรต้องห้ามของนายนายไม่มีความสามารถพิเศษ อย่าเข้า ใจฉันผิด นายมีความสามารถพิเศษสําหรับเวทมนตร์และดาบ แต่มันไม่มีอะไรผิดปกติ”

ศาสตราจารย์เชา พูดจาขวานผ่าซาก แต่ อาร์รัน รู้ว่าพวกมัน เป็นความจริงในไม่กี่เดือน เขาได้ใช้เวลาฝึกกับ เจียงเฟย และ อามาร์เขาค้นพบขีดจํากัดความสามารถของเขา

ความสามารถในการใช้ดาบของ อามาร์ เรียกได้ว่าอัศจรรย์และแม้จะมีความพยายามอย่างดีที่สุดของ อาร์รัน เขาก็ไม่สามารถเปรี ยบเทียบได้เจียงเฟยดูเหมือนจะมีอํานาจเหนือธรรมชาติของ เวทมนตร์ ควบคุมมันเหมือนจิตรกรผู้ควบคุมแปรงของเขาเมื่อเปรี ยบเทียบกับเธอ อาร์รันเปรียบเหมือนเด็กที่วาดภาพบนผ้าใบ

“ถึงแม้จะมีข้อจํากัดของนาย นายฆ่าโจรยี่สิบกว่าคนก่อนหน้านี้ แม้กระทั่งก่อนที่จะได้สัมผัสเวทมนตร์” อาร์รัน ถึงกับตกใจที่ ศาสตราจารย์เชาพยักหน้าเห็นด้วย“ด้วยสิ่งนี้ นายอาจมีโอกาสเผชิญหน้ากับโรงเรียนและหลบหนีไปได้”

“งั้นตอนนี้ คืออะไร?” อาร์รัน ถาม ความทรงจําที่เจ็บปวดยังคงสดอยู่ในใจของเขา เขามีความสนใจเพียงเล็กน้อยในคําชมของ ศาสตราจารย์เชา

“ตอนนี้มีสิ่งที่นายต้องรู้” ศาสตราจารย์เชา พูด “สิ่งต่าง ๆ ที่จะตัดสินอนาคตของคุณ บางอย่าง ฉันอยากจะพักผ่อนจนกว่าจะถึง เวลาต่อมาแต่กลับว่าเราจะต้องหารือกันในตอนนี้”

 

“ทําไมถึงเป็นตอนนี้?” อาร์รัน ถาม แม้ว่าเขาจะไม่ยอมให้โอกาสที่จะตอบคําถามของเขา แต่เขาก็สงสัยว่าทําไม ศาสตราจารย์เชา ก็เต็มใจที่จะพูดจนถึงทุกวันนี้ ชายผู้นี้แสดงความสนใจเพียงเล็กน้อ ยในการเรียนรู้เกี่ยวกับอดีตของอาร์รันและแม้แต่น้อยในการตอบคําถามของเขา

“เพราะพรุ่งนี้” ศาสตราจารย์เชา พูด “ฉันจะจากไป”

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+