Paragon of Destruction chapter 33: สมบัติของศาสตราจารย์เช่า

 

ศาสตราจารย์เชา เงียบและ อาร์รัน ใช้เวลาคิดถึงการเดินทางที่รอเขาอยู่ข้างหน้า

 

เมื่อไม่นานมานี้ เขาเชื่อว่าจะได้เรียนรู้เวทมนตร์โดยมี ศาสตราจารย์เชา อยู่เคียงข้าง เพื่อปกป้องเขาจากโรงเรียนและอันตรายอื่น ๆ ที่เขาอาจพบ

 

ตอนนี้ เขาเข้าใจแล้วว่าการเดินทางข้างหน้าจะยาว นานและอันตรายกว่าที่เขาเคยคิดไว้

 

เขาเหลือบมอง เจียงเฟย อีกครั้ง อาการกระตุกและอาการชักก่อนหน้านี้ของเธอลดลงและตอนนี้เธอดูสงบสุขราวกับว่าเธอกําลังนอนหลับ

 

อาร์รัน สงสัยว่าเธอจะร่วมเดินทางไปยังสมาคมเงาอัคนีด้วยหรือไม่ ศาสตราจารย์เชา บอกว่าเขาจะชวนเธอ แต่อาร์รันก็สงสัยว่าเธอจะเห็นด้วยหรือไม่ เธอได้เข้าร่วมกับพวก เขาเพื่อเป็นลูกศิษย์ของ ศาสตราจารย์เชา ตอนนี้ชาย คนนั้นกําลังจากไปไม่มีเหตุผลแม้แต่น้อยที่เธอจะอยู่กับ อาร์รัน

 

ในขณะที่ อาร์รัน ให้ความสําคัญกับเรื่องนี้ เขาก็ไม่แน่ใจว่าเขาต้องการให้เธอจากไปหรืออยู่กับเขา

 

แม้ว่าจะเป็นเรื่องดีที่จะมีพรรคพวกไปด้วยกัน แต่ เจียงเฟยก็ไม่ใช่คนที่ง่ายที่สุดที่จะอยู่กับใครและเขาคิดว่าเมื่อ ศาสตราจารย์เชา จากไปแล้ว ความสนใจส่วนใหญ่ของเธอจะอยู่ที่เขาเขาขมวดคิ้ว ขณะที่เขาจินตนาการถึง เจียงเฟย ที่ดุเขาทุกครั้งที่เขาฝึกซ้อม

 

ในทางกลับกัน การเดินทางด้วยตัวคนเดียวคงจะเหงาและอันตราย นักเดินทางคนเดียวเป็นเป้าหมายที่ง่ายสําหรับกลุ่มโจรและยิ่งไปกว่านั้น อาร์รัน ยังรู้เพียงน้อยนิดเกี่ยวกับภูมิภาคที่พวกเขาเดินทางตอนนี้

 

นอกเหนือจากนั้น อาร์รัน ก็ตระหนักด้วยความไม่สบายใจว่าเขาอาจจะคิดถึงพรรคพวกของเธอ แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้เป็นเพื่อนกัน แต่ก็เป็นเรื่องดีที่มีคนคุยด้วย

 

อาร์รัน จมอยู่ในความคิด ขณะที่เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ําคืน จ้องมองไปที่ดวงดาวที่สว่างไสวท่ามกลางทะเลท้องฟ้าสีดํา เสียงเดียวที่ได้ยิน คือ เสียงของกองไฟ

 

ทันใดนั้น เสียงหายใจดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของอาร์รันจู่ ๆ ความสนใจของเขาก็หันไปที่ เจียงเฟย และเขาเห็นว่าดวงตาของเธอเบิกโพลง

 

ใบหน้าของเธอซีดและมีรอยคล้ํารอบดวงตาราวกับว่าเธอไม่ได้นอนมาเลยในหนึ่งสัปดาห์ แม้จะมีใบหน้าที่เหนื่อยล้า แต่การแสดงออกของเธอก็มีความสุข

 

“มีแก่นพลังมากมาย!” เธอพูด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เธอหันไปหา ศาสตราจารย์เชา “ศาสตราจารย์ไฟร์ทฮาร์ท ฉันสามารถ?”

 

“ไปเลย” ศาสตราจารย์เชา พูด

 

ปราศจากการรอ เจียงเฟย ลุกขึ้นยืน ใบหน้าของเธอดูมีสมาธิและครู่ต่อมาเธอก็ยื่นมือขวาไปข้างหน้า

 

เสียงระเบิดดังสนั่นและห่างจากพวกเขาไปไม่กี่สิบก้าวอาร์รันเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่ถูกถอนออกจากพื้นดินราวกับชาวนาถึงวัชพืชออกจากทุ่ง

 

“ฉันแข็งแกร่งมาก!” การแสดงออกของเธอเป็นหนึ่งในความสุขที่แท้จริง เธอยื่นมือไปข้างหน้าอีกครั้งและต้นไม้ก็ถูกถอนรากถอนโคนอีกครั้ง

 

หลังจากต้นไม้หลายต้นล้มลงด้วยเวทมนตร์ของ เจียงเฟยและบริเวณรอบ ๆ พวกเขาเริ่มดูเหมือนพายุรุนแรงได้พัดผ่านมา ในที่สุด ศาสตราจารย์เชา ก็หยุดเธอ

 

“แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว เจียงเฟย” เขาพูด “มีบางเรื่องที่เราต้องคุยกันตอนนี้”

 

เจียงเฟย นั่งลงอย่างไม่เต็มใจ การแสดงออกของเธอทําให้เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่ได้สํารวจพลังที่เพิ่งค้นพบของเธอ

 

“ฉันคิดว่าการสนทนานี้จัดขึ้นเป็นการส่วนตัวดีที่สุด” ศาสตราจารย์เชา พูด เขาแสดงท่าทางด้วยมือของเขา และในทันใดนั้นอาร์รัน ก็ไม่ได้ยินทั้งเขาหรือ เจียงเฟย อีกต่อไป

 

อาร์รัน ทําหน้าบึง

 

ศาสตราจารย์เชา เริ่มพูด แม้ว่า อาร์รัน จะไม่ได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูด แต่เขาก็เห็นความประหลาดใจป รากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงเฟย ความประ หลาดใจกลายเป็นสิ่งที่ดูเหมือนความตกใจจากนั้นก็โกรธและ เขาเห็นเธอใช้มือแสดงท่าทางอย่างดุเดือดในขณะที่ปากของเธอขยับราวกับว่าเธอกําลังตะโกนใส่ศาสตราจารย์

เชา

 

การสนทนาดําเนินไปอย่างยาวนาน แต่ทั้งหมดที่ อาร์รันทําได้คือ เฝ้าดูพรรคพวกทั้งสองของเขาอย่างเฉยเมย เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อมองไปบนใบหน้าของ เจียงเฟย มันเปลี่ยนจากความโกรธเป็นการยอมจํานนและเธอพยักหน้าหลายครั้งขณะที่ศาสตราจารย์เชา พูด

 

ในที่สุด อาร์รัน ก็เข้าใจว่าบทสนทนาได้สิ้นสุดลง เมื่อศาสตราจารย์เชา ยกมือขึ้นและโบกมือเล็กน้อย

 

“เจียงเฟย ได้ตัดสินใจที่จะเดินทางไปกับนายแล้ว” ศาสตราจารย์เชา พูด คําพูดของเขาที่ อาร์รัน ได้ยินอีกครั้ง

 

“คุณควรรักษาสัญญาไว้ก่อนดีกว่า” เจียงเฟย พูดกับ ศาสตราจารย์เชา ใบหน้าที่ดูบูดบึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

 

“ฉันไม่ค่อยผิดสัญญา” ศาสตราจารย์เชา ตอบ “ตอนนี้เธอได้ตัดสินใจแล้ว ต่อไปฉันจะต้องปิดผนึกอาณาจักรแห่งลมของเธอ”

 

“ปิดผนึกอาณาจักรของฉัน?!” การแสดงออกที่โกรธเกรี้ยวกลับมาที่ใบหน้าของ เจียงเฟย ทันที “บ้าไปแล้วเหรอ? มันเป็นเรื่องหนึ่งสําหรับฉันในการเดินทางไปยังสมาคมเงาอัคนีแต่ตอนนี้คุณต้องการปิดผนึกอาณาจักรของฉันหรือ?”

 

ศาสตราจารย์เชา บอกเธออย่างใจเย็นถึงสิ่งที่เขาได้บอกกับอาร์รัน ก่อนหน้านี้ โดยอธิบายว่าผนึกนั้นจําเป็นที่จะต้องซ่อนไว้จากโรงเรียน ในขณะที่พวกเขาเดินทางไป แต่เธอจะสามารถเอามันออกไปได้ทันเวลา

 

ในตอนแรก เจียงเฟย ดูเหมือนไม่มั่นใจ แต่เมื่อ ศาสตราจารย์เชา บอกว่าการปลดผนึกจะทําให้เธอเรียนรู้ด้วยตัวเองใบหน้าของเธอก็สดใสขึ้นบ้าง สุดท้าย เธอก็ยอมอ่อนข้อ

 

“เอาล่ะ” เธอพูด พร้อมกับถอนหายใจในการยอมจํานน “แต่ถ้าฉันไม่สามารถปลดผนึกได้”

 

“เธอถอดผนึกได้เร็วแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอ” ศาสตราจารย์เชา พูด

 

ด้วยคําพูดเหล่านั้นการแสดงออกของ เจียงเฟยแข็งกร้า วด้วยความมุ่งมั่นและ อาร์รัน สามารถบอกได้ว่าเธอกําลังวาง แผนที่จะปลดมันโดยเร็วที่สุด

 

การปิดผนึกอาณาจักรของเธอ ศาสตราจารย์เชา ใช้เวลาเพียงไม่นานและในไม่ช้า ใบหน้าของเธอก็ซีดลงเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงผลกระทบของผนึก

 

“นี่มันแย่มาก” เธอพูดด้วยท่าทางที่ทุกข์ใจ “ฉันไม่รู้สึกถึงแก่นพลังลมใด ๆ เลย มันเหมือนกับว่าฉันสูญเสีย มือของฉันไป”

อาร์รัน แปลกใจที่เห็นความมั่นใจปกติของเธอหายไปหมดหากปราศจากการใช้เวทมนตร์ เจียงเฟย ก็ดูสูญเสียหรือแม้กระทั่งอ่อนแอ

 

เขาไม่มีเวลาไตร่ตรองเรื่องนี้อีกต่อไปเพราะในตอนนี้ ศาสตราจารย์เชา พูดอีกครั้ง คราวนี้พูดถึงทั้งสองคน

 

“ฉันจะจากไป เมื่อแสงแรกของวันขึ้น” เขาพูด “แต่ก่อน จะไปฉันมีของขวัญจากการพรากจากกันที่อาจช่วยให้การเดินทางของเธอง่ายขึ้น ถึงจะเพียงเล็กน้อย”

 

จากนั้น ศาสตราจารย์เชา จึงหยิบกระเป๋าเล็ก ๆ สองใบออกมาซึ่งเขาส่งให้ อาร์รัน และ เจียงเฟย

 

“กระเป๋า?” อาร์รัน ถาม กระเป๋าดูเหมือนจะไม่ค่อยมีประโยชน์ในการเดินทางของเขา โดยเฉพาะกระเป๋าใบเล็ก

 

ในเวลาเดียวกัน เจียงเฟย อุทานว่า “มันเป็นกระเป๋าช่องว่าง!”

 

“ถูกต้อง เจียงเฟย” ศาสตราจารย์เชา พูด

 

เมื่อหันไปหา อาร์รัน เขาอธิบายว่า “สิ่งเหล่านี้ คือ สิ่งที่เรียกว่ากระเป๋าช่องว่าง แต่ละใบมีอาณาจักรเล็ก ๆ ที่ว่างเปล่าเป็นของตัวเอง ซึ่งเธอสามารถใช้เก็บสินค้าได้ ลองดูและผูกมัน”

 

“ฉันจะทําอย่างไร?” อาร์รัน ถาม

 

“เพียงใส่แก่นพลังเข้าไปเล็กน้อย กระเป๋าเหล่านี้จะไม่ถูกผูกไว้ ดังนั้น การควบคุมมันจะเป็นเรื่องง่าย”

 

อาร์รัน ทําตามที่ชายคนนั้นพูด โดยส่งแก่นพลังเงาเส้นเล็ก ๆออกมา ซึ่งเป็นชนิดเดียวที่เขาสามารถใช้ได้ ตอนนี้ อาณาจักรอื่นๆ ของเขาถูกปิดผนึก ทันที่เขารู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างตัวเขากับกระเป๋า

 

อาร์รัน เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองตระหนักถึงสิ่งที่อยู่ในกระเป๋า แม้ว่าข้างนอกจะมีขนาดเล็กแต่ข้างในเขาก็สัมผัสได้ถึงพื้นที่ที่มีขนาดเท่ากับห้องขนาดใหญ่

 

ยิ่งไปกว่านั้นพื้นที่ภายในกระเป๋าก็ไม่ได้ว่างเปล่า ครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยอาหาร เสื้อผ้า อุปกรณ์ เหยือกที่เต็มไปด้วยน้ําและสินค้าอื่น ๆ อย่างน้อยก็เพียงพอที่จะใช้งานได้หลายเดือน

 

เขาถามด้วยความคิดว่า “มันจับคนได้ไหม?”

 

“ไม่ได้ ถ้านายต้องการให้พวกเขามีชีวิตอยู่” ศาสตราจารย์ เชาพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “คนและสัตว์ไม่สามารถอยู่รอดภายในอาณาจักรช่องว่างของกระเป๋าได้ แม้ว่าพืชจะทําได้ก็

ตาม”

 

“แล้วฉันจะเอาของออกยังไง” อาร์รัน ถาม ถ้ากระเป๋าฆ่าทุกอย่างที่เข้าไปในกระเป๋า เขาก็ไม่ได้เกี่ยวแขนเข้าไปข้างในไม่ต้องพูดถึงว่าของในกระเป๋าส่วนใหญ่ไม่อยู่ในอุ้งมือ

 

“นายควบคุมอาณาจักรภายในกระเป๋า” ศาสตราจารย์เชาพูด “ด้วยความพยายามเล็กน้อย นายสามารถควบคุมสิ่งที่อยู่ข้างในได้ ลองดูสิ”

 

อาร์รัน ให้ความสําคัญกับกระเป๋าอีกครั้งและด้วยความประหลาดใจ เขาพบว่าเขาสามารถย้ายสิ่งที่อยู่ข้างในได้อย่างง่ายดายโดยใช้ความคิดของเขา ด้วยการผลักดันเพียงเล็กน้อยเขาก็สามารถทําให้ชิ้นเนื้อแห้งลอยออกมาจากถุงได้

 

เขาหยิบเนื้อแห้งและกัดมัน ซึ่งพบว่ารสชาติปกติดี

 

“ภายในกระเป๋ามีอุปกรณ์การเดินทาง” ศาสตราจารย์เชาพูด “เช่นเดียวกับทองคําเล็กน้อย มันไม่มาก แต่ก็น่าจะช่วยให้นายเดินทางได้อย่างสะดวกสบาย”

 

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น อาร์รัน มุ่งความสนใจไปที่สิ่งของในกระเป๋าอีกครั้ง

 

เมื่อสักครู่ เขาพบหีบขนาดใหญ่ เขาใช้ความคิด เพื่อเปิดหีบและกรามของเขาก็แทบหลุด เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน สิ่งที่ศาสตราจารย์เชา เรียกว่า “ทองคําก้อนเล็ก ๆ” คือ โชคลาภมากพอที่จะซื้อไม่ใช่แค่ฟาร์ม แต่เป็นทั้งหมู่บ้าน

 

“นั้นมากเกินไปแล้ว!” เขาพูดด้วยความตกใจ

 

ศาสตราจารย์เชา ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “สําหรับนักเวทย์แล้วทองไม่ได้มีค่ามากนัก แต่ในระหว่างการเดินทาง นายอาจพบว่านายต้องการมัน”

 

อาร์รัน พยักหน้า พูดไม่ออก ชั่วครู่ความคิดของเขาหันไปหาริเวอร์เบนด์ สมบัติที่ ศาสตราจารย์เชา ส่งให้เขาอย่างไม่ตั้งใจก็เพียงพอที่จะซื้อครึ่งเมืองได้

 

“สุดท้าย ฉันก็ได้เตรียมม้วนกระดาษและคาถาสําหรับนายแล้ว” ศาสตราจารย์เชา พูด “ภายในกระเป๋า นายจะพบม้วนกระดาษอาณาจักรจํานวนหนึ่ง รวมถึงม้วนกระดาษและหนังสือบางเล่มที่มีคาถาต่าง ๆ หากนายเบิดอาณาจักรใหม่อะไร ฉันยังให้ยาเปิดอาณาจักรให้นายแต่ละ อาณาจักรด้วย แม้ว่าฉันจะขอให้นายเชี่ยวชาญ อาณาจักรปัจจุบันของนายก่อนที่จะเปิดใหม่”

 

คราวนี้เป็น เจียงเฟย ที่ตกใจ “ยาเปิดอาณาจักรนับโหล?!” เธอเกือบจะตะโกนออกมาและดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

 

อาร์รัน มองเธออย่างงง ๆ ทองคําไม่ได้ทําให้เธอประหลาดใจแต่เป็นยาสิบกว่าเม็ด?

 

เมื่อเห็นการจ้องมองของ อาร์รัน เธอจึงพูดว่า “นายไม่เข้าใจเหรอ? ยาเปิดอาณาจักรแต่ละเม็ดเป็นสมบัติ อย่างน้อยก็มีมูลค่ามากกว่าทองคําในหีบเป็นสิบเท่า ถ้ามีใครโง่พอที่จะขายมันสําหรับทอง!”

 

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้นจิตใจของ อาร์รัน ก็ว่างเปล่าหีบที่เต็มไปด้วยทองคําทําให้เขาตกใจ แต่นี่ มันเกินความเข้าใจของเขา

 

“เธอสามารถใช้ของขวัญเหล่านี้ได้ตามที่เธอต้องการ” ศาสตราจารย์เชา พูด “แต่ฉันขอแนะนําว่าอย่าพูดถึงสมบัติเหล่านี้ให้คนอื่นฟัง การทําเช่นนั้นจะนํามาซึ่งสิ่งที่ไม่ต้องการ”

 

ทั้ง อาร์รัน และ เจียงเฟย พยักหน้าด้วยสีหน้าหนักใจขณะที่พวกเขาเข้าใจถึงอันตราย หากทองหนึ่งกํามือเพียงพอที่จะให้โจรฝังมีดระหว่างซี่โครงของพวกเขาได้ ตอนนี้ความมั่งคั่งที่พวกเขามี ก็สามารถดึงกองทัพทั้งหมดได้

 

ด้วยความคิดนี้ อาร์รัน จึงนําทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดสองชิ้นของเขา หนังสือที่ อาจารย์คาเดอร์ มอบให้เขาและเครื่องรางสีเขียวที่เขาปล้นมาจากกลุ่มโจรเก็บไว้ในกระเป๋า จากนั้นเขาก็ซ่อนกระเป๋าไว้ในเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง

 

“ด้วยสิ่งที่อยู่เบื้องหลังพวกเรา ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องจากไป” ศาสตราจารย์เชา พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนอาร์รันเห็นว่าเขาจะไม่เสียเวลาในการจากไป

 

“ก่อนจะออกไป” อาร์รัน พูด “เราจะได้พบคุณอีกไหม?”

 

ผ่านไปสักพัก อาจารย์เงียบสนิท

 

“ด้วยความโชคดี เราจะได้พบกันอีกครั้ง”เขาก็พูดในที่สุด