นิยาย Paragon of Destruction chapter 47: เร็วขึ้น สูงขึ้น แข็งแกร่งขึ้น หลังจากงานฉลองของขุนนางเจียง อาร์รัน สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในความสามารถของเขาทันที แม้จะไม่ใช้เทคนิคการไหลเวียน เขาก็รู้สึกได้ว่าเขาแข็งแกร่งและเร็วกว่าที่เคยเป็น ความแตกต่างก็ไม่ได้เล็กน้อยอีกด้วย มันราวกับว่าเขาได้รับผลของการฝึกฝนเป็นเวลาหลายปีในคืนเดียว เมื่อเขาใช้เทคนิคนี้ เขาพบว่ามันง่ายต่อการดูแลรักษาและควบคุมมากกว่าเมื่อก่อน การใช้มันยังคงไม่ง่ายนัก แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ เขาก็ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว เรียนรู้ที่จะใช้เทคนิคเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งเมื่อจําเป็น แม้ว่าจะไม่มีงานฉลองเหมือนครั้งแรกอีกต่อไป แต่ขุนนางเจียงก็เสิร์ฟอาหารที่มีสรรพคุณทางยาหายากให้พวกเขาทุกวันและอาร์รันรู้สึกได้ว่าพวกมันช่วยให้ร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้น บางครั้ง หมอจางจะนํายามาให้อาร์รันและเจียงเฟยด้วย และแม้ว่ารสชาติของพวกมันจะเลวร้ายอยู่เสมอ แต่ก็ดูเหมือนจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับอาร์รัน ไม่กี่สัปดาห์หลังจากงานฉลอง อาร์รันสามารถวิ่งได้หนึ่งไมล์ในเวลาที่เจียงเฟยนับถึงแปดสิบและกระโดดได้ไกลถึงสามสิบฟุต โดยไม่ต้องออกแรงมากเกินไป ยังดีขึ้น เขารู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ทุกวันเขารู้สึกได้ว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นและทุก ๆ วันเขาควบคุมแก่นพลังธรรมชาติในร่างกายได้ดีขึ้น เจียงเฟยก็ก้าวหน้าเช่นกัน แม้ว่าจะช้ากว่าอาร์รัน ดูเหมือนเธอจะไม่มีพรสวรรค์ในการปรับแต่งร่างกายมาก เท่าที่เธอมีในการจัดการแก่นพลังและ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ปล่อยทิ้งการฝึกฝน แต่เวลาว่างส่วนใหญ่ก็ใช้ไปกับการ ฝึกฝนความสามารถของเธอด้วยแก่น พลังเวทย์ พวกเขาซ้อมทุกวัน บางครั้งใช้ดาบ บางครั้งมีไม้กระบองและบางครั้งก็ใช้แค่มือเปล่า ด้วยเทคนิคการปรับแต่งร่างกาย อาร์รันมีความได้เปรียบในเรื่องความแข็งแกร่งและความเร็ว แต่เจียงเฟยได้ทําให้มันสูสีขึ้นมาด้วยการใช้แก่นพลังลม แม้กระทั่งตอนนี้ อาร์รัน ก็รู้ดีว่าถ้าเจียงเฟยใช้ความเชี่ยวชาญของแก่นพลังลมกับเขาจริง ๆ เธอก็สามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย ทุกวันที่ผ่านไปช่องว่างระหว่างพวกเขาก็เล็กลงเรื่อย เมื่อหลายสัปดาห์ผ่านไปและอาร์รันใช้เวลาในการฝึกฝน ในที่สุด ขุนนางเจียงก็คืนทรัพย์สินของอาร์รันให้เขา พร้อมกับกระเป๋าช่องว่างของสตอร์มลีฟ เขารู้สึกใจหายที่พบว่าดาบของพ่อไม่รอดจากการต่อสู้กับสตอร์มลีฟ ใบมีดหายไปครึ่งหนึ่ง จากรูปลักษณ์ของมันที่หลอมละลายโดยแก่นพลังที่เขาปล่อยออกมาในคืนนั้น ในขณะที่ดาบนั้นไม่มีอะไรพิเศษ แต่เขาก็ยังรู้สึกเศร้าใจที่สูญเสียของที่ระลึกเพียงชิ้นเดียวที่เขาได้มาจากพ่อของเขา แต่สิ่งที่น่าผิดหวังคือสมบัติของสตอร์มลีฟ ขุนนางเจียงพูดว่าชายคนนี้เคยเป็นจอมเวทย์ แต่สมบัติในกระเป๋าช่องว่างของเขานั้นมีค่าน้อยกว่าที่ศาสตราจารย์เชามอบให้อาร์รัน ก่อนที่เขาจะจากไปอย่างเห็นได้ชัด สิ่งมีค่ามากที่สุด คือม้วนกระดาษคาถาจํานวนหนึ่ง ซึ่งทั้งหมดนี้อธิบายถึงคาถาลม หลังจากครุ่นคิดบางอย่าง อาร์รันก็มอบม้วนกระดาษให้เจียงเฟย ในขณะที่เขามีอาณาจักรแห่งลมเช่นกัน แต่ช่วงเวลานี้เขาไม่สามารถใช้มันได้และเจียงเฟยก็สนใจเวทมนตร์แห่งลมมากกว่าเขา เธอดีใจที่ได้รับม้วนกระดาษและทําให้อาร์รันรู้ว่าเขาตัดสินใจถูกต้อง ภายในกระเป๋าของ สตอร์มลีฟ เขายังพบส่วนผสมของการเล่นแร่แปรธาตุจํานวนมาก สิ่งเหล่านี้ได้ประโยชน์สําหรับเขาอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากเขาไม่มีความรู้เรื่องการเล่นแร่แปรธาตุหรือไม่สนใจที่จะเรียนรู้มันสําหรับเรื่องนั้น เขามอบส่วนผสมให้กับหมอจาง ซึ่งดูเหมือนเธอจะพอใจกับของขวัญมาก วันต่อมาเธอส่งยาให้เขาเพื่อขอบคุณ มันรสชาติแย่กว่าปกติ แต่หลังจากดื่ม อาร์รัน รู้สึกอบอุ่นในร่างกายของเขา ซึ่งคงอยู่ในช่วงที่ดีขึ้นของสัปดาห์ เมื่อเวลาผ่านไป อาร์รัน ก็รู้สึกได้ว่ายานั้นช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเขามากขึ้น นอกเหนือจากนั้น กระเป๋าช่องว่างของสตอร์มลีฟ ยังมีเสื้อผ้าอาวุธและทองคํา ซึ่งทั้งหมดนี้ อาร์รันยัดใส่กระเป๋าของเขาเองอย่างไม่ใยดี โดยรวมแล้ว เวลาของเขาที่เขาอยู่ในพื้นที่ของขุนนางเจียงนั้นสงบสุข เว้นแต่อาจจะน่าเบื่อเล็กน้อย ในแต่ละวัน เขาจะตื่นก่อนรุ่งสาง จากนั้นฝึกจนพระอาทิตย์ตก เขาจะหยุดชั่วคราว เมื่อจําเป็นต้องกินและจะหยุดก็ต่อเมื่อต้องการนอนเท่านั้น นอกเหนือจากความก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องในการฝึกฝนของอาร์รันแล้ว มีบางสิ่งที่น่าสังเกตเกิดขึ้น ทุก ๆ ครั้งที่ขุนนางเจียง แสดงเทคนิคใหม่ ๆ ให้เขาดู บางครั้งเขาก็จะเพิ่มความก้าวหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่นอกเหนือจากนั้นทุกวันก็ เหมือนกัน อย่างช้า ๆ หลายสัปดาห์กลายเป็นเดือนและอาร์รัน เริ่มคุ้นเคยกับทั้งกิจวัตรการฝึกฝนและความรู้สึกปลอดภัยที่เขาอยู่ในที่ดินของขุนนางเจียง หลังจากที่เขาหลบหนีโรงเรียนเมื่อหลายเดือนก่อน เขารู้สึกเหมือนถูกตามล่าอยู่ตลอดเวลา โดยมีอันตรายแฝงตัวอยู่ทุกซอกทุกมุม ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เขาสบายใจไม่ต้องกังวลอะไร นอกจากการฝึกฝนของเขา “นายอยากไปซิลเวอร์เมียร์ไหม?” เจียงเฟยถามอาร์รันในบ่ายวันหนึ่ง “ซิลเวอร์เมียร์?” อาร์รันรู้ว่าเมืองนี้อยู่ห่างจากที่ดินของขุนนางเจียงไม่ไกล แต่จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้ก้าวออกไปนอกกําแพงที่ดิน “ทําไม?” “ฉันเบื่อ” เจียงเฟยพูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย “เราใช้เวลาครึ่งปีที่นี่และนับตั้งแต่เริ่มฝึกซ้อม เราไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่วันเดียว” ผ่านมาครึ่งปีแล้วเหรอ? หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อาร์รันก็รู้ว่าเธอพูดถูก เวลาผ่านไปโดยที่เขาไม่สังเกต “ฉันคิดว่าเราจะไปได้” อาร์รันพูด ในความเป็นจริง เขาเริ่มรู้สึกเบื่อกับกิจวัตรประจําวันของตัวเองเล็กน้อย และเขาก็ไม่ได้คิดเรื่องวันหยุดเลย “แต่เธอคิดว่าขุนนางเจียงจะยอมให้เราไปหรือ?” “ฉันเคยถามลุงหมีแล้ว” เจียงเฟยพูด ยิ้มแย้มแจ่มใส “เขาบอกว่าเราไปได้ทุกเมื่อที่เราต้องการ” อาร์รัน พยักหน้า “เอาละ ถ้าอย่างนั้น” เขาพูด “เราจะไปเมื่อไหร่?” “พรุ่งนี้” เจียงเฟยตอบทันที “ถ้าเราออกเดินทางตอนเช้า เราสามารถใช้เวลาเกือบทั้งวันในเมืองได้ ฉันไม่เคยไปที่ริเวอร์เมียร์มาก่อน แต่ฉันได้ยินมาว่าที่นี่มีร้านอาหารที่ดีที่สุดในจักรวรรดิอยู่บางอ้อ! และมีช่างตัดเสื้อชื่อดังอีกด้วยเรา ในขณะที่ เจียงเฟยพูดคุยอย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เธอต้องการทําในเมือง ความคิดของ อาร์รันก็มุ่งไปที่ผลประโยชน์ของเขาเอง “ในเมืองมีช่างทําอาวุธดี ๆ บ้างไหม?” เขาถาม “และช่างทําเกราะ?” เจียงเฟย หน้าบึง “เราจะไม่ใช้เวลาทั้งวันเพื่อดูของเล่นให้นายเล่น” หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็ถอนหายใจ จากนั้นพูดต่อ “แต่ใช่แล้ว ซิลเวอร์เมียร์น่ามีช่างทําอาวุธและช่างทําเกราะที่ดีที่สุดในจักรวรรดิ มันเป็นหนึ่งในเมืองที่สําคัญที่สุดของตระกูลเจียง” อาร์รัน พยักหน้ารู้สึกตื่นเต้น เมื่อคิดว่า ในที่สุดก็แทนที่สิ่งที่เขาสูญเสียไประ หว่างการต่อสู้กับ สตอร์มลีฟ แม้ว่าเขา จะไม่ต้องการอาวุธหรือชุดเกราะในขณะ ที่อยู่กับ ขุนนางเจียง แต่ก็เป็นการดีที่จะ เตรียมพร้อมสําหรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นใน อนาคต คราวนี้เขาตัดสินใจว่าเขาจะซื้อชุดเกราะที่ดีอย่างแท้จริงและดาบที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะหาได้ เขาก็ต้องการธนูที่ดี และบางทีหอกก็มีประโยชน์อีกด้วย.. เมื่อถึงเวลาเข้านอนในคืนนั้น รายการสิ่งของที่เขาต้องการซื้อก็เป็นอาวุธและชุดเกราะเพียงพอที่จะติดตั้งกองทัพขนาดเล็ก

นิยาย Paragon of Destruction chapter 47: เร็วขึ้น สูงขึ้น แข็งแกร่งขึ้น

หลังจากงานฉลองของขุนนางเจียง อาร์รัน สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในความสามารถของเขาทันที แม้จะไม่ใช้เทคนิคการไหลเวียน เขาก็รู้สึกได้ว่าเขาแข็งแกร่งและเร็วกว่าที่เคยเป็น ความแตกต่างก็ไม่ได้เล็กน้อยอีกด้วย มันราวกับว่าเขาได้รับผลของการฝึกฝนเป็นเวลาหลายปีในคืนเดียว

เมื่อเขาใช้เทคนิคนี้ เขาพบว่ามันง่ายต่อการดูแลรักษาและควบคุมมากกว่าเมื่อก่อน การใช้มันยังคงไม่ง่ายนัก แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ เขาก็ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว เรียนรู้ที่จะใช้เทคนิคเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งเมื่อจําเป็น

แม้ว่าจะไม่มีงานฉลองเหมือนครั้งแรกอีกต่อไป แต่ขุนนางเจียงก็เสิร์ฟอาหารที่มีสรรพคุณทางยาหายากให้พวกเขาทุกวันและอาร์รันรู้สึกได้ว่าพวกมันช่วยให้ร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้น บางครั้ง หมอจางจะนํายามาให้อาร์รันและเจียงเฟยด้วย และแม้ว่ารสชาติของพวกมันจะเลวร้ายอยู่เสมอ แต่ก็ดูเหมือนจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับอาร์รัน

ไม่กี่สัปดาห์หลังจากงานฉลอง อาร์รันสามารถวิ่งได้หนึ่งไมล์ในเวลาที่เจียงเฟยนับถึงแปดสิบและกระโดดได้ไกลถึงสามสิบฟุต โดยไม่ต้องออกแรงมากเกินไป

ยังดีขึ้น เขารู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ทุกวันเขารู้สึกได้ว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นและทุก ๆ วันเขาควบคุมแก่นพลังธรรมชาติในร่างกายได้ดีขึ้น

เจียงเฟยก็ก้าวหน้าเช่นกัน แม้ว่าจะช้ากว่าอาร์รัน ดูเหมือนเธอจะไม่มีพรสวรรค์ในการปรับแต่งร่างกายมาก เท่าที่เธอมีในการจัดการแก่นพลังและ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ปล่อยทิ้งการฝึกฝน แต่เวลาว่างส่วนใหญ่ก็ใช้ไปกับการ ฝึกฝนความสามารถของเธอด้วยแก่น พลังเวทย์

พวกเขาซ้อมทุกวัน บางครั้งใช้ดาบ บางครั้งมีไม้กระบองและบางครั้งก็ใช้แค่มือเปล่า ด้วยเทคนิคการปรับแต่งร่างกาย อาร์รันมีความได้เปรียบในเรื่องความแข็งแกร่งและความเร็ว แต่เจียงเฟยได้ทําให้มันสูสีขึ้นมาด้วยการใช้แก่นพลังลม

แม้กระทั่งตอนนี้ อาร์รัน ก็รู้ดีว่าถ้าเจียงเฟยใช้ความเชี่ยวชาญของแก่นพลังลมกับเขาจริง ๆ เธอก็สามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย ทุกวันที่ผ่านไปช่องว่างระหว่างพวกเขาก็เล็กลงเรื่อย

เมื่อหลายสัปดาห์ผ่านไปและอาร์รันใช้เวลาในการฝึกฝน ในที่สุด ขุนนางเจียงก็คืนทรัพย์สินของอาร์รันให้เขา พร้อมกับกระเป๋าช่องว่างของสตอร์มลีฟ

เขารู้สึกใจหายที่พบว่าดาบของพ่อไม่รอดจากการต่อสู้กับสตอร์มลีฟ ใบมีดหายไปครึ่งหนึ่ง จากรูปลักษณ์ของมันที่หลอมละลายโดยแก่นพลังที่เขาปล่อยออกมาในคืนนั้น ในขณะที่ดาบนั้นไม่มีอะไรพิเศษ แต่เขาก็ยังรู้สึกเศร้าใจที่สูญเสียของที่ระลึกเพียงชิ้นเดียวที่เขาได้มาจากพ่อของเขา

แต่สิ่งที่น่าผิดหวังคือสมบัติของสตอร์มลีฟ ขุนนางเจียงพูดว่าชายคนนี้เคยเป็นจอมเวทย์ แต่สมบัติในกระเป๋าช่องว่างของเขานั้นมีค่าน้อยกว่าที่ศาสตราจารย์เชามอบให้อาร์รัน ก่อนที่เขาจะจากไปอย่างเห็นได้ชัด

สิ่งมีค่ามากที่สุด คือม้วนกระดาษคาถาจํานวนหนึ่ง ซึ่งทั้งหมดนี้อธิบายถึงคาถาลม หลังจากครุ่นคิดบางอย่าง อาร์รันก็มอบม้วนกระดาษให้เจียงเฟย ในขณะที่เขามีอาณาจักรแห่งลมเช่นกัน แต่ช่วงเวลานี้เขาไม่สามารถใช้มันได้และเจียงเฟยก็สนใจเวทมนตร์แห่งลมมากกว่าเขา

เธอดีใจที่ได้รับม้วนกระดาษและทําให้อาร์รันรู้ว่าเขาตัดสินใจถูกต้อง

ภายในกระเป๋าของ สตอร์มลีฟ เขายังพบส่วนผสมของการเล่นแร่แปรธาตุจํานวนมาก สิ่งเหล่านี้ได้ประโยชน์สําหรับเขาอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากเขาไม่มีความรู้เรื่องการเล่นแร่แปรธาตุหรือไม่สนใจที่จะเรียนรู้มันสําหรับเรื่องนั้น เขามอบส่วนผสมให้กับหมอจาง ซึ่งดูเหมือนเธอจะพอใจกับของขวัญมาก

วันต่อมาเธอส่งยาให้เขาเพื่อขอบคุณ มันรสชาติแย่กว่าปกติ แต่หลังจากดื่ม อาร์รัน รู้สึกอบอุ่นในร่างกายของเขา ซึ่งคงอยู่ในช่วงที่ดีขึ้นของสัปดาห์ เมื่อเวลาผ่านไป อาร์รัน ก็รู้สึกได้ว่ายานั้นช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเขามากขึ้น

นอกเหนือจากนั้น กระเป๋าช่องว่างของสตอร์มลีฟ ยังมีเสื้อผ้าอาวุธและทองคํา ซึ่งทั้งหมดนี้ อาร์รันยัดใส่กระเป๋าของเขาเองอย่างไม่ใยดี

โดยรวมแล้ว เวลาของเขาที่เขาอยู่ในพื้นที่ของขุนนางเจียงนั้นสงบสุข เว้นแต่อาจจะน่าเบื่อเล็กน้อย ในแต่ละวัน เขาจะตื่นก่อนรุ่งสาง จากนั้นฝึกจนพระอาทิตย์ตก เขาจะหยุดชั่วคราว เมื่อจําเป็นต้องกินและจะหยุดก็ต่อเมื่อต้องการนอนเท่านั้น

นอกเหนือจากความก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องในการฝึกฝนของอาร์รันแล้ว มีบางสิ่งที่น่าสังเกตเกิดขึ้น ทุก ๆ ครั้งที่ขุนนางเจียง แสดงเทคนิคใหม่ ๆ ให้เขาดู บางครั้งเขาก็จะเพิ่มความก้าวหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่นอกเหนือจากนั้นทุกวันก็ เหมือนกัน

อย่างช้า ๆ หลายสัปดาห์กลายเป็นเดือนและอาร์รัน เริ่มคุ้นเคยกับทั้งกิจวัตรการฝึกฝนและความรู้สึกปลอดภัยที่เขาอยู่ในที่ดินของขุนนางเจียง

หลังจากที่เขาหลบหนีโรงเรียนเมื่อหลายเดือนก่อน เขารู้สึกเหมือนถูกตามล่าอยู่ตลอดเวลา โดยมีอันตรายแฝงตัวอยู่ทุกซอกทุกมุม ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เขาสบายใจไม่ต้องกังวลอะไร นอกจากการฝึกฝนของเขา

“นายอยากไปซิลเวอร์เมียร์ไหม?” เจียงเฟยถามอาร์รันในบ่ายวันหนึ่ง

“ซิลเวอร์เมียร์?” อาร์รันรู้ว่าเมืองนี้อยู่ห่างจากที่ดินของขุนนางเจียงไม่ไกล แต่จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้ก้าวออกไปนอกกําแพงที่ดิน “ทําไม?”

“ฉันเบื่อ” เจียงเฟยพูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย “เราใช้เวลาครึ่งปีที่นี่และนับตั้งแต่เริ่มฝึกซ้อม เราไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่วันเดียว”

ผ่านมาครึ่งปีแล้วเหรอ? หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อาร์รันก็รู้ว่าเธอพูดถูก เวลาผ่านไปโดยที่เขาไม่สังเกต

“ฉันคิดว่าเราจะไปได้” อาร์รันพูด ในความเป็นจริง เขาเริ่มรู้สึกเบื่อกับกิจวัตรประจําวันของตัวเองเล็กน้อย และเขาก็ไม่ได้คิดเรื่องวันหยุดเลย “แต่เธอคิดว่าขุนนางเจียงจะยอมให้เราไปหรือ?”

“ฉันเคยถามลุงหมีแล้ว” เจียงเฟยพูด ยิ้มแย้มแจ่มใส “เขาบอกว่าเราไปได้ทุกเมื่อที่เราต้องการ”

อาร์รัน พยักหน้า “เอาละ ถ้าอย่างนั้น” เขาพูด “เราจะไปเมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้” เจียงเฟยตอบทันที “ถ้าเราออกเดินทางตอนเช้า เราสามารถใช้เวลาเกือบทั้งวันในเมืองได้ ฉันไม่เคยไปที่ริเวอร์เมียร์มาก่อน แต่ฉันได้ยินมาว่าที่นี่มีร้านอาหารที่ดีที่สุดในจักรวรรดิอยู่บางอ้อ! และมีช่างตัดเสื้อชื่อดังอีกด้วยเรา

ในขณะที่ เจียงเฟยพูดคุยอย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เธอต้องการทําในเมือง ความคิดของ อาร์รันก็มุ่งไปที่ผลประโยชน์ของเขาเอง

“ในเมืองมีช่างทําอาวุธดี ๆ บ้างไหม?” เขาถาม “และช่างทําเกราะ?”

เจียงเฟย หน้าบึง “เราจะไม่ใช้เวลาทั้งวันเพื่อดูของเล่นให้นายเล่น” หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็ถอนหายใจ จากนั้นพูดต่อ “แต่ใช่แล้ว ซิลเวอร์เมียร์น่ามีช่างทําอาวุธและช่างทําเกราะที่ดีที่สุดในจักรวรรดิ มันเป็นหนึ่งในเมืองที่สําคัญที่สุดของตระกูลเจียง”

อาร์รัน พยักหน้ารู้สึกตื่นเต้น เมื่อคิดว่า ในที่สุดก็แทนที่สิ่งที่เขาสูญเสียไประ หว่างการต่อสู้กับ สตอร์มลีฟ แม้ว่าเขา จะไม่ต้องการอาวุธหรือชุดเกราะในขณะ ที่อยู่กับ ขุนนางเจียง แต่ก็เป็นการดีที่จะ เตรียมพร้อมสําหรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นใน อนาคต

คราวนี้เขาตัดสินใจว่าเขาจะซื้อชุดเกราะที่ดีอย่างแท้จริงและดาบที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะหาได้ เขาก็ต้องการธนูที่ดี และบางทีหอกก็มีประโยชน์อีกด้วย..

เมื่อถึงเวลาเข้านอนในคืนนั้น รายการสิ่งของที่เขาต้องการซื้อก็เป็นอาวุธและชุดเกราะเพียงพอที่จะติดตั้งกองทัพขนาดเล็ก