เคยเจองั้นหรือ? มันเป็นดั่งห้วงความฝัน จะเป็นไปได้อย่างไร มันไม่สมจริงเอาเสียเลย!

หนึ่งคนที่อาศัยอยู่เมื่อหลายล้านปีก่อน อีกคนอยู่ในยุคปัจจุบัน ห่างกันหนึ่งภพ จะพบเจอได้อย่างไร?

แต่นี่เป็นหนึ่งในสิบอสูร เป็นหนึ่งในผู้อมตะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ฐานะสูงส่ง น่าจะไม่พูดปด

มันขัดแย้งกันยิ่งนัก สือฮ่าวใจลอย ไม่รู้ว่าเชื่อได้หรือไม่ เขาไม่เข้าใจเลยว่า ระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้น

“อ๊าก…”

มดน้อยสีทองข้างๆ แผดเสียง ตอนนี้ ขนาดของมันไม่เล็กจริงๆ เป็นดั่งยักษ์ขนาดเท่าขุนเขา เนื้อตัวเป็นสีทอง ทุกครั้งที่ขยับจะทำให้มิติสั่นสะเทือน

น่าเสียดาย มันไม่รู้ว่าร่างของพ่อแท้ๆ ปรากฏให้เห็นแล้ว ไม่อาจพบเจอได้ ตอนนี้มันคลุ้มคลั่ง เสียสติไปแล้ว

ชายวัยกลางคนมีผมทองยาวถึงกลางหลัง องอาจผึ่งผาย ผืนฟ้าเป็นภาพ ส่องสะท้านร่างของเขา สูงใหญ่กำยำเหนือคำบรรยาย นัยน์ตาแววโรจน์ เย้ยหยันเหล่าวีรชน!

สายตาของเขาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ยามมองมดเขาสวรรค์ ไม่สอดคล้องกับลักษณะที่ผู้กล้าสะท้านโลกาพึงมี ไม่น่ายำเกรงอีกต่อไป

นี่เป็นครอบครัว เป็นความรักของพ่อ เมื่อเห็นลูกของตัวเองอยู่ตรงหน้า มดเขาสวรรค์ผู้ไร้พ่ายก็มีมุมอ่อนโยนเช่นกัน เดิมควรเป็นเจ้าแห่งวงการ ราชันแห่งยุค!

“ข้ารู้แล้ว” สือฮ่าวพึมพำ เขานึกออกแล้ว เขาจำเรื่องในอดีตเมื่อสามปีก่อนได้แล้ว ตอนที่แสวงโชคในสนามเซียนโบราณ มีสายน้ำกาลเวลาขวางกั้น ผู้ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ข้ามเวลามาและได้เจอเขา!

หากไม่มีหญิงชุดขาวปรากฏตัว โจมตีบรรพชนต่างแดนจนล่าถอย สือฮ่าวคงเป็นอันตรายแล้วแน่

หญิงคนนั้นยืนอยู่ไกลมาก งามสง่า สร้างความประทับใจให้สือฮ่าวอย่างลึกซึ้ง เสียดายที่ไม่เห็นรูปโฉมที่แท้จริง สิ่งเดียวที่บ่งบอกตัวตนของนางได้คือหน้ากากผี แต่กลับไม่รู้ว่าเป็นใคร

ในเมื่อเคยมีสองคนยืนอยู่บนสายน้ำแห่งกาลเวลา เช่นนั้นมดเขาสวรรค์ก็คงจะเป็นคนที่เห็นเขา

เพราะหากกล่าวถึงความสามารถ มดเขาสวรรค์นับว่าเป็นหนึ่งในสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุด นับว่าเป็นที่หนึ่งทาด้านกายเนื้อ อยู่เหนือวีรชน ไร้เทียมทาน!

“ผู้อาวุโสเห็นอนาคต มองเห็นข้าหรือ?” สือฮ่าวถาม

“เจ้ายังพูดไม่ถูก” มดเขาสวรรค์พูดแล้วหันกลับมามองเขา ในดวงตาสีทองมีดวงดาวหล่นร่วง ภาพที่สิ่งมีชีวิตทั้งหลายเข่นฆ่ากันฉายให้เห็น มันเป็นภาพที่โลกแตกทลาย กลายเป็นเก้าสวรรค์สิบพิภพ!

ตูม!

สือฮ่าวรู้สึกถึงพลังน่ากลัวโชยมาปะทะหน้า เสมือนเขายืนอยู่ในช่วงปลายยุคเซียนโบราณ เมื่อระบบสุริยะทลาย แผ่นดินทรุด สรรพสิ่งโรยรา

ชิ้ง!

เขาเห็นกระบี่สะท้านปฐพี มันเป็นสีเขียว หม่นแสง แต่กลับทะลวงจักรวาล จากนั้นก็จมหายไปในหน้าผากของตัวเอง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่ว

“อ๊าก…” สือฮ่าวร้องลั่น รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ ขนลุกขนชัน

ต่อมา เขาก็รู้แล้วว่า มันเป็นประสบการณ์ของใต้เท้ามดเขาสวรรค์ ตอนที่เขาสู้รบที่นี่ ถูกคนลอบสังหาร หนึ่งกระบี่ปักกลางหน้าผาก เลือดสาดย้อมผืนฟ้า

นี่เป็นการส่งต่อข้อมูลให้กับสือฮ่าว ให้เขาระวังศัตรูสูงส่งคนนั้น!

เคยมีสิ่งมีชีวิต ถือกระบี่สีเขียวเล่มหนึ่ง ทะลวงหน้าผากของมดเขาสวรรค์ ทำให้กายเนื้อที่ได้ชื่อว่าเป็นที่หนึ่งในจักรวาลบาดเจ็บ

“คนคนนั้นยังมีชีวิตอยู่” มดเขาสวรรค์พูด

คำพูดนี้ทำให้สือฮ่าวเชื่อว่า อีกฝ่ายกำลังชี้แนะเขา กำลังบอกว่าศัตรูที่น่ากลัวที่สุดในวันหน้ามีใครบ้าง!

“ตูม!”

ต่อมา มีร่างสีดำปรากฏในดวงตาของมดเขาสวรรค์ มือใหญ่เท่าฟ้าฟาดลงมา บดบังผืนฟ้า

สือฮ่าวรู้สึกเหมือนจะหยุดหายใจ ถูกพันธนาการชั่วคราว ขยับไม่ได้!

“หือ?” เขารู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก ชัดเจนเป็นที่สุด

คนนั้นนั่นเอง ผู้ยิ่งใหญ่ที่ทอดมองกาลเวลา เคยยืนมองจากเหนือแม่น้ำ จะปลิดชีพเขา สุดท้ายก็ถูกหญิงชุดขาวโจมตีจนล่าถอย

นี่คงเป็นสิ่งที่มดเขาสวรรค์เผชิญ เคยถูกคนคนนี้รังควาน!

“ชิ้ง!”

ลำแสงสะเทือนฟ้าทะลวงมิติ ทำลายจักรวาล มันเป็นทวนด้ามหนึ่ง หากปลายแหลมทิ่มแทง แม้แต่ดวงจิตก็คงแหลกสลาย เจิดจ้าจนตาแทบบอด

นี่เป็นฝีมือของมือต่างแดนคนที่สาม!

ทวนด้ามนี้รวดเร็วเหลือเกิน ทำลายล้างทุกสิ่งที่ขวางหน้าเช่นกัน สิ้นเสียงดังผลุบ เลือดสาดกระจาย สือฮ่าวรู้สึกเหมือนหน้าอกถูกแทง จากนั้นกระดูกทั่วร่างก็หัก เส้นเลือดทั้งหมดขาดสะบั้น จากนั้นรังสีอำมหิตก็พุ่งเข้าไปในวิญญาณ!

นี่เป็นทวนทำลายล้างโลกา!

เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นประสบการณ์และชะตากรรมของมดเขาสวรรค์

มดเขาสวรรค์เคยคำรามลั่น ดวงดาวทั้งหลายในท้องนภาหล่นร่วง ซ้ำยังตอบโต้อย่างดุเดือด เข่นฆ่าศัตรู

“โลกใบเดิมถูกทำลาย กลายเป็นเก้าสวรรค์สิบพิภพ มีความเกี่ยวข้องกับศึกนี้ไม่น้อยเลย” สือฮ่าวอุทาน

จากนั้น เขาก็รู้สึกหน้ามืด ราวกับจะหมดสติแล้ว

สือฮ่าวรู้ว่า วันนั้นมดเขาสวรรค์ออกจากสนามรบพร้อมกับอาการบาดเจ็บสาหัส เขาจึงหลุดออกจากความรู้สึกแบบนี้ตามกัน

“ข้าฆ่าศัตรูไปนับไม่ถ้วน ปลิดชีพผู้อมตะที่ว่าคนแล้วคนเล่า แต่สิ่งมีชีวิตตนที่สามน่ากลัวยิ่งนัก ยังอยู่รอดมาได้” มดเขาสวรรค์พูด

ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตหลายตนที่น่ากลัวที่สุดของอีกฝั่งแน่นอน แต่ยังมีที่เลิศล้ำกว่า มดเขาสวรรค์ไม่รู้ เพราะหลังศึกนั้นเขาก็พิการเสียแล้ว

เดิมเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์ ไร้พ่าย แต่กลับตกต่ำในสงครามโลกาวินาศ

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า ศึกนี้ต้องรุ่งโรจน์โชติช่วงแน่นอน จารึกลงหน้าประวัติศาสตร์ได้ ภาพที่สะเทือนฟ้าดิน สงครามโหดร้าย เป็นการประมือของผู้ดำรงอยู่ที่สูงส่งขนานแท้

น่าเสียดาย ทุกอย่างกลับคืนสู่ธุลีดิน ไม่มีอะไรให้บันทึก คนรุ่นหลังไม่รู้ ถูกลืมเลือนไปแล้ว

บางที คงมีแค่การเดินทางไปอีกฝั่งของดินแดน จึงจะได้รู้ ได้รู้อดีตบางอย่างของบรรพชนจากปากศัตรู

“ข้าไม่รู้ว่าคนอื่นเจอศัตรูแบบไหน แต่ให้ความสนใจข้ามากจริงๆ มือดีทั้งสามลงมือพร้อมกับผู้อมตะจำนวนมาก หึ!” มดเขาสวรรค์ทำเสียงฮึดฮัด มีทั้งความเสียดายและเจ็บใจ สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องตาย

“ข้าเห็นตัวเองเมื่อตอนหนุ่มจากตัวเจ้า แสวงธรรม อยู่เหนือความแข็งแกร่ง หากเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์มดเขาสวรรค์ ข้าจะดีใจกว่านี้!” มดเขาสวรรค์พูด

ตอนนี้ กลิ่นอายของเขาน่ายำเกรง ผมสีทองหนานุ่มแผ่สยาย ดวงดาวรอบตัวแหลกสลาย ระเบิด เป็นภาพที่น่ากลัวอย่างยิ่ง!

ยืนตระหง่านกลางจักรวาล ทอดมองความผันผวนของกาลเวลา ดูความตกต่ำของเก้าสวรรค์สิบพิภพ เขาไม่ยินดียินร้าย ราวกับหลุดพ้น ไม่สนใจเรื่องใดอีกแล้ว

“ผู้อาวุโส ท่านเห็นอะไรบ้าง?” สือฮ่าวถามเขาด้วยความอยากรู้ยิ่งนักว่า อนาคตเป็นอย่างไรกันแน่

“ข้าตั้งใจว่าจะมองลูกข้าสักครั้ง ด้วยเหตุนี้จึงเห็นเจ้าด้วย เขาอยู่กับเจ้า ร่วมสู้ศึกใหญ่ ไฟสงครามแผดเผาสวรรค์เก้าชั้นฟ้า!” นัยน์ตาของมดเขาสวรรค์แววโรจน์ ทรงพลัง เสมือนแผ่รัศมีอันน่ายำเกรงเมื่อครั้งยังหนุ่มอีกครั้ง อยากโถมตัวเข้าสู้ศึก

น่าเสียดายที่เขาเหลือเพียงกระแสจิตเท่านั้น

“ผลลัพธ์เป็นอย่างไร?”

“เห็นไม่ชัดนัก” มดเขาสวรรค์ส่ายหน้า

“ไยจึงมองไม่เห็น?” สือฮ่าวไม่เชื่อมากนัก

“สงครามใหญ่ไม่คงอยู่นานมากนัก ศึกนี้น่ากลัวยิ่งกว่าที่พวกข้าเคยเผชิญเสียอีก ส่งผลกระทบกว้างไกล ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า จะมีของบางอย่างโผล่มาด้วย!” มดเขาสวรรค์พูด

สือฮ่าวตะลึงงัน สงครามในอนาคตมีสิ่งอื่นด้วยหรือ? มัน…ชวนให้เสียวสันหลัง เก้าสวรรค์สิบพิภพจะมีหนทางรอดหรือไม่?

“ตั้งแต่จำความได้ ยุคสมัยที่มืดมนที่สุดจะมาเยือนแล้ว เหนือกว่าเซียนโบราณ น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งที่พวกข้าเคยประสบ เจ้าเตรียมพร้อมหรือยัง เจ้ากลัวไหม?!” มดเขาสวรรค์ตะโกนเสียงดัง

“กลัวอะไร มันเป็นใครก็ยังไม่รู้ เข้ามาเลย!” สือฮ่าวพูด

“หากมีสักวัน ไม่มีใครช่วยเจ้าได้ ทั่วฟ้าดินต่อสู้กันจนไม่มีสิ่งอื่นใด มีเพียงการศิโรราบ เจ้ายังกล้าต่อต้านอีกไหม?”

“กล้า!” สือฮ่าวพูดอย่างไม่ลังเล

“โลกกว้างใหญ่ไพศาล แต่เจ้ากลับโดดเดี่ยว สนามรบของคนคนเดียว หลั่งเลือดจากคนคนเดียว รบตั้งแต่วัยหนุ่มจนผมขาวโพลน ไปจนถึงอ้างว้างในช่วงบั้นปลายของชีวิต เลือดลมแห้งเหือด กระทั่งไฟแห่งชีวิตวูบไหว เจ้าจะสู้อีกไหม?” มดเขาสวรรค์ถาม

“สิ่งที่ท่านเห็น เป็นทั้งชีวิตของข้าหรือ?” สือฮ่าวถามเสียงเรียบ

“ข้าแค่ถามเท่านั้น” มดเขาสวรรค์พูด

“คนอื่นล่ะ ไยจึงเหลือข้าแค่คนเดียว?” สือฮ่าวถามเสียงดัง

“ข้าเห็นตอนจบสองประการ นี่เป็นหนึ่งในนั้น” มดเขาสวรรค์พูด

ยิ่งใหญ่อย่างเขา ยามมองชายหนุ่มตรงหน้า ในใจก็ว้าวุ่นเช่นกัน ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า สิ่งที่คนคนหนึ่งต้องเผชิญ จะน่ากลัวยิ่งกว่ายุคสมัยของพวกเขาเสียอีก

“ตอบจบมีเพียงอย่างเดียว ไม่มีทางเป็นสอง!” สือฮ่าวพูด

“เพราะข้าเห็นไม่ชัดเจน บางอย่างทับซ้อนกัน พร่าเลือนไป มันเป็นสองภาพ มีของคนอื่น และมีของเจ้าด้วย ข้าจึงคิดได้แค่ว่าเป็นตอนจบสองประการ” มดเขาสวรรค์พูดตามความจริง

“ข้าไม่เชื่ออนาคตที่เห็นตอนนี้ ข้ายืนหยัดเชื่อว่า สองกำปั้นของข้าจะสร้างอนาคต บุกเบิกจักรวาลอันสวยงามได้แน่นอน!” สือฮ่าวกำมือแน่น น้ำเสียงหนักแน่นอย่างยิ่ง

เพราะไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่มีคนทำนายความเลวร้ายของอนาคตเขา เขาไม่มีทางยอมรับ เขาเชื่อในพลังของตัวเอง จะพลิกจักรวาล เขียนผลลัพธ์ใหม่!

“อนาคตมีศัตรูพวกไหนบ้าง?” สือฮ่าวถาม

“มีมากนัก มีบางส่วนเกรงว่าคนในยุคเซียนโบราณก็คิดไม่ถึง บางคนดำรงอยู่มาตลอด พร้อมโผล่ออกมา” แววตาของมดเขาสวรรค์ลุกเป็นไฟ

“เช่นสายเลือดผู้พิทักษ์ของเก้าสวรรค์สิบพิภพ พวกเขามีเลือดสีทองจริงหรือไม่ มาจากไหน? เมื่อถึงตอนนั้นทุกอย่างจะชัดเจน! มีคนที่มาจากที่เดียวกับพวกเขาด้วย”

มดเขาสวรรค์ให้คำชี้แนะสำคัญ เขาถอนหายใจด้วยความเสียดาย อยากขอยืมเวลาจากสวรรค์สักห้าร้อยปี จะได้ไปต่อสู้กับคนพวกนั้น!

เขาเป็นผู้กล้าไม่ยอมจำนน บุคคลเย้ยโลกา ปรารถนาอยากรบกับผู้กล้าทั้งหมดในหล้า

“เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าจะพบว่า เก้าสวรรค์สิบพิภพไม่ใหญ่ สมรภูมิรบที่แท้จริงกว้างใหญ่ไพศาล ส่งผลกระทบกว้างไกลอย่างที่จินตนาการไม่ได้!” มดเขาสวรรค์พูด

คำพูดที่เหลือ เขาไม่อยากพูดให้มากความแล้ว เพราะสือฮ่าวยังไม่ถึงขั้นนั้น หากพูดตอนนี้ บางทีอาจทำให้เขารู้สึกท้อแท้สิ้นหวังเสียเปล่า

“ข้าต้องการคัมภีร์อมตะ!” สุดท้ายสือฮ่าวก็พูดเพียงเท่านี้

อาจหาญพูดกับมดเขาสวรรค์แบบนี้ เอ่ยขอคัมภีร์โดยตรงเช่นนี้ มีแค่ไม่กี่คน แต่เขากลับตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อมเลย

“ดี ข้าจะชี้นำให้เจ้าไปเอา!” มดเขาสวรรค์ตอบอย่างเจ็บปวด เพราะเห็นเสี้ยวหนึ่งของอนาคต โลกแบบนั้นน่ากลัวเหลือเกิน การต่อสู้ดุเดือดยิ่งนัก

เขาหวังว่า จะมีหนึ่งคนในปฐพีนี้พุ่งผงาด ไปประลองสักตั้ง นำชัยชนะมาครอบครอง!

เป็นเพราะความโหดเหี้ยมของอนาคต และมดเขาสวรรค์หมายปองสือฮ่าว อยากบ่มเพาะเขา จึงไม่เสียเวลา และไม่เกรงใจ

“ชิ้ง!”

มดเขาสวรรค์ยื่นนิ้วออกไป ภาพที่มีดวงดาวหล่นร่วง พุ่งเข้าไปในหน้าผากของสือฮ่าวทันที!

“ตอนนั้น ข้าฝึกวิชานี้ สุดท้ายก็ไม่บรรลุขั้นสุดยอด มีความเป็นไปได้ว่า เป็นเพราะไม่ได้คัมภีร์ฉบับสมบูรณ์! ข้าหวังว่าเมื่อเจ้าไปถึงที่นั่นแล้ว จะนำคัมภีร์ฉบับสมบูรณ์ออกมาได้ อย่าต้องอาลัยแบบข้าเลย!” มดเขาสวรรค์เตือนสติ