Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ 1306 สวรรค์ร่ำไห้

Now you are reading Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ Chapter 1306 สวรรค์ร่ำไห้ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.
บทที่ 1306 สวรรค์ร่ำไห้

“สังหาร!”

สือฮ่าวตะลุยไปข้างหน้า เนื้อตัวเปล่งประกาย ลุกไหม้ขึ้นมา ตัวเขาเป็นดั่งเตาไฟขนาดใหญ่ เปลวไฟลุกโชน ม้วนตัวไปทั่วฟ้าดิน

ตอนนี้ เขาไม่เกรงกลัวและไร้เทียมทาน ปล่อยศักยภาพทั้งหมด ต่อสู้สุดความสามารถ ไม่อยู่ก็ตาย

มันไม่ใช่แค่ศึกชิงคัมภีร์เท่านั้น แต่ยังเป็นสงครามตัดสินชะตา นี่เป็นการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างชายหนุ่มขั้นสุดยอดของสองแดน เป็นตัวแทนของสองแดน!

ฟ้าถล่มดินทลาย เสียงดังบาดหู ราวกับโลกทั้งใบจะพังครืนแล้ว

สือฮ่าวถูกห้อมล้อมด้วยกระแสไฟสีทองจำนวนมากทั้งตัว เคลื่อนตัวไปข้างหน้าพร้อมกับเปลวไฟ ทุกย่างก้าวทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน

ตอนนี้ เขาออกรบแทนดินแดนนี้ ทำให้เสมือนแผ่นดินเสื่อมโทรมผืนนี้เกิดปฏิกิริยาร่วม ตอบสนองกับเขา พลังฟ้าดินผนึกกำลังกับเขา

“ไม่เท่าใดหรอก ต่างแดนของเรามีมือดีมากเหลือคณานับ กวาดล้างใต้หล้า ต่อให้เจ้ามีญาณวิเศษนับพัน ต่อสู้ทุกวิถีทาง ข้าก็จะสังหารให้เหี้ยน!” เฮ่ออู่ซวงพูด

เขาน่ากลัว เนื้อตัวปล่อยหมอกสีเทาเป็นระลอกๆ ไม่ใช่พลังเซียน แต่เป็นกลิ่นอายเฉพาะตัวของอีกแดน!

เขาใช้พลังที่แท้จริงของตัวเองแล้ว พูดจาอวดดี ดูถูกทุกคนในแดนนี้ ต่อให้สือฮ่าวยิ่งใหญ่ปานนี้ เขาก็จะกำราบ!

“ตูม!”

เฮ่ออู่ซวงเคลื่อนไหวท่ามกลางหมอกเทา แต่ละย่างก้าวดุจผู้อมตะเหาะเหิน อยู่เหนือสรรพสิ่ง กำราบกฎเกณฑ์ทั้งหลายในปฐพี น่ากลัวเป็นที่สุด

ฟ้าดินระส่ำระสายเพราะเขา ต้านทานหมอกสีเทากับพลังต่างแดนที่น่ากลัวไม่ไหว

เสมือนเป็นบุตรแห่งผู้อมตะ อหังการสะท้านฟ้า!

ตูม!

เฮ่ออู่ซวงเป็นฝ่ายลงมือ ไม่อ่อนโยนเหมือนครั้งแรกที่ประมือแล้ว ผมยาวสีทองของเขาปลิวสะบัด ทุกเส้นบาดมิติจนเกิดรอยแยก

ราชันปีศาจ!

มันเป็นอานุภาพที่ไม่อาจเทียบได้ ราวกับเจ้าแห่งปีศาจ ไม่มีใครขวางได้ เขาจะทำลายล้างทุกสิ่ง!

“ปัง!”

ทั้งสองลงมือสุดพลัง แผ่นดินทรุดตัว ฝุ่นตลบอบอวล ก้อนหินหนักหลายล้านชั่งมากมายกระเด็นกระดอน พุ่งขึ้นฟ้าสูง เป็นภาพที่น่ากลัวอย่างยิ่ง

ส่วนชั้นดินนั้นก็แตกทลายอย่างต่อเนื่อง

สงครามแห่งราชันขนานแท้!

ทั้งสองพุ่งเข้าหากัน ฟ้าดินถล่มทลาย ภูตผีรอบๆ โหยหวน ภาพลวงตาต่างๆ ปรากฏให้เห็น ที่นี่น่ากลัวเป็นที่สุด

ฟากฟ้าถูกทะลวง แผ่นดินกำลังทรุดตัว

พลังเซียนฟุ้งกระจายพร้อมกับหมอกเทา กำลังซัดสาด โจมตีกันและกันอย่างฮึกเหิม

เปรี๊ยะ!

สายฟ้าสีดำพาดผ่านนภา จากนั้นหยดเลือดก็เทกระหน่ำทั่วฟ้า

มดน้อยที่ได้สติกลับคืนมาบ้างแล้วชะงัก สิงห์เลือดหงส์ผู้ย่ามใจตะลึงงัน

มันไม่ใช่ภาพลวงตา นี่เป็นปรากฏการณ์ของจริง มันเกิดจากสวรรค์ร่ำไห้ หยดเลือดโปรยปราย

สือฮ่าวตะลึงพรึงเพริด ในอดีตเขาเคยเห็นหยดเลือดสาดลงมา แต่มันเป็นแค่ภาพลวงตา ไม่ใช่ของจริง แต่วันนี้ เขากำลังประสบพบเจอกับเหตุการณ์จริงแล้ว

ปฐพีกำลังร่ำไห้ เลือดกำลังไหลหลั่ง!

มันเป็นสงครามระหว่างฟ้าดินหรือ? ส่งผลกระทบต่อสองแดนในอนาคตหรือ? สือฮ่าวสงสัย ขณะเดียวกันก็ใจสั่นระรัว

“ทั้งสองต่างก็เป็นหนึ่งในมือดีคนสำคัญของแดน ต้องเป็นศัตรูตัวฉกาจแน่นอน ตอนนี้พบเจอเพราะห้วงเวลาสับสนปนเป ส่งผลกระทบต่ออะไรบางอย่าง!” สิงห์เลือดหงส์หวาดผวา เสียวสันหลังขึ้นมาทันที จากนั้นก็หลบการตามล่าของมดน้อยอย่างบ้าระห่ำ

ตอนนี้ สือฮ่าวเกิดความรู้สึกเศร้า เพราะถูกอารมณ์เล่นงาน ฟ้าดินกำลังร้องไห้ หลั่งเลือด ทำให้เขารู้สึกหนักอึ้ง และเจ็บปวดอยู่ลึกๆ มันเป็นเพราะอะไร?

จากนั้น เขาก็เข้าใจ มีใบหน้าขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนเส้นขอบฟ้ามากมาย กำลังพากันมองเขา

คนเหล่านั้น มีทั้งชายทั้งหญิง แก่และเด็ก ต่างก็เปื้อนน้ำตาสีเลือด

นั่นเป็นบรรพชนที่ตายจากการรบ วีรชนที่ถูกสังหารในสงคราม เคยไม่ยอมจำนน แลกมาด้วยชีวิต ปรากฏว่าต่างก็ต้องตาย ทิ้งชีวิตในสมรภูมิรบ

“พวกเราแพ้แล้ว ปกป้องดินแดนไว้ไม่ได้ ทุกคนรบจนตัวตาย ทำให้ครอบครัวที่อยู่ข้างหลังต้องผิดหวัง รักษาดินแดนไว้ไม่ได้ หายนะจะมาเยือน พวกเราหมดปัญญา…มีแต่ต้องตาย…ถอยไม่ได้!”

ราวกับสือฮ่าวได้ยินคำรำพันที่เจือความเจ็บปวดและความเศร้าสลด

เลือดไหลลงมา สวรรค์ร้องไห้! วิญญาณวีรชนที่ตายในสนามรบกำลังร่ำไห้ พวกเขาเคียดแค้น พวกเขาสิ้นหวัง ไม่เห็นแสงสว่าง รักษาดินแดนไว้ไม่ได้ โลกใบนี้จะมืดมน ตกต่ำ

ความเศร้าแบบนี้ ทะลุผ่านกาลเวลา คงอยู่ตลอดกาลไม่ดับสูญ มันแล่นริ้วเข้าไปในใจสือฮ่าว!

เขาเข้าใจแล้ว นี่เป็นการตายของบรรพชน เป็นคำพูดที่สิ้นหวัง อบอวลในดินแดนเสื่อมโทรม หวังให้คนรุ่นหลังพุ่งผงาด นั่นเป็นความหวังหนึ่งเดียวของพวกเขา

“อ๊าก…” สือฮ่าวแผดร้อง คำรามปานสัตว์ป่าที่ได้รับบาดเจ็บ ดวงตาเปียกชื้น เลือดในกายเดือดพล่าน อยากพุ่งออกไปข้างหน้า

การตายของบรรพชน ความเจ็บปวดของดินแดน เขาสัมผัสได้แล้ว สวรรค์ร่ำไห้ สองแดนห้ำหั่นกัน เขาจะไม่สู้สุดตัวได้อย่างไร?!

เฮ่ออู่ซวงตะโกนลั่นว่า “สิ่งมีชีวิตในแดนนี้ ข้าไม่สนว่าเจ้ามาจากไหน เป็นคนจากยุคใด เจอข้า เท่ากับเป็นวันตายของเจ้า ราชันหนุ่มที่ว่า จะถูกฆ่าจนหมด สยบใต้เท้าข้า ให้เลือดย้อมธง ร้องเพลงสรรเสริญดังกึกก้องตลอดกาล!”

คำพูดอวดดีของเขายั่วโทสะสือฮ่าว ทำให้ผมดำของสือฮ่าวโบกสะบัด จิตใจฮึกเหิม!

“สังหาร!”

ตูม!

รอบกายสือฮ่าวเต็มไปด้วยแผ่นดิน มันเป็นภาพลวงตา เสมือนโลกมีวิญญาณ กำลังเชื่อมต่อกับเขา ส่งเสริมเขา ร่วมสู้กับเขา

พลังต่อสู้ระเบิดไม่สิ้นสุด ราวกับภูเขาไฟปะทุ

“เปล่าประโยชน์ แดนข้าใกล้ชิดกับธรรม!” เฮ่ออู่ซวงตะโกนขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาแผ่รังสีอำมหิต น่าเกรงขามยิ่งนัก

ขณะเดียวกัน ก็มีร่างดำทะมึนมากมายปรากฏขึ้นข้างหลังเขา ยืนตระหง่านสูงเสียดฟ้า บ้างถือขวาน บ้างถือหอก

เงาดำมหึมาเหล่านี้กำลังเกิดปฏิกิริยาร่วม ส่งเสริมเขา ทำให้จิตสังหารของเฮ่ออู่ซวงน่ากลัวเป็นล้นพ้น

วิญญาณวีรชนมากมายปรากฏขึ้นรอบกายสือฮ่าว น้ำตาสีเลือดอาบหน้า คำรามด้วยความโกรธ กำลังขยายใหญ่ขึ้น

ตูม!

การโจมตีนี้รุนแรงยิ่งนัก ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยแสงและคลื่นพลัง

มือดีทั้งสองต่างก็ตกตะลึง เข่นฆ่าเอาเป็นเอาตาย กลายเป็นลำแสงสองเส้นโรมรันกัน ต่อสู้จนเกิดพลังเซียน หมอกควันก่อตัว กระจายออกไปทั่วบริเวณ

มีเสียงสรรเสริญเก่าแก่ดังขึ้น ภาพวันสิ้นโลกอันน่าเศร้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง วิญญาณวีรชนมากเหลือคณานับยืนตระหง่าน แม้จะตายไปนานแล้ว แต่ก็ยังมีความอาลัยที่ปล่อยวางไม่ได้ อารมณ์ยังคงอยู่

นั่นเป็นเสียงวันสิ้นโลกของพวกเขา ผู้คนกำลังกู่ร้องด้วยความเศร้า ทั้งที่รู้ว่าต้องตาย แต่ก็ต้องสู้ กระโจนใส่ความตาย ต่างก็สิ้นชีพ!

“เจ้าจะเอาอะไรมาสู้กับข้า ทายาทของผู้แพ้ บรรพชนยังถูกข้าสังหาร เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร จะทำอะไรได้หรือ?!” เฮ่ออู่ซวงตะโกน

ตูม!

อินที่เขาประสาน สำแดงญาณวิเศษต่างแดน หมอกควันม้วนตัว กลิ่นอายอมตะแผ่กระจาย รุกรานจิตใจของสือฮ่าว

“ความอัปยศของบรรพชน รุ่นหลังลบล้าง ข้าจะเริ่มต้นจากเจ้า ผู้นำกองทัพที่ว่าเป็นตัวอะไร?!” สือฮ่าวตะโกนลั่น แทบจะคลุ้มคลั่ง กระโจนออกไปโจมตี

วิชาวัฏจักรถูกเขาสำแดงออกมา พุ่งไปข้างหน้าอย่างสุดความสามารถ ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง มันเป็นลักษณะของคนที่ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็จะสังหารศัตรูให้ได้

“วิชาสวรรค์วิชานี้ยังไม่ขาดการสืบทอดหรือ? ดี ดี ดี งั้นก็คิดบัญชีเถอะ เคยมีคนอาศัยวิชานี้สังหารคนสำคัญของแดนข้า ข้าจะสังหารพวกเจ้า!” เฮ่ออู่ซวงแผดร้อง

สือฮ่าวรู้ตั้งนานแล้วว่า วิชาวัฏจักรเกี่ยวข้องกับเซียนโบราณ เป็นวิชาสวรรค์สูงส่งข้ามยุค ไม่คิดว่าจะทำให้เฮ่ออู่ซวงเจ็บแค้นปานนี้

เห็นได้ชัดว่า เฮ่ออู่ซวงครอบครองวิชามากเหลือเกิน มีความสามารถสะเทือนปฐพี

รูม่านตารูปไม้กางเขนในดวงตาของเขา เจิดจ้ามากยิ่งขึ้น เสียงชิ้งดังขึ้น ภาพน่ากลัวเกิดขึ้นแล้ว

มีอาวุธตกลงมาจากดวงตาของเขา!

ตอนแรก สือฮ่าวคิดว่าเป็นหอกศึก เมื่อพวกมันขยายใหญ่ขึ้น กลับพบว่าเป็นกระบี่!

มันเป็นกระบี่ทั้งหมดสี่เล่ม จิตสังหารท่วมท้นท้องฟ้า พุ่งไปหาสือฮ่าว ฟันมิติจนขาดสะบั้นในพริบตา!

นัยน์ตาของเฮ่ออู่ซวงเป็นสีทอง รูม่านตาเป็นรูปไม้กางเขน แท้จริงแล้วมันเป็นกระบี่วางพาดกัน ตอนนี้ตกลงมากลางอากาศ เริ่มสำแดงเดชแล้ว

“สังหาร!”

เฮ่ออู่ซวงตะโกน ใช้กระบี่สี่เล่มเป็นอาวุธ จะสังหารสือฮ่าว ฟ้าดินแหลกสลาย กระบี่สี่เล่มน่ากลัวมาก

ขณะเดียวกัน ดวงตาของเขาก็สิ้นสีทอง วูบโหวงราวกับขุมนรก ก่อตัวเป็นพลังลึกลับ กระชากสือฮ่าว จะลากเขาเข้าไปในห้วงมิติอันดำมืด

ดวงตาของเฮ่ออู่ซวงน่ากลัวถึงปานนี้ มันก่อตัวเป็นดินแดนมืดมิด และกระบี่สี่เล่มลอยล่อง พุ่งไปหาสือฮ่าวทั้งหมด

วิชาวัฏจักรสำแดงเดช หลุมดำปรากฏขึ้นรอบกายสือฮ่าวทั้งหมดหกหลุม ซ้ำยังมีแสงไหลเวียน ชิ้นส่วนของกาลเวลาลอยล่อง แสงและความมืดมนผสมผสานกัน!

นอกจากนี้ มีบรรพบุรุษที่รบจนตัวตายปรากฏขึ้น เสียงเศร้าสลดแว่วมารางๆ

“ตูม!”

การต่อสู้ตัดสินชะตา!

ทั้งสองฝ่ายต่างก็ใช้พลังต้องห้าม ไม่ปรานีกันเลยสักนิด เพื่อให้รู้ผลแพ้ชนะ ตัดสินว่าจะเป็นหรือตาย

“กำราบ!” เฮ่ออู่ซวงแผดเสียง ร่างดำโผล่ขึ้นมาข้างหลังเขาร่างแล้วร่างเล่า สะเทือนผืนปฐพี พลังธรรมแผ่ปกคลุมไปทั่ว

วิญญาณวีรชนรอบกายสือฮ่าวเลือนรางลงไป เสียงห่างออกไป ภาพลวงตาก็แหลกสลาย

“สังหาร!” เฮ่ออู่ซวงตะโกน กระบี่สี่เล่มพุ่งออกไปหาสือฮ่าวราวกับสายรุ้ง

ตูม!

ประตูทั้งหลายในตัวสือฮ่าวเปิด แสงสีเขียวดุจคลื่นน้ำ ไม่เจิดจ้ามากนัก แต่กลับอ่อนโยนอย่างมาก ห่อหุ้มตัวเขา หลุดพ้นจากการรุกล้ำของพลังต่างแดน

เขากระตุ้นวิชาวัฏจักรต่อไป ซ้ำยังถือกระบี่ มันคือกระบี่เซียนต้าหลัวนั่นเอง พุ่งออกไปข้างหน้าแล้ว

“หือ?!” เฮ่ออู่ซวงเห็นกระบี่ที่สือฮ่าวถือในปราดเดียว นัยน์ตาก็แววโรจน์โดยพลัน ตกใจอย่างยิ่ง “มาอยู่ในมือเจ้าได้อย่างไร!”

ชิ้ง!

ลำแสงพุ่งไปหากระบี่ทั้งสี่ดุจเส้นไหม

เฮ่ออู่ซวงตะโกนเบาๆ กระบี่สี่เล่มกลับสู่สภาพเดิม กลายเป็นไม้กางเขนสีทอง กลับเข้าไปในดวงตา กลายเป็นรูม่านตา ไม่ปะทะกับกระบี่เซียนต้าหลัว

“หมื่นวิชาสูญสิ้น!” เฮ่ออู่ซวงตะโกน

เกิดเรื่องที่น่ากลัวขึ้น มิติรอบกายถล่ม อักขระแตกสลาย ทุกการโจมตีไม่อาจเข้าใกล้ได้ ถูกขจัดจนสิ้น

“จิตออกจากร่าง!” รูม่านตาของเขาสาดแสงสีทอง กระโดดขึ้นจะไปเหยียบสือฮ่าวแล้ว

ตอนนี้ ความมืดแผ่กระจาย หมอกสีเทาซัดสาด ก่อตัวเป็นพลังที่มีความพิเศษ

สือฮ่าวรู้สึกเหมือน ดวงจิตจะออกจากร่าง ถูกเก็บเอาไปแล้ว อีกฝ่ายใช้วิชาลับอันน่าเหนือเชื่อ จะบีบให้ดวงจิตออกจากร่าง

“ชิ้ง!”

ลำแสงเส้นหนึ่งสว่างวาบขึ้นมา ร่างจิ๋วปรากฏขึ้นตรงหน้าผากของสือฮ่าว จากนั้นกลายเป็นกระบี่พุ่งไปฟันข้างหน้า

“วิชาสยบความวุ่นวาย!” เป็นครั้งแรกที่เฮ่ออู่ซวงทำหน้าตกใจ จากนั้นก็ถอยหลังเป็นพัลวัน

ตูม!

สือฮ่าวตามไป โจมตีอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าไม่ใช่วิชาสยบความวุ่นวายขนานแท้ แต่กลับทำให้อีกฝ่ายว้าวุ่นใจ สือฮ่าวใช้ดวงจิตจัดการ อาศัยโอกาสนี้รุกโจมตี

“ชิ้ง!”

ถ้ำสวรรค์หนึ่งเดียวปรากฏขึ้น จากนั้นก็หดเล็กลงเป็นจุด ระเบิดในพริบตา รุนแรงเป็นที่สุด

ปฐพีถล่มแล้ว!

“สังหาร!” ดวงตาของเฮ่ออู่ซวงพ่นไฟ เมื่อครู่ตกใจจนล่าถอย จิตสังหารเดือดพล่าน เขาก็ใช้พลังสะเทือนโลกาโจมตีแล้ว

เสียงตูมดังขึ้น ทั้งคู่กระเด็น เลือดไหลออกจากมุมปาก

ผ่านไปครู่ใหญ่ กว่าจะมองเห็นสภาพอันทรุดโทรมของที่นี่

“เจ้าไม่ตาย?!” เฮ่ออู่ซวงตกใจ เมื่อครู่เขาใช้วิชาโบราณถึงสองชนิด แต่กลับสังหารสือฮ่าวไม่ได้ ทำให้เขาตกตะลึง

ต้องรู้ว่า ไม่ว่าจะเป็นหมื่นวิชาสูญสิ้นหรือวิชาสังหารเซียน ต่างก็เป็นวิชาสูงส่งของต่างแดน เมื่อครู่มันกลับเปล่าประโยชน์

สือฮ่าวตกใจยิ่งกว่าเขาเสียอีก ถ้ำสวรรค์หนึ่งเดียวสลักอักขระการหยั่งรู้ดั้งเดิม เมื่อหดเล็กลงแล้วก็ระเบิด แต่กลับทำอะไรคนคนนี้ไม่ได้ น่ากลัวเหลือเกิน

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า!” ท่าทางของเฮ่ออู่ซวงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ความสุภาพทั้งหมดมลายหายไป เต็มไปด้วยจิตสังหาร พูดคำว่าฆ่าออกมาอย่างต่อเนื่องแล้วโจมตีข้างหน้า

จิตใจของสือฮ่าวระส่ำระสาย จิตสังหารก็พุ่งสูงขึ้น วิชาทั้งหลายผุดขึ้นในใจ เคล็ดวิชาทั้งหมดผนึกกำลัง ระเบิดในพริบตา!

การโจมตีสุดท้าย เขาจะสู้สุดชีวิตแล้ว หากสำเร็จ จะสังหารคนคนนี้ได้ แต่ถ้าแพ้ ตัวเขาก็ต้องตาย!

วิญญาณวีรชนมากเหลือคณานับ กลายเป็นใบหน้าขนาดใหญ่มากมาย กำลังทอดมองเขาจากฟากฟ้า หยดเลือดโปรยปราย สวรรค์ร่ำไห้บังเกิดขึ้นแล้ว

มันเป็นความอาลัยของบรรพชน มันเป็นความโศกเศร้าของยุคก่อน!

………………………………………………………

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด