Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ 1308 รอดชีวิต

Now you are reading Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ Chapter 1308 รอดชีวิต at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.
บทที่ 1308 รอดชีวิต

มันคือตำหนักปฐมกาล!

เมื่อสิงห์เลือดหงส์ได้เห็น แผงคอสีเลือดก็ลุกชัน พรั่นพรึงขึ้นมาทันที มันเย็นวาบไปทั้งตัว อยากหันหลังหนีไป

แต่ยังไม่เจอศพของเฮ่ออู่ซวง มันไม่กล้าจากไป ชายหนุ่มคนนี้มีภูมิหลังยิ่งใหญ่ ต่อให้สายเลือดของมันไม่ธรรมดา เรียกได้ว่าสูงส่ง แต่หากทิ้งจักรพรรดิหนุ่มที่มีฉายาว่าที่หนึ่งในหล้าไว้ จุดจบต้องไม่สวยแน่

ตำหนักลอยอยู่ในรอยแยกใหญ่ เคลื่อนไปห้วงมิติ เคล้าด้วยชิ้นส่วนของกาลเวลา และหมอกหนาแน่น ลึกลับอย่างยิ่ง

ในประตูตำหนักที่แง้มออก กาหลอมเซียนนิ่งไม่ขยับ ลอยอยู่ตรงนั้น

ดวงตาของมดน้อยปล่อยลำแสงออกมาเป็นสาย ไม่ว่าอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่ากาปีศาจน่ากลัวจะอยู่ข้างใน ประจันหน้ากับอาวุธอื่นๆ

“อาวุธสูงส่งอมตะ มันเข้าไปแล้ว กำลังต่อสู้…” เสียงของสิงห์เลือดหงส์สั่นเครือ นี่ก็เป็นสาเหตุที่มันอยากหนีไป

เพราะมันสูงส่งเหลือเกิน หากลอยออกมาล่ะก็ ฟ้าดินจะถล่ม สรรพสิ่งดับสูญ ไม่เหลืออะไรเลย

มดน้อยสัมผัส จิตใจว้าวุ่น เพราะไม่นานก่อนหน้านี้เคยเห็นกาหลอมเซียนกับตา มันดูดเลือดลมของผู้กล้าเข้าไปจนหมด

ของแบบนี้เหนือธรรมชาติเกินไป ไม่มีทางประเมินได้เลย ร่ำลือกันว่าปรากฏให้เห็นแทบจะนับครั้งได้ในเซียนโบราณ ว่ากันว่าหายไปนานแล้ว!

ใช่แล้ว ในสงครามช่วงปลายยุค ในหายนะวันสิ้นโลกของเก้าสวรรค์สิบพิภพ มันไม่เคยปรากฏให้เห็นด้วยซ้ำ

ตอนนี้ท่าทางจะไม่ชอบมาพากลแล้ว!

ตรงข้ามกาหลอมเซียนเป็นกระบี่เล่มหนึ่ง จิตสังหารแผ่กระจาย ทำให้ตำหนักปฐมกาลดังครืนครัน ทั้งสองกำลังประจันหน้ากัน!

มันเป็นกระบี่เล่มหนึ่ง ไม่แหลมคม หนายิ่งนัก ราวกับไม่เคยลับคม เก่าแก่มาก หม่นหมองไร้ประกาย ตอนนี้พลังชั่วร้ายของมันกระจายออกไปทั่วแล้ว

กระบี่เซียนต้าหลัวนั่นเอง!

มดน้อยแปลกใจอย่างมาก กระบี่เล่มนี้เป็นของสือฮ่าวไม่ใช่หรือ? มันดูไม่สะดุดตา แต่ทำไมดูน่ากลัวอย่างยิ่งในเวลาคับขัน กล้าเผชิญหน้ากับกาหลอมเซียน!

เห็นได้ชัดว่า ขณะที่สือฮ่าวต่อสู้กับเฮ่ออู่ซวง ทั้งสองใช้ไพ่ตายทั้งหมด สุดท้ายยังกระตุ้นให้อาวุธสูงส่งปะทะกันอีกด้วย

เพียงแต่ว่า สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ กระบี่เซียนต้าหลัวจะระเบิด ปล่อยอานุภาพในช่วงเวลาคับขัน แม้จะรู้ว่าไม่ธรรมดา แต่จะกล้าเชื่อได้อย่างไรว่า จะกล้าหาเรื่องกาหลอมเซียน

“เศษอาวุธ เจ้ามีประโยชน์อะไร จะปะทะกับข้าหรือ?” กาหลอมเซียนปล่อยกระแสจิตอันเลือดเย็นออกมา

กระบี่เซียนต้าหลัวเงียบสงัด ยังคงแผ่รังสีชั่วร้ายออกมา ประจันหน้าอยู่ตรงนั้นไม่ยอมถอย

“ข้าเคยได้ยินว่า เจ้าเป็นแค่อาวุธที่หลอมจากเศษวัสดุ เป็นเครื่องประดับอาวุธชิ้นนั้น ท่าทางจะไม่ใช่ข่าวโคมลอย” กาหลอมเซียนกล่าว

มันวินิจฉัยว่า กระบี่เซียนต้าหลัวไม่มีความตระหนักรู้ ไม่มีความนึกคิด มีเพียงสัญชาตญาณเท่านั้น

“ของสองชิ้นนี้ ข้าสงสัยว่าเป็นกระดูกของใครสักคน ผ่านหายนะและภัยอันตราย ยังไม่มลายหายไป” กาหลอมเซียนพูด ให้ความสำคัญกับกระดูกขาวสะอาดบนพื้นยิ่งนัก

มันเป็นกระดูกที่สลักการหยั่งรู้ดั้งเดิม รวมถึงภาพหมื่นเทพเจ้า

“ฟิ้ว!”

กระบี่เซียนต้าหลัวขยับแล้ว ลำแสงสาดกระจาย เจิดจ้าเหลือเกิน แทบจะทำลายความเป็นนิรันดร์แล้ว!

ยามมันถูกกาหลอมเซียนเพ่งเล็ง รังสีอำมหิตก็ระเบิด ลำแสงกระบี่สว่างเหนือดวงดารา ทำให้ตำหนักหลังนี้สั่นสะเทือนดังครืนครัน

นี่เป็นเพราะพวกมัน หากเป็นสิ่งมีชีวิตตนอื่น คงจะถูกตำหนักกำราบ แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไปนานแล้ว

สิ่งของพวกนี้แข็งแรงทนทานเหลือเกิน เป็นอมตะมาแต่โบราณ ดำรงอยู่คู่ปฐพี ยากจะดับสูญ

ชิ้ง!

ลำแสงวูบไหว ดาราจักรย้อนกลับ จักรวาลปรากฏให้เห็น เต็มไปด้วยหลุม ก่อตัวเป็นปรากฏการณ์น่ากลัวขึ้นที่นี่

การโจมตีแค่ครั้งเดียว ก็ทำให้เกิดภาพลวงตาอันน่ากลัวของฟ้าดินที่ก่อตัวใหม่ บุกเบิกจักรวาลอีกครั้ง

กาหลอมเซียน ได้ชื่อว่าทำขึ้นเพื่อกำจัดเซียนโดยเฉพาะ ย่อมแข็งแกร่งเป็นล้นพ้น มีหมอกสีเทาลอยออกมาจากปากของกา กระจายไปทั่วห้วงมิติ

ไอหมอกพวกนี้น่ากลัวอย่างมาก ทำลายล้างเลือดเซียนได้!

แต่ทว่า ตำหนักปฐมกาลก็น่าตะลึงเช่นกัน! ยามอาวุธสองชิ้นนี้เคลื่อนไหว มันเปล่งแสง มิติหดตัว อยากจัดการอาวุธทั้งสองชิ้นพร้อมกันทีเดียว!

ตึง!

มิติแตกทลาย ตรงนั้นขมุกขมัว มองไม่เห็นอะไรเลย

สิงห์เลือดหงส์กับมดน้อยแน่นิ่งไป อาวุธปะทะกันเอง ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

แต่ดูท่าทางแล้วกาหลอมเซียนไร้พ่ายจริงๆ ไม่มีสิ่งใดเทียบได้ มดน้อยทำได้แค่ฝากความหวังไว้กับตำหนักโบราณ หวังว่ามันจะเปลี่ยนแปลงจุดจบได้

“กาหลอมเซียนโผล่มา ใครจะสู้ได้? มันถูกสร้างขึ้นเพื่อฆ่าเซียนโดยเฉพาะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระบี่เล่มเดียว!” สิงห์เลือดหงส์พูด

“อยากตายหรือ!” มดน้อยกระโจนออกไป จงเกลียดจงชังสิงโตตัวนี้ยิ่งนัก เพราะสิงห์เลือดหงส์เคยกินพี่ชายของมัน

สิงห์เลือดหงส์หันหลังแล้วหนีทันที มันไม่อยากสู้กับมดตัวนี้ เคยเห็นมันคลุ้มคลั่งกับตาตัวเองแล้ว

มดเขาสวรรค์ไม่ตามไป เพราะมันอยากตามหาหัวของสือฮ่าว แม้ความเป็นไปได้อาจไม่สูง แต่ต้องคิดหาวิธี มีความหวังไว้

สิงห์เลือดหงส์ก็กำลังค้นหาเช่นกัน แม้มันจะคิดว่าทั้งคู่คงตายไปแล้ว โจมตีดวงจิตของกันและกัน ไม่เหลือแม้แต่หัว แต่ก็จำต้องหาเบาะแส

มิติบริเวณนี้สั่นคลอน รอยแยกโยงใย โดยเฉพาะที่ตำหนักปฐมกาลโยกเยกเมื่อครู่ ทำให้ที่นี่อันตรายกว่าเดิม

ชิ้นส่วนอาวุธ เลือดและเศษกระดูกบางส่วน ลอยล่องอยู่ในรอยแยกมิติ สามารถจินตนาการได้ว่าสงครามเมื่อครู่ดุเดือดและน่ากลัวปานใด

ทั้งสองต่อสู้จนร่างแหลกออกเป็นชิ้นๆ

“สือฮ่าว เจ้าอยู่ไหน?” มดน้อยตะโกนลั่น

“นายท่าน ท่านไร้พ่าย ได้ชื่อว่าที่หนึ่งในหล้า จะเป็นอันตรายได้อย่างไร ต้องรอดแน่นอน อยู่ที่ใด ข้าส่งยามาให้ท่านแล้ว” สิงห์เลือดหงส์ก็กำลังตามหาเหมือนกัน

ค้นหาอยู่นาน แต่ก็ไม่เห็นหัวของทั้งสอง

มันทำให้มดน้อยสิ้นหวัง สลดใจอย่างมาก สหายรบจนตัวตาย มันเสียใจยิ่งนัก นี่เป็นเพื่อนที่มันรู้จักคนแรกตั้งแต่เกิดมา แต่กลับต้องมาตายแบบนี้

ยิ่งไปกว่านั้น สือฮ่าวลงมือแทนมัน ต่อสู้กับศัตรูที่ฆ่าพี่น้องของมันจนตาย

“ข้าจะแก้แค้นให้เจ้า ต้องมีสักวันที่ข้าจะบุกไปอีกแดน ขุดรากถอนโคนศัตรูทั้งหมด!” มดน้อยสาบาน

จู่ๆ มันก็รู้สึกเย็นเยียบขึ้นมา มีกลิ่นอายน่ากลัวกำลังปรากฏขึ้น

มันหันหลังทันที เห็นหัวอยู่ในรอยแยกของมิติ ไม่มีคาง หน้าผากแตก กระดูกหน้าผากถูกทะลวง ดวงจิตควรจะดับสูญ แต่…เขายังมีชีวิตอยู่!

“เฮ่ออู่ซวง!” มดน้อยสีทองตะโกนลั่น ทั้งตกใจและโกรธแค้น โมโหจนตัวสั่น ผู้นำกองทัพหนุ่มต่างแดนคนนี้ยังไม่ตาย รอดชีวิตมาได้

“สังหาร!”

มดน้อยตะโกนลั่นแล้วพุ่งออกไป ใช้พลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อสังหารคนคนนี้

“นายท่าน!” สิงห์เลือดหงส์ร้องลั่น ตกใจระคนดีใจ เฮ่ออู่ซวงยังไม่ตาย ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว แบบนี้มันกลับไปก็ไม่ต้องรับโทษแล้ว

“เอามา!” เฮ่ออู่ซวงคำราม ความนิ่งเฉยก่อนหน้านี้หายไปจนหมด ตอนนี้ส่งกระแสจิตเร่งเร้า หัวพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว เชื่อมต่อกับร่างกายขาดรุ่งริ่งที่สิงห์เลือดหงส์เก็บมา

ต่อมา เขาก็ล้วงขวดออกมาแล้วกรอกใส่ไป เห็นแสงสว่างไหลทะลัก กลิ่นหอยโชยแตะจมูก มันเป็นยาสะเทือนปฐพี

ของแบบนี้ชุบชีวิตคนได้ ปรุงจากสมุนไพรวิเศษหายาก

“นายท่าน ศัตรูคนนั้นตายแล้วหรือ?” สิงห์เลือดหงส์เอ่ยปาก

กายเนื้อของเฮ่ออู่ซวงดังกรอบแกรบ จากนั้นเขาก็จ้องมดน้อยที่พุ่งเข้ามาเขม็ง นัยน์ตาอำมหิต เขาพิโรธแล้ว

เพราะวันนี้อนาถเหลือเกิน เขาเกือบเอาตัวไม่รอด ชายหนุ่มนามว่าสือฮ่าวคนนั้นเกือบทำให้เขาตายเสียแล้ว

“ข้าประมาทเกินไป ไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งปานนี้” เฮ่ออู่ซวงพูด

ตูม!

เขายกมือขวาขึ้น ต่อให้ตอนนี้จะบาดเจ็บสาหัส ร่างแหลกสลายได้ทุกเมื่อ เขายังคงแข็งกร้าว ใช้ญาณวิเศษจะสังหารมดน้อย

“หือ?” จู่ๆ เฮ่ออู่ซวงก็ลดมือลง นัยน์ตาแววโรจน์ พุ่งขึ้นฟ้าแล้วเหาะไปทิศทางหนึ่งทันใด

“ตูม!”

เขาปล่อยการโจมตีสะท้านฟ้า ยกมือจู่โจมมิติผืนนั้น หมายทำลายทุกสิ่ง

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าอยู่นี่” ในตอนนี้เอง หัวของสือฮ่าวก็โผล่มาข้างหลัง ซ้ำยังเชื่อมสมานกับชิ้นส่วนร่างกายอย่างรวดเร็ว สาดแสงสีแดง รวมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็กำลังกินยาเหมือนกัน แถมยังเป็นยาสะท้านปฐพี แม้จะมีน้อยนิด แค่หยดสองหยด แต่ก็ทำให้เฮ่ออู่ซวงรู้สึกตกใจ เพราะนั่นมันยาอายุวัฒนะ

เซียนขี่เต่าเผือก!

ตอนนั้น สือฮ่าวเจอยาอายุวัฒนะต้นนี้ ได้ของเหลวมาจากมันสองหยด ตอนนี้ดื่มหนึ่งหยดที่เหลือลงไปแล้ว

แม้จะเป็นแค่หยดเดียว แต่เทียบเท่ายาขั้นเทพหนึ่งต้น เลิศล้ำเหลือเกิน

ด้วยเหตุนี้ สือฮ่าวจึงกลับสู่สภาพเดิมทันที ราวกับกำลังนิพพาน ลอกคราบทันที และมีพลังชีวิตอันยิ่งใหญ่แผ่กระจาย

ที่จริงแล้ว เขายังมียาชนิดอื่น แต่เขาอยากฟื้นฟูโดยไว เพราะต้องการสังหารศัตรูน่ากลัวคนนั้นต่อ

เฮ่ออู่ซวงหน้าถอดสี ควักน้ำเต้าออกมาโดยพลัน เทกากยาออกมาแล้วกลืนลงท้อง มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับเขาเช่นกัน

“กากของยาเซียนเก้าโคจร!” มดน้อยอุทาน

มันจำได้ เพราะเคยเห็นในตำราโบราณ มันเป็นยาสูงส่งที่บรรพชนปรุงขึ้น ไร้เทียมทานอย่างแท้จริง วัตถุดิบหลักเป็นยาอายุวัฒนะ

ฟุ่มเฟือยเหลือเกิน มือดีทั้งสองต่างก็ใช้ยาอายุวัฒนะในชั่วพริบตา!

แต่หลังเฮ่ออู่ซวงกินยาแล้วไม่สู้กับสือฮ่าวต่อ หันหลังแล้วหนี พุ่งเข้าไปในยอดเขามหึมาที่อยู่ไกลออกไป เป้าหมายของเขาเป็นกระดาษหนังสัตว์สีทอง อยากได้คัมภีร์อมตะไปครอง!

“จะไปไหน!” สือฮ่าวตะโกนลั่น!

เขาตามไป ไล่ล่าตลอดทาง

ชิ้ง!

ทั้งสองกระโดดขึ้นพร้อมกัน จะปีนขึ้นยอดเขาลูกนั้น ต่อให้มีพลังต้องห้าม มีภัยอันตราย บัดนี้ก็ต้องบุกรุกแล้ว

“ชิ้ง!”

ภูเขาสว่างวาบ พวกเขาบุกเข้าไปในคลื่นแสงสีทองอย่างราบรื่น ไม่ถูกขวาง ตรงดิ่งขึ้นยอดเขา เข้าใกล้กระดาษหนังสัตว์สีทอง

“ตายเสียเถอะ!” สือฮ่าวแผดร้อง ยื่นมือออกไปคว้าหนังสัตว์สีทอง อีกมือโจมตีเฮ่ออู่ซวง

“หลีกไป คัมภีร์เล่มนี้เป็นของข้า เจ้าไม่มีวันได้ครอบครอง!” เฮ่ออู่ซวงตะคอก ใบหน้าหล่อเหลาดูน่ากลัวเล็กน้อย คลื่นเสียงดังสะเทือนปฐพี

เพราะสำหรับเขาแล้วมันสำคัญยิ่งนัก ไม่ยอมให้ตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ต้องได้มันมาครองให้จงได้

คัมภีร์อมตะ มาจากโบราณกาล ไม่มีใครรู้ต้นกำเนิดของมัน ปรากฏในยุคสมัยใด แม้แต่ผู้กล้าที่เก่าแก่ที่สุดก็ไม่ทราบ

เพราะตอนที่พวกเขายังเยาว์วัย ได้ยินคัมภีร์เล่มนี้มานานแล้ว หากฝึกจนบรรลุขั้นสมบูรณ์แล้ว สามารถกวาดล้างมือดีทั้งปวงได้!

………………………………………………………

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด