บทที่ 26 หอพักหรู กับ เมทแสนเย็นชา

การทดสอบนักเรียนใหม่จบไป

ลงทะเบียนและทำเรื่องทะเบียนการศึกษา

จัดแจงเข้าหอพัก

ตอนนี้ก็บ่ายกว่าๆแล้วกว่าขั้นตอนพิธีการทุกอย่างจะเสร็จสิ้นลง เหมิงเหล่ยในที่สุดก็ได้ที่อยู่หอและกำลังจะไปที่หอพัก นำโดยรุ่นพี่อาสาสมัคร พวกเขาเดินกันไปที่หอพักของนักเรียนใหม่

“นี้พี่ชาย สรุปแล้วนายก็คืออัจฉริยะชาวมนุษย์ที่คนเขาล่ำลือกันนี้เอง มิน่า มิน่า เรื่องที่เล่ากันมามันเทียบไม่ได้กับที่เจอตัวนายจริงๆเลย นายดู….เปล่งประกาย วิ้งวับสว่างไสว ใช่แล้ว หึหึ เจ้าเองก็คงไม่คิดละซิ ว่าข้าจะเป็นคนที่โชคดีมากพอที่จะเข้าหาเจ้าทันทีที่เจ้าเข้าวิทยาลัยมาแบบนี้ เขาเรียกอะไรนะ ชะตา ใช่แล้ว มันคือชะตากรรมยังไงละ นี่ พี่ชาย นี่เจ้าเป็นมนุษย์จริงๆรึเปล่าเนี่ย ทำไมร่างกายของเจ้าถึงได้แข็งแกร่งปานนี้ หรือว่า เจ้าจะเป็นแบบข้า เป็นครึ่งมังกรที่มีสายเลือดมังกรอยู่ในตัว อื้ม แต่ก็คงไมม่น่าใช่ เจ้าเองก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่เหมือนมังกรซักอย่างเลยยกเว้นแรงควายนั้น”

ปากของฮาร์ตพูดไม่หยุดเหมือนเขื่อนแตก น้ำลายของเขากระเด็นไปมาขณะที่เดินตามเหมิงเหล่ยไป

“ข้าเป็นมนุษย์จริงๆนะ”

หลังจากนั้นซักพัก เหมิงเหล่ยถึงจะตอบเขา ตอนนี้จุดสนใจของเขานั้นอยู่ที่การชมวิวทิวทัศน์รอบๆวิทยาลัย แล้วก็เก็บของที่ดรอปไปมาตามทางซะมากกว่า เพราะว่าวิทยาลัยแห่งนี้อายุมากกว่า 1 หมื่นปี ประวัติศาสตร์อันยาวนาน ทำให้ที่นี้มีทัศนียภาพและอะไรให้น่าตื่นตาตื่นใจมากมาย

สถาปัตยกรรมของที่นี้ เรียบง่าย แต่ก็ซับซ้อน ในขณะที่ต้นไม้นั้นเก่าแก่และดูขลัง

ทั้งรูปปั้น ไฟประดับกำแพง รวมไปถึงนักเรียน

ทุกๆอย่างนั้นต่างออกไปจากวิทยาลัยในโลกอย่างสิ้นเชิง มันคือเสน่ห์และมนต์ขลังของวัฒนธรรมมที่ปรากฏออกมาให้เห็นได้ทุกมุมสายตา แม้แต่เศษหินเล็กน้อยก็มีคุณค่าและเป็นหลักฐานชิ้นดีของอารยธรรมเวทมนตร์ที่ฝังรากลึกลงไป ทำให้มันมีสัมผัสและความรู้สึกแตกต่างออกไป

และแน่นอน เพราะว่าที่นี่เป็นวิทยาลัยเวทมนตร์ ทำให้ของที่ดรอปมันมีเยอะมาก แค่เดินไปตามถนนระหว่างทางไปที่หอพัก เหมิงเหล่ยก็เก็บลูกผึกเวทมนตร์มาได้ 2-3 ลูกแล้ว แถมยังได้ค่าพลังเวทเพิ่มมาอีก 7-8 แต้มอีก

แค่เข้ามาที่นี้ก็ถือว่าคุ้มมากๆแล้ว

“หึหึ เจ้าเป็นมนุษย์ แต่เจ้าดูเป็นครึ่งมังกรมากกว่าข้าที่เป็นครึ่งมังกรจริงๆซะอีก” ฮาร์ตร่างอ้วนพูด “ข้าน่ะมีสายเลือดของมังกรทองแท้ๆอยู่ในร่างก็จริง แต่กลับถูกสายเลือดมนุษย์เข้าบดบัง ไม่เพียงแต่พลังของสายเลือดมังกรที่ไม่ปรากฏออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่ยีนเด่นของมนุษย์ยังโผล่ออกมาเด่นชัดอีกด้วย เห้อ น่าเศร้าเสียจริง”

“พรืด!”

รุ่นพี่อาสาสมัครหญิงหลุดหัวเราะออกมาตอนที่เธอมองร่างอ้วนเหมือนถังแก๊สของฮาร์ต เหมิงเหล่ยเองก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะครึ่งมังกรนั้นส่วนมากจะรูปร่างผอมสูงหุ่นดีหรือไม่ก็กล้ามโตไปเลย ครึ่งมังกรที่อ้วนเผละแบบนี้เรียกได้ว่าหายากพอสมควรเลย

“เอาจริงๆ ข้าเองก็คิดว่ามันเป็นคำสาปที่รังควานข้าอยู่เหมือนกัน” ฮาร์ตพูดพร้อมรอยยิ้ม “เจ้าคิดว่าข้าอยากจะเกิดมาอ้วนแบบนี้เหรอ คิดว่าอยากจะโดนไอ้บ้าแลนซ์ดูถูกทุกวันเหรอ เปล่าเลย ข้าไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ด้วยโครงร่างของข้ามันทำให้ข้าอ้วน ถึงข้าจะกินแต่สลัดกับน้ำเปล่าข้าก็ยังอ้วนอยู่ดี”

“ถึงเจ้าจะอ้วน แต่พรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของเจ้าก็ไม่ได้แย่นะ”

รุ่นพี่ปลอบใจ “พลังธาตุน้ำ ดินแล้วก็สายฟ้าระดับสูง แถมยังมีพลังวิญญาณสูงกว่าคนในรุ่นเดียวกันถึง 92 เท่า ถ้าเทียบกับทั้งวิทยาลัยแล้ว ก็มีอยู่ไม่กี่คนหรอกที่จะเหนือไปมากกว่าเจ้าหน่ะ”

“จริงด้วย พรสวรรค์เวทมนตร์ของเจ้าก็ไม่ได้แย่นะ!”

เหมิงเหล่ยเองก็เห็นด้วยที่จะชื่นชม พลังธาตุน้ำ ดิน และสายฟ้าขั้นสูง แถมยังมีพลังวิญญาณเยอะขนาดนั้น เอาจริงๆก็นับว่าหายากมากๆเลยด้วย

หรือถ้าจะให้พูดโดยยืมคำของอาจารย์หัวหน้าฝ่ายมา ในบรรดานักเรียนใหม่ 98 คนที่รับเข้ามาปีนี้ เหมิงเหล่ยนั้นเรียกว่าเป็นคนเดียวในรุ่น ที่มมีพลังวิญญาณสูงกว่าฮาร์ต เพราะงั้น พรสวรรค์ของเขาเรียกได้ว่าอัจฉริยะเลยก็ว่าได้!

“แหะๆ ข้าเองก็ยังห่างชั้นกับเจ้านัก พี่ชาย” ฮาร์ตเกาหัวแล้วถาม “จะว่าไป เจ้าอยู่หอไหนกันละพี่ชาย”

“หอหมายเลข 430 หน่ะ”เหมิงเหล่ยตอบ

“อะไรนะ เจ้าอยู่ 430เหรอ” หน้าตาของฮาร์ตตื่นเหมือนกับว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น เขาพูด “ข้าอยู่ 431 ทำไมข้าถึงไม่ได้อยู่หอเดียวกับเจ้าละ ไม่ ไม่ได้การละ ข้าจะไปร้องเรียนกับทางวิทยาลัยให้พวกเขาย้ายหอให้…”

“หยุดเลยนะ!”

…

“นี่ ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะอวดนะ แต่…” รุ่นพี่สาวพาเหมิงเหล่ยตรงไปที่ส่วนพักอาศัย ก่อนที่เธอจะชี้ไปที่หอพัก 2 ชั้นเป็นร้อยหลังที่อยู่เรียงราย เป็นหอพักที่สวยงามและน่าดึงดูด ก่อนจะพูด “วิทยาลัยเวทมนตร์มังกรไฟของเราเป็นวิทยาลัยที่ดีที่สุด เพราะอย่างนั้นเรื่องสิ่งอำนวยความสะดวกมีให้อย่างไม่ต้องสงสัยเลยละ! ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเรียน แค่หอของนักเรียนอย่างเดียวก็เรียกได้ว่าเทียบเท่ากับโรงแรมหรูในตัวเมืองแล้ว หอพักจะแชร์กันอยู่ 2 คน แต่ละหลังจะมีทางเข้าและลานหน้าบ้านเป็นของตัวเอง การตกแต่งภายในนั้น เผลอๆจะหรูกว่าโรงแรมซะอีก!”

“แค่มองจากด้านนอกก็รู้แล้วว่าต้องสวยแน่ๆ”เหมิงเหล่ยชมแล้วพยักหน้า

หอพักที่อยู่ตรงหน้าของเขานั้น น่าจะมีมากกว่า 300 หลัง ทุกหลังเป็นแบบ 2 ชั้นที่มีลานหน้าบ้านและประตูแยกกันเหมือนทาวเฮ้าส์ มีดอกไม้และต้นไม้สวยงามปประดับข้างทางมีต้นไม้ใหญ่คอยให้ร่มเงากับสวน ถ้าไม่บอกว่าเป็นหอ จะบอกว่าเป็นบ้านพักตากอากาศของเศรษฐีก็เชื่อ ไม่สวยไม่แพ้บ้านหรูๆของโลกเก่าเลย

“แค่ข้างนอกน่ะมันยังเฉยๆ ที่เจ๋งหน่ะมันข้างในตั่งหาก!”

รุ่นพี่สาวพูดก่อนจะมองเสื้อผ้าของเหมิงเหล่ย แล้วยิ้มเบาๆ “เจ้าเองพอเห็นข้างในแล้ว อย่าหลงชอบมันจนดีใจลืมกลับบ้านเกิดหลังจากที่ย้ายเข้ามาอยู่ละ หิหิ..”

เหมิงเหล่ยถามขึ้นมา “ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“ขนาดนั้นเลยละ หลายๆคนที่เข้ามาพร้อมพรสวรรค์ พอมาอยู่นี่ก็ตกหลงระเริงในความสบายจนพัฒนาความสามารถไม่ได้เต็มที่ ตัวอย่างแบบนั้นมีให้เห็นเต็มไปหมดนั้นละ”

พอคุยจบพวกเขาก็เดินมาถึงที่หน้าหอพักหมายเลข 430 พอดี

“นี่หอพักของเจ้า”

“ขอบใจรุ่นพี่มากครับ”

“มีคำถามอะไรเพิ่มเติมไหม”

“เออ รุ่นพี่ครับ จะไปหาซื้อพวก ข้าวของเครื่องใช้จำเป็นจากไหนเหรอครับ พวกแปรงสีฟัน หรือ ผ้าเช็ดตัว”

“เจ้าไม่ต้องไปหาซื้อหรอก ทางวิทยาลัยจะเป็นคนจัดหาทุกอย่างไว้ให้เจ้าเรียบร้อยแล้วละ เพราะงั้นเจ้าใช้ของที่มีอยู่ได้เลย อ้อแล้วก็ ถ้าเกิดเจ้าอยากซื้ออะไรจุกจิกละก็ เจ้าเดินตรงไปทางนั้นแล้วออกซ้ายไปจะเจอกับร้านสะดวกซื้อ ในนั้นมีทุกอย่างเลย”

หลังจากที่ส่งรุ่นพี่สาวกลับไปเสร็จ เหมิงเหล่ยก็มาหยุดตรงหน้าทางเข้าหอ 430 พอเข้ามาในหอ ด้านในเป็นห้องหรูหราออกแนวลอฟ เรียบๆดูนุ่มสบายตา พร้อมพรมขนนุ่มนิ่ม มีโคมไฟระย้าดูเด่น ทุกอย่างนั้นส่งเสริมให้เห็นถึงความหรูหราเหนือระดับของความสบาย

“ไม่แปลกใจเลยที่รุ่นพี่คนนั้นบอกว่าชาวบ้านหลายๆคนที่เข้ามาที่นี้ได้จะโดนความสบายเข้าครอบงำหน่ะ!” เหมิงเหล่ยเดาะลิ้นออกมาด้วยความชื่นชมในหอพัก เขาพูด “สภาพแวดล้อมแบบนี้ ไม่ว่าใครก็คงจะอดหลงใหลความสบายไม่ได้หรอก”

การที่ใครบางคนโดนความสบายเข้าครอบงำจนทำให้วันเวลาผ่านไปอย่างสูญเปล่าทอดทิ้งพรสวรรค์ที่มีนั้นไม่ใช่อะไรที่แปลกใหม่ นักเรียนวิทยาลัยหลายๆคนในโลกเก่าเองก็เป็นแบบนั้น มีหลายๆเรื่องเหมือนกันที่เกี่ยวกับนักเรียนดาวเด่นสุดขยันประจำโรงเรียนม.ปลาย แต่พอขึ้นมหาลัยก็กลายเป็นคนเหลวแหลก ที่ไหนก็มีเหมือนกันหมดนั้นละไม่ว่าจะโลกไหน

ในตอนนั้นเองที่ ชายครึ่งมังกรรูปร่างเตี้ย หรือจะเรียกว่าตัวเล็กก็ได้ เดินลงมาจากชั้นบน เขาสวมเสื้อผ้าชนชั้นสูงปรกติ มีเขาอยู่บนหัว แต่ตัวของเขาเองก็ไม่มีรูปลักษณ์อะไรที่โดดเด่นเลยแม้แต่น้อย ถึงขนาดที่ว่า ถ้าคนแบบเขาคลาดสายตากันไปในถนนใหญ่แปปเดียวละก็ คงหากันไม่เจอแน่

“เจ้ามาแล้วเหรอ”

พอเห็นเหมิงเหล่ย ชายครึ่งมังกรนั้นก็พูดทักทายแบบไม่ค่อยสนใจใยดี จากนั้นเขาก็เก็บของอะไรของเขาต่อไปโดยที่ไม่สนใจเหมิงเหล่ยอีก

“อา— ใช่”

พอเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นพวกไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไร เหมิงเหล่ยเองเลยไม่อยากแสดงอาการเป็นมิตรจนเกินไปกับคนที่ไม่อยากจะสนใจอะไรเขาเหมือนกัน เพราะงั้นหลังจากตอบรับเล็กน้อยเสร็จ เขาก็เริ่มดูของในห้องนั่งเล่น ซึ่งก็เป็นอย่างที่รุ่นพี่พูด วิทยาลัยเตรียมของจำเป็นไว้ให้พวกเขาทุกอย่างแล้ว

ทั้งแปรงสีฟัน ผ้าเช็ดตัว สบู่ยันรองเท้าแตะ ทุกๆอย่างที่คนๆนึงจะต้องการ เรียกได้ว่าวิทยาลัยเองก็ใส่ใจคนเรียนไม่ใช่น้อย

ทีนี้ฉันจะนอนชั้นไหนกันละ

เหมิงเหล่ยมองขึ้นไปชั้นบนก่อนจะถามเพื่อนร่วมหอของเขา “เจ้าพักอยู่ชั้นไหนละ บนหรือล่าง”

“บน”

“เค”

สิ่งที่ตามมาหลังจากพูดจบคือความเงียบ ทั้งคู่ก็เก็บของของตัวเองเข้าห้องให้เรียบร้อย ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันอีกเลย ถึงแม้ว่านี่มันจะต่างออกไปจากที่เขาคิดไว้ตอนแรก แต่เหมิงเหล่ยเองก็ดีใจที่อย่างน้อยเขาก็พบกับความเงียบสงบเสียที

เขายุ่งกับการจัดการสัมภาระตลอดทั้งวันจนกระทั้งเย็น พอเก็บของเสร็จ เหมิงเหล่ยกำลังจะออกไปหาของกิน ตอนนั้นเองที่ฮาร์ตหุ่นถังแก๊ซ จะมาหาพอดี

“5555 ว่าไงพี่ชาย ฉันมาเยี่ยมหอหน่ะ!”

ฮาร์ตเดินเข้ามากอดเหมิงเหล่ยทันทีที่มาถึง ก่อนจะชี้ไปที่วัยรุ่นชาวมนุษย์ข้างๆ “นี่ ข้าจะแนะนำให้รู้จักนะ เขาคนนี้เป็นเพื่อนร่วมหอของข้า ชื่อแดเนียล คาเกโบ เขาเองก็เป็นอัจฉริยะชาวมนุษย์เหมือนกัน!”

“แดเนียล นี้เพื่อนข้าเองชื่อ เหมิงเหล่ย เขาเป็นอัจฉริยะตัวท๊อปของรุ่นเราในปีนี้”

“ว่าไงเหมิงเหล่ย ฉันแดเนียลนะ ยินดีที่ได้รู้จัก!”