บทที่ 3 สัตว์เวทมนตร์ หมาป่าเพลิง เก็บเวทมนตร์

“บ้าเอ้ย นั้นมันสัตว์เวทมนตร์ หมาป่าเพลิงนี้ เรามีปัญหาแล้ว”

กัปตันฮัดเดอร์ฟันลูกไฟที่พุ่งเข้ามาหาตัวของเขาขาดสองท่อนก่อนที่จะตะโกน “ทุกคนฝากจัดการพวกสัตว์ป่าตัวอื่นด้วย หมาป่าเพลิงนั้นข้าจัดการเอง”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ยกดาบขึ้นมาก่อนจะพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไว

สัตว์เวทมนตร์นั้นดูแตกต่างจากสัตว์ป่าปรกติอย่างสิ้นเชิง เพราะนอกจากร่างกายที่แข็งแกร่งเหนือสัตว์ป่าทั่วไปแล้ว มันยังสามารถใช้เวทมนตร์ได้อีกด้วย พวกมันจึงมีพลังทำลายล้างสูงมาก

การที่มีสัตว์เวทมนต์ปรากฏตัวขึ้นในคลื่นอสูรนั้น มันเพิ่มความอันตรายให้กับคลื่นอสูรขึ้นหลายระดับมาก

ชริ้ง ชิ้ง ชริ้ง

ซึ่งหมาป่าเพลิงตัวนี้ก็ไม่เล่นๆ ดาบในมือของฮัดเดอร์นั้นฟันไปปะทะกับกรงเล็บแหลมคมของหมาป่าเพลิง เกิดเป็นเสียงและประกายไฟต่อเนื่องแต่มันก็ไม่ได้ทำให้หมาป่าเพลิงบาดเจ็บแม้แต่น้อย

ในทางกลับกัน หมาป่าเพลิงเองก็โจมตีสวนกลับ พ่นลูกไฟขนาดเท่าหัวคนระหว่างที่กำลังฟาดฟันกับฮัดเดอร์อย่างดุเดือด

ฮัดเดอร์เองก็ไม่กล้ารับลูกไฟนั้นตรงๆ เขาจึงยกดาบขนาดใหญ่ขึ้นมาเพื่อปัดป้องลูกไฟให้แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ แต่ถึงอย่างนั้นทุกๆครั้งที่เขาทำแบบนั้น เปลวแสงสีเหลืองที่ส่องประกายรอบๆดาบของเขาก็จะค่อยๆอ่อนลง

ทุกๆคนรู้ได้ทันทีว่าดาบนั้นรับลูกไฟได้อีกไม่กี่ครั้งเท่านั้นแล้วออร่าสงครามก็จะหมดลง

“ไปเลยกัปตัน”

“ฆ่าเจ้าหมาโง่นั้นให้ได้นะ”

หน่วยป้องกันคนอื่นๆดูเหมือนจะยังไม่รู้ปัญหานี้ พวกเขาจึงเชียร์กับตันอยู่ห่างๆระหว่างที่ตัวเองก็กำลังป้องกันหมู่บ้านจากพวกสัตว์ป่า

ถึงแม้ว่าหมาป่าไฟจะเป็นสัตว์เวทมนตร์แต่มันก็เป็นสัตว์เวทมนตร์แค่ระดับหนึ่ง ซึ่งอยู่ในระดับที่อ่อนแอที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น กัปตันฮัดเดอร์นั้นเป็นถึงนักรบระดับ 2 กับอีแค่หมาป่าเพลิงธรรมดา ปรกติมันคงจะเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับเขาด้วยซ้ำ

“บ้าเอ้ย เจ้านี้ไม่ใช่หมาป่าเพลิงธรรมดาแล้ว” ฮัดเดอร์พูดออกมาด้วยความโกรธ

มันไม่ใช่หมาป่าเพลิงตั้งแต่แรกแล้ว เพราะมันได้พัฒนาไปเป็นราชาหมาป่าเพลิง สัตว์เวทมนตร์ขั้น2ไปเรียบร้อยแล้ว

ถึงแม้ว่ารูปร่างภายนอกของมันจะแยกออกจากหมาป่าเพลิงปรกติไม่ได้เลยก็ตาม แต่ความสามารถในการต่อสู้นั้น มันต่างออกไปจากหมาป่าเพลิงปรกติอย่างสิ้นเชิง

หมาป่าเพลิงนั้นไม่มีทางสู้ราชาหมาป่าเพลิงได้เลย ทั้งในด้านความคล่องตัว พลัง และความเร็ว

ยิ่งกว่านั้นปรกติแล้วสัตว์เวทมนตร์นั้นจะแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ในระดับที่เท่ากันเสมอ เพราะงั้นฮัดเดอร์ที่เป็นนักรบระดับ2 วิชาออร่าสงครามที่เขาฝึกฝนมาก็มีวันหมด เขาจะไปสู้อะไรกับราชาหมาป่าเพลิงได้

เหงื่อเย็นๆเริ่มไหลออกมาบนหน้าผากของฮัดเดอร์ เขาเริ่มรู้สึกได้แล้วว่าโอกาสชนะไม่ได้อยู่กับเขาเลยวันนี้

“ก..แกร่งมาก!”

เหม็งเหล่ยมองการต่อสู้อันดุเดือนของกัปตันฮัดเดอร์กับหมาป่าเพลิงด้วยความตะลึง

ในสายตาของเขา ทั้ง2ฝ่ายนั้นเรียกว่ามีพลังเหนือมนุษย์ไปอีกขั้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฝั่งราชาหมาป่าเพลิงหรือกัปตันฮัดเดอร์เอง

พวกเขาสามารถกระโดดจากพื้นได้5-6เมตร สามารถฟันดาบทีพื้นแตกได้ ลูกไฟที่ปล่อยออกมาก็เทียบได้กับระเบิดมือลูกนึงเลย  จะเอามนุษย์โง่ๆไปสู้กับพวกเขาได้อีกรึไงวะเนี่ย

“ติ้ง ค้นพบไอเทมดรอป จะเก็บมารึไม่”

เสียงระบบดังขึ้นในหูของเขาอีกครั้ง พร้อมกับลูกบอลแสงสีแดงที่ดรอปออกมาจากตัวของราชาหมาป่าเพลิง

“มันดรอปออกมาจากตัวของราชาหมาป่าเพลิงเหรอ สัตว์เวทมนตร์เองก็ดรอปของด้วยเหรอเนี่ย”

เหม็งเหล่ยตะลึง สัตว์เวทมนตร์ที่มีพลังเหนือมนุษย์แบบนั้น อยากรู้จริงๆว่ามีอะไรดรอปออกมา

“ใช่เก็บมาเลย”

“ได้เก็บมาเลย!”

“ติ้ง เก็บสำเสร็จ​ ได้รับเวทมนตร์ระดับ 1 วิชาลูกไฟ”

เสียงเเจ้งเตือนนั้นทำให้เหม็งเหล่ยอึ้งมาก

วิชาลูกไฟงั้นเหรอ​ ของดรอปรอปนี้เป็นเวทงั้นเหรอ​หยิบได้เเม้ดระทั้งเวทมนตร์เลยงั้นเหรอ

เหม็งเหล่ยพอเห็นเเบบนั้นก็ดีใจมาก​

มนุษย์อย่างเราๆนั้นไม่มีพละกำลังเหมือนมังกร​ ไม่ได้มีเรี่ยวเเรงเหมือนยักษ์​ ไม่ได้มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์เหมือนพวกภูติ​ ไม่ได้มีความว่องไวเหมือนเผ่าสัตว์​ จะบอกว่ามนุษย์นั้นเป็นเผ่าพันธ์ทรงปัญญาที่อ่อนเเอเเละเปราะบางที่สุดในทวีปเเดนสวรรค์ก็ได้​ ถ้าไม่มีออร่าสงครามกับเวทมนตร์มนุษย์ก็ไม่มีทางเเข็งเเกร่งสู้เผ่าอื่นได้เล​ย​ ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่เเย่กว่าเดิมคือไม่ใช่ทุกคนจะสามารถเก่งได้​ มนุษย์กว่า90%ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงออร่าสงครามหรือเวทมนตร์ได้ด้วยซ้ำ​ อย่าว่าจะฝึกมันเลย

หมู่บ้านสัตว์เวทมนตร์นั้น​ไม่ได้แย่ขนาดนั้น​ เพราะมีฮัดเดอร์ที่เป็นนักรบระดับ2คอยชี้นำ​ทำให้ความเเข็งเเกร่งของคนในหมู่บ้านโดยรวมนั้นสูงกว่า8หมู่บ้านอื่นๆในระยะ5กิโลเมตร

แต่ถึงอย่างนั้น ฮัดเดอร์เองก็เป็นเพียงคนเดียวที่สามารถฝึกฝนวิชาออร่าสงครามได้แท้จริง

เหม็งเหล่ยเองก็เคยลองฝึกวิชาออร่าสงครามกับเวทมนตร์อยู่เหมือนกัน เขาเองก็เคยมีความฝันตั้งแต่เข้ามายังโลกใบนี้ ว่าจะเป็นคนยิ่งใหญ่ และได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกอย่างสงบสุข

แต่ถึงอย่างนั้น ความเป็นจริงอันโหดร้ายก็กระแทกหน้าของเขาอย่างจังว่า “มึงอะมันฝันเฟื้อง”

ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป ทำให้เขาไม่สามารถฝึกวิชาออร่าสงครามได้ ส่วนเรื่องเวทมนตร์แน่นอน ว่าเขาไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะไปฝึกเรียนเวทมนตร์ได้ยังไง เขาฝึกวิชาออร่าสงครามไม่ได้ แถมยังใช้เวทมนตร์ไม่ได้อีก ชีวิตของเหม็งเหล่ยนั้นเรียกได้ว่าใกล้เคียงกับคำว่าสิ้นหวังสุด แต่ถึงอย่างนั้น เขาเองก็ไม่คิดไม่ฝันเหมือนกัน ว่าเขาจะใช้ระบบโกงนี้เก็บได้แม้กระทั้งเวทมนตร์ได้

เวทมนตร์ระดับ 1 วิชาลูกไฟ

เหม็งเหล่ยตรวจสอบดูวิชานั้นอย่างดี จากนั้นเข้าก็เข้าใจข้อมูลทั้งหมดของวิชาลูกไฟ ทั้งวิธีการปล่อย ทฤษฏีการระเบิด พลังทำลายล้าง

ลองดูดีไหมนะ

เหม็งเหล่ยคิดแบบนั้นแล้วหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยกแขนขึ้นมาแล้ว…..ไม่มีอะไรออกมาเลย

….

เหม็งเหล่ยงงตาแตก

เกิดอะไรขึ้นวะ วิชาลูกไฟนี้มันของปลอมรึไงวะเนี่ย

“ติ้ง คำแนะนำ การปล่อยพลังเวทมนตร์นั้นจำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณและพลังเวทในตัว”

จากนั้นระบบก็แจ้งเตือนอีก “จำเป็นต้องใช้ทั้ง2 อย่างในการปล่อยพลัง”

“พลังเวทกับพลังวิญญาณงั้นเหรอ”

เหม็งเหล่ยพูดไม่ออก จากนั้นเองที่ค่าความสามารถของเหม็งเหล่ยปรากฏขึ้นมา แล้วเขาก็เห็น ว่าค่าเวทมนตร์ของเขานั้นเป็นเลข 0 ตัวอ้วนๆ หรือก็คือ ตัวเขาเองไม่มีพลังเวทมนตร์เลยแม้แต่น้อย ทำให้ไม่สามารถใช้วิชาลูกไฟได้

แต่ถึงอย่างนั้น เหม็งเหล่ยก็ยังโล่งอกได้อยู่ อย่างน้อยวิชาลูกไฟที่เขาเก็บมาได้นั้นมันก็ไม่ใช่ของปลอม แต่ว่า จะไปหาพลังเวทจากที่ไหนนี่ก็อีกเรื่องนึง

“ติ้ง ค้นพบไอเท็มดรอป จะเก็บมารึไม่”

ลูกบอลสีแดงดรอปออกมาจากตัวของราชาหมาป่าเพลิงอีกครั้ง

“ใช่เก็บมาเลย”

“ติ้ง การเก็บสำเร็จ ค่าเวทมนตร์เพิ่มขึ้น +1”

ค…ค่าเวทมนตร์เพิ่มขึ้น+1เหรอ จะดวงดีอะไรขนาดนั้น

จากนั้นความรู้สึกอบอุ่นก็ไหลเวียนเข้าสู่กระแสเลือดเหมือนกับว่าเขาพึ่งกินเหล้าแรงๆไป พลังเวทกำลังไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเขา

เขายกแขนขวาขึ้นอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่ารอบนี้มีปฏิกิริยาเกิดขึ้น

ประกายไฟปรากฏขึ้นมากลางอากาศตรงกลางของมืออีกครั้ง ก่อนที่จะรวมตัวกันเป็นก้อนลูกไฟ มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนขนาดเท่ากับลูกพลับ

ลูกไฟนั้นมีขนาดเล็กและกระพริบพรึบพรับไปมาตลอด แต่ถึงอย่างนั้น ความร้อนอันมหาศาลที่ทะลุออกมา ทำให้ไม่ว่าใครก็ไม่สงสัยในพลังของลูกไฟนั้น

เวทมนตร์

นี้เหรอคือเวทมนตร์

เหม็งเหล่ยเลือดร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายเป็นคำพูดปรกติไม่ได้เลย

มันตื่นเต้น

มันเร้าใจ

มันเป็นประสบการณี่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

แต่น่าเสียดายที่ลูกไฟนั้นอยู่ได้ไม่นานก่อนที่จะดับไปกลายไปเป็นกลิ่มก้อนควันหมอกหายไปในอากาศในพริบตาย

เหม็งเหล่ยรู้สึกได้ทันที ว่าเหมือนกับเค้าจะหน้ามืด เหมือนกับว่าอะไรบางอย่างในร่างกายของเขามันหายออกไป

อะไรกันวะ แค่นี้เองเหรอ นี้พลังฉันหมดแล้วเหรอ!