re Zombie World โลกซอมบี้อีกครั้ง

 

ตอนที่ 69 ไม่คาดคิด

 

หลังจากการโจมตีครั้งสุดท้ายของไนเรลและเลฟอนที่อลูกด้วยทุกอย่าง ฝุ่นควันก็เข้าปกคลุมไว้จนไม่สามารถเห็นได้ว่าตอนนี้ผลลับเป็นอย่างไรใครอยู่หรือตาย

 

ร่างของไนเรลที่ตัวใหญ่ยักษ์เหมือนดังมังกรได้ค่อย ๆ หดลงอย่างช้าพร้อมกับกลับมาในสภาพของมนุษย์ที่นอนแน่นิ่งไป ส่วนเลฟอนเองที่ตอนนี้ก็นอนหมดสภาพพร้อมกับที่หายใจด้วยความโรยริน ตามตัวของเขาเสื้อผ้ามันนั้นไหม่เกรียมไปทั้งหมด แต่เลฟอนเป็นถึงองค์ชายแห่งเผ่าอัคคีไฟ แค่ระดับ A ของไนเรลนั้นไม่ใช่สิ่งที่สร้างบาดแผลให้กับเลฟอนจนบาดเจ็บสาหัสแน่นอน

 

สิ่งที่ทําให้เลฟอนบาดเจ็บจริง ๆ ก็คือรอยคมเขี้ยวขนาดยักษ์ของไนเรลที่กัดไปที่มันแม้แต่เกาะที่เลฟอนสวมใส่ก็ยังแตกราว

 

ถึงแบบนั้นมันก็ได้ช่วยชีวิตของเลฟอนไว้

 

“ช่วยด้วย…ข้าอยู่ทางนี้”

 

ตอนนี้ทหารยักษ์เถื่อนที่รอดชีวิตอยู่ไม่ถึงครึ่งรีบวิ่งบินไต่ขึ้นมาที่ซากปรึกหักพังและกองตรงมาตามเสียงร้องของเลฟอน

 

“องค์ชายเป็นท่านใช่หรือไม่”

 

“ช่วยด้วยนี้ข้าเอง”

 

“เร็วไปช่วยองค์ชาย” ยักษ์เถื่อนขั้น 4 คนหนึ่งที่ก่อนหน้านี้บาดเจ็บจึงแยกตัวออกไปรีบเข้ามาช่วยเลฟอนในทันที

 

เลฟอนที่ได้รับการช่วยเหลือมันก็รีบให้ทหารยักษ์เอายาของราชวงศ์ออกมากินทันที ยานั้นถือว่ามีประสิทธิภาพสูงมากจนหน้าแปลกใจเลือดเริ่มที่จะหยุดไหลในทันที

 

ซึ่งมันก็ไม่น่าแปลกเพราะถือว่ามันเป็นหนึ่งในยาช่วยชีวิตที่หายากมาก

 

เลฟอนที่ตอนนี้พอจะลุกขึ้นเดินได้แล้ว แต่เขาก็ยังต้องให้ยักษ์เถื่อนตนอื่น ๆ ช่วยประครองอยู่ดี

 

“องค์ท่านต้องรีบกลับไปรักษาตัวก่อน ที่นี่อันตรายเกินไปกลิ่นเลือดอาจจะล่อสัตว์กลายพันธุ์รขั้น 5 มาได้” ทหารยักษ์เถื่อนตนนั้นพยายามพยุงเลฟอนกลับไปที่หลุมทางสู่ใต้พิภพ เพราะมันกลัวว่าอาการของเลฟอนจะทรุดลง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเลฟอน ชีวิตน้อย ๆ ของมันตนนี้ก็ไม่สามารถแบกรับไว้ได้

 

“ไม่ต้อง! ข้ายังไหว พาข้าไปดูเจ้ามนุษย์นั้นมันตายหรือไม่ ซากของมันต้องเอากับไปให้ได้” เลฟอนที่ดูจะหัวดื้อลิ้นเป็นอย่างมากเขาพยายามให้ทหารพวกนั้นพาตนไปหาไนเรล

 

เมื่อมาถึงร่างของไนเรลตอนนี้นอนแน่นิ่งไม่ขยับอยู่ พร้อมกับโดยรอบที่เต็มไปด้วยเศษซากโลหะสีดํา พร้อมกับที่ทหารยักษ์เถื่อนเข้ามาล้อมรอบไว้

 

“ลองเอาดาบแทงร่างมันดู” เลฟอนสั่งออกมาอย่างเยือกเย็นมันไม่ยอมมาโดนไนเรลหลอกแกล้งตายอย่างแน่นอน

 

ทหารยักษ์เลื่อนขั้น 3 ใช้ดาบของตนกรีดไปที่แผนหลังที่เปลือยเปล่าของไนเรลจนเป็นทางยาว ลอยแผลสด ๆ สีแดงเผยให้เห็นเลือดเนื้อที่ควบแน่นกันแม้แต่เผ่าเทพไททันในระดับเดียวกันแบบพวกมันก็ยังไม่สามารถเทียบได้

 

แต่ถึงแบบนั้นมันก็ไม่ได้ลึกมากเพราะเลฟอนได้ห้ามไว้ด้วยกลัวว่าจะสร้างความเสียหายกับร่างนี้มากเกินไป

 

เลือดที่ไหลออกมา พร้อมกับความกดดันที่เพิ่มขึ้นของทหารโดยรอบที่ได้ตั้งท่าเตรียมรับการโจมตีจากไนเรลแล้ว

 

แต่เมื่อรอไปสักพักก็ยังไม่มีการตอบสนองจากไนเรล ทุกตนก็เริ่มผ่อนคลายลงและคิดว่าไนเรลคงจะตายไปแล้ว

 

เลฟอนมองไปที่ไนเรลก็ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ “ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ในที่สุดความลับร่างกายของมันก็ตกเป็นของข้า”

 

เลฟอนรีบผละออกจากทหารยักษ์เถื่อนที่ช่วยพยุงร่างของเขา ตรงเข้าหาไนเรลด้วยความที่ตนต้องการจะตรวจดูสมบัติชิ้นนี้ที่ได้มาอย่างยากลําบาก

 

มันจับไปที่หัวของไนเรลด้วยมือขนาดใหญ่ จับเงยหน้าขึ้นมาเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด เลฟอนค่อย ๆ ยกร่างของไนเรลลอยขึ้นมาอย่างช้า ๆ แต่มันก็ต้องแปลกใจเพราะที่หน้าอกของไนเรลมีคริสตัลสีเขียว สวยสดงดงามดังเมล็ดพันธุ์พืชที่น่าหลงใหล

 

จนแม้แต่ตัวของเลฟอนที่ศึกษาวิจัยและเห็นสิ่งต่าง ๆ มามากมายก็ยังต้องมนสะกดมัน ในใจของเลฟอน

 

และในใจของเลฟอนเริ่มที่จะคิดถึงอนาคตที่ตนเองได้รู้ความลับของไนเรล ได้ครอบครองธาตุพลังมากกว่าหนึ่ง

 

ได้ขึ้นครองตําแหน่งราชาของเผ่าอัคคีตนต่อไป หรือแม้แต่อาจสะกดข่มเผ่าปฐพีและวารีให้กล้มหัวอยู่แทบเท้าก็เป็นไปได้

 

มันได้วาดฝันอนาคตไว้ทุกสิ่งทุกอย่างด้วยหัวใจที่พองโต แต่ฝันทั้งหมดก็ต้องหยุดลงเพราะสายตาของมนุษย์ที่กําลังจ้องมองมัน

 

เลฟอนที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจมาก แต่มันก็สายไปภายในเสี้ยววินาที่ในมือของไนเรลที่ไม่รู้ว่าไปเอาเศษซากศรดําที่แหลมคมมาจากไหนแทงเข้าไปที่ปลายครางของเลฟอนทะลุเข้าสู่สมองของมันโดยตรง

 

แม้แต่เสียงร้องสักครั้งก็ยังไม่มีโอกาสได้แปล่งออกมา ทหารยักษ์เถื่อนที่อยู่ด้านหลังของเลฟอนก็มองอย่างแปลกใจที่เห็นว่าอยู่ ๆ เลฟอนที่จับหัวของไนเรลยกขึ้นมาก็มือสั่น จากนั้นร่างของไนเรลก็หลนลงจมหายเข้าไปในเงา

 

ทหารยักษ์ยักษเถื่อนขั้น 4 ตนนั้นก็ตกใจรีบเข้าไปรับร่างของเลฟอนที่ตอนนี้กําลังหงายหลังล้มลง

 

เลฟอนที่ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะช้าลงไปแม้แต่ 1 วินาทีก่อนตายมันก็ได้แต่ถามกับตนเองว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นไปได้อย่างไรที่ไนเรลไม่ตายในเมื่อโดนยิงด้วยศรดําทะลุหน้าอก

 

ทะลุหน้าอกทะลุหน้าอก และนั้นก็เป็นควาคิดสุดท้ายของเลฟอน ที่ค่าใจมันจนตายก็ไม่ได้รับคําตอบ

 

เพราะที่หน้าอกของไนเรลไม่ได้มีรองรอยของศรดําที่ยิงทะลุ มีแต่เศษของศรดําที่แตกกระจายออก

 

ไนเรลที่ตอนนี้อาศัยจังหวะที่ยักษ์เถื่อนทุกตนกําลังตกใจกับการตายของเลฟอนจนทําอะไรไม่ถูกในเวลาเพียงไม่กี่สิบวินาทีก็หนีออกมาไกลจน ต่อให้ยักษ์เถื่อนพวกนั้นก็ตามหาไม่เจอแล้ว

 

เขาไม่จําเป็นต้องต่อสู้อีกแล้ว เพราะเพียงแค่นี้เป้าหมายของเขาทั้งสองอย่าง ที่หนึ่งช่วยราชอนีนิมฟ์และหนึ่งจัดการฆ่าเลฟอนผู้ที่จะมาเป็นตัวอันตรายของมนุษย์อีกหนึ่งก็ถือว่าเสร็จสิ้นแล้ว

 

แถมยังได้ของอีกหลายอย่างในคลังที่ไนเรลคิดว่ามีค่ากับสมาพันธุ์นักล่า ได้เก็บกลับมาก่อนที่เขาจะทําลายทุกอย่างในนั้นที่ไม่สามารถเอาไปได้

 

ไนเรลที่มาโผล่ออกไปนอกชายปานอกค่ายยักษ์เถื่อนที่มีเสียงร้องตะโกนอย่างโกรธแค้นของยักษ์ทหารเหล่านั้นที่เขาดันไปฆ่าองค์ชายของพวกมันไล่หลังมา

 

เขากระโดดข้ามเงาไปอีกหลายครั้ง เพื่อออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด พร้อมกับที่ในใจคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสุดท้าย

 

ในจังหวะที่เขากัดเข้าไปที่ตัวของเลฟอนก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาโดนศรดํายิงเข้าไปใส่กลางหน้าอก แต่ไม่รู้ว่าเลฟอนยิงแม่นเกินไปหรือไม่ เพราะมันดันไปยิงโดนเมล็ดพันธุ์วิวัฒนาการที่ผสานรวมกับเขาเข้าอย่างจัง

 

แต่แน่นอนว่าศรดํานั้นจะมาเทียบกับเมล็ดพันธุ์ที่สุดแสนจะลึกลับนี้ได้อย่างไร ศรดําที่ปะทะเข้ากับเมล็ดพันวิวัฒนาการก็แตกกระจายออกไปในทันทีจนเป็นเศษซากเหล็กสีดําอย่างที่เห็น

 

ถ้าไม่ใช่เพราะเลฟอนที่คิดโลภมากในความลับของไนเรลมันก็คงจะคิดได้ถึงบาดแผลที่ไนเรลควรจะมีจากศรดํา

 

แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นแล้วและเลฟอนองค์ชายแห่งเผ่าอัคคีจอมเจ้าเลห์แผนการก็มาตายด้วยเส้นผมแห่งความโลภที่บดบังภูเขาไว้

 

ไนเรลที่ตอนนี้ก็เจ็บหนักเช่นกันไหนจะแผลโดนมีดแทงหลังที่โดนกรีดและซีกโครงที่โดนศรดํายิงแบบถาก ๆ นั้นอีก

 

เขาก็ต้องรักษาตัวอีกหลายวัน แต่ตอนนี้เข้าต้องไปรวมตัวกับนิมฟ์ทั้งหลายก่อน อ้อลือมบอกไปก่อนที่ไนเรลจะเริ่มแผนการเขาก็ปล่อยให้มนุษย์ทั้งหมดที่ถูกกักขังอยู่ในกรงไปที่ป่า เส้นทางที่ใกล้ที่สุดในการเดินทางไปที่โคลอสเซี่ยมเพื่อจะให้พวกเขาไปส่งข่าวเรื่องยักษ์เถื่อนว่าให้ระวังพวกมันไว้

 

เพราะเขามั่นใจว่าจะฆ่าเลฟอนได้สําเร็จและมันต้องน้ำความโกรธแค้นมาสู่ยักษ์เถื่อนและพวกมันจะต้องไปลงที่มนุษย์แน่นอน

 

แต่เขาก็ยังเลือกที่จะทําอยู่ดี เพราะไม่ว่าอย่างไรยักษ์เถื่อนพวกนี้เป็นศัตรูกับมนุษย์อยู่แล้ว

 

ส่วนอีกเหตุผลก็คงเป็นเพราะว่าเขาต้องไปที่เผ่าหิมพ์ ซึ่งนิมฟ์ทั้งหลายก็คงไม่ต้อนรับมนุษย์พวกนี้อยู่แล้ว(เว้นตัวไนเรลที่เป็นผู้มีพระคุณและมั้งนะ)

 

ไนเรลที่แบกล่างที่บาดเจ็บของตนไปที่จุดนัดพบที่มีนิมฟ์น้องสาวและนิมฟ์เด็กที่บาดเจ็บอยู่

 

แต่เมื่อไปถึงเขากลับไม่พบใครเลยแม้แต่น้อย

 

“บัตซบ นิมฟ์สาวเหล่านั้นจะเป็นพวกโกหกจริง ๆ หรือทอดทิ้งผู้มีพระคุณ”

 

ไนเรลที่ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไรก็นั่งพักลงและหลับตางีบไปเพราะความเหนื่อยจึงทําให้เขาเผลอหลับไป

 

ไนเรลที่ตอนนี้ตกใจตื่นขึ้นมาและรู้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว ตามตัวของเขาที่ไม่ได้สวมใส่อะไรไว้เลยแม้แต่น้อย มันกับเต็มไปด้วยสมุนไพรจํานวนมากที่เหมือนกับตะไคร่น้ำปกคลุมไปตามตัว จนเขาคิดว่าตนเองหลับไปนานหลายปีตะไคร่น้ำขึ้นเต็มตัว

 

“นี่มัน” ไนเรลรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมากว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเขามองไปที่นอมสาวที่อยู่ด้านข้างก็เข้าใจว่าตนเองคงหลับไปแล้วถูกนิมฟ์สาวพวกนี้พาตัวมารักษา

 

เดี๋ยวก่อนสิตอนนี้ตัวเขากําลังล่อนจ้อนอยู่ไม่ใช่ว่านิมฟ์เหล่านี้คงมองไนเรลน้อยกันจนหมดแล้วนะ

 

ไนเรลรีบเอามือมาปิดไนเรลน้อยไว้ทันที นั้นก็ทําให้นิมพ์พี่สาวที่เฝ้าเขาอยู่รู้สึกตัวว่าไนเรลตื่นแล้ว

 

“เจ้าตื่น ๆ แล้ว ราชินี้ต้องการที่จะพบเจ้า” เธอมองไปที่ไนเรลด้วยสายตาที่ไม่เหมือนกับมองผู้ชายที่แก้ผ้าเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนกับว่าตัวเขาเป็นแค่ท่อนไม้เท่านั้น

 

“เดี๋ยวก่อนสิ..” เขายังไม่ทันพูดนิมพ์พี่สาวก็เดินออกไปในทันที