Regressor Instruction Manual 103 กลุ่มผู้อาวุโส (4)

Now you are reading Regressor Instruction Manual Chapter 103 กลุ่มผู้อาวุโส (4) at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 103 กลุ่มผู้อาวุโส (4)

 

มีบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่ผมรู้สึกไม่ถูกต้อง มันเกือบจะเหมือนว่าลีจีฮเยกําลังอ่านความคิดผมอยู่

 

‘เธอมีความสามารถพิเศษบางอย่างเหรอ?’

 

นั่นดูเหมือนเป็นคําอธิบายที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวแต่ผมไม่เห็นอะไรในหน้าต่างสถานะของเธอ ลีจีฮเยดูเหมือนจะเป็นทั้งพันธมิตรที่มีค่าและเป็นศัตรูที่อันตรายในเว ลาเดียวกัน

 

ผมรู้ว่ามันจะเป็นประโยชน์ หากดึงเธอมาอยู่เคียงข้าง ผมก็เลยทําให้ท่าที่ของตัวเองอ่อนลงเมื่อมองเธอ ส่วนปฏิกิริยาของลีจีฮเยเกิดขึ้นในทันที

 

“ทําไมมองฉันแบบนั้นล่ะคะ?”

 

“มันเป็นเพราะผมรู้สึกขอบคุณ พูดตามตรงผมไม่เคยคาดหวังว่าจะได้รับสิ่งนี้ ”

 

“พี่มอบหมายงานให้เป็นเรื่องทั่วไปที่ฉันทํางานหนักเพื่อมัน ฉันเชื่อในคุณธรรมหรือค่านิยมที่พี่มีค่ะ หยุดมองฉันแบบนั้นซะที! ฉันรู้นะว่าในหัวพี่คิดอะไรอยู่” ?

 

“ถ้าพี่ต้องการตอบแทน ก็ไปกินรามยอนกับฉันหรือไม่อย่างนั้นก็ไปเถอะค่ะ”

 

อา แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้สําหรับผมที่จะทําสิ่งนั้น

 

“ผมต้องขอโทษด้วย แต่ผมยังมีงานอีกมากที่ต้องจัดการอย่าลังเลที่จะมาหาผมล่ะ หากคุณมีอะไรที่ต้องการ?”

 

“ฉันไม่ต้องการอะไรอีกค่ะ ฉันแค่อยากจะทํางานให้ลุล่วงเท่านั้น”

 

“อืม”

 

“พี่จําสิ่งที่ฉันพูดครั้งล่าสุดได้ไหมคะ?”

 

“ครับแน่นอน”

 

“ดีค่ะ งั้นฉันคิดว่าพี่ควรไปได้แล้ว ตอนนี้ดูเหมือนฮายัน ที่รักของเราจะกังวลมาก”

 

” ตกลงครับ ผมต้องขอบคุณอีกครั้ง”

 

เมื่อเปิดประตูออก ผมก็มองเห็นจองฮายันยืนอยู่ ข้าง ๆ เธอคือไกด์ของแบล็คสวอน ซึ่งทุกคนดูกระสับกระส่าย

 

ผมรู้ว่าจองฮายันรู้สึกกังวล แต่อย่างน้อยผมก็ต้องชื่นชมเธอที่ไม่บุกเข้ามาระหว่างการพูดคุยการควบคุมตัว เองของเธอสูงขึ้นกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด

 

เพื่อเป็นการตอบแทน ผมลูบหัวเธอเหมือนเด็ก แล้วการแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปเป็นมีความสุข

 

“อ๊ะ คุณฮายันคะ”

 

“อา… ค่ะ… คุณจีฮเย?”

 

“คุณยิ่งสวยขึ้นทุกครั้งที่เจอ ฉันดีใจที่คุณกลับมาจากดันเจี้ยนได้อย่างปลอดภัยนะคะ”

 

“เอ่อ ขอบคุณค่ะ…”

 

“กียองโชคดีมากที่มีแฟนแบบคุณ”

 

“อ่า… นั่น… ขอบคุณค่ะ คุณจีฮเย”

 

การกระทําของลีจีฮเยดูเป็นธรรมชาติ แต่นั่นไม่ได้หยุดผมไม่ให้รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ มันเหมือนกับ ว่าเธอกําลังแสดงความใกล้ชิดระหว่างเรา

 

แน่นอน คราวนี้ผมไม่จําเป็นต้องรู้สึกผิด

 

“ทําไมทั้งสองไม่อยู่ด้วยกันต่ออีกสักหน่อยล่ะคะ? หัวหน้าวิดล์เราต้องการพบพวกคุณทั้งคู่เช่นกัน”

 

“ตอนนี้มันดึกไปหน่อย ไว้เราค่อยกลับมาวันหลังครับ”

 

“คุณรักษาสัญญาไว้ด้วยล่ะ ทั้งฮายันและพี่เลย”

 

เมื่อเห็นลีจีฮเยพูดกับผมอย่างเป็นธรรมชาติ ผมต้องยอมรับอีกครั้งว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครหรือแม้แต่ฮายันที่รู้จักวิธีการรับมือกับเธอ

 

“ครั้งหน้าฉันจะไปเยี่ยมกิลด์ของพี่เอง คุณฮายันก็ควรมาทานอาหารกับเราด้วยนะคะ”

 

“เอ่อ แน่นอนค่ะ…”

 

“เธอนัดวันมาเลยจะดีกว่า ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะจีฮเย”

 

การแสดงออกถึงความหึงหวงนั้นชัดเจน แต่แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่คาดหวังได้ หลังจากผมบอกลาจีฮเย ไกด์ก็พาพวกเราออกไป

 

เมื่อเห็นว่าสมาชิกที่เราเดินผ่านทักทายเราอีกครั้ง ผมก็ตระหนักว่าแบล็คสวอนให้ความสําคัญกับเราแค่ไหน

 

‘มันรู้สึกดี’

 

อย่างที่ลีจีฮเยพูดไป ผมสามารถย้ายมาที่นี่ได้และจะไม่มีใครคิดว่ามันแปลก

 

ถ้าคิมฮยอนซองไม่ได้ตั้งใจที่จะยึดกิลด์ของตัวเอง ผมคงจะย้ายมาที่นี่แล้ว

 

พระอาทิตย์ยังอยู่บนท้องฟ้า เมื่อเราเข้ามา แต่ตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว ผมเห็นจองฮายันหน้าแดง ขณะเธอจับมือของผมแน่นขึ้น

 

พระอาทิตย์ตกของลินเดลค่อนข้างสวยงาม บางทีเธออาจพบว่ามันโรแมนติก

 

ผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน แม้ว่าเธอจะมีลักษณะทั่วไป แต่ผมกลับพบว่าจองฮายันสวยขึ้นอย่างน่าประหลาด

 

‘คงเป็นเพราะบรรยากาศ’

 

ผมกับจองฮายันเดินต่อไป พูดคุยถึงเรื่องราวต่าง ๆ…

 

ฉึก!

 

‘อะไรนะ…’

 

ทันใดนั้นจูเลียน่าก็เริ่มส่งเสียง

 

ขณะผมมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ ผมสังเกตเห็นจองฮายันจ้องมองมาที่ผมเงียบ ๆ และพึมพํา แต่เธอจะไม่พูดมันกับผม

 

แน่นอน ผมเข้าใจได้ทันทีว่าจองฮายันกําลังทําอะไรอยู่พลังเวทมนตร์กําลังเคลื่อนไหวรอบตัวเธอ

 

“ทําไมเธอถึงทําแบบนี้?”

 

ไม่มีความจําเป็นต้องท่องคาถาในใจกลางเมือง ผมคิดว่าจะเจอสถานการณ์ที่รุนแรงเหมือนตอนที่ถูกสาป แต่แล้วผมก็รู้ว่าไม่จําเป็นต้องคิดแบบนั้น

 

เพราะทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

 

ตู้มมมม!

 

“การคุ้มกันของสายลม Protection of the Wind!”

 

ขณะที่จองฮายันตะโกน โล่เวทมนตร์ก็ห่อหุ้มพวกเราทั้งคู่ไว้ แต่แรงระเบิดที่สั่นสะเทือนภายใน ทําให้ผมไอและมีเลือดไหลออกมาจากลําคอ

 

“บ้าเอ๊ย”

 

“พี่คะ ทางนี้ค่ะ! มาทางนี้เร็วเข้า!”

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นรอบตัว ไม่ใช่แค่เราเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบจากแรงระเบิด

 

“อ๊ากกกกกก!”

 

“อ๊ากกกก!”

 

“ช่วย… ช่วยฉันด้วย!”

 

ผู้คนถูกโจมตีด้วยระเบิด แต่ผมไม่สามารถดูแลพวกเขาได้

 

ความเร่งด่วนบนใบหน้าจองฮายันทําให้ผมรู้ว่าสถานการณ์นี้เลวร้ายแค่ไหน มันเป็นเรื่องทั่วไปที่จะคิดอย่างนั้น เมื่อมีคนเล็งเป้าหมายมาที่เรา

 

‘แต่ทําไมล่ะ?’

 

การระเบิดอย่างกะทันหันรอบผมและจองฮายัน

 

แน่นอนว่ามันใช้เวลาไม่นานในการได้ข้อสรุป ผมรู้แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลัง

 

‘แต่ในเมืองน่ะนะ? แกบ้าหรือเปล่า?’

 

มีมนุษย์เพียงคนเดียวในลินเดลที่ต้องการชีวิตผม

 

ลีซอลโฮ ตาแก่ผู้บ้าคลั่งนั่น

 

‘บ้าเอ๊ย ผมไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้เลย…’

 

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้สัมผัสประสบการณ์แบบนี้ในเมือง มันเป็นความผิดพลาดที่คิดว่าเขาเป็นแค่ตาแก่คนหนึ่ง

 

การกระทําแบบนี้ยังบอกเป็นนัยว่าเขามีเซลล์สมองแค่ ไหน

 

“แกมีสมองบ้างหรือเปล่า ซอลโฮ?”

 

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปคิดจะทํา

 

‘แต่เขาคงไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวเอง’

 

คนที่เล็งจองฮายันและผมอาจเป็นลูกน้องของลีซอลโฮ หรือแม้แต่สมาชิกกิลด์ยามาโตะ ข้อเท็จจริงนี้ถูกยืนยันด้วยภัยคุกคามนี้แล้ว

 

ก่อนที่ผมจะจัดระเบียบความคิดเสร็จ จองฮายันก็กระโดดไปข้างหน้าพร้อมกับจับมือผมไว้

 

“ฮายัน ทางนี้”

 

“มีอีกคนอยู่ตรงนั้น ฉันมองเห็นเขาไม่ชัด…”

 

หึ…

 

ฝ่ายตรงข้ามเล็งมาที่เราเป็นระบบ หลังจากการโจมตีครั้งแรก ผมไม่ได้ยินเสียงระเบิดใด ๆ แต่ผมรู้สึกได้ถึงพลังเวทมนตร์ที่มุ่งเป้ามาที่เรา

 

“การคุ้มกันของสายลม Protection of the Wind!”

 

เวทมนตร์ของจองฮายันปิดกั้นลูกศรดอกแรก ฮายันซึ่ง วิ่งเป็นเส้นตรงหันกลับมาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่ามีคนอยู่ข้างหน้าที่กําลังเล็งมาที่เรา

 

เส้นประสาทผมกระตุกและผมก็เริ่มกัดริมฝีปาก

 

‘บ้าเอ๊ย’

 

เราสามารถป้องกันการโจมตีระยะไกล แต่เราจะถึงขีดจํากัดในไม่ช้า ไม่ว่าจองฮายันจะร่ายเวทมนตร์ได้เร็วแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถกันการโจมตีทั้งหมดในคราวเดียว

 

ผมก็ร่ายคาถาเช่นกัน แต่ผมรู้แค่เวทมนตร์ป้องกันทั่วไป – แต่ไม่รู้ว่าศัตรูของเราอยู่ที่ไหน

 

“เธอต้องอดทนไว้นะ”

 

“คะ?”

 

“ไม่สําคัญหรอกว่าบลูหรือลีจีฮเยจะมา แต่ทุกคนคงได้ยินเสียงระเบิดแล้ว ดังนั้นพวกเขากําลังมุ่งหน้ามาทางนี้แน่นอน”

 

“อ๊ะ! แน่นอนค่ะ ฉันสามารถอดทนได้จนถึงตอนนั้น”

 

‘ผมไม่รู้ว่าเราจะทนได้ไหม แต่ว่า…’

 

“จูเลียน่า!”

 

ดาบในมือผมพุ่งขึ้นไปในอากาศ ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น

 

“อ๊ากกกกก!”

 

ดูเหมือนจูเลียน่าจะแทงนักธนูที่กําลังเล็งเป้าหมายมาที่เรา คลื่นเวทมนตร์อีกระลอกซัดเข้ามาหาเราแล้ว แต่จองฮายันก็ยังสามารถตอบโต้กลับไปได้

 

ผมได้ยินเสียงดาบกระทบกัน จากนั้นทุกอย่างก็หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ผมไม่รู้ว่าจูเลียน่ากําลังต่อสู้กับใครจํานวนเท่าไหร่ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอทําได้ไม่ดีนัก

 

เราไม่รู้ว่าศัตรูระดมกําลังมากี่คน การโจมตีหรือผู้คนที่เป็นเป้าหมายของเราอยู่ที่ไหน แต่พวกเขาน่าจะถูกฝึกฝนให้เป็นนักฆ่าโดยเฉพาะ

 

และผมเป็นคนที่พวกเขากําหนดไว้แล้วว่าเป็นเป้าหมาย

 

‘บ้าเอ๊ย’

 

ปัง

 

“จูเลียน่า!”

 

พลั่ก!

 

ผมเห็นดาบกระแทกกับพลังทรงกลมที่พุ่งเข้ามา ข้อความนั้นชัดเจนมากสําหรับผม

 

‘ถ้าผมหยุด ผมจะตาย’

 

“ไอ้พวกบ้านั่น…”

 

“ฉันจะปกป้องพี่เองค่ะ!”

 

“อย่าหักโหมจนเกินไป ฮายัน”

 

มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะเสียผมหรือจองฮายันไปกับเรื่องไร้สาระทั้งหมดนี้

 

จะดีกว่าสําหรับผมที่จะปกป้องจองฮายัน แม้ผมจะได้รับบาดเจ็บ อย่างไรก็ตามผมรู้สึกได้ว่าลมหายใจของตัวเองกําลังจะหมดลง ในใจผมสาปแช่งกับค่าสถานะ ที่ต่ําต้อยของตัวเอง

 

“พี่คะ!”

 

ขณะที่ผมบังคับให้ตัวเองเคลื่อนไหว ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนของฮายัน ด้วยแรงกระตุ้นดังกล่าว ผมมองกลับไปด้านข้างและเห็นดาบพุ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว

 

“จูเลี…”

 

ก่อนที่จูเลียน่าจะเข้ามา จองฮายันก็เคลื่อนไหว ทุกอย่างเหมือนภาพเคลื่อนไหวช้า ๆ เมื่อเธอผลักผมออกไป

 

ดาบแทงทะลุเธอ ขณะที่ผมล้มลงกับพื้น ในฉากที่ดูไม่สมจริงนี้ ผมเริ่มสบถเสียงดัง

 

“ให้ตายสิ ไอ้บ้าเอ๊ย! จูเลียน่า จูเลียน่า!”

 

“อา… ชื่อของฉัน…”

 

“จูเลียน่าเจูเลียน่า!”

 

“พูดชื่อฉันสิคะพี่…”

 

“ฮายัน…ฮายัน ฮายัน!”

 

“แค่ช่วงเวลา…นี้…”

 

ดาบจู่โจมผ่านท้องของฮายัน อย่างไรก็ตามเธอยังคงกอดผมแน่น เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อหยุดการโจมตีที่เข้ามา

 

“ป้องกัน Protect! ป้องกัน Protect!”

 

เวทมนตร์แห่งการปกป้องยังคงทํางานอยู่ แต่มันกําลังเสียหายอย่างรุนแรง ในระหว่างนี้จองฮายันยังคงร่ายคาถาเพิ่มเติม และสะดุดเป็นครั้งคราวจากความเจ็บปวด

 

“บัดซบ…บัดซบ…ไปให้พ้น!”

 

“ไม่นะ…”

 

“หยุดพยายามปกป้องฉันซะที! หลบไปซะ ยัยบ้า!”

 

“ฉัน…ถูกเกลียดเหรอ…”

 

ผมกําลังสูญเสียสิ่งที่จะทํา ทุกอย่างตอนนี้ดูไม่สมจริง

 

“การคุ้มกันของสายลม Protection of the Wind!”

 

“ไอ้การป้องกันนั่น! เอาออกไปซะ!”

 

เธอกําลังจะตายจริง ๆ เหรอ?

 

“หยุดมันซะ!”

 

จองฮายันกําลังจะตาย ผมกัดริมฝีปากแน่นและพยายามผลักจองฮายันออกไป แต่เลือดของเธอยังคงไหลบนร่างผม

 

“บ้าเอ๊ย! ออกไปซะ ยัยเด็กบ้า!”

 

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคํารามขนาดใหญ่

 

ปังงงงงง!

 

หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

 

“ไร้สาระ ดูเหมือนจะมีคนโงในลินเดลที่คิดว่าฉันเป็นพวกบ้าไปแล้วเหรอ?”

 

“กล้าดียังไงมาโจมตีคนของเมอร์เซนนารี่ควีน?”

 

คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าเราคือผู้หญิงผมแดงคนหนึ่ง

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

Regressor Instruction Manual 103 กลุ่มผู้อาวุโส (4)

Now you are reading Regressor Instruction Manual Chapter 103 กลุ่มผู้อาวุโส (4) at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 103 กลุ่มผู้อาวุโส (4)

 

มีบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่ผมรู้สึกไม่ถูกต้อง มันเกือบจะเหมือนว่าลีจีฮเยกําลังอ่านความคิดผมอยู่

 

‘เธอมีความสามารถพิเศษบางอย่างเหรอ?’

 

นั่นดูเหมือนเป็นคําอธิบายที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวแต่ผมไม่เห็นอะไรในหน้าต่างสถานะของเธอ ลีจีฮเยดูเหมือนจะเป็นทั้งพันธมิตรที่มีค่าและเป็นศัตรูที่อันตรายในเว ลาเดียวกัน

 

ผมรู้ว่ามันจะเป็นประโยชน์ หากดึงเธอมาอยู่เคียงข้าง ผมก็เลยทําให้ท่าที่ของตัวเองอ่อนลงเมื่อมองเธอ ส่วนปฏิกิริยาของลีจีฮเยเกิดขึ้นในทันที

 

“ทําไมมองฉันแบบนั้นล่ะคะ?”

 

“มันเป็นเพราะผมรู้สึกขอบคุณ พูดตามตรงผมไม่เคยคาดหวังว่าจะได้รับสิ่งนี้ ”

 

“พี่มอบหมายงานให้เป็นเรื่องทั่วไปที่ฉันทํางานหนักเพื่อมัน ฉันเชื่อในคุณธรรมหรือค่านิยมที่พี่มีค่ะ หยุดมองฉันแบบนั้นซะที! ฉันรู้นะว่าในหัวพี่คิดอะไรอยู่” ?

 

“ถ้าพี่ต้องการตอบแทน ก็ไปกินรามยอนกับฉันหรือไม่อย่างนั้นก็ไปเถอะค่ะ”

 

อา แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้สําหรับผมที่จะทําสิ่งนั้น

 

“ผมต้องขอโทษด้วย แต่ผมยังมีงานอีกมากที่ต้องจัดการอย่าลังเลที่จะมาหาผมล่ะ หากคุณมีอะไรที่ต้องการ?”

 

“ฉันไม่ต้องการอะไรอีกค่ะ ฉันแค่อยากจะทํางานให้ลุล่วงเท่านั้น”

 

“อืม”

 

“พี่จําสิ่งที่ฉันพูดครั้งล่าสุดได้ไหมคะ?”

 

“ครับแน่นอน”

 

“ดีค่ะ งั้นฉันคิดว่าพี่ควรไปได้แล้ว ตอนนี้ดูเหมือนฮายัน ที่รักของเราจะกังวลมาก”

 

” ตกลงครับ ผมต้องขอบคุณอีกครั้ง”

 

เมื่อเปิดประตูออก ผมก็มองเห็นจองฮายันยืนอยู่ ข้าง ๆ เธอคือไกด์ของแบล็คสวอน ซึ่งทุกคนดูกระสับกระส่าย

 

ผมรู้ว่าจองฮายันรู้สึกกังวล แต่อย่างน้อยผมก็ต้องชื่นชมเธอที่ไม่บุกเข้ามาระหว่างการพูดคุยการควบคุมตัว เองของเธอสูงขึ้นกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด

 

เพื่อเป็นการตอบแทน ผมลูบหัวเธอเหมือนเด็ก แล้วการแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปเป็นมีความสุข

 

“อ๊ะ คุณฮายันคะ”

 

“อา… ค่ะ… คุณจีฮเย?”

 

“คุณยิ่งสวยขึ้นทุกครั้งที่เจอ ฉันดีใจที่คุณกลับมาจากดันเจี้ยนได้อย่างปลอดภัยนะคะ”

 

“เอ่อ ขอบคุณค่ะ…”

 

“กียองโชคดีมากที่มีแฟนแบบคุณ”

 

“อ่า… นั่น… ขอบคุณค่ะ คุณจีฮเย”

 

การกระทําของลีจีฮเยดูเป็นธรรมชาติ แต่นั่นไม่ได้หยุดผมไม่ให้รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ มันเหมือนกับ ว่าเธอกําลังแสดงความใกล้ชิดระหว่างเรา

 

แน่นอน คราวนี้ผมไม่จําเป็นต้องรู้สึกผิด

 

“ทําไมทั้งสองไม่อยู่ด้วยกันต่ออีกสักหน่อยล่ะคะ? หัวหน้าวิดล์เราต้องการพบพวกคุณทั้งคู่เช่นกัน”

 

“ตอนนี้มันดึกไปหน่อย ไว้เราค่อยกลับมาวันหลังครับ”

 

“คุณรักษาสัญญาไว้ด้วยล่ะ ทั้งฮายันและพี่เลย”

 

เมื่อเห็นลีจีฮเยพูดกับผมอย่างเป็นธรรมชาติ ผมต้องยอมรับอีกครั้งว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครหรือแม้แต่ฮายันที่รู้จักวิธีการรับมือกับเธอ

 

“ครั้งหน้าฉันจะไปเยี่ยมกิลด์ของพี่เอง คุณฮายันก็ควรมาทานอาหารกับเราด้วยนะคะ”

 

“เอ่อ แน่นอนค่ะ…”

 

“เธอนัดวันมาเลยจะดีกว่า ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะจีฮเย”

 

การแสดงออกถึงความหึงหวงนั้นชัดเจน แต่แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่คาดหวังได้ หลังจากผมบอกลาจีฮเย ไกด์ก็พาพวกเราออกไป

 

เมื่อเห็นว่าสมาชิกที่เราเดินผ่านทักทายเราอีกครั้ง ผมก็ตระหนักว่าแบล็คสวอนให้ความสําคัญกับเราแค่ไหน

 

‘มันรู้สึกดี’

 

อย่างที่ลีจีฮเยพูดไป ผมสามารถย้ายมาที่นี่ได้และจะไม่มีใครคิดว่ามันแปลก

 

ถ้าคิมฮยอนซองไม่ได้ตั้งใจที่จะยึดกิลด์ของตัวเอง ผมคงจะย้ายมาที่นี่แล้ว

 

พระอาทิตย์ยังอยู่บนท้องฟ้า เมื่อเราเข้ามา แต่ตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว ผมเห็นจองฮายันหน้าแดง ขณะเธอจับมือของผมแน่นขึ้น

 

พระอาทิตย์ตกของลินเดลค่อนข้างสวยงาม บางทีเธออาจพบว่ามันโรแมนติก

 

ผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน แม้ว่าเธอจะมีลักษณะทั่วไป แต่ผมกลับพบว่าจองฮายันสวยขึ้นอย่างน่าประหลาด

 

‘คงเป็นเพราะบรรยากาศ’

 

ผมกับจองฮายันเดินต่อไป พูดคุยถึงเรื่องราวต่าง ๆ…

 

ฉึก!

 

‘อะไรนะ…’

 

ทันใดนั้นจูเลียน่าก็เริ่มส่งเสียง

 

ขณะผมมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ ผมสังเกตเห็นจองฮายันจ้องมองมาที่ผมเงียบ ๆ และพึมพํา แต่เธอจะไม่พูดมันกับผม

 

แน่นอน ผมเข้าใจได้ทันทีว่าจองฮายันกําลังทําอะไรอยู่พลังเวทมนตร์กําลังเคลื่อนไหวรอบตัวเธอ

 

“ทําไมเธอถึงทําแบบนี้?”

 

ไม่มีความจําเป็นต้องท่องคาถาในใจกลางเมือง ผมคิดว่าจะเจอสถานการณ์ที่รุนแรงเหมือนตอนที่ถูกสาป แต่แล้วผมก็รู้ว่าไม่จําเป็นต้องคิดแบบนั้น

 

เพราะทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

 

ตู้มมมม!

 

“การคุ้มกันของสายลม Protection of the Wind!”

 

ขณะที่จองฮายันตะโกน โล่เวทมนตร์ก็ห่อหุ้มพวกเราทั้งคู่ไว้ แต่แรงระเบิดที่สั่นสะเทือนภายใน ทําให้ผมไอและมีเลือดไหลออกมาจากลําคอ

 

“บ้าเอ๊ย”

 

“พี่คะ ทางนี้ค่ะ! มาทางนี้เร็วเข้า!”

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นรอบตัว ไม่ใช่แค่เราเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบจากแรงระเบิด

 

“อ๊ากกกกกก!”

 

“อ๊ากกกก!”

 

“ช่วย… ช่วยฉันด้วย!”

 

ผู้คนถูกโจมตีด้วยระเบิด แต่ผมไม่สามารถดูแลพวกเขาได้

 

ความเร่งด่วนบนใบหน้าจองฮายันทําให้ผมรู้ว่าสถานการณ์นี้เลวร้ายแค่ไหน มันเป็นเรื่องทั่วไปที่จะคิดอย่างนั้น เมื่อมีคนเล็งเป้าหมายมาที่เรา

 

‘แต่ทําไมล่ะ?’

 

การระเบิดอย่างกะทันหันรอบผมและจองฮายัน

 

แน่นอนว่ามันใช้เวลาไม่นานในการได้ข้อสรุป ผมรู้แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลัง

 

‘แต่ในเมืองน่ะนะ? แกบ้าหรือเปล่า?’

 

มีมนุษย์เพียงคนเดียวในลินเดลที่ต้องการชีวิตผม

 

ลีซอลโฮ ตาแก่ผู้บ้าคลั่งนั่น

 

‘บ้าเอ๊ย ผมไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้เลย…’

 

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้สัมผัสประสบการณ์แบบนี้ในเมือง มันเป็นความผิดพลาดที่คิดว่าเขาเป็นแค่ตาแก่คนหนึ่ง

 

การกระทําแบบนี้ยังบอกเป็นนัยว่าเขามีเซลล์สมองแค่ ไหน

 

“แกมีสมองบ้างหรือเปล่า ซอลโฮ?”

 

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปคิดจะทํา

 

‘แต่เขาคงไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวเอง’

 

คนที่เล็งจองฮายันและผมอาจเป็นลูกน้องของลีซอลโฮ หรือแม้แต่สมาชิกกิลด์ยามาโตะ ข้อเท็จจริงนี้ถูกยืนยันด้วยภัยคุกคามนี้แล้ว

 

ก่อนที่ผมจะจัดระเบียบความคิดเสร็จ จองฮายันก็กระโดดไปข้างหน้าพร้อมกับจับมือผมไว้

 

“ฮายัน ทางนี้”

 

“มีอีกคนอยู่ตรงนั้น ฉันมองเห็นเขาไม่ชัด…”

 

หึ…

 

ฝ่ายตรงข้ามเล็งมาที่เราเป็นระบบ หลังจากการโจมตีครั้งแรก ผมไม่ได้ยินเสียงระเบิดใด ๆ แต่ผมรู้สึกได้ถึงพลังเวทมนตร์ที่มุ่งเป้ามาที่เรา

 

“การคุ้มกันของสายลม Protection of the Wind!”

 

เวทมนตร์ของจองฮายันปิดกั้นลูกศรดอกแรก ฮายันซึ่ง วิ่งเป็นเส้นตรงหันกลับมาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่ามีคนอยู่ข้างหน้าที่กําลังเล็งมาที่เรา

 

เส้นประสาทผมกระตุกและผมก็เริ่มกัดริมฝีปาก

 

‘บ้าเอ๊ย’

 

เราสามารถป้องกันการโจมตีระยะไกล แต่เราจะถึงขีดจํากัดในไม่ช้า ไม่ว่าจองฮายันจะร่ายเวทมนตร์ได้เร็วแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถกันการโจมตีทั้งหมดในคราวเดียว

 

ผมก็ร่ายคาถาเช่นกัน แต่ผมรู้แค่เวทมนตร์ป้องกันทั่วไป – แต่ไม่รู้ว่าศัตรูของเราอยู่ที่ไหน

 

“เธอต้องอดทนไว้นะ”

 

“คะ?”

 

“ไม่สําคัญหรอกว่าบลูหรือลีจีฮเยจะมา แต่ทุกคนคงได้ยินเสียงระเบิดแล้ว ดังนั้นพวกเขากําลังมุ่งหน้ามาทางนี้แน่นอน”

 

“อ๊ะ! แน่นอนค่ะ ฉันสามารถอดทนได้จนถึงตอนนั้น”

 

‘ผมไม่รู้ว่าเราจะทนได้ไหม แต่ว่า…’

 

“จูเลียน่า!”

 

ดาบในมือผมพุ่งขึ้นไปในอากาศ ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น

 

“อ๊ากกกกก!”

 

ดูเหมือนจูเลียน่าจะแทงนักธนูที่กําลังเล็งเป้าหมายมาที่เรา คลื่นเวทมนตร์อีกระลอกซัดเข้ามาหาเราแล้ว แต่จองฮายันก็ยังสามารถตอบโต้กลับไปได้

 

ผมได้ยินเสียงดาบกระทบกัน จากนั้นทุกอย่างก็หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ผมไม่รู้ว่าจูเลียน่ากําลังต่อสู้กับใครจํานวนเท่าไหร่ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอทําได้ไม่ดีนัก

 

เราไม่รู้ว่าศัตรูระดมกําลังมากี่คน การโจมตีหรือผู้คนที่เป็นเป้าหมายของเราอยู่ที่ไหน แต่พวกเขาน่าจะถูกฝึกฝนให้เป็นนักฆ่าโดยเฉพาะ

 

และผมเป็นคนที่พวกเขากําหนดไว้แล้วว่าเป็นเป้าหมาย

 

‘บ้าเอ๊ย’

 

ปัง

 

“จูเลียน่า!”

 

พลั่ก!

 

ผมเห็นดาบกระแทกกับพลังทรงกลมที่พุ่งเข้ามา ข้อความนั้นชัดเจนมากสําหรับผม

 

‘ถ้าผมหยุด ผมจะตาย’

 

“ไอ้พวกบ้านั่น…”

 

“ฉันจะปกป้องพี่เองค่ะ!”

 

“อย่าหักโหมจนเกินไป ฮายัน”

 

มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะเสียผมหรือจองฮายันไปกับเรื่องไร้สาระทั้งหมดนี้

 

จะดีกว่าสําหรับผมที่จะปกป้องจองฮายัน แม้ผมจะได้รับบาดเจ็บ อย่างไรก็ตามผมรู้สึกได้ว่าลมหายใจของตัวเองกําลังจะหมดลง ในใจผมสาปแช่งกับค่าสถานะ ที่ต่ําต้อยของตัวเอง

 

“พี่คะ!”

 

ขณะที่ผมบังคับให้ตัวเองเคลื่อนไหว ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนของฮายัน ด้วยแรงกระตุ้นดังกล่าว ผมมองกลับไปด้านข้างและเห็นดาบพุ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว

 

“จูเลี…”

 

ก่อนที่จูเลียน่าจะเข้ามา จองฮายันก็เคลื่อนไหว ทุกอย่างเหมือนภาพเคลื่อนไหวช้า ๆ เมื่อเธอผลักผมออกไป

 

ดาบแทงทะลุเธอ ขณะที่ผมล้มลงกับพื้น ในฉากที่ดูไม่สมจริงนี้ ผมเริ่มสบถเสียงดัง

 

“ให้ตายสิ ไอ้บ้าเอ๊ย! จูเลียน่า จูเลียน่า!”

 

“อา… ชื่อของฉัน…”

 

“จูเลียน่าเจูเลียน่า!”

 

“พูดชื่อฉันสิคะพี่…”

 

“ฮายัน…ฮายัน ฮายัน!”

 

“แค่ช่วงเวลา…นี้…”

 

ดาบจู่โจมผ่านท้องของฮายัน อย่างไรก็ตามเธอยังคงกอดผมแน่น เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อหยุดการโจมตีที่เข้ามา

 

“ป้องกัน Protect! ป้องกัน Protect!”

 

เวทมนตร์แห่งการปกป้องยังคงทํางานอยู่ แต่มันกําลังเสียหายอย่างรุนแรง ในระหว่างนี้จองฮายันยังคงร่ายคาถาเพิ่มเติม และสะดุดเป็นครั้งคราวจากความเจ็บปวด

 

“บัดซบ…บัดซบ…ไปให้พ้น!”

 

“ไม่นะ…”

 

“หยุดพยายามปกป้องฉันซะที! หลบไปซะ ยัยบ้า!”

 

“ฉัน…ถูกเกลียดเหรอ…”

 

ผมกําลังสูญเสียสิ่งที่จะทํา ทุกอย่างตอนนี้ดูไม่สมจริง

 

“การคุ้มกันของสายลม Protection of the Wind!”

 

“ไอ้การป้องกันนั่น! เอาออกไปซะ!”

 

เธอกําลังจะตายจริง ๆ เหรอ?

 

“หยุดมันซะ!”

 

จองฮายันกําลังจะตาย ผมกัดริมฝีปากแน่นและพยายามผลักจองฮายันออกไป แต่เลือดของเธอยังคงไหลบนร่างผม

 

“บ้าเอ๊ย! ออกไปซะ ยัยเด็กบ้า!”

 

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคํารามขนาดใหญ่

 

ปังงงงงง!

 

หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

 

“ไร้สาระ ดูเหมือนจะมีคนโงในลินเดลที่คิดว่าฉันเป็นพวกบ้าไปแล้วเหรอ?”

 

“กล้าดียังไงมาโจมตีคนของเมอร์เซนนารี่ควีน?”

 

คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าเราคือผู้หญิงผมแดงคนหนึ่ง

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+