ตอนที่ 85 ชายชราผู้บ้าคลั่ง (1)

 

บรรยากาศที่หนักอึ้งนี้ แม้แต่เด็กทารกก็สามารถสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลง

 

ลีซังฮีที่ดูลังเลในที่สุดก็พูดขึ้น

 

“ปัจจุบันทุกฝ่ายยกเว้นหน่วยสองและเจ็ดของบลูถูกแยกออกไปด้วยดันเจี้ยนระดับฮีโรอิคค่ะ

 

เดชีวิตยังไม่ได้รับการยืนยัน

 

แต่พวกเขาได้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือตอนเช้า 

 

เมื่อพิจารณาว่าพวกเขาไม่สามารถส่งสัญญาณครั้งที่สองดูเหมือนว่าจะมีปัญหากับกลุ่มที่เข้าไปในดันเจี้ยน”

 

‘นี้คืออะไร…?’

 

“ช่วงเวลาที่แน่นอนที่พวกเขาเข้าไปในดันเจี้ยนคือวันที่ 14 สิงหาและการติดต่อครั้งสุดท้ายกับเราอยู่ที่ประมาณ 06:40 น.ของเช้าวันนี้ใช่มั้ยคะซอลโฮ?” ซังฮีกล่าวเสริม

 

“ครับ ถูกต้อง” ซอลโฮพยักหน้า

 

ถ้าพวกเขาได้เข้าไปตั้งแต่วันที่

 

14 เดือนสิงหาแล้ว

 

นั่นหมายความว่าพวกเขาได้หายไปแม้กระทั่งก่อนที่เราจะได้รับคัดเลือกให้เข้าบลูกิลด์

 

ผมรู้สึกได้ว่าสิ่งต่าง ๆ เป็นไปอย่างไรสําหรับพวกเขา

 

การเดินทางของพวกเขาล้มเหลว

 

นี่เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทําให้กิลด์ล่มสลาย

 

ผมยังไม่ได้อยู่ในลินเดลนานพอ แต่นี่เป็นความรู้ทั่วไปที่ผมสัมผัสได้

 

‘ความล้มเหลวจากการสํารวจหนึ่งครั้งสามารถทําให้กลุ่มเล็ก ๆ ล้มลง’

 

อันตรายเป็นที่รู้กันทั่วไปสําหรับทุกคนที่กล้าเข้าไปในดันเจี้ยน

 

ในขณะเดียวกันก็เป็นพลังซึ่งเป็นสิ่งที่จะทําให้ลินเดลเติบโต

 

หากอุบัติเหตุเกิดขึ้นระหว่างการเดินทาง

 

นั่นไม่เพียงแต่จะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสังคมด้วย

 

นั่นหมายความว่ากลุ่มหรือปาร์ตี้ไม่ได้มีพลังมากเท่าที่พวกเขาควรจะเป็น

 

นี่เป็นสาเหตุที่กลุ่มและกิลด์ทั่วไปลงทุนอย่างมากในการเตรียมตัวสําหรับการสํารวจ

 

กิลด์ที่อ่อนแอหันมาใช้หน่วยทดสอบ เพื่อประเมินความยากของดันเจี้ยน

 

หากดันเจี้ยนที่พบนั้นเป็นดันเจี้ยนที่มีระดับฮีโรอิคขึ้นไป

 

พวกเขาต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น

 

แตกต่างจากดันเจี้ยนระดับแรร์มีมอนสเตอร์ธรรมดาทั่วไป

 

บอสดันเจี้ยนระดับฮีโรอิคจะมีกลไกที่แตกต่างกันไปสําหรับแต่ละดันเจี้ยน

 

ผมยังไม่ได้เข้าไปด้วยซ้ํา

 

แต่ผมรู้ว่ามันเสี่ยงแค่ไหน

 

‘ในที่สุดบลูกิลด์ก็จะล่มสลายเนื่องจากการเดินทางที่ล้มเหลว’

 

คิมฮยอนซองคงทราบสถานการณ์ตอนนี้อยู่แล้ว

 

การส่งทีมกู้ภัยต้องเป็นขั้นตอนที่กําหนดไว้ล่วงหน้า 

 

เพราะทรัพยากรมนุษย์มีความสําคัญสูงสุดสําหรับทุกกิลด์

 

ไม่สิ

 

ก่อนหัวข้อทรัพยากรมนุษย์ คนเหล่านี้เป็นเหมือนครอบครัวซึ่งกันและกัน

 

บลูมีประวัติอันยาวนาน ถ้ามันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของ เขา

 

เขาคงจะไปช่วยเหลือพวกเขาด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตามมีขั้นตอนบางอย่างที่เขาต้องจัดการ

 

ตอนนี้คําถามคือเราจะเลือกไปทางไหนในสถานการณ์ตอนนี้

 

ในไม่ช้าก็มีเสียงที่เริ่มตอบสนอง พวกเราคุยกันว่าจะสามารถเลือกอะไรได้บ้าง

 

‘อย่างไรก็ตาม…’

 

“คุณต้องการการสนับสนุนจากกิลด์อื่นไหมครับ?” 

 

“ฉันร้องขอการสนับสนุนจากเรดเมอร์เซนนารีค่ะ แต่คําตอบที่ล่าช้า

 

เนื่องจากตัวเมอร์เซนนารีควีนเองที่ไม่อยู่

 

เราไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการตอบรับ

 

..บางทีมันอาจจะสายเกินไปสําหรับพวกเขาในตอนนั้น”

 

“แล้วคุณหมายถึงให้เราลงมือ โดยไม่มีมาตรการรับมือใดหรือเปล่า?”

 

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นค่ะ อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นสัญญาณกู้ภัยถูกส่งมาเมื่อเช้า

 

มีความเป็นไปได้สูงมากที่สมาชิกของเราหลายคนยังมีชีวิตอยู่

 

นั่นคือสาเหตุที่ฉันจัดการประชุมด่วน”

 

“ถูกต้องแล้วที่เราจะส่งทีมกู้ภัยไป

 

แต่เราต้องยอมรับว่าเราไม่มีกําลังมากนัก ณ จุดนี้ 

 

สิ่งที่เราต้องการคือโครงสร้างไม่ใช่กลยุทธ์”

 

“หากคุณต้องการจัดทีมกู้ภัย พวกคนที่มีอายุก็สามารถ…”

 

“โอ้ แต่ ณ ตอนนี้ แค่การบริหารงานก็ยังทําให้พวกเราเหนื่อยล้า” ลีซอลโฮหัวเราะอย่างประหม่า

 

“แต่จํานวนคนของพวกเราไม่เพียงพอ!”

 

“ไม่พอ? แต่เรามีหน่วยที่ 7 ไม่ใช่เหรอ?”

 

“….”

 

“หน่วยที่ 7…”

 

“ปาร์ตี้ที่ 7 ก็ถือว่าเป็นกองกําลังหลักของกิลด์เราไม่ใช่ เหรอไง?”

 

‘ไอ้แก่บ้านี้ …’

 

ผมตัดสินใจที่จะอยู่เงียบๆ เมื่อสังเกตเห็นแล้วว่าสิ่งนี้กําลังมุ่งหน้าไปทางไหน

 

เราจะถูกส่งเข้าไปในดันเจี้ยน โดยไม่คํานึงถึงขอบเขตที่เราสามารถทําได้เป็นการตอบแทน

 

แม้จะมีข้อมูลเกี่ยวกับดันเจี้ยนที่ช่วยเหลือได้บ้าง

 

แต่จากความจริงที่ว่าปาร์ตี้ก่อนหน้านี้ล้มเหลวไปแล้ว 

 

นั่นหมายความว่าการสารวจอันตรายมาก

 

แม้ว่าฮวังจองยอนและลีซังฮีอาสาที่จะเป็นหน่วยกู้ภัย 

 

แต่นั่นยังไม่เพียงพอ

 

คําถามคือเราควรทํายังไงกับเรื่องนี้

 

เป็นเรื่องธรรมดาที่จะส่งทีมกู้ภัยไปช่วยเหลือผู้ที่ตกอยู่ในอันตราย

 

แต่ดูเหมือนว่าคนอย่างลีซอลโฮจะไม่เต็มใจที่จะโยนตัวเองไปสู่สถานการณ์แบบนั้น

 

“เราจ่ายเงินแพง ๆ ให้แก่พวกเขาทําไม? ตอนนี้เป็นเวลา แล้วที่พวกเขาจะแสดงให้เห็นว่าพวกเขาคุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไป”

 

“พวกเขาเป็นปาร์ตี้ที่ยังไม่ได้เติบโตอย่างเหมาะสม ซอลโฮ”

 

“ฮวังจองยอน ผมรู้ดี แต่นี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาจะแสดงให้เห็นว่า

 

นี่เป็นสิ่งที่พวกเขามีค่าอย่างแท้จริงเหรอ? เราต้องการความช่วยเหลือทั้งหมดที่เราสามารถทําได้”

 

“แม้นายจะพูดแบบนั้น…”

 

“นี่คือวิกฤตของกิลด์ เป็นเรื่องธรรมดาสําหรับพวกเขาที่จะทํามัน “

 

“ถ้านายคิดอย่างนั้น ทําไมนายไม่ไปด้วยล่ะ ลีซอลโฮ”

 

“ในฐานะนักผจญภัยที่เกษียณอายุ ผมมีร่างกายที่บอบบางและอ่อนแอ

 

ผมทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อกิลด์นี้และเราต้องการช่วยเหลือผู้ที่ตกอยู่ในอันตราย

 

แต่ผมยังต้องอยู่ที่นี่ เพื่อปกป้องกิลด์ในแบบของตัวเอง”

 

“หะ แต่ว่า…”

 

“แม้ว่าเราจะไปที่นั่น เราก็ไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้มากนัก”

 

“หือ…”

 

‘เขามีข้อแก้ตัวที่ชัดเจน…’

 

การประเมินบรรยากาศที่ไร้สาระนี้เกือบทําให้ผมหัวเราะ

 

ผมรู้ว่าตาแก่นี่กําลังคิดอะไรอยู่

 

ถ้าลีซังฮีและฮวังจองยอนเข้าไปในดันเจี้ยนพร้อมกัน

 

คนที่จะได้รับประโยชน์สูงสุดจากการอยู่ข้างหลังอย่างปลอดภัยก็คือเขา

 

‘อย่างที่คิด เขาเป็นคนงี่เง่า’

 

หลังจากวิเคราะห์เขาด้วยความสามารถของตัวผมเอง 

 

ผมสามารถพูดได้ว่าค่าสถานะของเขาไม่ได้แย่ขนาดนั้น ภายนอกเขาอาจจะดูเหมือนคนอ่อนแอ

 

แต่ผมเห็นว่าเขายังคงมีพลังอยู่ในตัว อย่างไรก็ตามเขาสงสัยว่า

 

ตัวเองจะสามารถออกจากการสํารวจได้อย่างปลอดภัย ไหม

 

ซึ่งนี่เป็นสาเหตุให้เขาเลือกที่จะไม่เข้าร่วมปฏิบัติการครั้งนี้

 

นั่นหมายความว่าปาร์ตี้ของคิมฮยอนซอง

 

– ปาร์ตี้ของผม – จะถูกจับไว้กลางคัน

 

ไม่ว่าการเดินทางครั้งนี้จะประสบความสําเร็จหรือไม่ คําตําหนิสวนใหญ่จะตกอยู่กับเรา

 

“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่ะส่งหน่วยที่ 7 ไปค่ะ”

 

“หึ แต่เรามีทางอื่นเหรอ?”

 

“คนเหล่านี้ยังเป็นคนที่อาศัยอยู่ในดินเดลได้ไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ํา”

 

“แต่พวกเขาก็เป็นสมาชิกกิลด์ของบลูที่ได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษเช่นกัน!”

 

“นี่ไม่ใช่เรื่องของความรับผิดชอบ มันเป็นเรื่องสามัญสํานึก

 

ไม่มีกิลด์ใดส่งปาร์ตี้ที่มีอายุน้อยกว่าหนึ่งปีไปยังดันเจี้ยนระดับฮีโรอิค

 

ฉันหมายความว่ากิลด์ส่วนใหญ่เลือกที่จะส่งหน่วยทดสอบ..”

 

“ฮ่า! ปาร์ตี้ทดสอบ ช่างเป็นเรื่องตลก! ผมบอกว่าเราควรจะส่งพวกเขาไป!”

 

“ หยุดซะ”

 

ในที่สุดลีซังฮีก็ยุติการโต้เถียงที่กําลังดําเนินการอยู่

 

“เราจะรอ ทั้งซอลโฮและจองยอนพูดถูก ไม่ว่าฮยอนซอง และคนอื่น ๆ

 

จะเติบโตเร็วแค่ไหน….พวกเขาก็ไม่ช่วยอะไรได้มากนัก” 

 

‘นี่ไง’

 

“ช่วยปกป้องกิลด์ในช่วงที่ฉันไม่อยู่ด้วยค่ะ”

 

“อ๊ะ แต่ว่า…”

 

” หยุดค่ะ นี่คือการตัดสินใจของตัวฉันเอง สําหรับทุกคน ที่เหลือ

 

โปรดเตรียมตัวให้พร้อม นอกจากนี้เรายังสามารถพึ่งพาการสนับสนุนจากกิลด์อื่น ๆ ได้…”

 

“ถ้านั่นเป็นการตัดสินใจของคุณแล้วละก็…”

 

ผมไม่รู้ว่านี่เป็นความตั้งใจของคิมฮยอนซองหรือเปล่า

 

แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็เข้าใจได้ว่าทําไม หากปฏิบัติการช่วยเหลือครั้งนี้ล้มเหลว

 

ในไม่ช้าปาร์ตี้ของเราจะกลายเป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลมากที่สุดในบลู

 

แน่นอนว่ามีปัญหาหลายอย่างที่ต้องจัดการ

 

แต่สมมติว่าเรากําลังข้ามขั้นตอนที่ซับซ้อนทั้งหมดได้ 

 

เราจะบรรลุเป้าหมายสุดท้ายได้เร็วกว่ามาก

 

‘อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆ อาจไม่เป็นไปตามที่ต้องการ…’

 

ในทางกลับกัน

 

มันก็หมายความว่าแม้แต่ลีซังฮีและฮวังจองยอนก็ไม่สามารถกลับมาได้สําเร็จ

 

ถ้าเราต้องสูญเสียสมาชิกที่ทรงพลังทั้งสองคน เรื่องราวนี้จะเปลี่ยนไป

 

เราจําเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น

 

อย่างไรก็ตามข้อเท็จจริงนี้ยังคงอยู่

 

คงใช้เวลาอีกสักพัก แต่ในที่สุดพลังจะเปลี่ยนข้างมาหา เรา

 

แต่สิ่งสําคัญที่สุดในตอนนี้คือคิมฮยอนซองเลือกที่จํา ทําอะไร

 

มันรู้สึกหงุดหงิดมากที่ผมไม่รู้ว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่

 

แน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าผมอ่านเขาไม่ออก ผมรู้ ว่าคิมฮยอนซองจะมองเห็นประโยชน์ในสถานการณ์นี้ 

 

“เราจะไปกับคุณครับ”

 

คิมฮยอนซองตอบสนองในแบบที่ผมคาดหวังให้เขาทํา

 

“อะไรนะคะ…?”

 

“ผมบอกแล้ว เราจะไปกับคุณเอง”

 

“อา….ขอบคุณมาก…แต่นั่น…”

 

แน่นอน

 

ผมต้องสนับสนุนการตัดสินใจของคิมฮยอนซอง ผมไม่ได้ ต่อต้านความคิดนี้

 

ทั้งลีซังฮีและฮวังจองยอนต่างก็ช่วยเหลือผมในหลาย ๆ เรื่อง

 

“ฮยอนซองพูดถูกแล้วครับ มันเหมาะสมแล้วสําหรับเราที่จะก้าวไปด้วยกัน”

 

‘อา แม้ผมจะรู้สึกกังวลมาก…’

 

ผมรู้ว่ามีเหตุผลอื่นที่คิมฮยอนซองเลือกใช้เส้นทาง

 

บางทีเขาอาจทราบถึงรางวัลที่เราสามารถเก็บเกี่ยวได้จากดันเจี้ยนที่เราจะเข้าไป

 

ท้ายที่สุดแล้ว

 

ไม่ว่าความตั้งใจของฮยอนซองจะดีแค่ไหน เขาก็ไม่ใช่นักบุญ

 

ผมหายใจเข้าลึกๆ 

 

แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง

 

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ทั้งปาร์ตี้ของเราก้าวหน้าไปได้อย่างรวดเร็ว

 

พวกเราทุกคนได้รับอาชีพระดับฮีโรอิคเป็นอาชีพที่สาม และค่าสถานะหลักของเราอยู่ในระดับ 60 แม้แต่ในกรณีของจองฮายัน เธอไปถึงระดับที่ 70 แล้วเช่นกัน”

 

“นั่น…”

 

” จริงเหรอ?”

 

“ฮะ…”

 

“นี่เป็นเรื่องไร้สาระ…”

 

“แน่นอนครับ ผมรู้ว่าพลังของเราไม่เพียงพอ เราตระหนักดีว่าค่าสถานะของเราไม่เหมาะสมสําหรับดันเจี้ยนระดับฮีโรอิค

 

อย่างไรก็ตามเรายังเป็นสมาชิกของบลูกิลด์ แม้ว่าเราจะถูกผูกมัดด้วยสัญญา

 

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่รับผิดชอบต่อมัน”

 

“กียอง…”

 

“ผมได้รับความช่วยเหลือจากผู้คนมากมายในกิลด์

 

ครั้งนี้ผมอยากให้คุณใช้บริการของเราบ้าง

 

หากเราตัดสินแล้วว่าตัวเองไม่สามารถดําเนินการต่อไปได้เราจะถอยกลับ

 

อย่างไรก็ตามเราขอให้คุณเปิดโอกาสครั้งนี้ให้เราด้วยครับ”

 

ผมก้มศีรษะลงเล็กน้อย

 

ปฏิกิริยาของทุกคนระเบิดขึ้นในขณะนั้น การกระทําของผมอาจดูเหมือนการกระทําที่ประมาท

 

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่ได้รับความสนใจในเชิงบวก

 

“อา ฉันอยากให้พวกคุณไปกับเรา!”

 

“ฮ่า ๆ ช่างเป็นสิ่งที่น่าประทับใจ!” สิ่งเดียวที่ทําลายความสนุกของผมคือตาแก่พวกนั้น

 

“ลีซังฮี อียองและฮยอนซองอาสาสมัคร เนื่องจากพวกเขาได้รับอาชีพที่สามแล้ว

 

พวกเขาคงอาจจะช่วยได้บ้าง ทําไมไม่พาพวกเขาไปด้วย ล่ะ?”

 

สําหรับความโง่เขลาทั้งหมด

 

สิ่งที่ตาแก่นี่พูดดูงี่เง่าจริง ๆ

 

บางทีผมอาจจะไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนั้น