ตอนที่ 88 อยู่ด้วยกันตลอดไป (2)

 

คําสาปจะตกลงสู่คุณ

 

“บ้าอะไรกัน.?

 

เมื่อทุกคนมองไปรอบ ๆ ผมก็รู้ว่าไม่ใช่ตัวเองคนเดียวที่ได้ยินเสียงนี้

 

เมื่อกี

 

“นักบวช iนไร่ายคาถาชาระล้างเร็วเข้า”

 

60 ปี

 

“ครับ ได้เลย!”

 

ขณะนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่การได้ยินเสียงนั้นทําให้เราตึงเครียดพูดตามตรงผมรู้สึกอยากออกไปจากที่นี่ทันที

 

ลีซังฮีและหน่วยที่สองยังคงสงบ แต่ปาร์ตี้ของเราดูสับสน

 

คําสาปจะตก…

 

“เธอสัมผัสถึงพลังเวทมนตร์ได้ไหม?”

 

“ไม่ค่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีแม้แต่พลังศักดิ์สิทธิ์”

 

ฉันขอสาปแช่งผู้บุกรุกเหล่านี้

 

“บางทีมันอาจจะเป็นคําสาปที่มีในดันเจี้ยนนี้ก็ได้”

 

“แต่มันเป็นคําสาปประเภทไหนกัน?”

 

“เรายังไม่รู้แน่ชัด สําหรับตอนนี้เสียงเป็นเพียงสิ่งที่เราได้ ยืน”

 

“ถอยกลับไปและร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์เพื่อป้องกัน” ลีซังฮีสั่ง

 

ทันใดนั้นเอง ผมรู้สึกว่าสายตาของผมเปลี่ยนไปเมื่อสายลมที่พัดเข้ามาแทนที่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามผมยังรู้สึกเวียนหัวความอยากอาเจียนนี้เด่นชัด มันรู้ สึกเหมือนว่าโลกรอบตัวผมกําลังเปลี่ยนไปแน่นอนว่านี่ดูเหมือนการแสดงออกที่ไม่เหมาะสมการพยายามอธิบายว่าเรากําลังประสบกับปรากฏการณ์แบบไหนไม่ใช่เรื่องง่าย

 

ผมเชื่อว่าทุกคนรอบตัวกําลังประสบกับเหตุการณ์เดียวกันเมื่อครู่

 

หลังจากสภาพแวดล้อมที่กําลังเปลี่ยนไป เสียงที่ไม่รู้จักก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

ทําไมนายถึงทําแบบนั้น?

 

ทําไมคุณถึงทิ้งฉันอา

 

ผู้หญิงที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้าผม ผมจําได้ว่าเธอเป็นใครเธอเป็นคนเดียวที่ผมปล่อยให้พวกมอนสเตอร์กินในดันเจี้ย

 

นฝึกสอน ผมเชื่อว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทิ้งเธอไว้เพื่อช่วยเหลือตัวเอง แต่ผมไม่เคยลืมเธอได้เธอที่เลือกจะให้ความสําคัญกับน้ําดื่มและอาหารแทนการหลบหนี

 

ผมบอกตัวเองอย่างนั้นเพื่อคลายความกังวลแต่ผมก็รู้สึกเสียใจอยู่เสมอ

 

“สถานการณ์ตอนนี้คืออะไรกัน…?”

 

ผมไม่สนใจว่าเธอกําลังเข้าใกล้ผม โดยมีลําไส้ของเธอที่กําลังตกลงสู่พื้นความทรงจําที่เธอถูกกินโดยมอนสเตอร์ยังคงฉายอยู่ในความคิดผม

 

ผมขมวดคิ้ว แต่ผมก็ไม่ได้หวาดกลัว

 

ผมรู้อยู่แล้ว

 

“นี่เป็นของปลอม

 

มันเจ็บ มันเจ็บมาก… ฉันคิดว่าแกจะช่วยฉัน… แต่แกกลับหันหลังให้

 

“ไอ้สารเลว”

 

นั่นเป็นข้อแก้ตัวที่น่าเกลียด

 

“ปาร์คฮเยยอง…”

 

แม้แต่เสียงของปาร์คฮเยยองที่เสียชีวิตเพราะจองฮายันก็ดังก้องอยู่ในหู

 

เมื่อเธอปรากฏตัว แขน ขาของเธอถูกตัดออก และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ผมรู้ว่าความแค้นนี้เกิดจากการที่ผมไม่เลือกที่จะช่วยเหลือเธอว้

 

แน่นอน ในกรณีของฮเยยองผมสามารถช่วยเธอได้

 

แต่ถึงยังไงก็ตาม..

 

“ผมไม่ควรรู้สึกผิด

 

แกมักจะปกป้องตัวเองด้วยความคิดเหล่านั้น มันเป็นทางเลือกที่สมเหตุผล ฉันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ นี่เป็นตัวเลือก ที่สมเหตุสมผลที่สุดสําหรับฉัน แกเป็นมนุษย์ที่ไม่ควรมีตัว ตนอยู่ในโลกใบนี้

 

“เธอมีสิทธิ์พูดแบบนั้นกับฉันเหรอ?”

 

ตอนนั้นเองที่จองจินโฮปรากฏตัว เมื่อเห็นเขาชักดาบขึ้นปาดคอตัวเอง นั้นทําให้ผมรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

 

มันไม่ต่างหรอก เราเป็นคนประเภทเดียวกัน เราเห็นแก่่ตัวและโลภมากซอกรูตายเพราะเขาจําเป็นจริง ๆ เหรอ?

 

ตอนนี้เองคนที่ขันฮียองฆ่าก็ปรากฏตัวขึ้น ผู้ที่เกี่ยวข้องกับผมกําลังแสดงตัวที่ละคน

 

“นี่คือคําสาปที่พวกเขาพูดถึงหรือเปล่า?

 

ผมไม่คิดว่าคนอื่นจะเห็นสิ่งที่ผมเห็น มันเป็นเพียงแค่ลางสังหรณ์แต่ผมรู้สึกเหมือนภาพลวงตามีความหมายสําหรับ ผมที่จะมองเห็นสิ่งต่างๆหรือคนที่ผมเกลียดชังมากที่สุด

 

ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดในตัวมันทําให้ผมประหม่าและรู้สึกไม่ดี แกฆ่าเรา

 

“หุบปาก” ผมอุทาน ผมรู้สึกรําคาญ ณจุดนี้

 

แกพึ่งพาการหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองเท่านั้นแกมันขี้ ขลาด

 

“มันมีอะไรผิดกับการหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง? มนุษย์ถูกออกแบบให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” ผมตอกกลับ

 

แต่แกก็รู้สึกผิด

 

“มันเป็นความรู้สึกที่ผมสามารถมีได้ แต่ผมไม่เสียใจ” ผมพูดอย่างเย็นชา

 

แกเลวร้ายยิ่งกว่าขยะ

 

“พูดได้แค่นั้นเหรอ? ความจริงก็คือผมเป็นเพียงคนเดียวที่มีชีวิตรายและพวกคุณทุกคนไม่ใช่ ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนมัน ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกผมก็จะทําเช่นเดียวกัน” ผม ตอบอย่างหนักแน่น

 

สักวันแกจะอยู่กับพวกเราที่เหลือ

 

“คุณสามารถขอได้มากเท่าที่ต้องการ”

 

วิสัยทัศน์ของผมเริ่มสดใสขึ้นมาก ผู้ที่มองมายังผม ด้วยใบหน้าเคียดแค้นเหล่านั้นเริ่มกระจายไปอย่างช้า ๆ และการดูหมิ่นของพวกเขาก็เริ่มรุนแรงขึ้นส่วนผมกําลังเงียปลง

 

ผมรู้สึกไม่ยินดีที่ได้เห็นศพของผู้ที่สมควรตายร่างกายของผมเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น ขาของผมเริ่มสั่นและริมฝีปากของผมแห้งผาก

 

“ของปลอม… ทุกอย่างเป็นของปลอม…”

 

แกคิดเหมือนกันใช่ไหม? นี่เป็นของปลอมเหรอ?

 

“หุบปาก

 

แม้หลังจากที่ผมกลับสู่คโลกวามเป็นจริง เสียงต่างๆก็ยังไม่หายไปจากหัวผม

่ ่

“บ้าเอ๊ย

 

แกฆ่าเรา

 

บ้าเอ๊ย

 

แกฆ่าเรา แก!

 

เวร…

 

สิ่งนี้ทําให้ผมได้รับความเสียหายทางจิตใจมากกว่าที่คาดไว้ขณะที่ผมเริ่มหอบหายใจอย่างหนัก ผมรู้สึกว่ามีคนมาตบ ไหล่จนผมสะดุ้งขึ้น

 

“กลับมาเดี๋ยวนี้”

 

“นายสบายดีไหม?”

 

เมื่อผมรู้ว่าเป็นนั่นเป็นคิมฮยอนซอง ผมก็เริ่มผ่อนคลาย

 

ใช่ ทั้งหมดนั้นเป็นของปลอม ผมต้องกลับสู่ความเป็นจริง

 

“อ่า.. ฉันสบายดี”

 

คิมฮยอนซองได้ส่งพลังเวทย์เล็กน้อยมาทางผม

 

“คนอื่น ๆ

 

ทุกคนคงผ่านสิ่งเดียว เพียงแค่มีภาพลวงตาต่างกัน ตามที่คาดไว้สภาพแวดล้อมที่อธิบายไม่ได้ก็ปรากฏขึ้น

 

“เอ่อ…”

 

ผมเห็นคิมเยริตัวสั่นและเอามือจับตัวเองไว้อย่างบ้าคลั่งราวกับเธอกําลังกําจัดอะไรบางอย่าง ไม่สิ ดูเหมือนว่าเธ อกําลังพยายามผลักใครก็ตามที่เข้าใกล้เธอออกไป

 

“หยุด… หยุดนะ แม่… แม่! ช่วยฉันด้วย! แม่ ช่วยฉันด้วย ได้โปรด…”

 

เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่ผมได้ยิน เธอคงหวนนึกถึงความทรงจําที่เธอมีในสลัม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน

 

ในขณะเดียวกันปาร์คด็อกกกําลังหมอบอยู่ เมื่อผมเห็นเขาตัวสั่นโดยไม่พูดอะไร ผมพยายามจินตนาการถึงสิ่งที่เขาเห็น

 

ซันท้ายที่สุดยองก็ร้องไห้เช่นกัน เธอไม่ได้กรีดร้องแต่มีเลือดไหลลงมาจากปาก ดูเหมือนว่าเธอกําลังกัดริมฝีปากแน่น

 

แน่นอนว่าคนที่แสดงท่าทางที่เข้าใจยากที่สุดในหมู่พวก

 

เขาคือจองฮายัน

 

“ฉันเกลียดมัน! ฉันเกลียดมันมาก. ได้โปรดเถอะพี่คะ… พี่คะพี่!”

 

“ฉ-ฉันขอโทษ ฉันทําผิดทุกอย่าง อย่านะ ได้โปรด… ฉันจะทําให้ดีขึ้นในอนาคตได้โปรดอย่าโยนทิ้งฉันไป ได้ โปรด…”

 

เธอบ้าไปแล้ว

 

พูดตามตรงผมรู้สึกเหมือนสถานการณ์ตอนนี้ของเธอร้ายแรงน้ําตาของเธอไหลลงมาและเล็บของเธอเปื้อนไปด้วย เลือด เธอฉีกเนื้อด้วยมือของตัวเองเมื่อเห็นว่าผมของเธอบางลงดูเหมือนว่าเธอก็ทิ้งผมบางส่วนด้วยเช่นกัน

 

“ไม่นะ…”

 

“อย่าทําแบบนั้นกับฉัน อย่าทําอย่างนั้นนะคะพี่ ฉันขอโทษค่ะ… ฉันเกลียดสิ่งนี้!ฉันเกลียดมันมาก!”

 

ผมไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่เธอเห็น คนอื่น ๆ ทั้งหมดแสดงสีหน้าสับสนคล้ายกันพวกเขากําลังติดอยู่ในภาพลวงตาของตัวเอง

 

แม้ผมจะเห็นคนตื่นขึ้นมาได้กลางคันแต่คนส่วนใหญ่ก็ล้มลงและกรีดร้อง ความสับสนปรากฏชัดจากรูป ลักษณ์ภายนอกของพวกเขา

 

ลีซังฮีกําลังยุ่งกับการขอโทษใครสักคนที่เธอพบ

 

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉัน”

 

ผมเดาได้ว่าเธอกําลังเห็นอะไรอยู่ เธอทําให้เพื่อนสมาชิกในกิลด์ผิดหวังเนื่องจากเธอกังวลเกี่ยวกับปาร์ตี้ที่ตกอยู่ ในอันตรายมาโดยตลอดผมลป

 

ฮวังจองยอนที่กําลังร้องไห้เงียบ ๆ ก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เธอมองไปรอบ ๆด้วยความตื่นตระหนก

ยกเว้นท้ายที่สุดยอนซอง คนส่วนใหญ่ที่ตื่นขึ้นคือผู้มีค่า สติปัญญาสูงพวกเขามีความแตกต่างกันไปตามบุคคล แต่ ความคล้ายคลึงกันในด้านค่าสติปัญญานั้นแตกต่างใน กรณีของจองฮายันนั้นอาจเป็นเรื่องแปลกประหลาด เนื่องจากเธอเป็นคนเดียวที่มีค่าสติปัญญาสูง แต่ยังติดอยู่ในภาพหลอนของตัวเอง

 

“นั่นเป็นเพราะจิตใจของเธอไม่มั่นคง

 

“ฮยอนซองเกิดอะไรขึ้น?”

 

“ฉันก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน”

 

“มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว?”

 

“ฉันไม่คิดว่าเราอยู่ที่นี่นานนัก แต่ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ….”

 

มันรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเมื่ออยู่ในภาพหลอนเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเวลา เพียงครู่เดียว

 

แน่นอน ในกรณีของตัวผผมเอง ผมตัดสินใจแก้ไขสถานการณ์แทนที่จะไขว่คว้า หลังจากลบคําถามที่ค้างอยู่ในหัว ผมก็พูดขึ้นอีกครั้ง

 

“พวกเขาจะตื่นมาได้ยังไง?”

 

“เป็นการดีที่สุดที่จะใส่พลังเวทย์ลงไปอย่างช้า ๆ พลังศักดิ์สิทธิ์จะมีประสิทธิภาพมากกว่า แต่ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้านายเน้นไปที่การช่วยฮายันอันดับแรก”

 

“อา… แน่นอน”

 

จากนั้นคิมฮยอนซองก็ก้าวไปหาซันฮียอง โดยตัดสินใจว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยเธอออกมา ฮวังจองยอน คิดแบบเดียวกันเธอเดินเข้าไปหานักบวชในปาร์ตี้เธอ

 

ทันทีที่ผมจัดการจิตใจให้ปลอดโปร่งความรู้สึกแปลกๆก็หายไปจากร่างผม

 

ผมก็ค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาจองฮายัน

 

“ฉันต้องฆ่า…”

 

เธอกําลังพูดถึงอะไร

 

“ฉันจะฆ่าทั้งหมดทุกคน… ฉันต้องฆ่าพวกมันทั้งหมดด้วยวิธีนี้ฉันสามารถเป็นหนึ่งเดียวของพี่ได้ใช้ถูกต้องฉันต้องฆ่าพวกมันทั้งหมด”

 

จองฮายันยังคงพึมพําด้วยน้ําเสียงที่เบาเกินกว่าใครจะได้ยินผมไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไรจากการ เป็นหนึ่งเดียว แต่ แน่นอนว่ามันฟังดูน่ากลัวเมื่อผมเข้าใกล้อย่างเงียบ ๆ เพื่อผลักเวทมนตร์ของตัวเองผมรู้สึกว่าจองฮายันค่อย ๆ ตื่นขึ้น

 

“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ผมกระซิบข้างหูเธอ

 

ผมรู้จักจองฮายัน เธอก็คงจะหลุดพ้นจากมันในไม่ช้า และจากความคาดหวังของผม เธอจะทําได้ การหายใจที่ห ยาบกร้านของเธอค่อย ๆ เสถียรขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างกายของ เธอหยุดสั่น ผมรู้ว่าเธอจะสัมผัสถึงมันได้ไม่ช้าก็เร็ว

 

จากนั้นจองฮายันก็มองมาทางผม

 

“พี่คะ?” ฮายันถามและเอียงศีรษะของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเธอยังฟื้นตัวจากการตื่นอย่างกะทันหัน

 

“เธอสบายดีไหม?” ผมถามด้วยน้ําเสียงกังวล

 

“ค-คะ….พี่…” เธอตอบ

 

“หรือ?”

 

จองฮายันกอดแน่นจนผมรู้สึกหายใจไม่ออก แต่ผมไม่สามารถสลัดเธอออกไปได้

 

“พี่พี่คะ พี่”

 

เธอยังคงเรียกหาผม

 

“ใช่ ฉันอยู่ที่นี่แล้วฮายัน”

 

ทันทีที่ผมพูดแบบนั้น จองฮายันก็สะอื้น มันรู้สึกเหมือนการดูแลเด็กที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่นัก

 

ท้ายที่สุดแกก็จะโยนเธอทิ้บงไป

 

แม้เสียงจะไม่เคยทิ้งจากผมไป แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่ผมจะเพิกเฉยต่อพวกมันนี่คือผลจากคําสาป

 

มันไม่ใช่ผลของคําสาป มันเป็นเสียงที่ได้ยินจากหัวใจแกเอง

 

บางทีผมอาจไม่ใช่คนเดียวที่ได้ยินเสียงในหัวแม้ว่าคนอื่น ๆ จะตื่นขึ้นแล้วแต่พวกเขาก็ยังพูดกับตัวเองต่อไป

 

สุดท้ายจะไม่มีใครอยู่เคียงข้าง แกจะโยนมันทิ้งไป สักวันหนึ่งคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จะมองแกด้วยสายตารังเกียจ สัก วันหนึ่ง

 

“นี่เป็นที่จริง ๆ ใช่ไหมคะ?” ฮายันถาม

 

“ใช่ ฉันเอง” ผมตอบ

 

“คือพี่จริง ๆ …” เธอกล่าว การแสดงออกทางสีหน้าของเธอเปลี่ยนจากความทุกข์เป็นความหวังในทันที

 

“ใช่ มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง”

 

จองฮายันพูดอย่างกังวล เพื่อพยายามให้แน่ใจว่านี่เป็นผมจริงไม่ใช่แค่ภาพลวงตาอีกต่อไปมันทําให้ผมสงสัยว่าเธอได้ยินเสียงแบบไหนในหัว

 

ผมกลืนน้ําลาย ขณะที่มองลงไปที่จองฮายัน

 

“มันรู้สึกไม่ถูกต้อง

 

อาการของจองฮายันดูเหมือนจะไม่คงที่เกินไป

 

อันที่จริง เธอดูเหมือนระเบิดที่สามารถจุดชนวนได้ทันที