ตอนที่ 98 จูเลียน่า (3)

 

คิมฮยอนซองดูยุ่งเหยิง แม้ว่าเขาจะได้รับการรักษาด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์แล้วก็ตาม แต่ยังมีรอยแผลเป็นมากมายกระจายอยู่ทั่วร่าง นี่เป็นเรื่องปกติ เนื่องจากเขาเพิ่งผ่าน การต่อสู้มาอย่างดุเดือด

 

เขามีบาดแผลเล็ก ๆ หลายแห่งจากหนวดของจูเลียน่า และอุปกรณ์ครึ่งหนึ่งของเขาถูกทําลายจากการปะทะกันอย่างต่อเนื่อง

 

โดยรวมแล้วรูปลักษณ์ของเขาดูน่ากลัว

 

ในทางตรงกันข้าม รูปลักษณ์ภายนอกของผม

 

‘มันสะอาด’

 

ผมไม่มีเสื้อผ้าที่ฉีกขาดหรือบาดแผลแม้แต่รอยเดียว

 

เมื่อดาบเข้ามาใกล้ การแสดงออกของฮยอนซองคล้ายกับคนที่ต่อสู้เพื่อพบกับคนรัก ก่อนที่จะถูกทิ้งไป

 

“ฉันได้ยินมาบ้างว่าไอเทมระดับตํานานมักจะเลือกเจ้าของด้วยตัวเอง และตอนนี้ดูเหมือนมันจะเป็นแบบนั้นค่ะ” ฮวังจองยอนกล่าว

 

“ครับ ผมเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างเหมือนกัน” คิมฮยอนซองแสดงความคิดเห็นอย่างเศร้าสร้อย

 

“ไม่…อย่าทําแบบนั้น”

 

ความอับอายแสดงออกมาจากทุกส่วนบนร่างกาย คิมฮยอนซองเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกเช่นกัน ผมรู้ว่าเขาได้เสี่ยงชีวิตเพื่อโอกาสที่จะได้รับไอเทมชิ้นนี้

 

ผมไม่ได้ตั้งใจจะทํามัน แต่ดูเหมือนผมจะไปขัดขวางแผนการของเขา

 

‘บ้าเอ๊ย.. ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ําว่าจะใช้มันเพื่ออะไร’

 

“ผมไม่รู้ว่าทําไมจู่ ๆ ถึงเป็นแบบนี้…” ผมพึมพํา

 

ต่อให้พยายามจะหนีเท่าไร ดาบก็ติดตามผมมาตลอด

 

“เป็นไปได้ไหมที่จะปฏิเสธความเป็นเจ้าของของมัน” ผมถาม เพื่อพยายามหาทางออกจากสถานการณ์ตอนนี้

 

“โดยทั่วไปแล้วคงใช่ อย่างไรก็ตามข้อมูลเกี่ยวกับไอเทมระดับตํานานยังไม่ได้รับการเปิดเผยค่ะ ฉันคิดว่ามันคงไม่ยอมกลับลงมาง่าย ๆ” จองยอนตอบ

 

“ในกรณีนี้ผมจะทําให้ฮยอนซองใช้มันได้ยังไง? ก่อนอื่นผมไม่ใช่นักสู้ และนี่ไม่ใช่ไอเทมที่ผมต้องการ มันคงจะดีกว่า ถ้าฮยอนซองใช้มันไม่ใช่ผม” ผมกล่าว

 

” ค่ะ ฮยอนซอง ฉันคิดว่าน่าจะดีกว่านะคะ ถ้าคุณลองดู” จองยอนเห็นด้วย

 

“เอ่อ…ครับ” คิมฮยอนซองตอบ

 

ไม่แปลกที่ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา

 

ในตอนนั้นคิมฮยอนซองเริ่มเอื้อมมือออกไปช้า ๆ เพื่อซ่อนอาการประหม่าของตัวเอง

 

บางทีเขาอาจค้นพบข้อมูลมากมายเกี่ยวกับไอเทมระดับตํานาน

 

ดังนั้นเขาจึงลังเลที่จะเข้าใกล้มัน

 

หรือนี่อาจเป็นดาบเล่มเดียวกับที่เขาเคยใช้ในไทม์ไลน์แรกด้วยซ้ํา!

 

อย่างไรก็ตาม เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับว่าการจัดการกับดาบเล่มนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะแม้แต่คิมฮยอนซองเองก็ดูไม่มั่นใจ

 

ทันทีที่เขาคว้าดาบ พลังงานสีดําก็เริ่มหลั่งไหลออกมาจากตัวมัน จนสมาชิกปาร์ตี้กระจายตัวอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นตระหนก เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

ควาจิจิจิจิ!

 

เมื่อเห็นสิ่งนี้ คิมฮยอนซองก็ถอนหายใจ และตัวผมเองก็มองออกไปด้วยหัวใจที่บีบคั้น

 

‘…ไอ้บ้าเอ๊ย…’

 

“ผมไม่คิดว่าตัวเองจะทําได้ ดูเหมือนว่าเจ้าของดาบเล่มนี้จะได้รับการตัดสินแล้ว” ฮยอนซองกล่าวด้วยน้ําเสียงมืดมน

 

“เอ่อ… แต่ที่จริงแล้วผม…” ผมกล่าวเพื่อพยายามหาคําเหมาะสมที่จะพูด

 

“นี่เป็นดาบที่แข็งแกร่งมาก มันน่าเสียใจนิดหน่อย แต่ก็ช่วยไม่ได้ อันที่จริงกียองเป็นผู้มีส่วนร่วมอันดับหนึ่งในการสํารวจครั้งนี้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะถูกเลือก ผมยังได้รับความช่วยเหลือมากมายจากกี่ยองในการต่อสู้ครั้งล่าสุด พูดตามตรง ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเขาไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยผม”ฮยอนซองอธิบาย

 

“แต่ผมคงไม่ได้ใช้มัน..” ผมเถียง

 

“กียอง ถึงอย่างนั้นคุณก็ปฏิเสธไม่ได้ ผมรู้สึกได้ทันที หลังจับดาบ มันได้ตัดสินใจที่จะเลือกเจ้าของแล้วและแม้ว่าจะมีคนอื่นที่ลอง มันก็จะไม่ปลดล็อกความสามารถของตัว เองให้กับใครก็ตามที่ไม่ใช่คุณ มีเพียงคุณเท่านั้นที่จะสามารถใช้พลังที่แท้จริงของดาบเล่มนี้ได้…” เขายืนยัน

 

“มีนักเล่นแร่แปรธาตุที่ไหนกันใช้ดาบกัน”

 

ทุกคนมองมาทางผมตอนนี้ พวกเขารู้ว่าการที่ผมถือดาบ ก็เหมือนหมูที่สวมสร้อยไข่มุก

 

ผมมีค่าสถานะทางกายภาพที่อ่อนแอ

 

ผมไม่สามารถแม้แต่จะแกว่งมันได้มากกว่าสองครั้ง ก่อนที่พลังงานทั้งหมดของผมจะหมดลง แต่ดาบดูเหมือนจะไม่สนใจ ราวกับว่ามันไม่สามารถรอต่อไปได้อีก

 

พลังงานสีดําจากดาบหลั่งไหลมารอบตัวผม

 

“อ๊ะ!”

 

แขนของผมถูกยกขึ้น โดยไม่คํานึงถึงความต้องการของผม

 

“มีบางคน…”

 

ผมพยายามมองหาความช่วยเหลือ แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

 

ข้อความที่คุ้นเคยเข้ามาในหัว ขณะที่มือของผมยังจับไปที่ด้ามดาบ

 

[คุณถูกยอมรับว่าเป็นเจ้าของไอเทมระดับตํานาน ดาบต้องสาป จูเลียน่า ขอแสดงความยินดีที่เป็นผู้ใช้อาวุธในตํานาน]

 

“บ้าเอ๊ย การรับรู้นี่คืออะไร! เอามันกลับไป …..ผมไม่ต้องการมัน!”

 

[ดาบต้องสาป จูเลียน่า – ระดับตํานาน]

 

[ดาบที่นักบุญจูเลียน่าผู้ถูกสาปใช้ ดาบเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นเมื่อหลายหมื่นปีก่อน เมื่อเอซเทพเจ้าแห่งคําสาปลงมาหาจูเลียน่า มันไม่จางหายไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม มันสร้างคําสาปขันสุดยอดที่จะสร้างความเสียหายทางจิตใจให้แก่เป้าหมายที่บาดเจ็บทันที คุณสามารถใช้พลังงานของเอซโดยใช้พลังเวทย์ เป้าหมายที่ได้รับพลังงานนี้เป็นเวลานานจะถูกสาปเช่นกัน คุณสามารถใช้พลังเวทมนตร์จํานวนมาก เพื่อใช้คําสาปในพื้นที่ได้ สามารถเรียกและอัญเชิญดาบแบบย้อนกลับ]

 

[ก่อนที่จูเลียน่าจะเสียชีวิต เธอผนึกจิตวิญญาณของตัวเองไว้ภายในดาบเล่มนี้อย่างสิ้นหวัง ความรักของจูเลียน่าที่มีต่อเกดริกกําลังหลับใหล ดาบสามารถเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเอง เพื่อปกป้องเจ้าของมันจากภัยคุกคาม เนื่องจากระดับการเติบโต ความสามารถหลายอย่างของไอเทมจึงถูกปิดผนึก พลังเวทย์เพิ่มขึ้น 15 แต้ม]

 

เกคริก….เกดริกที่รักของฉัน….

 

‘ก็ได้ ผมยอมรับความพ่ายแพ้นี้…’

 

ผมมองไปที่ดาบในมือด้วยอารมณ์ใหม่ หลังอ่านค่าสถานะของมัน ผมรู้สึกที่งมากกับรายละเอียดของมันจนปากของผมเปิดกว้าง ค่าสถานะของไอเทมชิ้นนี้เปรียบเทียบไม่ได้เลยกับไอเทมชิ้นอื่น ๆ ที่ผมเคยพบ และตอนแรกทุกคนได้เห็นแล้วว่าคําสาปมีอานุภาพขนาดไหน

 

เมื่อพิจารณาว่ามันแทบจะกลืนกินทั้งปาร์ตี้ด้วยทักษะนี้ ความสามารถในการร่ายคําสาปก็เพียงพอแล้วที่จะเรียกมันว่าเป็นไอเทมระดับตํานาน

 

แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ด้วยพลังเวทมนตร์ของผมที่จะสร้างความเสียหายได้มากเท่ากับจูเลียน่า

 

แต่แค่ความเป็นไปได้นั้นก็เพียงพอแล้ว

 

‘แล้วความสามารถของดาบในการเพิ่มพลังเวทย์ถึง 15 แต้มล่ะ?’

 

ผมรู้ว่าตัวเองมีค่าสถานะที่อ่อนแอ แต่ดาบเล่มนี้ให้ความหวังแก่ผม นอกจากนี้มันยังถูกสร้างขึ้นให้แน่ใจว่า การปกป้องผมจะเป็นความสําคัญเป็นอันดับแรก

 

เนื่องจากจิตวิญญาณของจูเลียน่าถูกปิดผนึกไว้ จึงได้มีการติดตั้งคุณสมบัติใหม่ไว้ในดาบ

 

ปัญหาเดียวก็คือ….

 

‘จูเลียน่า…’

 

จะทํายังไง ถ้ายัยบ้านั่นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง?

 

ผมปวดหัวทุกครั้งกับการพยายามคิดว่าจะต้องแกล้งเป็นเกดริกตลอดเวลา เมื่อผมใช้ดาบ

 

“พิธีกรรมเลือกเจ้าของของมันสิ้นสุดแล้ว”

 

“นั่นฮยอนซอง ผมขอโทษจริง ๆ …. ผมไม่ได้ตั้งใจให้สิ่งนี้เกิดขึ้น…” ผมกล่าวขอโทษ

 

“ไม่ครับ ถ้ามีใครคิดถึงสิ่งที่ก็ยองทํา คุณก็สมควรที่จะได้รับมันแล้ว แน่นอนว่าในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุ การใช้ดาบอาจจะยาก..แต่ในอนาคตเราสามารถฝึกด้วยกันได้ใช่ไหม?” ฮยอนซองกล่าว

 

“ครับ?”

 

“ผมคิดว่ามันจะดีกว่าสําหรับคุณที่จะเรียนรู้การใช้ดาบ แต่แน่นอนว่าผมจะสอนพื้นฐานให้กับคุณ” เขาตอบ

 

‘มันยังดูไม่ถูกต้องนัก…’

 

ผมกังวล

 

‘เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า?’

 

ผมไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าคิมฮยอนซองเก็บความแค้นไว้แค่ไหน อย่างไรก็ตาม มุมปากข้างหนึ่งของเขาลดต่ําลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะความพยายามที่ทํามาทั้งหมดของเขาสูญเปล่า

 

เมื่อผมมองไปรอบ ๆ ผมก็เห็นท่าทางของปาร์คด็อกกู ซันฮียองและจองฮายัน ซึ่งล้วนแต่แสดงออกถึงความภาคภูมิใจออกมา

 

ความอิจฉาเขียนขึ้นเจนจากการแสดงออกของทุกคน แต่พวกเขาเลือกที่จะไม่ทําอะไรและปรบมือให้

 

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพูด เมื่อเห็นความอยากรู้บนใบหน้าของพวกเขา

 

“นั่น… ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับความสามารถจริง ๆ ของดาบ แต่คุณสมบัติภายในของมันค่อนข้างดี มันสามารถสร้างคําสาปและมันถูกออกแบบมาเพื่อปกป้องเจ้านายของมัน”

 

“ใช่เหรอครับ?” แม้แต่คิมฮยอนซองก็ดูประหลาดใจ

 

อาจเป็นเพราะว่าความสามารถนี้ไม่มีอยู่ในไทม์ไลน์แรก มันเปลี่ยนแปลงไปเพราะผมแกล้งเป็นเกดริกหรือเปล่า?

 

“เอ่อ คนอื่นดูเหมือนจะไม่สามารถอ่านมันได้ มันเขียนไว้ว่าวิญญาณของจูเลียน่าถูกปิดผนึกไว้ เมื่อมีอันตรายเข้ามา ดาบจะเคลื่อนไหวด้วยตัวเองเพื่อปกป้องเจ้านายของมัน แน่นอน ผมยังต้องใช้พลังเวทย์ แต่ผมคิดว่านั่นเป็นเพราะจูเลียน่าระบุว่าผมคือเกรดริก” ผมอธิบาย

 

” ผมเข้าใจแล้ว”

 

‘ผมต้องแกล้งทําตัวเป็นเกดริก…’

 

ถ้าดาบรู้ว่าผมไม่ใช่เกดริก ผลที่ตามมาคงจะแย่แน่นอน ข่าวดีคือจูเลียน่ายังหลับใหลจากการต่อสู้ครั้งล่าสุด แต่ประโยชน์ก็คือคิมฮยอนซองดูเหมือนจะไม่แสดงความรู้สึกด้านลบต่อผมอีกต่อไป

 

เขายังพยักหน้าให้กับคําอธิบายของผม

 

‘เขาคิดว่ามันจะเป็นประโยชน์หรือเปล่า?’

 

น่าจะเป็นอย่างนั้น

 

เขาอาจจะยอมรับว่าผมเป็นเจ้าของดาบ แม้แต่ท่าที่ของเขาก็เยือกเย็นและแน่วแน่ขึ้น

 

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน

 

ดาบต้องสาป จูเลียน่าเล่มนี้จะเป็นหนึ่งในไอเทมระดับตํานานมากมายที่คิมฮยอนซองได้รับหรือรู้จักในอดีต

 

แต่นิสัยของเขาและดาบเล่มนี้ดูไม่เข้ากัน อันที่จริงดาบเล่มนี้น่าจะเหมาะกับคนอย่างจองจินโฮ คนบ้าที่อยู่ในดันเจี้ยนฝึกหัดนั่น

 

“ก่อนอื่นเลย ฉันขอแสดงความยินดีกับคุณด้วยค่ะ คุณกียอง” ลีซังฮีกล่าว

 

“เอ่อ… ขอบคุณครับ” ผมตอบอย่างเขินอาย

 

“มันซับซ้อนอยู่บ้าง แต่ถ้าฮยอนซอง…”

 

“ครับ ผมเข้าใจลีซังฮีดี น่าเสียดาย แต่ดูเหมือนนี้จะเป็นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

 

“ปกติแล้วจะมีการพูดคุยถึงความเป็นเจ้าของ แต่นี่เป็นไอเทมระดับตํานาน และดาบต้องสาปก็ยอมรับวียอง ดูเหมือนงานของเราที่นี่จะจบลงแล้ว ดังนั้นฉันจะกลับไป ที่ลินเดลทันที หลังจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น

 

“ได้ครับ”

 

เราสามารถได้รับสิ่งต่าง ๆ มากมายจากดันเจี้ยน แต่เนื่องจากเราไม่สามารถพาผู้รอดชีวิตกลับไปได้ ดังนั้นพลังของบลูจึงลดลงมาก

 

มันอาจฟังดูโหดร้าย แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้แย่เลยสักนิด

 

ตําแหน่งของลีซังฮีลดลง ดังนั้นการประเมินภายในของคิมฮยอนซองและผมจึงเพิ่มขึ้น

 

ผมไม่รู้ว่าลีซังฮีจะเลือกอะไรในอนาคต แต่เมื่อเห็นว่าเธอล้มเหลวในการเป็นผู้นํากับการสํารวจครั้งนี้ เธอคงตัดสินใจลาออกจากการเป็นหัวหน้า ด้วยวิธีนี้คิมฮยอนซอง จึงมีโอกาสเพิ่มขึ้น

 

เรายังได้พิสูจน์ตัวเองมากพอแล้วในการสํารวจครั้งนี้

 

‘สภาพของเราก็ดีขึ้นมากเช่นกัน’

 

อันที่จริง มันรู้สึกเหมือนกับว่าทุกคนก้าวหน้าขึ้นจากการสํารวจ แต่ยังมีปัญหาบางอย่างที่เราต้องแก้ไข

 

ปาร์คด็อกกูยังคงโกหกเรื่องอาชีพของเขา และแผนของลีจีฮเยที่ต้องจัดการผมยังมีงานอีกมากที่ต้องทํา เมื่อเรากลับไป

 

เนื่องจากอาวุธที่ได้มาใหม่ ผมจึงไม่รู้สึกถึงความเครียดที่กําลังจะเกิดขึ้นเลย

 

การนําดาบเล่มนี้ออกไปอาจเป็นปัญหา

 

ผมจึงส่งพลังเวทย์ไปเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มพึมพำ

 

‘ย้อนกลับ’

 

[ดาบต้องสาปปฏิเสธที่จะย้อนกลับ]

 

‘ฮะ?’

 

‘กลับไป’

 

[ดาบต้องสาปปฏิเสธที่จะกลับไป]

 

‘กลับไปซะ’

 

[ดาบต้องสาปปฏิเสธการเรียกการกลับไปอย่างรุนแรง]

 

ผมเริ่มตื่นตระหนก ณ จุดนี้

 

ทําไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น?

 

‘ไอบ้า! กลับไปซะ!?’

 

[ดาบต้องสาปปฏิเสธการเรียกแบบย้อนกลับอย่างรุนแรง มันตกหลุมรักคุณ ดาบต้องสาปต้องการอยู่กับคุณ ดาบต้องสาปรู้สึกโกรธ]

 

“ย้อนกลับไป! ได้โปรด!” ผมกรีดร้อง

 

นี่เป็นการสํารวจที่น่าพึงพอใจอย่างแน่นอน