เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1217 การบ่มเพาะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง

แปลโดย  iPAT  

เมื่อเห็นสิ่งนี้  ดวงตาของพี่เล้งที่น่าสงสารแทบทะลักออกมาจากเบ้า

“เป็นไปได้อย่างไร ? มังกรดาบบรรพกาลตัวนี้มีมิติช่องว่าง  มันไม่ใช่สัตว์ป่าแต่เป็นผู้อมตะบนเส้นทางแห่งการเปลี่ยนแปลง !”

“เป็นไปไม่ได้ ! หากมันเป็นผู้อมตะบนเส้นทางแห่งการเปลี่ยนแปลง  เหตุใดมันถึงไม่ได้รับผลกระทบจากกำแพงภูมิภาค !?”

พี่เล้งกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งนี้ขัดต่อสามัญสำนึกของโลกแห่งการบ่มเพาะ  มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ?

มังกรดาบบรรพกาลคำรามขณะที่มันพุ่งเข้าโจมตีเขา

เลือดไหลออกมาจากดวงตาของหมาป่าสายฟ้าบรรพกาล  วูอี้ไห่ตายไปแล้ว  ทุกสิ่งที่พวกเขาทำมาทั้งหมดกลายเป็นสูญเปล่า

พี่เล้งพยายามป้องกันตัวเพื่อรักษาชีวิตของตนเอง

มังกรดาบบรรพกาลหลบทุกการโจมตีอย่างคล่องแคล่ว  ขณะเดียวกันมันก็ปล่อยลมหายใจมังกรออกไปอย่างต่อเนื่อง

หมาป่าสายฟ้าแทบไม่สามารถเคลื่อนไหวในกำแพงภูมิภาค  แต่มังกรดาบบรรพกาลกลับไม่ได้รับผลกระทบจากมันและสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างราบรื่น

ด้วยเหตุนี้หมาป่าสายฟ้าบรรพกาลจึงทำได้เพียงใช้ท่าไม้ตายอมตะเพื่อตอบโต้แต่มังกรดาบบรรพกาลยังสามารถหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย

ครู่ต่อมามังกรดาบบรรพกาลก็สามารถส่งลมหายใจมังกรพุ่งไปที่ท้องของหมาป่าสายฟ้าบรรพกาล

การป้องกันของหมาป่าสายฟ้าบรรพกาลพังทลายลง  ท้องของมันถูกตัดขณะที่ลำไส้และเลือดทะลักไหลออกมาจากแผลขนาดใหญ่

มังกรดาบบรรพกาลฉวยโอกาสโจมตีซ้ำๆกระทั่งหมาป่าสายฟ้าบรรพกาลเปลี่ยนร่างกลับเป็นมนุษย์และนอนตายจมกองเลือดของเขาเอง

มังกรดาบบรรพกาลเก็บกวาดสนามรบอย่างรวดเร็วราวกับมันคุ้นเคยกับเรื่องเช่นนี้

ในไม่ช้าศพของลุงจางและพี่เล้งก็ถูกยัดเข้าไปในมิติช่องว่างก่อนที่สนามรบทั้งหมดจะถูกเก็บกวาดจนไม่เหลือร่องรอยใดๆทิ้งเอาไว้

มังกรดาบบรรพกาลไม่ได้บินกลับภาคใต้แต่มันมุ่งหน้าไปยังทะเลตะวันออก

มันค้นหาพื้นที่ที่ปลอดภัยก่อนจะโยนศพของวูอี้ไห่ลงไป

หลังจากแดนศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวขึ้น  มังกรดาบบรรพกาลก็ฉวยโอกาสนี้บินเข้าไป

แดนศักดิ์สิทธิ์ของวูอี้ไห่เป็นมหาสมุทร  มีสิ่งมีชีวิตมากมายอยู่ภายในแต่ส่วนใหญ่เป็นเต่าทะเล  ปะการัง  และนกนางนวล

มีสัตว์อสูรเดียวดายและกระทั่งสัตว์อสูรบรรพกาลได้แก่  เต่าศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลสามตัว  ปะการังอสูรบรรพกาลกลุ่มหนึ่ง  และนกนางนวลฟ้าขาวบรรพกาลอีกหกตัว

หลังจากไม่นานจิตวิญญาณแผ่นดินก็ปรากฏตัวต่อหน้ามังกรดาบบรรพกาล

มันอยู่ในรูปลักษณ์ของเต่าทะเล  มันบอกเงื่อนไขที่ค่อนข้างยากลำบาก

มังกรดาบบรรพกาลทำได้เพียงออกจากแดนศักดิ์สิทธิ์นี้เท่านั้น

เมื่อกลับสู่โลกภายนอกและยืนยันความปลอดภัย  มังกรดาบบรรพกาลก็เปลี่ยนร่างกลับเป็นมนุษย์

จะเป็นผู้ใดได้นอกจากฟางหยวน

เขาได้รับข้อมูลเกี่ยวกับภาคใต้มากมายจากเทพธิดากระต่ายขาว  แน่นอนว่าเขารู้เรื่องของวูอี้ไห่

นี่เป็นความขัดแย้งภายในของตระกูลวู  โดยเฉพาะเมื่อมันเกี่ยวข้องกับวูตู๋ซิ่ว  มันจึงกลายเป็นเรื่องใหญ่โต

ข่าวเรื่องการเดินทางของวูอี้ไห่แพร่กระจายออกไป  ฟางหยวนรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสสำคัญ

เห็นได้ชัดว่าตัวตนของวูอี้ไห่เหมาะสมมากที่ฟางหยวนจะปลอมตัวและเข้าแทนที่

ประการแรก  เขาเป็นบุตรนอกสมรสของวูตู๋ซิ่ว  เขาไม่มีป้ายวิญญาณหรือโคมไฟวิญญาณอยู่ที่ตระกูลวู  มิฉะนั้นเขาจะไม่ได้เป็นเพียงบุตรนอกสมรสแต่จะเป็นนายน้อยลำดับที่สอง

ความตายของวูอี้ไห่  มีโอกาสน้อยที่ตระกูลวูจะค้นพบ

ประการที่สอง  วูอี้ไห่อยู่ในทะเลตะวันออกมาตลอดชีวิตในฐานะผู้บ่มเพาะสันโดษ  เขาไม่เคยติดต่อสมาชิกตระกูลวู  คนตระกูลวูส่วนใหญ่ไม่รู้จักกระทั่งหน้าตาของเขาโดยเฉพาะรายละเอียดเกี่ยวกับนิสัยและวิธีการพูดคุย

หากฟางหยวนปลอมตัวเป็นวูอี้ไห่โดยใช้ท่าไม้ตายอมตะใบหน้าที่คุ้นเคย มันมีโอกาสน้อยมากที่เขาจะถูกเปิดเผย

ฟางหยวนไม่ได้รับแดนศักดิ์สิทธิ์ของวูอี้ไห่แต่เขาไม่ตื่นตระหนก

เขาพบเกาะร้างและพักอยู่ที่นั่น

ด้านหนึ่งเขากำลังรอให้วิญญาณอมตะสมบัติเลือดฟื้นตัวขึ้น  อีกด้านหนึ่งเขาพยายามแก้ไขท่าไม้ตายอมตะแสงโลหิต

ตั้งแต่วิญญาณอมตะสมบัติเลือดได้รับบาดเจ็บ  ฟางหยวนให้ความสำคัญกับการรักษามันเป็นอย่างมาก  ตอนนี้มันเกือบฟื้นตัวขึ้นอย่างเต็มที่แล้ว

ดังนั้นไม่กี่วันต่อมาวิญญาณอมตะสมบัติเลือดก็ฟื้นตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์

ขณะเดียวกันฟางหยวนก็ประสบความสำเร็จในการแก้ไขท่าไม้ตายอมตะแสงโลหิตและสามารถใช้วิญญาณอมตะสมบัติเลือดเป็นแกนกลาง

นี่จะทำให้เรื่องต่างๆง่ายดายขึ้น

ฟางหยวนใช้อินทรีย์สวรรค์ชั้นสูงสุดทะลวงเข้าไปในแดนศักดิ์สิทธิ์ของวูอี้ไห่และใช้ท่าไม้ตายอมตะแสงโลหิตกำหราบจิตวิญญาณแผ่นดิน

เมื่อจิตวิญญาณแผ่นดินไม่ต่อต้าน  ฟางหยวนก็ประสบความสำเร็จในการกลืนกินแดนศักดิ์สิทธิ์ของวูอี้ไห่ในที่สุด

สิ่งนี้ทำให้เขาก้าวข้ามภัยพิบัติไปได้หลายครั้ง

ท้ายที่สุดวูอี้ไห่ก็เป็นผู้อมตะระดับเจ็ด  เขาแตกต่างจากผู้อมตะระดับหก

สำหรับจิตวิญญาณแผ่นดินเต่าทะเลของวูอี้ไห่  ภายใต้การดูแลอย่างระมัดระวังของฟางหยวน  มันไม่ได้หายไป

แต่มันไม่ฟังคำสั่งของฟางหยวน  มันร้องไห้ตลอดเวลา

ฟางหยวนต้องการกำจัดมันแต่หลังจากตระหนักว่ามันไม่มีเจตนาร้าย  เขาจึงล้มเลิกความคิดนี้

“บางทีเมื่อข้าสามารถทำตามเงื่อนไขของมันในอนาคต  ข้าจะสามารถกำหราบมันได้อย่างแท้จริง ”

หลังจากจบเรื่องนี้  ฟางหยวนเดินทางข้ามกำแพงภูมิภาคกลับไปยังภาคใต้ทันที

เขาบินไปยังจุดศูนย์กลางของภาคใต้และวางมิติช่องว่างของลุงจางกับพี่เล้งลงเพื่อให้แดนศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวขึ้น

‘ด้วยวิธีนี้ข้าสามารถก้าวข้ามภัยพิบัติใหญ่ไปแล้วหนึ่งครั้ง ’ หลังจากกลืนกินแดนศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดของผู้อมตะสามคน  การบ่มเพาะของฟางหยวนก็พุ่งสูงขึ้นอีกมาก  เขากลายเป็นผู้อมตะระดับเจ็ดที่ผ่านภัยพิบัติใหญ่ไปแล้วหนึ่งครั้ง

ผู้อมตะระดับเจ็ดต้องเผชิญหน้ากับภัยพิบัติพิภพทุกสิบปี  ภัยพิบัติสวรรค์ทุกห้าสิบปี  และภัยพิบัติใหญ่ทุกหนึ่งร้อยปี  หลังจากสามร้อยปีและผ่านภัยพิบัติใหญ่สามครั้ง  พวกเขาจะกลายเป็นผู้อมตะระดับแปด !

‘แต่ภัยพิบัติใหญ่จะทรงพลังขึ้นทุกครั้ง  ผู้อมตะระดับเจ็ดของภาคใต้  เฒ่าพฤกษาปาเต๋อติดอยู่ที่ภัยพิบัติใหญ่ครั้งสุดท้าย  เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน ’

ผลกำไรที่ได้รับในครั้งนี้เกินความคาดหมายของฟางหยวน

นอกจากเขาจะสามารถกลืนกินสามแดนศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ด  ระดับการบ่มเพาะของเขายังพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

กระทั่งตัวฟางหยวนเองยังรู้สึกตกใจกับความโชคดีของตน

‘วิญญาณอมตะโชคอึสุนัขคู่ควรกับเป็นวิญญาณหลักของเทพอมตะตะวันเดือดอย่างแท้จริง แต่ข้าสงสัยว่าเมื่อใดข้าจะกลายเป็นผู้อมตะระดับแปด ’

ฟางหยวนมองขึ้นไปบนศีรษะของตนเองโดยไม่รู้ตัวแม้เขาจะไม่มีวิญญาณอมตะตรวจสอบโชคก็ตาม

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือเรื่องทั้งหมดดำเนินไปอย่างราบรื่นเพราะอิงอู๋เซี่ยใช้ท่าไม้ตายอมตะผลาญจิตวิญญาณระเบิดโชค

โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่ลุงจางกับพี่เล้งคิดว่าฟางหยวนเป็นมังกรดาบบรรพกาลป่า

อย่างไรก็ตามมันยังเกี่ยวข้องกับวิญญาณทัศนคติที่ทำให้ผู้อมตะระดับเจ็ดทั้งสามตกลงสู่หลุมพรางโดยไม่รู้ตัว

ดังนั้นผู้อมตะระดับเจ็ดทั้งสามจึงใช้กลยุทธ์ป้องกันมากกว่าโจมตี

ต่อมาวูอี้ไห่ยังคิดว่ามังกรดาบบรรพกาลมีสติปัญญาต่ำและพยายามเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นสิ่งมีชีวิตอื่นต่อหน้ามัน

ฟางหยวนมองเห็นโอกาสสำคัญและกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะที่เตรียมไว้ลอบสังหารลุงจาง จากนั้นเขาจึงระเบิดความเร็วพุ่งเข้าสังหารวูอี้ไห่ในเสี้ยวพริบตา

การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้ฟางหยวนได้รับกำไรมหาศาล

ข้อบกพร่องเดียวคือทรัพยากรในมิติช่องว่างของผู้อมตะระดับเจ็ดบนเส้นทางแห่งการเปลี่ยนแปลงทั้งสามได้รับความเสียหายค่อนข้างมากจากการลอบโจมตีจากศัตรูก่อนหน้าที่จะพบฟางหยวน

ฟางหยวนไม่ได้ไปที่ตระกูลวูทันที

เขาเริ่มค้นวิญญาณของวูอี้ไห่และทำความเข้าใจคนผู้นี้

ระหว่างนี้ฟางหยวนยังไปหาเทพธิดากระต่ายขาวเพื่อขอข้อมูลเพิ่มเติม

ข่าวการหายตัวไปของวูอี้ไห่แพร่กระจายไปทั่วภาคใต้

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว  ตระกูลวูเลือกที่จะเงียบ  กองกำลังต่างๆพยายามคาดเดาและมีแนวโน้มที่จะเชื่อว่าวูอี้ไห่ตายไปแล้ว แต่ยังไม่มีฝ่ายใดเคลื่อนไหว

หลายกองกำลังดำเนินการในที่มืด  ส่วนใหญ่เป็นกองกำลังฝ่ายธรรมะ  นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนต่างรู้ดี

แน่นอนว่ากองกำลังเหล่านี้ไม่ยอมรับว่าพวกเขาเป็นคนฆ่าวูอี้ไห่

เกี่ยวกับเรื่องนี้  มีข่าวลือที่ดังเข้าหูทุกคน

นั่นคือผู้ร้ายตัวจริงที่สังหารวูอี้ไห่ไม่ใช่ผู้ใดนอกจากผู้อมตะระดับแปดของตระกูลวู วูหยง !

ผู้คนพูดกันไปต่างๆนานา  แต่สิ่งที่เหมือนกันคือวูหยงต้องการมรดกของวูตู๋ซิ่ว  ดังนั้นเขาจึงดำเนินการสังหารน้องชายของตนเอง

ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่เป็นการโจมตีวูหยงอย่างรุนแรง

ปีศาจอมตะไม่สนใจขณะที่ผู้บ่มเพาะสันโดษแต่ละคนมีความคิดที่แตกต่างกันไป สำหรับฝ่ายธรรมะ  พวกเขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก  หลังจากทั้งหมดพวกเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของตนเป็นอันดับแรกๆ

วูหยงเลือกที่จะเงียบ  เขาไม่ได้ออกมาชี้แจงสิ่งใด

‘น่าสนใจ ’ ฟางหยวนรู้สึกถึงคลื่นใต้น้ำที่ซ่อนอยู่มากมายในเรื่องนี้  กองกำลังต่างๆและผู้อมตะจำนวนมากกำลังต่อสู้กันอย่างลับๆแต่มันถูกซ่อนไว้ในมุมมืดอย่างระมัดระวัง

วูตู๋ซิ่วกำลังจะตาย  วูหยงที่อยู่ใต้เงาของมารดามาตลอดชีวิตมีการบ่มเพาะระดับแปดแต่ความสามารถของเขากลับถูกตั้งคำถามในวงกว้าง

‘หากข้าปรากฏตัวในเวลานี้จะเกิดสิ่งใดขึ้น ?’ ฟางหยวนนึกถึงเรื่องนี้และรู้สึกหนาวเย็นไปถึงแกนกระดูก