เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1254 ความรักมาพร้อมกับปัญหา

แปลโดย  iPAT  

การรอคอยมักยาวนานและยากที่จะอดทน

ซือเจิ้งอี้ไม่สามารถนั่งนิ่ง  เขาเดินไปรอบๆห้องโถง

อวี๋อี้เย่ซือนั่งไขว้ขาและปิดเปลือกตาอยู่บนพื้น  เขากล่าวด้วยความไม่พอใจ  “เจ้าควรพักบ้าง  อย่าเดินไปมา ”

ซือเจิ้งอี้ตะโกน  “ข้าพักมากพอแล้ว  เห้อ …เราต้องรออีกนานเท่าใด ?”

“จนกว่ากำลังเสริมจะมาถึง ” ปู้เจิ้งซือตอบ

“หากพวกเขาไม่มา  เราต้องรอตลอดไปหรือไม่ ?” จ้าวเหลียนหยุนขมวดคิ้ว  นางค่อนข้างร้อนใจ

ตอนนี้พวกนางถูกขังอยู่ที่นี่  ทุกวินาทีมันยากที่จะอดทน

จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกราวกับกองไฟกำลังเผาผลาญหัวใจของนาง

ปู้เจิ้งซือขมวดคิ้วและกำลังจะกล่าว

แต่ในจังหวะนี้จ้าวเหลียนหยุนกลับชิงกล่าวอีกครั้ง  “พวกท่านต้องทำบางสิ่ง  พวกท่านได้เห็นและกระทั่งผ่านช่วงเวลาสุดท้ายในอุโมงค์มิติมาด้วยตนเอง พวกท่านคิดว่าพวกเขาจะตายอยู่ที่นั่นหรือไม่ ?”

“เป็นไปไม่ได้ !” ซือเจิ้งอี้เป็นคนแรกที่ตอบโต้และจ้องมองจ้าวเหลียนหยุนด้วยความโกรธ

บิดารของเขา  ซือเก้อเป็นหนึ่งในผู้อมตะที่จ้าวเหลียนหยุนกล่าวถึง  ดังนั้นคำกล่าวของนางจึงไม่ต่างจากการสาปแช่งบิดาของเขา

จ้าวเหลียนหยุนเพิกเฉยต่อทัศนคติของซือเจิ้งอี้และกล่าวต่อ  “พวกท่านรู้ว่าเรามาที่นี่ได้เพราะวิญญาณแห่งความรัก  แต่ผู้อมตะคนอื่นๆไม่ได้รับความช่วยเหลือ  กระทั่งคฤหาสน์วิญญาณอมตะยังพังทลายลงโดยไม่ต้องกล่าวถึงผู้อมตะ  หากปราศจากกำลังเสริม  แล้วเราต้องรอถึงเมื่อใด ?”

การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย  แท้จริงแล้วพวกเขากังวลเรื่องนี้เช่นกันแต่ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวออกมา

ตอนนี้จ้าวเหลียนหยุนได้เปิดประเด็นนี้ขึ้น  ปู้เจิ้งซือจึงต้องกล่าวอย่างจริงจัง  “การคาดเดาของเจ้าไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้  แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น  สิบนิกายโบราณของภาคกลางก็ต้องส่งกำลังเสริมกลุ่มที่สองออกมา ”

จ้าวเหลียนหยุนกล่าวต่อ  “กำลังเสริมกลุ่มที่สองจะมาถึงที่นี่หรือไม่ ? พวกท่านได้รับประสบการณ์ตรงและเผชิญหน้ากับอันตรายมากมายระหว่างทาง ตอนนี้อุโมงค์มิติไม่สามารถใช้งานได้อีก  กระทั่งมันจะสามารถใช้งาน  แล้วพวกเรายังจะกล้าใช้งานมันอีกหรือไม่ ?”

ปู้เจิ้งซือมองจ้าวเหลียนหยุนและกล่าวอย่างเคร่งขรึม  “เจ้าต้องเชื่อมั่นในนิกายของเรา  จ้าวเหลียนหยุน  เจ้าคือผู้นำนิกายคฤหาสน์วิญญาณ  นิกายเป็นผู้สนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ของเจ้า  หากเจ้าไม่เชื่อในนิกาย  แล้วเจ้าจะเชื่อผู้ใดได้อีก ?”

จ้าวเหลียนหยุนสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของปู้เจิ้งซือ  แต่นางเลือกที่จะเพิกเฉย  “แม้นิกายจะส่งกำลังเสริมมาและพวกเขาจะมาถึงที่นี่  แต่พวกเขาจะมาถึงเมื่อใด ? พวกเขาต้องจ่ายด้วยสิ่งใด ? จะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นอีกหรือไม่ ? ที่นี่คือภาคเหนือ  ไม่ใช่ภาคกลาง !”

ปู้เจิ้งซือเงียบ  เขาไม่สามารถโต้แย้งคำกล่าวของจ้าวเหลียนหยุน

จ้าวเหลียนหยุนถอนหายใจ  “กล่าวตามตรง  ข้าไม่ต้องการรออีกต่อไป ”

“เจ้าต้องรอแม้จะไม่ต้องการ ” ปู้เจิ้งซือขมวดคิ้วด้วยความโกรธ

ทั้งคู่ไม่มีฝ่ายใดยอมแพ้

ในไม่ช้าดวงตาของจ้าวเหลียนหยุนก็กลายเป็นพร่ามัว  นางหันหน้าไปทางอื่น  “หากหงหยุนถูกสังหารในช่วงเวลานี้  เราจะทำอย่างไร ? ผู้ใดจะสามารถรับประกันความปลอดภัยของเขา ?”

ในความเป็นจริงจ้าวเหลียนหยุนรู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

สิ่งที่นางกลัวไม่ใช่ความปลอดภัยของตนเอง

แต่ภายใต้สถานการณ์ที่กำลังเสริมอยู่ห่างไกล  การรอคอยไม่สามารถแก้ปัญหา

หากในช่วงเวลานี้หม่าหงหยุนได้รับอันตรายใดๆหรือปีศาจอมตะเซี่ยหูประสบความสำเร็จในการหลอมรวมวิญญาณอมตะโชคชะตาท้าทายสวรรค์ นี่จะเป็นความเสียใจตลอดชีวิตของจ้าวเหลียนหยุน

ในอนาคตเมื่อนางคิดถึงเรื่องนี้  นางจะเสียใจอย่างที่สุด

นางจะเสียใจที่ครั้งหนึ่งนางพุ่งทะยานเข้ามาในแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะและมีโอกาสช่วยเหลือหม่าหงหยุนแต่นางกลับไม่คว้าโอกาสนี้เอาไว้

จ้าวเหลียนหยุนไม่ต้องการเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น  ผลลัพธ์ก็คือนางรู้สึกโศกเศร้าและเจ็บปวดยิ่งกว่าความตาย

ผู้อมตะอีกสามคนรู้สึกไม่สะดวกที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการทะเลาะวิวาทระหว่างจ้าวเหลียนหยุนกับปู้เจิ้งซือเพราะมันถือเป็นเรื่องภายในของนิกายคฤหาสน์วิญญาณ

ปู้เจิ้งซือโต้กลับ  “แม้เจ้าจะไม่ต้องการแต่เจ้าจะช่วยหม่าหงหยุนได้งั้นหรือ ? แม้เจ้าจะสามารถเอาชนะผู้นำยอดเขาอื่นๆแต่อย่าลืมว่าเจ้าต้องเผชิญหน้ากับปีศาจอมตะเซี่ยหูในตอนสุดท้ายเพราะหม่าหงหยุนอยู่ที่นั่น!”

“ข้ารู้ ” จ้าวเหลียนหยุนกำหมัดแน่นและกล่าวด้วยน้ำเสียงคมชัด  “แต่ท่านกล่าวว่าพวกเราต้องกำจัดผู้นำยอดเขาทั้งหมดก่อนจะพบกับปีศาจอมตะเซี่ยหู ในกรณีนี้เราสามารถจัดการพวกเขาก่อน  เมื่อกำลังเสริมมาถึง  เราจะบุกยอดเขาที่หนึ่ง  นี่จะช่วยประหยัดเวลาและพลังงานไปได้มาก ”

ปู้เจิ้งซือโกรธมาก  ใบหน้าของเขากลายเป็นมืดครึ้ม  “เช่นนั้นข้าคงต้องกล่าวตามตรง  ค่ายกลวิญญาณนี้สามารถเพิ่มพลังการต่อสู้ให้กับพวกเขาขณะที่พวกเราจะอ่อนแอลง หากเราออกจากสถานที่แห่งนี้  เราจะถูกแยกกัน  พวกเจ้าแต่ละคนสามารถต่อสู้กับผู้นำยอดเขาแต่ละยอดเพียงลำพังหรือไม่? ในการต่อสู้ครั้งก่อนข้ากับมู่หลิงหลานยังต้องร่วมมือกันจึงจะประสบความสำเร็จ!”

ผู้อมตะระดับหกทั้งสามไม่สามารถโต้แย้งเรื่องนี้เพราะสิ่งที่เขากล่าวเป็นเรื่องจริง

จ้าวเหลียนหยุนก้มศีรษะลงอย่างเงียบๆก่อนที่นางจะเงยหน้าขึ้นและกล่าว “เช่นนั้นข้าจะใช้วิญญาณแห่งความรักอีกครั้ง !”

ปู้เจิ้งซือเย้ยหยัน  “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใด ? วิญญาณแห่งความรักจะเชื่อฟังเจ้าและอนุญาตให้เจ้าควบคุมมันได้อย่างง่ายดายงั้นหรือ? ย้อนกลับไปกระทั่งเทพอมตะตะวันเดือดก็ยังไม่สามารถปรับแต่งมัน !”

“นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้รับการยอมรับจากวิญญาณแห่งความรัก ” จ้าวเหลียนหยุนโต้กลับ

“เจ้าต้องการกล่าวว่าผู้นำคนอื่นๆของนิกายคฤหาสน์วิญญาณต่างไร้ประโยชน์เพราะไม่มีแม้แต่คนเดียวที่สามารถควบคุมวิญญาณแห่งความรักงั้นหรือ?” ปู้เจิ้งซือกล่าวอย่างดุเดือด

“จะรู้ได้อย่างไรหากไม่ทดลอง ” จ้าวเหลียนหยุนไม่ยอมแพ้

ปู้เจิ้งซือหัวเราะและกำลังจะกล่าว  อย่างไรก็ตามจ้าวเหลียนหยุนได้ดำเนินการไปแล้ว  นางกรีดร้องอยู่ในใจ  “วิญญาณแห่งความรักโปรดแสดงพลังอำนาจของเจ้าออกมาและพาพวกเราไปยังยอดเขาอื่น!”

วิญญาณแห่งความรักไม่ขยับเขยื้อนราวกับมันตายไปแล้ว

จ้าวเหลียนหยุนยังไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้  นางยังสวดอ้อนวอนต่อไป

ปู้เจิ้งซือสังเกตเห็นท่าทีของจ้าวเหลียนหยุนและกำลังจะกล่าวต่อ  แต่ในจังหวะนี้กลิ่นอายของวิญญาณแห่งความรักกลับปะทุขึ้นจากร่างของจ้าวเหลียนหยุน

ผู้อมตะทั้งสี่ตกตะลึง  ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้

มู่หลิงหลานอดไม่ได้ที่จะกล่าว  “นี่ …ดูเหมือนเราจะหลบหนีจากอุโมงค์มิติได้เพราะสิ่งนี้จริงๆ !”

“ทำต่อไปอย่าหยุด !” ซือเจิ้งอี้กระตุ้น

ในเวลาต่อมาแสงสว่างจากร่างของจ้าวเหลียนหยุนก็แผ่ขยายไปยังถึงกลุ่มผู้อมตะทั้งสี่

“ด้วยวิธีนี้เราอาจสามารถไปยังยอดเขาอื่น  อา …บางทีมันอาจพาเราออกจากแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะโดยตรง !” ซือเจิ้งอี้เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ปากของปู้เจิ้งซืออ้าค้าง  เขาไม่สามารถกล่าวสิ่งใดออกมาได้อีก

ความตกใจของเขารุนแรงกว่าคนอื่นๆมาก

‘วิญญาณแห่งความรักไม่สามารถควบคุมได้  นี่เป็นเรื่องจริงจากประวัติศาสตร์ ! กระทั่งเทพอมตะตะวันเดือดยังไม่สามารถทำสิ่งใด  แล้วเหตุใด ?’

‘เหตุใดวิญญาณแห่งความรักจึงเชื่อฟังจ้าวเหลียนหยุน !?’

‘เป็นไปได้หรือไม่ว่าจ้าวเหลียนหยุนคือผู้นำที่โดดเด่นที่สุดในประวัติศาสตร์ของนิกายคฤหาสน์วิญญาณ!?’

‘ไม่  มันอาจเป็นเพราะสถานะของนาง  นางเป็นปีศาจต่างโลก  เป็นไปได้หรือไม่ว่าปีศาจต่างโลกและวิญญาณแห่งความรักสามารถเติมเต็มซึ่งกันและกัน? ผู้อื่นไม่สามารถควบคุมวิญญาณแห่งความรักแต่ปีศาจต่างโลกเป็นข้อยกเว้นงั้นหรือ?’

ความคิดนับไม่ถ้วนผุดขึ้นในใจของปู้เจิ้งซือราวกับคลื่นสมุทร

ขณะที่เขากำลังคิด  พื้นที่ด้านหลังเขาก็แตกออกและกลายเป็นหลุมดำขนาดเท่ากำปั้นมนุษย์  หลุมดำปล่อยแรงดึงดูดที่รุนแรงออกมาและลากปู้เจิ้งซื่อเข้าไปด้วยพลังอำนาจที่น่าเหลือเชื่อ

กระทั่งผู้อมตะระดับเจ็ดปู้เจิ้งซือก็ไม่สามารถต่อต้าน  เขาถูกลากเข้าไปและหายตัวไปจากจุดนั้นในพริบตา

สิ่งเดียวกันเกิดขึ้นกับผู้อมตะคนอื่นๆเช่นกัน  ภายในระยะเวลาสั้นห้องโถงแห่งกลายเป็นว่างเปล่าและเงียบงัน

“เราออกจากยอดเขาที่เก้าแล้ว !” ปู้เจิ้งซือตกใจขณะที่เขากวาดตามองสภาพแวดล้อม

ที่นี่ดูเหมือนห้องโถงแต่ไม่ใช่ห้องโถงเดิม  ห้องโถงก่อนหน้านี้ตกแต่งอย่างงดงามและมีกลิ่นอายของหญิงสาว  แต่ห้องโถงแห่งนี้ทั้งสง่างามและยิ่งใหญ่  มันเหมือนห้องโถงของผู้ชาย

‘นี่คือยอดเขาใด ?’ ปู้เจิ้งซือคิด

แต่หลังจากไม่นานการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน  เขาตะโกน  “บัดซบ !”

เขาสงบสติอารมณ์และรู้สึกว่าตนเองคิดมากเกินไป  จ้าวเหลียนหยุนอาจเป็นปีศาจต่างโลกแต่นางจะควบคุมวิญญาณแห่งความรักได้อย่างไร? วิญญาณแห่งความรักไม่น่าเชื่อถือ  มันสามารถทำทุกสิ่ง  แต่ผู้ใดจะรู้ว่ามันจะทำสิ่งใด

‘ข้าถูกส่งมาที่นี่  แล้วคนอื่นๆอยู่ที่ใด ? มันจะดีกว่าหากพวกเขาอยู่ด้วยกัน  จ้าวเหลียนหยุนจะปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย  แต่หากจ้าวเหลียนหยุนอยู่เพียงลำพัง …’

ปู้เจิ้งซือไม่กล้าคิดต่อ

ในเวลานี้เงาสีดำได้คืบคลานเข้ามาใกล้เขาอย่างเงียบๆ

สัญชาตญาณของปู้เจิ้งซือเตือนเขาและทำให้เขากระโดดถอยหลังทันที

แต่เงาดำราวกับอสรพิษที่พุ่งเข้าไปหาปู้เจิ้งซือด้วยความเร็วสูง

เปลี่ยนเป็นภูตผี !

ในช่วงเวลาสำคัญปู้เจิ้งซือใช้ความสามารถพิเศษของเขาและเปลี่ยนร่างเป็นภูตผี

เงาดำพุ่งผ่านร่างภูตผีของเขาไปอย่างช่วยไม่ได้