เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1261 ปีศาจอมตะบนเส้นทางแห่งเลือด

แปลโดย  iPAT  

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย !” ดวงตามังกรมองไปที่ซื่อหนิว

ซื่อหนิวเงยหน้าขึ้นและตะโกน  “นายท่าน  ไปเร็ว !”

“ซื่อหนิว  ข้าจะจดจำความภักดีของเจ้าเอาไว้ !” อิงอู๋เซี่ยชำเลืองมองซื่อหนิวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบจากไป

เมื่อซื่อหนิวตัดสินใจเสี่ยงชีวิตเพื่อถ่วงเวลาฟางหยวน  อิงอู๋เซี่ยและคนอื่นๆจึงสามารถออกจากกำแพงภูมิภาคและเข้าสู่ภาคเหนือได้ในที่สุด

ขณะที่เท้าของพวกเขาเหยียบลงบนพื้นหญ้า  อิงอู๋เซี่ยก็ดึงไท่เป่ยหยุนเฉิงออกมาจากมิติช่องว่างของเขา

ชายชราตื่นขึ้นแล้วแต่อาการบาดเจ็บของเขายังรุนแรงมาก  ชีวิตของเขายังอยู่ในอันตราย

เมื่อผู้อมตะทั้งสี่อยู่พร้อมหน้า  พวกเขาก็กระตุ้นใช้ค่ายกลวิญญาณท่องรอบทิศและหายตัวไปจากจุดนั้นทันที

…..

ภายในอาณาจักรแห่งความฝัน

การต่อสู้จบลงแล้ว

กลุ่มโจรเสียชีวิตทั้งหมด

แต่ฝ่ายขบวนสินค้าก็อยู่ในสภาพที่เลวร้ายเช่นกัน  มีผู้ได้รับบาดเจ็บและล้มตายจำนวนมาก

ศพถูกทิ้งไว้ทุกหนทุกแห่งพร้อมกับบ่อเลือด

“ลุกหนวด  กลับมา  ตื่นได้แล้ว !” ฟางหยวนมองลุงเคราหนาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและรู้สึกตื่นตระหนก

“ช่วยด้วย  ช่วยเขาที !” ฟางหยวนตะโกนด้วยเสียงแหบแห้งแต่ไม่มีผู้ใดเข้ามา

ฟางหยวนรีบวิ่งไปหานายน้อย  “ลุงหนวดได้รับบาดเจ็บขณะช่วยชีวิตท่าน  เขากำลังจะตาย  โปรดช่วยเขาด้วย !”

“เขาไม่สามารถช่วยได้แล้ว  อาการบาดเจ็บของเขาร้ายแรงมาก  สิ่งสำคัญคือเขาถูกโจมตีโดยวิญญาณพิษ  เราไม่สามารถรักษาเขา ” นายน้อยส่ายศีรษะและเผยรอยยิ้มชั่วร้าย

“ไม่  ท่านมีวิธี  ท่านสามารถรักษาพิษ  ท่านถูกโจมตีโดยวิญญาณพิษเช่นกัน !” ฟางหยวนไม่ยอมแพ้

การแสดงออกของนายน้อยกลายเป็นมืดครึ้ม  “เจ้าต้องการให้ข้าใช้วิญญาณอันล้ำค่าเพื่อคนนอกงั้นหรือ ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าวิญญาณสายรักษามีขีดจำกัดในการใช้งาน ”

“แต่ลุงหนวดได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยท่าน !” ฟางหยวนโต้แย้ง

“แม้เขาจะไม่ช่วยข้า  ข้าก็ยังมีผู้พิทักษ์ที่คอยดูแลความปลอดภัยของข้าตลอดเวลา ” นายน้อยเย้ยหยันและโบกมือไล่ฟางหยวน  “ไปซะ  วิญญาณสายรักษาของข้าจะนำไปใช้กับมดปลวกเช่นพวกเจ้าได้อย่างไร ?”

ฟางหยวนกัดฟันและกำหมัดแน่นโดยไม่ขยับจากจุดเดิม

“เจ้ากำลังรนหาที่ตายงั้นหรือ ?” นายน้อยเริ่มโกรธ

“ฟางหยวน …” เป็นเพียงเวลานี้ที่ลุงเคราหนาตื่นขึ้นและเรียกชื่อฟางหยวนเบาๆ

ร่างของฟางหยวนสั่นสะท้านขึ้น  เขาหันหลังและวิ่งกลับไปหาลุงเคราหนา  “ลุงหนวด  ท่านฟื้นแล้ว !”

ฟางหยวนรู้สึกประหลาดใจและมีความสุข

“อย่าต่อต้านนายน้อย  เจ้าจะเป็นฝ่ายทุกข์ทรมาน  หยุดอ้อนวอน  วิญญาณสายรักษจะใช้กับคนเช่นพวกเราได้อย่างไร ?” ลุงเคราหนายิ้ม

“แต่ท่านลุง  อาการบาดเจ็บของท่าน …” ฟางหยวนสะอื้น

…..

“บึม !”

ซื่อหนิวล้มลงบนพื้นอย่างสูญสิ้นเรี่ยวแรง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ” เขามองมังกรดาบบรรพกาลที่บินอยู่ด้านหน้าและหัวเราะ  “ข้าทำสำเร็จ ! นายท่านสามารถหลบหนี  ฮ่าฮ่าฮ่า  นิกายเงาจะไม่มีวันแพ้ ! เทพปีศาจจิตวิญญาณจงเจริญ !”

ฟางหยวนใช้กรงเล็บทุบทำลายร่างหินของซื่อหนิวจ

ร่างหินของซื่อหนิวระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจัดกระจายไปทั่ว

“คนกำลังจะตายจะตะโกนเพื่อสิ่งใด ?” ฟางหยวนเย้ยหยันและหยิบชิ้นส่วนสำคัญที่สุดออกมาจากกองหิน

จากนั้นเขาก็บินออกจากกำแพงภูมิภาคและไปยังภาคเหนือ

เขาโยนชิ้นส่วนหินลงบนพื้นก่อนที่มันจะดูดซับปราณสวรรค์พิภพและควบรวมเป็นแดนศักดิ์สิทธ์

ฟางหยวนใช้ท่าไม้ตายอมตะสัมผัสแห่งโชคตรวจสอบตำแหน่งของอิงอู๋เซี่ยและพบว่าพวกเขาอยู่ไกลมาก

“ฮืม ! พวกเขาใช้ค่ายกลวิญญาณนั่น ! แต่แล้วอย่างไร ? พวกเจ้าทั้งหมดต้องตายด้วยน้ำมือของข้าไม่ช้าก็เร็ว !”

“แต่ที่นั่นดูเหมือนจะเป็นโลกใต้บาดาลของกองกำลังพันธมิตรผีดิบ ”

ฟางหยวนกลับสู่ร่างมนุษย์และขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาคุ้นเคยกับโลกใต้บาดานของภาคเหนือ  เมืองคลื่นทมิฬยังซ่อนอยู่ที่นั่น  น่าเสียดายที่ไม่มีผู้ใดพบมัน  ไม่ใช่เรื่องแปลกหากอิงอู๋เซี่ยจะไปที่นั่น

“กองกำลังพันธมิตรผีดิบอของภาคเหนือถูกทำลายไปแล้ว  แต่ดูเหมือนที่นั่นจะมีทรัพยากรถูกทิ้งเอาไว้ ”

นี่เป็นสิ่งที่สามารถคาดเดา

ทรัพยการของเมืองคลื่นทมิฬยังถูกซ่อนไว้ที่นั่น

อย่างไรก็ตามซื่อหนิวตายไปแล้วขณะที่กลุ่มของอิงอู๋เซี่ยได้รับบาดเจ็บ หากพวกเขาต่อสู้อีกครั้ง  แม้ที่นี่จะไม่ได้อยู่ในกำแพงภูมิภาค  แต่ฟางหยวนยังมีความได้เปรียบ

แดนศักดิ์สิทธิ์ของซื่อหนิวก่อตัวขึ้นแล้ว  ฟางหยวนเข้าไปแต่ไม่สามารถกำหราบจิตวิญญาณแผ่นดิน  ความสำเร็จบนเส้นทางแห่งปฐพีของเขาอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญไม่ใช่ปรมาจารย์ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถกลืนกินแดนศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดบนเส้นทางแห่งปฐพีและต้องปล่อยมันไว้ชั่วคราว

ในอาณาจักรแห่งความฝัน

มีสมุนไพรชนิดหนึ่งที่กล่าวกันว่าสามารถบรรเทาพิษ  เด็กหนุ่มฟางหยวนลอบออกจากขบวนสินค้าและปีนขึ้นไปบนหน้าผาเพื่อหาสมุนไพรดังกล่าว

ลมภูเขาอันหนาวเหน็บพัดมาทำให้ร่างกายของฟางหยวนสั่นสะท้าน

หน้าผาสูงชันอาจนำไปสู่การเสียชีวิตได้อย่างง่ายดายหากประมาทเพียงเล็กน้อย

‘ข้าต้องหาสมุนไพรเพื่อรักษาลุงหนวด !’

‘เขาช่วยชีวิตข้าไว้  ข้าจะไม่ชดใช้หนี้บุญคุณนี้ได้อย่างไร ?’

‘อดทนไว้  ฟาง …หยวน …อย่ากลัว …’

ฟางหยวนสูดหายใจลึกก่อนจะยื่นมือออกไป  หลังจากพยายามหลายครั้งในที่สุดเขาก็สามารถคว้าสมุนไพรมาได้

ในยามรุ่งสางด้วยตะกร้าที่เต็มไปด้วยสมุนไพรและเสื้อผ้าที่ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขากลับไปยังค่ายพักแรม

…..

“เอาล่ะ  อาณาจักรแห่งความฝันจบลงแล้ว ” ฟางหยวนตื่นจากอาณาจักรแห่งความฝัน

ในที่สุดเขาก็กำจัดการแทรกแซงของอาณาจักรแห่งความฝันได้สำเร็จ

ในฉากสุดท้ายฟางหยวนยังได้รับทรัพยากรบนเส้นทางแห่งความฝันจำนวนมาก ถูกต้อง  มันคือสมุนไพรในตะกร้า

‘หากข้าเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันด้วยตนเอง  ไม่มีทางที่ข้าจะสามารถเก็บเกี่ยวทรัพยากรได้มากถึงเพียงนี้  เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่าไม้ตายอมตะนำวิญญาณสู่ความฝันของอิงอู๋เซี่ยนอกจากจะสามารถใช้โจมตีศัตรู มันยังช่วยให้ผู้สำรวจได้รับทรัพยากรบนเส้นทางแห่งความฝัน ?’

ฟางหยวนคิดขณะไล่ล่ากลุ่มของอิงอู๋เซี่ยอีกครั้ง

โดยปราศจากการแทรกแซงจากอาณาจักรแห่งความฝัน  แม้อิงอู๋เซี่ยจะหนีไปจนสุดขอบโลก  ฟางหยวนก็สามารถไล่ล่า

…..

แดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะ

“เทพธิดาจ้าว  อย่าใช้วิญญาณแห่งความรักอีกเลย  ตอนนี้เจ้าไม่สามารถพูดได้แล้ว  หากใช้ซ้ำๆ  ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องจ่ายด้วยสิ่งใดอีก !” ซือเจิ้งอี้เกลี้ยกล่อม

แต่จ้าวเหลียนหยุนส่ายศีรษะ

ในการต่อสู้กับจ้าวต้าหนิว  วิญญาณแห่งความรักได้แสดงพลังอำนาจของมันออกมา  แต่ครั้งนั้นวิญญาณแห่งความรักไม่ได้ใช้พลังงานอมตะแต่มันกลับพรากบางสิ่งไปจากจ้าวเหลียนหยุน

สิ่งนั้นคือเสียงของนาง

หลังการต่อสู้จบลง  จ้าวเหลียนหยุนไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้อีก  นางไม่สามารถแม้แต่ก่นเสียงในลำคอ

“หงหยุนยังรอข้าอยู่ ! ข้าไม่สามารถรออยู่ที่นี่และเฝ้ามองจากด้านข้าง  แม้ข้าจะพูดไม่ได้  แล้วอย่างไร ? ข้ายังสามารถสื่อสารกับทุกคนผ่านวิญญาณ ! มันไม่ใช่ปัญหา !” จ้าวเหลียนหยุนส่งข้อความเสียงไปยังซือเจิ้งอี้

ซือเจิ้งอี้ถอนหายใจ  เขาไม่สามารถกล่าวสิ่งใดออกมาอีกและทำได้เพียงปล่อยให้จ้าวเหลียนหยุนทำตามความปรารถนาของนางเท่านั้น

อย่างไรก็ตามไม่ว่าจ้าวเหลียนหยุนจะกรีดร้องอย่างไร  วิญญาณแห่งความรักก็ยังไม่ขยับเขยื้อน

จ้าวเหลียนหยุนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปและสามารถเพียงเดินออกไปจากยอดเขาที่สิบสองพร้อมกับซือเจิ้งอี้เท่านั้น

เมื่อพวกเขาเดินออกจากยอดเขา  จ้าวเหลียนหยุนถูกส่งไปยังยอดเขาอีกแห่งและถูกแยกจากซือเจิ้งอี้

ต่างจากครั้งก่อนหน้า  มีเสียงการต่อสู้ที่ดุเดือดดังขึ้นที่นี่

‘ผู้ใดกำลังต่อสู้กัน  อวี๋อี้เย่ซือ  ปู้เจิ้งซือ  หรือมู่หลิงหลาน ?’ จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกประหลาดใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน  นางรีบขึ้นไปบนยอดเขา

ในไม่ช้านางก็เข้าไปห้องโถงบนยอดเขา

กลิ่นคาวเลือดพุ่งเข้าโจมตีจมูกของนางทันที

ฉากต่อมานางเห็นผู้อมตะหนุ่มที่งดงามราวกับผู้หญิงกำลังต่อสู้อย่างยากลำบากอยู่กับปีศาจอมตะผู้หนึ่ง

แน่นอนว่าเขาก็คืออวี๋อี้เย่ซือ

“อวี๋อี้เย่ซืออดทนไว้  ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว !” จ้าวเหลียนหยุนใช้วิญญาณส่งเสียง

อวี๋อี้เย่ซือทั้งประหลาดใจและมีความสุข  เขาเร่งตอบ  “ระวัง ! ศัตรูเป็นปีศาจอมตะบนเส้นทางแห่งเลือด !”

“กระไรนะ !? เส้นทางแห่งเลือด !?” จ้าวเหลียนหยุนตกใจมาก  นางมองศัตรูด้วยความหวาดกลัวและระแวดระวัง