เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1266 ข้ารักเขา

แปลโดย  iPAT  

“เราชนะหรือไม่ ?” จ้าวเหลียนหยุนต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อลุกขึ้นจากบ่อเลือด

อาการบาดเจ็บของนางรุนแรงมาก  โชคดีที่จ้าวผูตายไปแล้ว  ดังนั้นเลือดบนร่างกายของจ้าวเหลียนหยุนและอวี๋อี้เย่ซือจึงหยุดไหล

อีกด้านหนึ่งอวี๋อี้เย่ซือกำลังหอบหายใจอย่างหนักหน่วงและพยายามปีนกำแพงเพื่อยืนขึ้น

เมื่อเขาเห็นจ้าวเหลียนหยุน  อวี๋อี้เย่ซือกลายเป็นมึนงง  “เทพ …ธิดา …จ้าว …ใบหน้าของท่าน …ไม่ …ร่างกายของท่าน …”

ดวงตาของอวี๋อี้เย่ซือเบิกกว้างและกลายเป็นพูดติดอ่าง

จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกแปลก  นางถาม  “มีสิ่งใดผิดปกติกับข้า ?”

นางก้มหน้ามองตนเอง  สิ่งแรกที่นางเห็นคือมือของนาง

มันเป็นมือที่เหี่ยวแห้งคู่หนึ่ง

หัวใจของจ้าวเหลียนหยุนกระตุกเมื่อนางพบว่าร่างกายของนางกลายเป็นหญิงชราไปแล้ว

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยริ้วรอย  สายตาพร่ามัว  และเส้นผมเปลี่ยนเป็นสีขาว

“เกิดสิ่งใดขึ้น ?” จ้าวเหลียนหยุนตะลึง

นางพยายามรวบผม  แต่เส้นผมสีขาวของนางก็ร่วงหล่นลงมาอย่างง่ายดาย

อวี๋อี้เย่ซือกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง  “มันอาจเป็นเพราะวิญญาณแห่งความรัก  มันกลืนกิอายุขัยของท่านเพื่อระเบิดพลังอำนาจอันน่าสะพรึงกลัวออกมาสังหารจ้าวผูโดยตรง!”

“เป็นเช่นนั้น ?” จ้าวเหลียนหยุนมึนงง

เป็นธรรมดาที่การเปลี่ยนจากวัยหนุ่มสาวเป็นวัยชราอย่างกะทันหันจะทำให้นางรู้สึกตะลึงและไม่สามารถยอมรับได้ในทันที

“ถูกต้อง ” อวี๋อี้เย่ซือพยักหน้าและปลอบใจ  “แต่ท่านไม่จำเป็นต้องกังวล  ท่านสามารถฟื้นฟูความอ่อนเยาว์ได้โดยใช้วิญญาณอายุยืน  ผู้อมตะทั่วไปอาจไม่สามารถครอบครองวิญญาณอายุยืน  แต่ท่านแตกต่างออกไป  ท่านเป็นผู้นำนิกายคฤหาสน์วิญญาณ  นิกายสามารถมอบวิญญาณอายุยืนให้ท่าน ”

จ้าวเหลียนหยุนไม่ตอบ

นางรู้สึกซับซ้อน  ทั้งตกใจ  ผิดหวัง  ไม่อยากจะเชื่อ  และงุนงง

นางเป็นปีศาจต่างโลก  ก่อนกำเนิดใหม่  นางไม่เคยมีประสบการณ์เป็นคนแก่เช่นนี้มาก่อน

หลังจากเงียบไปชั่วครู่  จ้าวเหลียนหยุนก็ฟื้นจากอาการตกใจ

“ข้าต้องเดินหน้าต่อไป ”

“อายุไม่สำคัญ  หงหยุนยังรอข้าอยู่ !”

จ้าวเหลียนหยุนมองไปยังยอดเขาที่หนึ่งด้วยสายตาแน่วแน่

“ไปต่อไม่ได้ !” อวี๋อี้เย่ซือตกใจและรีบเดินเข้าไปคว้าแขนของจ้าวเหลียนหยุนเอาไว้

“วิญญาณแห่งความรักทรงพลังแต่มันไม่เสถียร  บางทีมันอาจกลืนกินอายุขัยของท่านอีกในครั้งต่อไป  หากเป็นเช่นนั้น  ท่านจะต้องตายอย่างแน่นอน !” อวี๋อี้เย่ซือโน้มน้าว

“ตายแล้วอย่างไร ?” จ้าวเหลียนหยุนมองอวี๋อี้เย่ซือและเผยรอยยิ้มเล็กน้อย  แต่ตอนนี้รอยยิ้มของนางไม่เหลือความงดงามอีกต่อไป

อวี๋อี้เย่ซืองุนงง

จากนั้นจ้าวเหลียนหยุนก็ดึงแขนของนางกลับเบาๆ

เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ใช้พละกำลังมากนักแต่อวี๋อี้เย่ซื่อรู้สึกถึงความแน่วแน่ของนางและต้องต้องแขนนางไป

เขายืนมองหลังค่อมของจ้าวเหลียนหยุนและเฝ้ามองนางเดินออกไปนอกห้องโถงอย่างเงียบๆ

ฉากที่ดูไม่พิเศษนี้กลับทำให้หัวใจของอวี๋อี้เย่ซือสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง

เขายังกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

‘วิญญาณแห่งความรัก !?’

‘เพียงเพื่อความรัก  นางเต็มใจที่จะเสียสละและไม่เกรงกลัวแม้แต่ความตาย ’

‘จ้าวเหลียนหยุน  ข้าคงตายอยู่ในมือของจ้าวผูหากปราศจากเจ้า ’

‘เอาล่ะ  ข้าจะตามเจ้าไป  ขั้นเลวร้ายที่สุดข้าก็จะจ่ายหนี้คืนให้เจ้าด้วยชีวิตของข้า !’

อวี๋อี้เย่ซือตัดสินใจและเดินตามจ้าวเหลียนหยุนไป

มีพลังงานอมตะเหลืออยู่ในมิติช่องว่างเทียมของจ้าวเหลียนหยุนไม่มาก นางยังกังวลว่าวิญญาณแห่งความรักจะกลืนกินอายุขัยที่เหลือของนางเข้าไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นนางจึงรีบเดินออกจากยอดเขา

ภายใต้พลังอำนาจของค่ายกลวิญญาณชะตากรรมพลิกผัน  จ้าวเหลียนหยุนและอวี๋อี้เย่ซือถูกแยกจากกัน

จ้าวเหลียนหยุนไปถึงห้องโถงที่เงียบสงบแห่งหนึ่งเพียงลำพัง

“เกิดการต่อสู้ขึ้นที่นี่ !” จ้าวเหลียนหยุนค่อยๆเดินเข้าไปในห้องโถงและพบร่องรอยของการต่อสู้

“เทพธิดาจ้าว ?” ทันใดนั้นเสียงสายหนึ่งก็ดังเข้าหูจ้าวเหลียนหยุน

จ้าวเหลียนหยุนมึนงงเล็กน้อยยก่อนจะจำได้ว่ามันเป็นเสียงของผู้อมตะบนเส้นทางแห่งวารีมู่หลิงหลาน

“นี่คือยอดเขาที่แปด  ข้าต่อสู้กับผู้นำยอดเขาเซียวเฟยเฟย  ตอนนี้เราทั้งคู่ต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส ”

“เรากำลังซ่อนตัวและรักษาอาการบาดเจ็บของตนเองอย่างรวดเร็วที่สุด ”

“เจ้า ต้องระวัง  เซียวเฟยเฟยมีท่าไม้ตายอมตะที่ทำให้เป้าหมายสูญเสียความทรงจำ ”

เพียงเมื่อเขากล่าวจบประโยค  รัศมีแสงที่แปลกประหลาดก็พุ่งเข้าปะทะหน้าผากของจ้าวเหลียนหยุน

“ไม่ !” มู่หลิงหลานอุทาน  “เจ้า จะค่อยๆสูญเสียความทรงจำ  ใช้วิญญาณอมตะปกป้องตนเอง  อย่าใช้ท่าไม้ตายอมตะ  นั่นจะยิ่งอันตราย  หากเจ้าลืมท่าไม้ตายอมตะอย่างกะทันหัน  เจ้าจะได้รับผลกระทบย้อนกลับ  อดทนและรอจนกว่าข้าจะฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ !”

จ้าวเหลียนหยุนพยักหน้าและซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งโดยใช้วิญญาณอมตะป้องกันตัว

“บัดซบ !” จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกไม่สบายใจ  นางรู้สถานการณ์ของตนเองเป็นอย่างดี  นางพึ่งกลายเป็นผู้อมตะ  หากนางถูกโจมตี  ความทรงจำในช่วงเวลาของการฝึกฝนเพียงเล็กน้อยของนางจะถูกลบทิ้งทั้งหมด

ความทรงจำในอดีตค่อยๆปรากฏขึ้นในใจของจ้างเหลียนหยุนอีกครั้ง

ภาคเหนือ

เผ่าหม่าพ่ายแพ้ต่อเผ่าไห่

“ข้าไม่คิดว่าเราจะรอดชีวิตมาได้  คุณหนูเสี่ยวหยุน !” หม่าหงหยุนจับมือจ้าวเหลียนหยุนและหมุนไปรอบๆ  “ฮ่าฮ่าฮ่า ”

“ปล่อยข้า  คนโง่ !” จ้าวเหลียนหยุนตะโกน

…..

แดนศักดิ์สิทธิ์เมืองหลวงของภาคเหนือ

“เด็กน้อย  เจ้าช่างโชคดีนัก  เจ้าได้เป็นบุตรเขยของเผ่าจางจริงๆ  ฮ่าฮ่าฮ่า ” จ้าวเหลียนหยุนวางมือบนไหล่ของหม่าหงหยุน

หม่าหงหยุนเกาศีรษะ  “คุณหนูเสี่ยวหยุน  อย่ากังวล  ท่านช่วยข้าไว้มาก  ข้าจะปฏิบัติต่อท่านอย่างดี ”

จ้างเหลียนหยุนพยักหน้า  “เช่นนั้นข้าก็จะพึ่งพาเจ้า ”

แต่ในใจนางรู้สึกแปลกๆ  ‘เหตุใดข้าจึงรู้สึกสูญเสียและขมขื่น ?’

…..

ในวังแปดสิบแปดเปลวเพลิงที่แท้จริง

“เจ้าเป็นปีศาจต่างโลก ! เจ้าซ่อนตัวอยู่ข้างกายหม่าหงหยุน ! ฮ่าฮ่าฮ่า  เจ้าช่างกล้าหาญนัก  น่าเสียดายที่เจ้าพบข้า ” เจตจำนงของเทพอมตะตะวันเดือดปลดปล่อยเจตนาสังหารออกมาอย่างชัดเจน

จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง  นางตะโกนอยู่ในใจ  ‘บัดซบ ! ยังมีสิ่งกีดขวางเช่นนี้อยู่ ? ปีศาจต่างโลกงั้นหรือ ? โลกใบนี้เป็นกับดักขนาดใหญ่  ครั้งนี้ข้าจะตายที่นี่จริงๆงั้นหรือ ?’

แต่หม่าหงหยุนกลับก้าวออกไปยืนด้านหน้าจ้าวเหลียนหยุน

เขากางแขนออกและปกป้องนาง

“เจ้าหนู  เจ้าต้องการปกป้องปีศาจต่างโลกงั้นหรือ ?” เจตจำนงของเทพอมตะตะวันเดือดกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา

“ปีศาจต่างโลกใดข้าไม่รู้จัก ! ข้ารู้เพียงว่านางคือคุณหนูเสี่ยวหยุน  หากปราศจากความช่วยเหลือจากนาง  ข้าคงตายไปนานแล้ว ” หม่าหงหยุนพยายามปกป้องจ้าวเหลียนหยุนอย่างเต็มที่

รูม่านตาของจ้าวเหลียนหยุนหดเล็กลงขณะที่นางมองหม่าหงหยุนด้วยความงุนงง

“แม้ต้องต่อต้านเทพอมตะตะวันเดือด  แต่เจ้ายังยืนหยัดเพื่อข้างั้นหรือ ?”

“เพราะเหตุใด ?”

“เห็นได้ชัดว่าข้าเป็นปีศาจต่างโลกและไม่ใช่คนของโลกใบนี้ !”

“เจ้า โง่  เจ้ากำลังจะตาย  การปกป้องข้าจะทำให้เทพอมตะตะวันเดือดโกรธ  นั่นคือบรรพบุรุษของเจ้า  เจ้าโง่ !”

ไห่ลั่วหลันมองจ้าวเหลียนหยุนและเริ่มแสดงเจตนาสังหาร

“ไม่  คุณหนูเสี่ยวหยุนเป็นผู้บริสุทธิ์  พวกเจ้าอย่าทำร้ายนาง !” หม่าหงหยุนแสดงทัศนคติที่มั่นคง

อย่างไรก็ตามเจตจำนงของเทพอมตะตะวันเดือดไม่สนใจหม่าหงหยุนและโจมตีจ้าวเหลียนหยุนทันที

“ไม่ !” หม่าหงหยุนตะโกนออกมาในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง  เขาสวมกอดจ้าวเหลียนหยุนเอาไว้ในอ้อมอก

เวลาราวกับเดินช้าลง

จ้าวเหลียนหยุนขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของหม่าหงหยุนด้วยหัวใจที่สั่นไหว

ความรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นพุ่งเข้าโอมอุ้มหัวใจของนางเอาไว้

นางตื่นตระหนกแต่มันไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ที่ชีวิตของนางแขวนอยู่บนเส้นด้าน มันเป็นความตื่นตระหนกที่เกิดจากความรู้สึกแปลกๆจากส่วนลึกในหัวใจของนาง

จ้าวเหลียนหยุนพบว่าแท้จริงแล้วนางตกหลุมรักคนโง่หม่าหงหยุนอย่างหมดหัวใจ

หม่าหงหยุน !

คนที่พานางไปดูดาว  คนที่พานางไปตะโกนที่หุบเขา  คนที่รักษานาง  และมอบดอกไม้ให้นาง

นอกจากนั้นเขายังยินดีสละชีวิตเพื่อนาง !

ในโลกที่ปีศาจต่างโลกถูกไล่ล่าโดยผู้อมตะที่ยิ่งใหญ่  ผู้ใดจะโง่พอที่จะก้าวออกมาปกป้องนาง ?

หม่าหงหยุน !

…..

ความทรงจำต่างๆปรากฏขึ้นในใจของจ้าวเหลียนหยุน

จากนั้นพวกมันก็เริ่มเลือนหายไป

“ไม่  หยุด !” น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของจ้าวเหลียนหยุน

เสียงของเซียวเฟยเฟยดังขึ้น  “ฮิฮิ  เมื่อเจ้าถูกโจมตีโดยท่าไม้ตายอมตะของข้า  เจ้าจะสูญเสียความทรงจำที่ล้ำค่าที่สุด  มันไม่สำคัญว่าตอนนี้เจ้าจะเจ็บปวดหรือไม่  เพราะอีกไม่นานเจ้าก็จะลืมทุกสิ่งและรู้สึกผ่อนคลายลง  บางทีเจ้าอาจสามารถยิ้มได้  ฮ่าฮ่าฮ่า ”

รอยยิ้มค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจ้าวเหลียนหยุน

“อย่ายิ้ม  นี่คือท่าไม้ตายอมตะของเซียวเฟยเฟย  มันจะฆ่าผู้คนในขณะที่พวกเขายิ้ม  ยิ่งเจ้ายิ้มนานเท่าใด  เจ้าก็จะเสียชีวิตเร็วเท่านั้น !” มู่หลิงหลานรีบส่งเสียงเตือน

อย่างไรก็ตามตอนนี้จ้าวเหลียนหยุนดูเหมือนคนโง่ที่กำลังยิ้มกว้าง

“บัดซบ !” มู่หลิงหลานตระหนักว่าเขาต้องลงมือ

เขาปลดปล่อยท่าไม้ตายอมตะออกมาหลังจากเตรียมตัวเป็นเวลานาน

“อา …เจ้าอยู่ที่นั่น …” เซียวเฟยเฟยเปิดเผยตัวขณะโจมตีจ้าวเหลียนหยุน  ดังนั้นนางจึงถูกท่าไม้ตายอมตะของมู่หลิงหลานโจมตีและเสียชีวิตอย่างน่าสังเวช ณ จุดเกิดเหตุ

“เทพธิดาจ้าว  เจ้าต้องอดทน !” มู่หลิงหลานรีบวิ่งเข้าไปช่วยจ้าวเหลียนหยุน

จ้าวเหลียนหยุนยังยิ้มแต่นางไม่มึนงงอีกต่อไป

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของนาง

“ข้าควรทำอย่างไร ?”

“ข้าลืมเรื่องของเขาไปแทบหมดสิ้น  แม้แต่รูปร่างหน้าตาของเขา  ข้าก็ไม่สามารถจดจำ ”

“ข้าจำได้เพียงชื่อของเขา ”

“ข้าจำได้เพียงว่า …”

“ข้ารักเขา ”