Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน 1276 ความพยายามของมนุษย์จิ๋ว
เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1276 ความพยายามของมนุษย์จิ๋ว
แปลโดย iPAT
“น่าประทับใจ ค่ายกลวิญญาณนี้สามารถควบคุมแม่น้ำหวนคืนได้จริงๆ ” ผู้อมตะคลื่นสมุทรยกย่อง
แต่ผู้อมตะดำกลับส่ายศีรษะ “นี่ไม่ใช่การควบคุม ค่ายกลวิญญาณชะตากรรมพลิกผันเหมือนกับการขุดคลองและปล่อยให้แม่น้ำหวนคืนไหลมาตามเส้นทางเท่านั้น”
“ด้วยวิธีนี้ถ้ำสวรรค์นิรันดรจะได้รับแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์พิภพใช่หรือไม่?” ผู้อมตะคลื่นสมุทรคาดเดา
ผู้อมตะดำอธิบาย “เมื่อแม่น้ำหวนคืนมาถึง ค่ายกลวิญญาณรองจะพังทลายลง เจ้าต้องเปิดมิติช่องว่างของเจ้าและปล่อยให้แม่น้ำหวนคืนไหลเข้าไป เจ้าเป็นผู้อมตะบนเส้นทางแห่งวารี เจ้ามีข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ ”
ผู้อมตะคลื่นสมุทรรู้สึกถึงปัญหา “หากแม่น้ำหวนคืนเปลี่ยนทิศทางจะทำอย่างไร ? มีวิญญาณที่สามารถควบคุมมันหรือไม่ ?”
ผู้อมตะดำขมวดคิ้ว “ไม่อย่างแน่นอน แต่มีความน่าจะเป็นอื่น …”
“เจ้าหมายถึง ?”
“ตำนานมนุษย์คนแรกกล่าวว่าตราบเท่าที่มนุษย์คนแรกมีวิญญาณอมตะดวงนั้น เขาจะสามารถพิชิตแม่น้ำหวนคืน ”
“เจ้าหมายถึงวิญญาณความพยายามงั้นหรือ ? ไม่มีทาง วิญญาณความพยายามไม่เคยปรากฏมาก่อน ในความคิดเห็นของข้า มันเป็นเพียงนิทานที่กระตุ้นให้ผู้คนขยันบ่มเพาะเท่านั้น ”
ในตำนาน บุตรสาวของมนุษย์คนแรก เสิ้นไห่หลุนฮุ้ย ถูกขังอยู่ในเหวธรรมดา
นางพบมนุษย์จิ๋วและได้ไปเยี่ยมบ้านของเขาในเมืองจิ๋ว
หลังจากนางเข้าไปในเมืองจิ๋ว นางเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ข้าเข้าใจแล้ว ” เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยกล่าว
นางถูกขังอยู่ในเหวธรรมดา นางเหมือนมนุษย์จิ๋วที่อยู่ในบ่อน้ำ มนุษย์จิ๋วเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือบ่อน้ำเหมือนกับเสิ้นไห่หลุนฮุ้ยที่มองขึ้นไปจากก้นเหวธรรมดา
“ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะทำงานอย่างหนักและออกจากเหวธรรมดาเพื่อพบกับท่านพ่ออีกครั้ง ” เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยกำหมัดและตัดสินใจ
มนุษย์จิ๋วดีใจมาก “ดี ข้าจะออกจากเหวธรรมดาและไปดูโลกภายนอกเช่นกัน ข้าเห็นต้นไม้มากมายในเหวธรรมดา เราโค่นพวกมันและทำเป็นบันไดเพื่อปีนขึ้นไปดีหรือไม่ ?”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยอ้าปากค้าง “โอ้ มนุษย์จิ๋ว ไม่ใช่ว่าเจ้ามีปีกงั้นหรือ ? เหตุใดเจ้าไม่บินออกไป ?”
มนุษย์จิ๋วเผยรอยยิ้มขมขื่น “โอ้ มนุษย์ ข้าอาจมีปีกคู่หนึ่ง แต่มันบอบบางและอ่อนแอมาก พวกมันสามารถยกข้าได้เพียงระยะทางสั้นๆเท่านั้น เมื่อข้าออกจากเมือง ข้าก็ใช้บันไดเช่นกัน ”
“เป็นเช่นนั้น ” เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยเข้าใจในที่สุด
วันต่อมานางและมนุษย์จิ๋วเริ่มตัดต้นไม้และสร้างบันได ต้นไม้ถูกโค่นลงทีละต้น
วิญญาณสติปัญญาบินออกมาจากต้นไม้ต้นหนึ่งที่ถูกโค่นลง
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยประหลาดใจ “วิญญาณสติปัญญา เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ ?”
“สติปัญญาซ่อนอยู่ในความธรรมดา แน่นอนว่าข้าสามารถอยู่ที่นี่ ” วิญญาณสติปัญญาตอบ
มันกล่าวต่อ “พวกเจ้าฉลาดมาก พวกเจ้ารู้ว่าควรใช้วิธีใดเพื่อหลบหนีจากการเป็นคนธรรมดา แต่หากพวกเจ้าต้องการออกจากเหวธรรมดา พวกเจ้าต้องสร้างบันไดของตนเองด้วยตัวของพวกเจ้าเอง มิฉะนั้นพวกเจ้าจะไม่สามารถจากไป ”
เสิ้นไห่หลุ่นฮุ้ยพยักหน้า “โอ้ วิญญาณสติปัญญา ขอบคุณที่เตือนเรา เราจะจดจำไว้ ”
จากนั้นนางและมนุษย์จิ๋วจึงเริ่มสร้างบันไดของตนเอง
บันไดสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ในไม่ช้าบันไดของเสิ้นไห่หลุนฮุ้ยก็นำบันไดของมนุษย์จิ๋ว
บันไดของมนุษย์จิ๋วทั้งสั้นและเล็ก ระยะห่างระหว่างขั้นก็เล็กมากเช่นกัน
หากเปรียบเทียบ บันไดของเสิ้นไห่หลุนฮุ้ยทั้งสูงและยาว
เส้นไห่หลุนฮุ้ยล้อเลียนมนุษย์จิ๋ว “โอ้ มนุษย์จิ๋ว ข้าสร้างบันไดครึ่งวันได้สูงพอๆกับที่เจ้าสร้างบันไดครึ่งเดือน ด้วยความเร็วระดับนี้เมื่อใดที่เจ้าจะสามารถสร้างบันไดที่สูงพอและหลบหนีจากเหวธรรมดา?”
มนุษย์จิ๋วรู้สึกช่วยไม่ได้ “ข้าทำดีที่สุดแล้ว แต่นี่เป็นไม้ทั้งหมดที่ข้าสามารถแบกได้ในเวลาครึ่งวัน ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยพยักหน้า “น่าเสียดายที่เราต้องสร้างบันไดด้วยตนเอง ”
มนุษย์จิ๋วตอบ “ถูกต้อง เพื่อออกจากเหวธรรมดา เราสามารถทำตามคนรุ่นก่อน แต่เราต้องพึ่งพาตนเองและทำงานหนักเท่านั้น ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยและมนุษย์จิ๋วยังโค่นต้นไม้เพื่อทำบันไดต่อไป
ต้นไม้ล้มลงทีละต้น สุดท้ายวิญญาณความแข็งแกร่งก็บินออกมา
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยตกใจ “โอ้ วิญญาณความแข็งแกร่ง เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ ?”
“ความแข็งแกร่งซ่อนอยู่ในความธรรมดา แน่นอนว่าข้าสามารถอยู่ที่นี่ ” วิญญาณความแข็งแกร่งตอบ
เสิ้นไห่หลุนฮุยคิดก่อนถาม “โอ้ วิญญาณความแข็งแกร่ง เจ้าสามารถให้คำแนะนำกับเราเช่นวิญญาณสติปัญญาหรือไม่ ?”
วิญญาณความแข็งแกร่งกล่าว “ข้าไม่สามารถแนะนำสิ่งใด แต่ข้าสามารถมอบความแข็งแกร่งให้กับเจ้า ตราบเท่าที่เจ้ามอบความวัยเยาว์ให้แก่ข้า ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยลังเล
วิญญาณความแข็งแกร่งกล่าวต่อ “ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเจ้า เมื่อใดที่เจ้าจะสามารถสร้างบันไดที่สูงพอและหลบหนีออกจากเหวธรรมดาได้”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยคิดและตอบ “อีกนานมาก ข้าอาจต้องใช้เวลายี่สิบหรือสามสิบปี ”
วิญญาณความแข็งแกร่งกล่าว “ถูกต้อง เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าก็ไม่ใช่เด็กอีกต่อไป เจ้าจะสูญเสียความเยาว์วัยและกลายเป็นหญิงวัยกลางคน หากเจ้ามอบความเยาว์วัยให้ข้า แม้เจ้าจะกลายเป็นหญิงวัยกลางคน แต่เจ้าจะใช้เวลาเพียงสองหรือสามปีในการสร้างบันได ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยคิดและพยักหน้า “เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง วิญญาณความแข็งแกร่ง ข้าต้องพึ่งพาเจ้าแล้ว ”
ด้วยเหตุนี้เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยจึงได้รับความแข็งแกร่งและทำให้นางสามารถสร้างบันไดได้เร็วมาก
หนึ่งปีต่อมา นางยืนอยู่บนชั้นบนสุดของบันไดและมองลงไป
นางเห็นต้นไม้เหมือนกับทุ่งหญ้า นางมีความสุขมาก “เมื่อข้ายืนอยู่บนที่สูง สิ่งที่ใหญ่โตจะกลายเป็นเล็ก มันเหมือนเมืองจิ๋ว ”
นางมองลงไปที่บันไดของมนุษย์จิ๋วและพบว่ามันสั้นมาก มันยังน้อยกว่าหนึ่งในร้อยของบันไดของนาง
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยขมวดคิ้ว
นางเดินลงไปและกล่าวกับมนุษย์จิ๋ว “เหตุใดเจ้าถึงช้านัก ? บันไดของข้าสูงมากแล้ว ”
ร่างเล็กมองบันไดของเสิ้นไห่หลุนฮุ้ยและชื่นชม “เจ้ายอดเยี่ยมจริงๆ ความแข็งแกร่งของเจ้าเหนือกว่าข้าตั้งแต่แรก ตอนนี้เจ้ายังมีวิญญาณความแข็งแกร่ง น่าเสียดายที่ข้าสามารถพึ่งพาตนเองเท่านั้น ข้าพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว นอกจากเวลากินและพักผ่อน ข้าใช้เวลาทั้งหมดในการสร้างบันได แต่มันยังไม่สามารถเปรียบเทียบกับบันไดของเจ้า ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยพยักหน้า “นั่นเป็นเรื่องปกติ ”
ผ่านไปอีกหนึ่งปี
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยสร้างบันไดสูงขึ้นไปอีก
นางยืนอยู่ด้านบนและมองลงไป
ต้นไม้ด้านล่างเล็กจนไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
นางมองบันไดของมนุษย์จิ๋วและพบว่ามันยังน้อยกว่าหนึ่งในพันส่วนของบันไดของนาง
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยเดินลงไปและหัวเราะ “โอ้ มนุษย์จิ๋ว หยุดความพยายามของเจ้าเถอะ ความแข็งแกร่งของเจ้าต่ำเกินไป เจ้าไม่สามารถสร้างบันไดได้แม้เจ้าจะใช้เวลาทั้งชีวิต เหตุใดไม่ใช่เวลาเหล่านี้ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน ”
“แท้จริงแล้วเจ้าน่าทึ่งมาก หากเปรียบเทียบกับมนุษย์จิ๋วคนอื่นๆ เจ้าสามารถออกมาจากเมืองจิ๋ว ตอนนี้เจ้าสามารถสนุกกับชีวิตของเจ้า ”
ร่างเล็กคิดและส่ายศีรษะ “ข้าไม่พอใจกับการเป็นคนธรรมดา ข้าไม่มีความสุขกับการเป็นคนธรรมดา การเป็นคนธรรมดาเหมือนขุมนรก ข้าอยากออกไป แม้ข้าจะทำไม่สำเร็จ ข้าก็ยังอยากลอง หากข้าไม่พยายามมากพอ ข้าจะไม่มีความสุข ”
มนุษย์จิ๋วยังสร้างบันไดต่อไป
ปีที่สามผ่านไป
บันไดของเสิ้นไห่หลุนฮุ้ยสูงมาก
นางยืนอยู่ด้านบนและมองลงไปเพียงเพื่อจะเห็นเมฆบดบังสายตาของนางเอาไว้ทั้งหมด
นางต้องการดูบันไดของมนุษย์จิ๋ว แต่นางแทบมองไม่เห็นสิ่งใด ตอนนี้มันน้อยกว่าหนึ่งในหมื่นของบันไดของนาง
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยถอนหายใจและรู้สึกเหงา
เมื่อลมพัดมา ร่างกายของนางสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น
“ดังนั้นเมื่อข้าอยู่บนที่สูง ไม่เพียงข้าจะรู้สึกเหงา แต่ข้ายังรู้สึกหนาวอีกด้วย ” เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยเดินลงไปหามนุษย์จิ๋ว
คนตัวเล็กส่ายศีรษะ “บันไดของข้าไม่สูงพอ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร ?”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย
นางยังคงสร้างบันไดต่อไป แต่เวลาที่นางใช้ไปกับการสร้างบันไดเริ่มลดลง
วิญญาณความแข็งแกร่งถาม “โอ้ มนุษย์ เหตุใดเจ้าไม่สร้างบันไดต่อ ?”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยตอบ “บันไดนี้ทั้งสูงและหนาว ข้าต้องการพักผ่อนและกู้คืนความอบอุ่น ”
หนึ่งปีผ่านไป
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยยิ่งเบื่อหน่ายมากกว่าเดิม
นางยังสร้างบันไดต่อไปแต่นางใช้เวลากับมันน้อยลงและน้อยลง
วิญญาณความแข็งแกร่งถาม “โอ้ มนุษย์ เหตุใดเจ้าไม่สร้างบันไดต่อ ?”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยตอบ “บันไดสูงเกินไป เมื่อข้ามองลงไป ข้ารู้สึกกลัว ข้าต้องการพักผ่อนและทำให้ใจสงบ ”
ผ่านไปอีกหนึ่งปี
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยยิ่งเกียจคร้านมากขึ้น
วิญญาณความแข็งแกร่งถาม “มองไปที่มนุษย์จิ๋ว เขาไม่เคยหยุดสร้างบันไดของเขา เขาทุ่มเททุกอย่าง หากเจ้ายังเกียจคร้าน เขาจะนำหน้าเจ้าในวันหนึ่ง ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยหัวเราะ “จะเป็นไปได้อย่างไร ? หนึ่งวันของข้าเท่ากับหนึ่งเดือนของเขา เขาจะนำหน้าข้าได้อย่างไร ?”
หลายปีผ่านไปเช่นนี้
ในที่สุดวันหนึ่งร่างเล็กพบเสิ้นไห่หลุนฮุ้ยพักอยู่ใต้ต้นไม้ เขากล่าวกับนาง “โอ้ สหาย บันไดของข้าอยู่ที่ขอบเหวธรรมดาแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะก้าวออกจากเหวธรรมดา ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยหัวเราะ “เจ้าตัวเล็ก อย่าโกหกข้า นี่มันตลกเกินไปแล้ว ”
ร่างเล็กส่ายศีรษะและกล่าวอย่างจริงจัง “ผู้ยิ่งใหญ่และตัวตลกมีเพียงเส้นบางๆกั้นอยู่ แต่ข้าไม่ใช่ตัวตลกอีกต่อไป ข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่และสุดท้ายก็สามารถออกจากเหวธรรมดา หากเจ้าไม่เชื่อข้า คอยดูข้าออกไป ”
มนุษย์จิ๋วเริ่มปีนขึ้นบันไดของเขา
เสิ้นไห่หลุนฮุยตกใจมาก บันไดของมนุษย์จิ๋วอยู่บนขอบเหวจริงๆ เขาจะสามารถออกไปหากสิ่งนี้ยังดำเนินต่อไป
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยตะโกน “มนุษย์จิ๋ว เจ้าไม่หนาวงั้นหรือ ?”
คนตัวเล็กกล่าว “แน่นอน แต่ข้าต้องการสร้างบันไดของข้าและปีนออกจากที่นี่ ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยตะโกนอีกครั้ง “มนุษย์จิ๋ว เจ้าไม่รู้สึกเหงาบ้างงั้นหรือ ?”
คนตัวเล็กกล่าว “แน่นอน แต่ข้าต้องการสร้างบันไดของข้าและปีนออกจากที่นี่ ”
เสิ้นไห่หลุนฮุ้ยตะโกนอีกครั้ง “มนุษย์จิ๋ว เจ้าไม่กลัวงั้นหรือ ?”
คนตัวเล็กกล่าว “แน่นอน แต่ข้าต้องการสร้างบันไดของข้าและปีนออกจากที่นี่ ”
หลังจากนั้นแสงสว่างก็ส่องประกายขึ้นบนร่างของมนุษย์จิ๋ว วิญญาณดวงหนึ่งบินออกมา
“ข้าคือความพยายาม โอ้ มนุษย์จิ๋ว ขอบคุณที่ให้กำเนิดข้า ” วิญญาณความพยายามขอบคุณมนุษย์จิ๋ว
มนุษย์จิ๋วหัวเราะ “เยี่ยมมาก แม้ข้าจะไร้ความแข็งแกร่ง แต่ข้าก็มีความพยายาม ”
ร่างเล็กกล่าวขณะที่เขาปีนออกจากเหวธรรมดาและก้าวสู่โลกภายนอก
เขาเห็นบางคนที่นั่น
มันคือมนุษย์คนแรก
เวลาในเหวธรรมดาต่างจากเวลาของโลกภายนอก
มนุษย์คนแรกถอนหายใจเมื่อเห็นมนุษย์จิ๋ว “นี่คือวิญญาณความพยายามงั้นหรือ ? น่าเสียดาย หากข้ามีมัน ข้าจะสามารถพิชิตแม่น้ำหวนคืน ”
Comments