เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1278 พังพอนหางสุนัข

แปลโดย  iPAT  

“บึม !”

เสียงระเบิดดังขึ้นในค่ายกลวิญญาณรอง

ผู้อมตะคลื่นสมุทรไม่แปลกใจอีกต่อไป

ในช่วงเวลานี้เสาแสงลดลงเหลือห้าสิบส่วน

“ค่ายกลวิญญาณนี้น่าสนใจทีเดียว ” เป็นเพียงเวลานี้ที่เสียงสายหนึ่งดังเข้าหูผู้อมตะคลื่นสมุทร

“ผู้ใด ?” ผู้อมตะคลื่นสมุทรตกใจและเตรียมพร้อมต่อสู้ทันที

“เด็กน้อย  อย่ากลัวและอย่าขยับ ” เสียงเดิมกล่าวอีกครั้ง

ผู้อมตะคลื่นสมุทรไม่สามารถเคลื่อนไหว

เขารู้สึกราวกับอยู่ในธารน้ำแข็ง

ผู้อมตะคลื่นสมุทรป็นผู้อมตะระดับเจ็ด  หนึ่งในแปดผู้อมตะเกาะสวรรค์ของถ้ำสวรรค์นิรันดร  แต่เขากลับไม่สามารถตอบสนองก่อนที่เขาจะถูกหยุด

“เจ้าเป็นทายาทของนายท่าน  ตราบเท่าที่เจ้าไม่โจมตีข้า  ข้าจะไม่กินเจ้า  ฮ่าฮ่าฮ่า ” เสียงสายเดิมกล่าว

จากนั้นผู้อมตะคลื่นสมุทรก็เห็นอสูรกายที่มีร่างกายใหญ่โตเหมือนเนินเขาปรากฎตัวขึ้น

มันเป็นสัตว์สี่เท้าที่มีขนสีม่วง

มันดูเหมือนพังพอน

ดวงตาของมันเหมือนคริสตัลสีม่วงที่งดงาม  สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือหางของมัน

มันไม่ใช่หางพังพอนแต่เป็นหางสุนัข

พังพอนหางสุนัข ?

ผู้อมตะคลื่นสมุทรตะลึงก่อนจะนึกถึงการคงอยู่ของสิ่งมีชีวิตชนิดนี้

ในเวลาต่อมาจดหมายจากราชันใต้ก็ถูกส่งมายังมิติช่องว่างของผู้อมตะคลื่นสมุทร สัตว์ประหลาดตัวนี้ถูกส่งมาเพื่อช่วยพวกเขา  มันจะจัดการศัตรูของถ้ำสวรรค์นิรันดร

“เจ้า คือพังพอนหางสุนัข  ม้าของบรรพชนตะวันเดือดงั้นหรือ ?” ผู้อมตะคลื่นสมุทรกล่าวด้วยเสียงตะกุกตะกัก

สัตว์ร้ายพยักหน้าก่อนจะอ้าปากกล่าว  “หยุดเรียกข้าว่าม้า  ข้ามีชื่อของตนเอง  ข้าชื่อเหมาหลี่ชิว  เรียกข้าว่าปู่เหมาก็ได้ ”

“เหมา  ปู่เหมา !” อีกด้านหนึ่งผู้อมตะดำรู้สึกพูดไม่ออก

“เอาล่ะ  ลืมค่ายกลวิญญาณนี้ไปได้เลย  ไปที่แม่น้ำหวนคืนและนำหม่าหงหยุนกับวิญญาณแห่งความรักมา !” เหมาหลี่ชิวกล่าวก่อนจะส่งกรงเล็บของมันออกไป

“บึม !”

ค่ายกลวิญญาณรองที่ผู้อมตะดำสร้างขึ้นอย่างยากลำบากพังทลายลงทันที

“นี่ !” ดวงตาของผู้อมตะดำแทบหลุดออกมาจากเบ้า

“หยุดพูดมาก  รีบจบเรื่องนี้  ท่านปู่ผู้นี้จะรีบกลับไปนอน !” เหมาหลี่ชิวกล่าวและพ่นลมหายใจออกมา

สัตว์ร้ายบินขึ้นสู่ท้องฟ้าขณะที่ผู้อมตะดำและผู้อมตะคลื่นสมุทรถูกลมหายใจของเหมาหลี่ชิวดึงขึ้นไปพร้อมกัน

“เกิดสิ่งใดขึ้น ?”

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของแม่น้ำหวนคืนทำให้ผู้อมตะทั้งหมดรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

แม่น้ำหวนคืนหยุดไหลเชี่ยวและเริ่มสงบลง

‘แม่น้ำหวนคืนกลับสู่สภาพปกติแล้วงั้นหรือ ?’

ดวงตาของฟางหยวนส่องประกายขึ้น

เขารู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ทวีความรุนแรงมากขึ้น

มีขยะจำนวนนับไม่ถ้วนถูกแม่น้ำพัดพามา  เมื่อเห็นสิ่งนี้ผู้อมตะหลายคนเลือกที่จะล่องลอยไปตามกระแสน้ำเพื่อไปยังจุดสิ้นสุดของมัน

นี่เป็นวิธีเดียวที่จะออกจากแม่น้ำหวนคืน

‘สถานการณ์ไม่ดีนัก ’ ฟางหยวนยังไม่พบกลุ่มของอิงอู๋เซี่ยและยังเดินหน้าต่อไป

บนท้องฟ้า  ไป่เฉินเทียนและผู้อมตะภาคกลางคนอื่นๆกำลังมองลงไปที่แม่น้ำหวนคืน

เดิมทีคนเหล่านี้พยายามว่ายไปข้างหน้า  แต่แม่น้ำหวนคืนยังพัดพวกเขากลับไป

ไป่เฉินเทียนตระหนักถึงสถานการณ์  แม้เขาจะสามารถเดินหน้าต่อ  แต่ผู้อมะคนอื่นๆทำไม่ได้  สุดท้ายพวกเขาจึงต้องลอยไปตามกระแสน้ำและออกจากแม่น้ำหวนคืนในที่สุด

ด้วยวิธีนี้พวกเขาจึงกลายเป็นคนนอก  หากพวกเขาโจมตีแม่น้ำหวนคืน  มันจะสะท้อนกลับไปหาพวกเขา

ในไม่ช้าไป่เฉินเทียนก็พบฟางหยวนที่อยู่ในแม่น้ำหวนคืน

“การต่อสู้ของพวกเราสามารถมองข้ามตราบเท่าที่เจ้าส่งมอบวิญญาณความใคร่” ไป่เฉินเทียนส่งเสียงไปหาฟางหยวน

“นี่คือผู้อมตะระดับเจ็ดที่สามารถต่อสู้กับท่านไป่เฉินเทียนได้อย่างเท่าเทียมงั้นหรือ? เขาฝึกฝนมาอย่างไร ?” ผู้อมตะภาคกลางคนอื่นๆมองฟางหยวนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ฟางหยวนหัวเราะเสียงเย็นและไม่สนใจไป่เฉินเทียน

กลุ่มผู้อมตะภาคกลางโกรธมาก  “ช่างกล้าหาญนัก ! เจ้ากล้าดูหมิ่นท่านไป่เฉินเทียนงั้นหรือ ?”

ไป่เฉินเทียนก่นเสียงเย็น  “เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถทำสิ่งใดหากเจ้าซ่อนตัวอยู่ในแม่น้ำงั้นหรือ?”

“เจ้าควรกังวลเรื่องของตนเองก่อน  ที่นี่ไม่ใช่ภาคกลาง ” ฟางหยวนตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว

ความกังวลของไป่เฉินเทียนถูกเปิดเผย  แต่เขายังแสดงออกด้วยความไม่แยแสและเริ่มบินออกไป

เรื่องของฟางหยวนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยหากเปรียบเทียบกับจ้าวเหลียนหยุนและหม่าหงหยุน

พังพอนหางสุนัขทำลายค่ายกลวิญญาณรองไปแล้ว  ดังนั้นสถานการณ์ของแม่น้ำหวนคืนจึงสามารถสังเกตุเห็นได้โดยง่าย

ขยะถูกกวาดออกไปทั้งหมดแล้ว  ตอนนี้มีเพียงผู้อมตะบางส่วนที่ยังอยู่ในแม่น้ำ

มู่หลิงหลาน  จ้าวเหลียนหยุน  และหม่าหงหยุนอยู่ด้านหน้าสุด

กลุ่มที่สองได้แก่  ปีศาจอมตะเซี่ยหู  ราชันภูเขาม่วง  และท่านหญิงหว่านซู

กลุ่มที่สามคือ  ผู้อมตะระดับแปดเว่ยหลิงหยางและกลุ่มผู้อมตะของภาคกลาง

กลุ่มที่สี่ประกอบด้วย  อิงอู๋เซี่ยและสมาชิกนิกายเงา  ตลอดไปถึงผู้นำยอดเขาหิมะ

และกลุ่มที่ห้ามีเพียงฟางหยวนผู้เดียว  เมื่อเขาถูกแม่น้ำหวนคืนดูดกลืนเข้ามา  เขาอยู่ไกลจากแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะมากที่สุด  ดังนั้นเขาจึงตกลงไปส่วนท้ายของแม่น้ำ

สถานการณ์นี้ค่อนข้างน่าสนใจ

“เร็ว  ว่ายไปข้างหน้า !” มู่หลิงหลานกล่าวด้วยความกังวลเมื่อมองเห็นปีศาจอมตะเซี่ยหูและราชันภูเขาม่วง

กลุ่มที่สองของปีศาจอมตะเซี่ยหูและราชันภูเขาม่วงกำลังตามจับหม่าหงหยุน

กลุ่มที่สามของเว่ยหลิงหยางไม่ต้องการยอมแพ้  ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถขัดขวางปีศาจอมตะเซี่ยหูและราชันภูเขาม่วง  หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนจะมีโอกาสรอด

อิงอู๋เซี่ยและกลุ่มผู้นำยอดเขาหิมะมีความคิดเช่นเดียวกับเว่ยหลิงหยาง พวกเขาอยู่ด้านหลังแต่ยังมีความหวัง

“ดูข้างหลังเร็วเข้า !” ไห่ลั่วหลันตื่นตระหนก

อิงอู๋เซี่ยหันหลังกลับด้วยหัวใจเต้นแรง  “เขาตามพวกเรามาถึงที่นี่จริงๆ !”

แม่น้ำหวนคืนสงบลงแล้ว  ไม่มีขยะเหลืออยู่  ดังนั้นวิสัยทัศน์ของทุกคนจึงกลับมาชัดเจนอีกครั้ง  ด้วยเหตุนี้อิงอู๋เซี่ยจึงสามารถมองเห็นฟางหยวน

ฟางหยวนไม่รู้ถึงการคงอยู่ของราชันภูเขาม่วง

แม้เขาจะมองเห็นปีศาจอมตะเซี่ยหู  แต่ราชันภูเขาม่วงมีร่างกายเล็กเกินไป  มันยากที่จะมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ฟางหยวนไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นในแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะ  แม้เขาจะพบไป่เฉินเทียน  แต่เขาก็รู้เพียงว่าเกิดการต่อสู้ระหว่างผู้อมตะระดับแปดขึ้นที่นี่ ส่วนฝ่ายใดเป็นฝ่ายได้เปรียบ  ไป่เฉินเทียนจะบอกเขางั้นหรือ ?

ดังนั้นฟางหยวนจึงไม่ยินดีทิ้งโอกาสสังหารกลุ่มของอิงอู๋เซี่ยเพื่อกำจัดภัยคุกคาม

ดวงตาของอิงอู๋เซี่ยส่องประกายขึ้น  เขาตัดสินใจว่ายน้ำเร็วขึ้น

“เขาเป็นศัตรูของเรางั้นหรือ ?” ผู้นำยอดเขาหิมะเย้ยหยันฟางหยวน  “มาร่วมมือกันฆ่าเขา ! สถานการณ์ด้านนอกค่อนข้างซับซ้อน  มีผู้อมตะอยู่มากมาย  แต่ที่นี่เขาอยู่เพียงลำพัง !”

หลังกล่าวจบประโยค  กลุ่มผู้นำยอดเขาหิมะก็เตรียมพร้อมโจมตี

อิงอู๋เซี่ยเตรียมเคลื่อนไหวเช่นกัน

หากพวกเขาสามารถสังหารฟางหยวนได้ในเวลานี้   พวกเขาอาจได้รับร่างทารกอมตะกลับคืน  นี่เป็นโอกาสที่ดี

‘อย่างไรก็ตาม …ร่างทารกอมตะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ  ข้าควรไปพบท่านสีม่วงก่อน  ร่างหลักของเรายังอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝัน ’ อิงอู๋เซี่ยคิดและตัดสินใจ

“มากับเรา  เราจะไปพบท่านเซี่ยหู  คนผู้นี้ไม่สำคัญ  ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราคือผู้อมตะภาคกลาง ” อิงอู๋เซี่ยไม่ได้เปิดเผยตัวตนของฟางหยวน  แต่เขาประสบความสำเร็จในการโน้มน้าวกลุ่มผู้นำยอดเขาหิมะ

“ถูกต้อง  ไปรวมกลุ่มกับนายท่านเซี่ยหูกันเถอะ !” ผู้นำยอดเขาหิมะไม่สามารถออกจากแม่น้ำหวนคืนในช่วงเวลานี้

เพราะผู้อมตะระดับแปดของภาคกลางบินอยู่บนท้องฟ้า  หากพวกเขาออกไป  พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับผู้อมตะระดับแปด  ดังนั้นการอยู่ในแม่น้ำหวนคืนย่อมปลอดภัยกว่า

แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็ตระหนักว่าการว่ายอยู่ในแม่น้ำหวนคืนไม่ใช่เรื่องง่าย

ในสภาพแวดล้อมพิเศษนี้  พวกเขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าและถูกผลักกลับไปอย่างต่อเนื่อง

ในตำนาน  มนุษย์คนแรกล้มเหลวในแม่น้ำหวนคืนเช่นกัน

ไม่มีผู้ใดคิดว่าตนเองจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่มนุษย์คนแรกยังล้มเหลว แต่ในสถานการณ์นี้ผู้อมตะทุกคนล้วนมีเหตุผลของตนเองที่จะอยู่ในแม่น้ำหวนคืน

“หม่าหงหยุน …อย่าคิดว่าจะสามารถหลบหนี !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูกล่าวเสียงเย็นโดยมีท่านหญิงหว่านซูอยู่ข้างกาย

“เร็ว  เร็วอีก  พวกเขากำลังจะตามทัน !” มู่หลิงหลานและหม่าหงหยุนลากจ้าวเหลียนหยุนไปข้างหน้า

“เทพธิดาจ้าวอดทนไว้  พวกเราจะไปถึงในไม่ช้า !” เว่ยหลิงหยางตะโกน

ด้านอิงอู๋เซี่ย  เขารู้สึกปวดหัวกับฟางหยวนที่ไล่ล่ามาจากด้านหลัง  เขาพยายามว่ายไปข้างหน้าให้เร็วขึ้น

“อิงอู๋เซี่ย !” ฟางหยวนลดระยะห่างของเขากับอิงอู๋เซี่ยได้อย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้าคนแรกที่ไม่สามารถอดทนได้ก็ปรากฏตัวขึ้น

มันคือหนึ่งในผู้นำยอดเขาหิมะ

เขาใช้พละกำลังทั้งหมดไปแล้ว  ตอนนี้เขาทำได้เพียงปล่อยตัวลอยไปตามกระแสน้ำเท่านั้น

ฟางหยวนหลีกเลี่ยงคนผู้นี้

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับสิ่งนี้  หากเขาหยุด  เขาจะถูกผลักถอยหลังเช่นกัน  แม้เขาจะสามารถสังหารศัตรู  แต่ความก้าวหน้าของเขาก็จะได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก

“ระวัง !” บนท้องฟ้า  ไป่เฉินเทียนตะโกน

“ในที่สุดข้าก็ตามทัน  เจ้าหนู ” ปีศาจอมตะเซี่ยหูอยู่ข้างหลังกลุ่มของจ้าวเหลียนหยุนแล้ว

จ้าวเหลียนหยุนรู้ว่าตนเองไม่มีพละกำลังเหลืออยู่  หากเป็นเช่นนี้ต่อไป  นางจะเป็นภาระของหม่าหงหยุน

นางมองหม่าหงหยุนด้วยความรักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะดิ้นรนออกจากมือของเขาและทิ้งตัวลอยกลับหลังไปทางปีศาจอมตะเซี่ยหู