เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1286 โน้มน้าวปีศาจอมตะเซี่ยหู

แปลโดย  iPAT  

วิญญาณความพยายาม !

ด้านนอกแม่น้ำหวนคืน  ผู้อมตะทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบงัน

พวกเขาเฝ้ามองแม่น้ำหวนคืนและผู้อมตะระดับเจ็ดในชุดคลุมสีขาว  ผมยาว  และดวงตาสีดำสนิทกำลังยืนอยู่ในแม่น้ำอย่างอิสระท่ามกลางสายลม

“เขาประสบความสำเร็จในการหลอมรวมวิญญาณอมตะความพยายามจริงๆ !” ไป่หนิงปิงพึมพำด้วยความรู้สึกซับซ้อน

“เขาสามารถทำสิ่งเดียวกับเทพอมตะบัวสวรรค์ได้จริงๆงั้นหรือ ?” ผู้อมตะภาคกลางยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

“ดูนั่น  เขาหยุดเดินแล้ว  เขายืนอยู่ที่นั่นแต่แม่น้ำหวนคืนกลับไม่กวาดเขาออกมา !” ซือเจิ้งอี้ชี้นิ้วและตะโกนเสียงดัง

ฟางหยวนปิดเปลือกตาลง  เขาเพ่งจิตเข้าไปในมิติช่องว่างจักรพรรดิ

วิญญาณอมตะดวงใหม่ก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์

มันก็คือวิญญาณอมตะความพยายาม !

มันเหมือนปิระมิดหินขนาดมหึมาที่ดูเหมือนน้ำทะเลไม่สามารถกัดเซาะมันได้แม้จะผ่านไปนับหมื่นปี มันเหมือนหินก้อนใหญ่ที่จะไม่สูญสลายตราบจนนิรันดร์

มันเป็นวิญญาณอมตะที่พิเศษมาก

เพราะในแง่ของขนาด  มันเป็นวิญญาณอมตะที่ขนาดใหญ่โตที่สุดที่ฟางหยวนเคยเห็น

“วิญญาณอมตะระดับเจ็ด …”

ฟางหยวนสามารถบอกระดับของวิญญาณอมตะดวงนี้จากกลิ่นอายที่มันปลดปล่อยออกมา

มันไม่ใช่วิญญาณอมตะระดับแปดหรือเก้า

แต่ฟางหยวนมีความสุขกับสิ่งนี้

การมีวิญญาณอมตะระดับสูงเกินไปไม่ใช่เรื่องดี  นี่คือสิ่งที่ผู้อมตะทุกคนรู้

วิญญาณอมตะความพยายามระดับเจ็ดเหมาะสมกับการบ่มเพาะระดับเจ็ดของฟางหยวนมากที่สุด

‘สิ่งใดคืออาหารของวิญญาณความพยายาม  แล้วมันสามารถทำสิ่งใด ? ข้าจะใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างไร ?’ คำถามปรากฏขึ้นในใจของฟางหยวน

เขายังไม่ได้คิดเพิ่มเติมและกลับมาสนใจโลกภายนอก

ด้านนอกแม่น้ำหวนคืนมีผู้อมตะระดับแปดสามคนกำลังรอโจมตีอยู่พร้อมกับผู้อมตะอีกมากมาย

‘ด้วยการครอบครองวิญญาณความพยายาม  ข้าสามารถพิชิตแม่น้ำหวนคืนได้จริงๆ !’ ในไม่ช้าฟางหยวนก็ตระหนักว่าแม่น้ำหวนคืนเชื่อฟังเขาเหมือนสุนัขที่เขาเลี้ยง

แรงกดดันมหาศาลก่อนหน้านี้หายไปอย่างสมบูรณ์

ฟางหยวนยืนอยู่ที่นี่โดยไม่เคลื่อนไหวขณะที่แม่น้ำหวนคืนไม่ส่งผลกระทบต่อเขาอีกต่อไป

ไม่เพียงเท่านั้น  ฟางหยวนยังพบว่าเขาสามารถใช้วิญญาณได้อย่างอิสระในแม่น้ำ  เขายังสามารถเปิดมิติช่องว่างได้อย่างง่ายดาย

‘ดี !’ ฟางหยวนเริ่มรู้สึกตื่นเต้น  เขาเก็บศพของหม่าหงหยุนไว้ในมิติช่องว่างจักรพรรดิ

ดวงวิญญาณของหม่าหงหยุนก็เช่นกัน

ดวงวิญญาณของเขาบรรจุมรดกที่แท้จริงบนเส้นทางแห่งโชคเอาไว้  ฟางหยวนย่อมไม่ละเลยสิ่งนี้  ระหว่างการต่อสู้ในแดนศักดิ์สิทธิ์เมืองหลวงของภาคเหนือ  หม่าหงหยุนกับจ้าวเหลียนหยุนได้รับการคุ้มครองจากมรดกที่แท้จริงบนเส้นทางแห่งโชคและสามารถรอดชีวิต พวกเขาได้รับผลประโยชน์จากมัน

‘ตอนนี้ดวงวิญญาณของหม่าหงหยุนอยู่กับข้า  โชคส่วนหนึ่งของเขาจะกลายเป็นของข้า  น่าเสียดายที่จ้าวเหลียนหยุนมีวิญญาณแห่งความรัก  ข้าไม่สามารถจับนางได้ ’

ในความคิดเห็นของฟางหยวน  ดวงวิญญาณของหม่าหงหยุนมีค่ามากกว่า  ร่างกายของเขาป็นเพียงวัสดุในการหลอมรวมวิญญาณเท่านั้น

แต่ฟางหยวนยังขมวดคิ้วเล็กน้อย

หากเขาสามารถจับจ้าวเหลียนหยุน  เขาอาจใช้นางเจรจากับกลุ่มผู้อมตะ

อย่างไรก็ตามจ้าวเหลียนหยุนได้รับความช่วยเหลือจากวิญญาณแห่งความรักและกลับไปหาไป่เฉินเทียนและเว่ยหลิงหยางแล้ว

“หลิวกวนซื่อ  ผู้ใดจะคิดว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะทำให้เจ้ามีชื่อเสียง ” เว่ยหลิงหยางถอนหายใจ

“ข้าจะฆ่าเจ้า  ข้าจะฆ่าเจ้า !” จ้าวเหลียนหยุนมองฟางหยวนและใช้วิญญาณตะโกนออกมาด้วยความเกลียดชัง

ความรักที่นางมีต่อหม่าหงหยุนกลายเป็นความเกลียดชังต่อฟางหยวน

“หลิวกวนซื่อ  แม้เจ้าจะเป็นเจ้าของแม่น้ำหวนคืน  แล้วอย่างไร ?” ปีศาจอมตะเซี่ยหูเผยรอยยิ้มเย็นชา

“เด็กน้อย  เจ้ามีความสามารถมาก  แต่เจ้าฆ่าหม่าหงหยุน  เจ้าทำให้ข้าล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำงาน  เดินออกมาจากแม่น้ำหวนคืนและรับความตายไปซะ  ข้าจะไม่ทำให้เจ้ารู้สึกเจ็บปวด !” พังพอนหางสุนัขกล่าวด้วยท่าทางเหี้ยมโหด

‘บัดซบ !’ ฟางหยวนลอบกัดฟัน

เขากลายเป็นเจ้าของแม่น้ำหวนคืน  แต่สถานการณ์ของเขายังไม่ดีขึ้น

กล่าวได้ว่าเขาถูกขังอยู่ในแม่น้ำหวนคืน

แม้เขาจะสามารถหลอมรวมวิญญาณความพยายามและพิชิตแม่น้ำหวนคืน  แต่เขาก็ไม่สามารถหลบหนี

‘ผู้อมตะระดับแปดสามคนรวมถึงผู้เชี่ยวชาญอีกมากมายและเจตจำนงสวรรค์…’ ฟางหยวนมองไปรอบๆ  ตอนนี้เขากลายเป็นเป้าหมายของทุกคน

“ฮ่า !”

ปีศาจอมตะเซี่ยหูพ่นลมหายใจออกมาและส่งมวลอากาศเย็นพุ่งไปยังแม่น้ำหวนคืน

อย่างไรก็ตามมวลอากาศเย็นยังสะท้อนกลับไปหาเขา

ปีศาจอมตะเซี่ยหูหลบมันและหัวเราะ  “หลิวกวนซื่อ  เจ้าทำลายแผนการของข้า  หากเจ้ายอมจำนนตอนนี้และมอบแม่น้ำหวนคืนให้ข้า  ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า  เจ้าสามารถเป็นทาสของข้า  แต่หากเจ้ายังยืนกรานที่จะต่อต้านพวกเรา  ข้าจะทำให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่สามารถตายแม้เจ้าจะต้องการตายก็ตาม !”

หลังกล่าวจบคำเขาก็พ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง

แม่น้ำหวนคืนยังสะท้อนการโจมตีทั้งหมดของเขากลับไปแต่ปีศาจอมตะเซี่ยหูยังสามารถหลบและกล่าวต่อ “หลิวกวนซื่อ  อย่าคิดว่าจะสามารถใช้แม่น้ำหวนคืนป้องกันตัวได้ตลอดไป  แม่น้ำหวนคืนเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์พิภพ  แต่มันไม่สามารถคงอยู่ตลอดไป  ในที่สุดแม่น้ำก็จะแห้งเหือดลง  เมื่อเวลานั้นมาถึง  เจ้าจะต้องตายอย่างแน่นอน !”

ปีศาจอมตะเซี่ยหูยังโจมตีต่อไปขณะที่แม่น้ำหวนคืนเริ่มแสดงให้เห็นร่องรอยของการหดตัวลง

ฟางหยวนโต้แย้ง  “ผู้อาวุโสเซี่ยหู  ท่านเป็นผู้อมตะระดับแปดอันดับหนึ่งของภาคเหนือ  แล้วท่านจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าแท้จริงแล้วผู้อมตะภาคกลางเป็นคนทำลายแผนการของท่าน นอกจากนี้ยังมีกับดักของถ้ำสวรรค์นิรันดร  ข้าพึ่งมาถึงที่นี่เพราะเหตุบังเอิญ  ท่านไม่สนใจศัตรูที่ยิ่งใหญ่เหล่านี้แต่มุ่งเป้ามาที่ตัวละครที่ไร้นัยสำคัญเช่นข้างั้นหรือ?”

ได้ยินถ้อยคำเหล่านี้  ไป่เฉิงเทียนและเว่ยหลิงหยางเริ่มระวังตัวมากขึ้น  พวกเขาถอยกลับไปเล็กน้อย

เหมาหลี่ชิวขมวดคิ้ว  “เด็กผู้นี้เก่งเรื่องการหว่านความบาดหมาง ”

ปีศาจอมตะเซี่ยหูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย  “หลิวกวนซื่อ  ดูเหมือนเจ้าจะลืมไปว่าแม่น้ำหวนคืนที่อยู่ใต้เท้าของเจ้าเป็นของข้า เจ้าขโมยแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์พิภพของข้า  เจ้าเป็นศัตรูของข้า  เจ้าทำให้หม่าหงหยุนตายและทำลายความหวังของข้า  หากข้าไม่ฆ่าเจ้า  ความโกรธของข้าจะไม่มีวันคลี่คลาย !”

ฟางหยวนเร่งโต้แย้ง  “ผู้อาวุโสเซี่ยหู  เราทั้งคู่ต่างเป็นคนเหนือ  ท่ามกลางคนเหล่านี้  พังพอนหางสุนัขมาจากถ้ำสวรรค์นิรันดร  ขณะที่ผู้อมตะภาคกลางทั้งหมดมาจากสิบนิกายโบราณหรือวังสวรรค์  พวกเขาต่างเป็นฝ่ายธรรมะ  มีเพียงพวกเราที่อยู่บนเส้นทางสายปีศาจ  ธรรมะและปีศาจไม่สามารถอยู่ร่วมโลก  แต่พวกเราสามารถร่วมมือ ”

“ถูกต้อง  ข้ากลายเป็นเจ้าของแม่น้ำหวนคืนโดยบังเอิญ  แต่เรายังสามารถร่วมมือ  ข้าสามารถให้ท่านยืมแม่น้ำหวนคืน  ด้วยความช่วยเหลือจากข้า  แม่น้ำหวนคืนจะมีประโยชน์กับท่านมากขึ้น ”

“ถูกต้อง  ข้าทำให้หม่าหงหยุนตาย  แต่ทุกคนรู้ว่าข้าไม่ได้ตั้งใจฆ่าเขา  ข้าเพียงจับเขาเบาๆ  แล้วหม่าหงหยุนก็ตายด้วยตัวของเขาเอง  เขาตายเพราะหมดแรงและสูญสิ้นพลังจิต  เขาอยู่ในแม่น้ำหวนคืนนานเกินไป  เขาอดทนต่อความทรมานจนเกินขีดจำกัดของตนเอง  ความตายของเขาไม่เกี่ยวกับข้า  แม้จะไม่มีข้า  เขาก็ยังต้องตาย  ข้าบังเอิญอยู่ที่นี่เท่านั้น  นอกจากนี้พวกท่านคิดว่าข้าจะสังหารเขาเพื่อทำให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากจริงๆงั้นหรือ?”

“อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาตายไปแล้ว  พลังอำนาจของวิญญาณอมตะโชคชะตาท้าทายสวรรค์อาจหายไป  ข้าเข้าใจได้ว่าท่านกำลังโกรธและต้องการระบายความโกรธ  แต่ท่านต้องก้าวข้ามหมื่นภัยพิบัติ  การข้าฆ่าเพื่อระบายความโกรธจะช่วยให้ท่านผ่านหมื่นภัยพิบัติไปได้งั้นหรือ?”

ฟางหยวนส่ายศีรษะก่อนกล่าวต่อ  “ไม่เพียงเท่านั้น  หมื่น ภัยพิบัติของท่านอาจอันตรายมากขึ้นเพราะการคงอยู่ของแม่น้ำหวนคืน  ท่านต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อระบายน้ำออกไป  มิฉะนั้นท่านจะไม่สามารถหลอมรวมวิญญาณอมตะโชคชะตาท้าทายสวรรค์และเผชิญหน้ากับภัยพิบัติของท่าน!”

“ผู้อาวุโสเซี่ยหู  ท่านมีครอบครัวแล้ว  ท่านเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่  เป็นตัวตนอันดับหนึ่งของภาคเหนือ  หากท่านตายในภัยพิบัติหรือได้รับบาดเจ็บสาหัส  ศัตรูทั้งหมดของท่านและฝ่ายธรรมะไม่ว่าจะภาคเหนือหรือภาคกลางจะมีความสุข ในเวลาเดียวกันท่านหญิงหว่านซูก็จะเสียใจ ”

“แม้แดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะจะถูกทำลายและการหลอมรวมวิญญาณอมตะจะล้มเหลว ตราบเท่าที่ท่านยังอยู่  ท่านยังสามารถสร้างแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะขึ้นมาใหม่  หากท่านล้มเหลวในการหลอมรวม  ท่านยังสามารถฉกฉวยทรัพยากรจากผู้อื่นและเริ่มหลอมรวมใหม่ได้อีกครั้ง”

“ผู้อมตะฝ่ายธรรมะเหล่านี้ล้วนมีเจตนาร้าย  เราสามารถร่วมมือและจัดการพวกเขา !”

“ข้า  หลิวกวนซื่อ  เป็นสมาชิกฝ่ายปีศาจของภาคเหนือ  ข้ายินดีที่จะให้ความร่วมมือกับท่านเพื่อบรรลุความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่ของพวกเรา!”

ฟางหยวนกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้  ปีศาจอมตะเซี่ยหูรู้สึกว่าฟางหยวนไม่น่ารังเกียจอีกต่อไป

เพราะสิ่งที่เขาพูดล้วนเป็นเรื่องจริง  แม้ปีศาจอมตะเซี่ยหูจะโกรธ  เขาก็ยังไม่สูญเสียเหตุผล  นอกจากนี้ฟางหยวนยังพิจารณาถึงสถานการณ์ของเขาและวางตัวเขาเองไว้ในแผนการอีกด้วย

เห็นการแสดงออกของปีศาจอมตะเซี่ยหู  เว่ยหลิงหยางและไป่เฉินเทียนเริ่มรู้สึกประหม่า  ขณะที่เหมาหลี่ชิวรู้สึกขุ่นเคือง  มันเผยเขี้ยวอันแหลมคมไปทางปีศาจอมตะเซี่ยหูโดยไม่แสดงความอ่อนแอออกมา

‘คนผู้นี้ยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม !’ อิงอู๋เซี่ยรู้สึกผิดหวัง

หากเป็นก่อนหน้านี้  เขาอาจสนับสนุนปีศาจอมตะเซี่ยหูให้ร่วมมือกับฟางหยวน  ท้ายที่สุดแล้วร่างทารกอมตะของฟางหยวนก็เป็นความพยายามนับแสนปีของนิกายเงา พวกเขาไม่สามารถสูญเสียมัน

แต่ตอนนี้หลังจากถูกไล่ล่าโดยฟางหยวนและเห็นเขาพิชิตแม่น้ำหวนคืน  อิงอู๋เซี่ยจึงต้องระวังฟางหยวนมากขึ้นไปอีก

หากมีโอกาส  อิงอู๋เซี่ยจะฆ่าฟางหยวนอย่างแน่นอน  เขาต้องกำจัดศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวนี้ !

แต่อิงอู๋เซี่ยไม่สามารถกล่าวสิ่งใดออกมาได้ในเวลานี้

ราชันภูเขาม่วงหลับสนิทอยู่ในมือของเขา

เมื่อมนุษย์จิ๋วผู้นี้ตื่นขึ้น  เขาจะบ้าคลั่งเป็นครั้งคราว

ตอนนี้สิ่งที่อิงอู๋เซี่ยทำได้คืออยู่นิ่งๆเพื่อให้ทุกคนลืมการคงอยู่ของพวกเขา

นี่เป็นช่วงเวลาที่อ่อนไหวที่สุดของนิกายเงา

ผู้อมตะภาคกลางก็เช่นกัน  แม้พวกเขาจะได้ตัวจ้าวเหลียนหยุนกลับไป  แต่พวกเขายังไม่กล้าล่าถอย  มิฉะนั้นมันจะดึงดูดความสนใจและตกเป็นเป้าหมายของทุกคน

สถานการณ์กลายเป็นชะงักงัน

มันค่อนข้างแปลก

ปีศาจอมตะเซี่ยหู  นิกายเงา  ผู้อมตะภาคกลาง  ถ้ำสวรรค์นิรันดร  และฟางหยวน  ไม่มีผู้ใดเคลื่อนไหว  พวกเขากำลังพิจารณาในมุมมองของตนเอง  สิ่งสำคัญที่สุดคือไม่มีฝ่ายใดแข็งแกร่งพอที่จะควบคุมสถานการณ์ทั้งหมด

ทัศนคติของปีศาจอมตะเซี่ยหูเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในเวลานี้

ทุกคนมองไปที่เขา

ปีศาจอมตะเซี่ยหูครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเปิดปากกล่าวอย่างกะทันหัน “เอาล่ะ  เราสามารถสร้างความร่วมมือ !”

ฟางหยวนมีความสุขมาก