ฝ่ายธรรมะและฝ่ายปีศาจกำลังต่อสู้กันอยู่ที่ค่ายกลวิญญาณขณะที่อีกสนามรบหนึ่งการต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว

 

บ้านไม้ไผ่ไม่ได้รับความเสียหาย มันยังส่องประกายและลอยอยู่อย่างเงียบๆ

 

ค่ายกลวิญญาณแม่น้ำโลหิตสีม่วงพังทลายลงขณะที่ปีศาจอมตะภาพลวงตาทั้งเจ็ดถูกจับกุม

 

“ให้ข้าดูร่างจริงของเจ้า” วูหยงที่ไม่ได้รับบาดเจ็บปล่อยแสงสีเขียวออกมาจากดวงตา

 

ทันใดนั้นแสงสีรุ้งที่ปกคลุมร่างกายของปีศาจอมตะภาพลวงตาทั้งเจ็ดก็ถูกพัดกระจัดกระจายออกไป

 

ตัวตนที่แท้จริงของเขาถูกเปิดเผย

 

ผู้อมตะทั้งสามตกตะลึง

 

เฉียวจื่อไคจ้องมองด้วยความดวงเบิกกว้างและอ้าปากค้าง “เหยาเกิ้ง!?”

 

ปรากฏว่าปีศาจอมตะระดับเจ็ดผู้นี้ไม่ใช่ผู้ใดนอกจากสมาชิกของกองกำลังใหญ่ฝ่ายธรรมะตระกูลเหยา เหยาเกิ้ง

 

เดิมทีเขาต่อสู้กับวูอี้เหรินเพื่อแย่งชิงมรดกที่แท้จริงหนึ่ง ในต่อสู้เขาเสียชีวิตพร้อมวูอี้เหริน

 

ป้ายวิญญาณของเขาพังทลาย ทุกคนคิดว่าเขาตายไปแล้ว

 

แต่ผู้ใดจะคิดว่าเขาก็คือปีศาจอมตะภาพลวงตาทั้งเจ็ด!

 

“ดี ดีมาก ตระกูลเหยาเป็นเช่นนี้จริงๆ” ไท่เมี่ยนเฉินกล่าวเสียงเย็น

 

เหยาเกิ้งเผยรอยยิ้มขมขื่น “นี่เป็นการกระทำส่วนตัวของข้า มันไม่เกี่ยวกับตระกูลเหยา”

 

วูหยงถาม “เหตุใดเจ้าถึงวางกับดักพวกเรา?”

 

รอยยิ้มของเหยาเกิ้งยิ่งขมขื่นมากขึ้น “ข้าบอกไปแล้ว ข้าเป็นเพียงตัวละครเล็กๆ หรือกล่าวให้ถูกต้องกว่านั้นก็คือข้าเป็นเพียงตัวหมากเบี้ย ข้าถูกบงการและถูกบังคับให้ทำเรื่องนี้ ตระกูลของข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน”

 

การแสดงออกของวูหยงมืดมนลง “เช่นนั้นคนที่บงการเจ้าคือผู้อมตะระดับแปดผู้นั้นงั้นหรือ? บอกทุกอย่างที่เจ้ารู้”

 

ไท่เมี่ยวเฉิงตะโกน “มันเป็นเพราะมรดกที่แท้จริงภาพลวงตาทั้งเจ็ดใช่หรือไม่?”

 

เหยาเกิ้งพยักหน้า

 

ไท่เมี่ยนเฉินถอนหายใจ “ในการรับสืบทอดมรดกที่แท้จริงภาพลวงตาทั้งเจ็ด เจ้าต้องยอมรับข้อตกลงพันธมิตรบนเส้นทางแห่งข้อมูล ตระกูลของข้าค้นคว้าและพบว่านี่คือกับดัก แต่สิ่งที่เราไม่เข้าใจก็คือมรดกที่แทจ้ริงภาพลวงตาทั้งเจ็ดมีอยู่มากมาย ผู้สืบทอดคนอื่นๆไม่เคยถูกใช้งาน เจ้าเป็นเหยื่อรายแรก”

 

ได้ยินเรื่องนี้ วูหยงและเฉียวจื่อไคเข้าใจทันที

 

“ผู้ชนะสามารถทำทุกสิ่ง พวกเจ้าสามารถฆ่าข้าหรือทำสิ่งใดก็ตาม” เหยาเกิ้งนั่งลงบนพื้นโดยปราศจากเจตจำนงแห่งการต่อสู้

 

“ผู้อมตะระดับแปดผมม่วงอยู่ที่ใด?” วูหยงถามและรู้สึกถึงความผิดปกติ

 

เหยาเกิ้งกล่าวทุกอย่างที่เขารู้ “ข้ารู้เท่าที่บอก ข้าคิดว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในค่ายกล เพียงเมื่อพวกเจ้าค้นพบแกนกลางและจับตัวข้า ข้าถึงตระหนักว่าเขาจากไปนานแล้ว”

 

ความรู้สึกสังหรณ์ร้ายของวูหยงยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

 

เขาคำรามก่อนจะปลดปล่อยการโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวของบ้านไม้ไผ่ออกมา

 

“บึม!”

 

แม่น้ำเลือดถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์ ท้องฟ้ากลับมาสดใสอีกครั้ง

 

ผู้อมตะทั้งสามได้รับอิสระแต่ก่อนที่พวกเขาจะแสดงออกอย่างมีความสุข ร่างกายของพวกเขากลับสั่นสะท้านขึ้น

 

“โอ้ ไม่ ผ่านไปหลายวันแล้ว”

 

“ค่ายกลวิญญาณนี้ไม่เพียงเกี่ยวข้องกับเส้นทางแห่งปัญญา เส้นทางแห่งเลือด เส้นทางแห่งภาพลวงตา เส้นทางแห่งข้อมูล แต่มันยังเกี่ยวข้องกับเส้นทางแห่งกาลเวลาอีกด้วย”

 

ในค่ายกลวิญญาณ ผู้อมตะทั้งสามไม่สามารถรับรู้วันเวลาที่แน่ชัด

 

กระทั่งวูหยงยังตกลงสู่หลุมพราง

 

เขาคิดมาตลอดว่าเวลาที่เขาใช้ในค่ายกลวิญญาณแม่น้ำโลหิตสีม่วงไม่นานนัก

 

แต่หลังจากออกมา เขาจึงตระหนักว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว

 

“โอ้ ไม่ ดูเหมือนผู้อมตะระดับแปดผู้นั้นไม่ต้องการต่อสู้เป็นตายกับพวกเรา เขาเพียงกักตัวพวกเราไว้ อย่าบอกว่าเขามีจุดประสงค์อื่น?” หัวใจของวูหยงจมดิ่งลง เขารีบติดต่อตระกูลของเขา

 

ค่ายกลวิญญาณแม่น้ำโลหิตสีม่วงแยกพวกเขาออกจากโลกภายนอก พวกเขาไม่สามารถเชื่อมต่อกับสวรรค์สีเหลืองโดยไม่ต้องกล่าวถึงการติดต่อกลับตระกูล

 

ใบหน้าของผู้อมตะทั้งสามเปลี่ยนแปลงไปในทันที

 

ข้อมูลจำนวนมากพุ่งเข้าสู่จิตใจของพวกเขา ผู้อมตะทั้งสามตกตะลึงเมื่อตระหนักว่ามีหลายสิ่งเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา

 

ผู้อมตะตระกูลวู ตระกูลหยาง ตระกูลเฉียว ตระกูลจื่อ ตระกูลช่าย ตระกูลเซี่ย ตระกูลปา และตระกูลอื่นเข้าสู่การต่อสู้ที่ชุลมุนวุ่นวาย

 

แผนการของราชันภูเขาม่วงคือการกักตัววูหยงและใช้ข่าวการเสียชีวิตของเขาทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในภาคใต้

 

แน่นอนว่าเขาประสบความสำเร็จ

 

“เกิดสิ่งใดขึ้น?”

 

“ปีศาจอมตะเหล่านี้ช่างกล้าหาญนัก พวกเขากล้าโจมตีค่ายกลวิญญาณได้อย่างไร?”

 

“ไม่เพียงเท่านั้น กระทั่งผู้อมตะภาคเหนือยังเข้าร่วม!”

 

“แม้แต่สัตว์อสูรแรกกำเนิดในตำนานจ้าวเย่ฮุ้ยยังถูกควบคุม!?”
ผู้อมตะทั้งสามรู้สึกคาดไม่ถึง

 

แต่พวกเขาไม่โง่ พวกเขาตระหนักอย่างรวดเร็วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแผนการใหญ่ที่น่าตกใจมาก

 

และเป้าหมายของผู้บงการก็คืออาณาจักรแห่งความฝัน!

 

“ไป เราจะไปที่ค่ายกลวิญญาณ!” วูหยงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

 

“พวกเขาสร้างพายุใหญ่ขึ้นในภาคใต้ ข้าอยากรู้นักว่าผู้ใดบงการอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้” ไท่เมี่ยนเฉินกล่าว

 

วูหยงพยักหน้าด้วยความกังวล “น้องชายของข้ายังอยู่ ข้าหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับเขา”

 

ในช่วงเวลาสำคัญวูหยงยังไม่ลืมรักษาชื่อเสียงของตนเอง

 

เฉียวจื่อไคเร่งผสานงาน “ท่านวูหยง ท่านห่วงใยน้องชายของท่านมาก ท่านเป็นคนรักครอบครัวและมีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ ท่านเป็นแบบอย่างของฝ่ายธรรมะอย่างแท้จริง”

 

หลังจากนั้นคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับแปดบ้านไม้ไผ่ก็บินไปทางภูเขาอี้เทียนด้วยความเร็วสูง

 

ผู้อาวุโสสูงสุดลำดับที่หนึ่งของตระกูลจื่อก็กำลังทำเช่นเดียวกัน หลังจากได้รับจดหมายจากจื่อกุ้ย เขาหยุดการต่อสู้กับตระกูลหยางและนำคฤหาสน์วิญญาณอตะออกเดินไปยังค่ายกลวิญญาณทันที

 

ตระกูลหยาง ตระกูลฮั่ว ตระกูลเหยา และตระกูลเฉิงก็ส่งคฤหาสน์วิญญาณอมตะออกมาเช่นกัน

 

คนเหล่านี้ไม่รู้ว่าเหตุใดนิกายเงาถึงโจมตีค่ายกลวิญญาณ

 

เพราะตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาไม่เคยรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นบนภูเขาอี้เทียน

 

พวกเขารู้เพียงข้อมูลเล็กๆน้อยๆที่วังสวรรค์จงใจเปิดเผยออกมา พวกเขารู้ว่าวังสวรรค์เข้าแทรกแซงและทำลายกองกำลังพันธมิตรผีดิบที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้บนภูเขาอี้เทียน

 

พวกเขาไม่ทราบสาเหตุของการกำเนิดอาณาจักรแห่งความฝันและไม่รู้ว่าเทพปีศาจจิตวิญญาณถูกขังอยู่ภายใน

 

วังสวรรค์ซ่อนข้อมูลนี้เพราะเกรงว่ากองกำลังใหญ่ของภาคใต้จะช่วยเทพปีศาจจิตวิญญาณ

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้ยังมีสัตว์อสูรแรกกำเนิดในตำนานจ้าวเย่ฮุ้ยเข้ามาเกี่ยวข้อง ดังนั้นกองกำลังใหญ่ของภาคใต้จึงต้องส่งคฤหาสน์วิญญาณอมตะออกมาจัดการมัน

 

“แม้พวกเราจะถูกโจมตีอย่างกะทันหัน แต่พวกเรามีค่ายกลวิญญาณและผู้อมตะของตระกูลจื่ออยู่ที่นั่น พวกเขายังสามารถป้องกันตัวได้ในขณะนี้” เฉียวจื่อไคกล่าว

 

ไท่เมี่ยนเฉินเงียบ

 

วูหยงส่ายศีรษะ “กล่าวตามตรง ข้ากังวลมาก ฝ่ายตรงข้ามวางแผนมาอย่างแยบยล ตัวหมากเบี้ยของพวกเขาถูกคัดเลือกมาเป็นอย่างดี หากเหยาเกิ้งไม่ถูกเปิดเผย ผู้ใดจะคิดว่าเขาคือปีศาจอมตะภาพลวงตาทั้งเจ็ด อีกฝ่ายสามารถแทรกซึมเข้าสู่กองกำลังใหญ่ของฝ่ายธรรมะ ข้าเกรงว่า…”

 

วูหยงหยุดกล่าวอย่างกะทันหัน

 

ไท่เมี่ยนเฉินเข้าใจทันที “ท่านเกรงว่าพวกเขาจะมีคนแทรกซึมอยู่ในค่ายกลวิญญาณงั้นหรือ?”

 

…..

 

“บึม!”

 

การลอบโจมตีอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนไม่มีเวลาเตรียมตัว

 

“ปาฉวนฟง เจ้าทำสิ่งใด?” ปาเต๋อตะโกนด้วยความโกรธ

 

ปาฉวนฟงถูกส่งลอบกลับหลังด้วยการโจมตีของปาเต๋อและเกือบเสียชีวิต

 

จื่อกุ้ยได้รับบาดเจ็บสาหัส ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงทอง เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดของเขา

 

ก่อนหน้านี้

 

การอนุมานของเขาประสบความสำเร็จ แต่ในจังหวะที่เขากำลังกระตุ้นใช้งานแนวป้องกันที่สามของค่ายกลวิญญาณ ปาฉวนฟงกลับพุ่งเข้าโจมตีเขาโดยไม่คาดคิด

 

จื่อกุ้ยไว้วางใจผู้อมตะตระกูลปาเป็นอย่างมากเพราะก่อนหน้านี้คนทั้งสองยังปกป้องเขาขณะที่เขากำลังอนุมาน

 

แต่ผู้ใดจะคิดว่าปาฉวนฟงจะโจมตีเขาในช่วงเวลาสำคัญที่สุด

 

ปาฉวนฟงเป้นผู้อมตะระดับหกบนเส้นทางแห่งวายุ ขณะที่จื่อกุ้ยเป็นผู้อมตะระดับเจ็ดบนเส้นทางแห่งค่ายกล เขาแข็งแกร่งกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก่อนหน้านี้ความสนใจทั้งหมดของจื่อกุ้ยอยู่ที่ค่ายกลวิญญาณ เขาไม่สามารถป้องกันตัว ดังนั้นเขาจึงถูกปาฉวนฟงโจมตีโดยปราศจากการป้องกัน

 

ไม่เพียงการกระตุ้นใช้งานค่ายกลวิญญาณจะล้มเหลว จื่อกุ้ยยังได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของปาฉวนฟง

 

วินาทีต่อมา เขาใกล้ตายและไม่สามารถทำสิ่งใดได้อีก

 

“ปาฉวนฟง!” ปาเต๋อกรีดร้อง ดวงตาสีแดงของเขามองไปที่ปาฉวนฟง

 

หากเขาไม่ได้เป็นพยานในเรื่องนี้ เขาจะไม่มีวันเชื่อว่าปาฉวนฟงจะเป็นคนทรยศ

 

“ยอมแพ้ซะ ปาเต๋อ เจ้าไม่รู้ว่าศัตรูคือผู้ใด!” ปาฉวนฟงที่ใกล้ตายกล่าวอย่างอ่อนแรง

 

อย่างไรก็ตามปาเต๋อยังช่วยเขาให้รอดพ้นจากความตาย

 

“เจ้าจะไม่ตาย ตระกูลจะตัดสินเจ้า การมีชีวิตอยู่น่ากลัวกว่าความตาย เจ้าจะมีชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!” ปาเต๋อกัดฟันกล่าว ตอนนี้เขาเกลียดคนทรยศผู้นี้เป็นอย่างมาก

 

ปาฉวนฟงโหดร้ายมาก

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเลือกจังหวะเวลาได้อย่างไร้ที่ติ

 

เขาทำลายความหวังของฝ่ายธรรมะ

 

ไม่เพียงเขาจะทำร้ายจื่อกุ้ยแต่เขายังทำลายวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งปฐพีดวงใหม่อีกด้วย

 

โดยปราศจากแนวป้องกันที่สามของค่ายกลวิญญาณ ฝ่ายธรรมะจะพ่ายแพ้อย่างแน่นอน