เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1624 นี่คือกับดัก

 

ทางเข้ามิติช่องว่างยังเปิดกว้างแต่ระดับการดูดซับปราณสวรรค์พิภพลดลงแล้ว

 

“เกิดสิ่งใดขึ้น? ศัตรูอยู่ตรงหน้าแต่พวกเจ้ายังลังเลอยู่อีกงั้นหรือ?” ผู้อมตะตระกูลไท่ตะโกนเสียงดัง

 

หลายคนเริ่มหน้าแดงด้วยความละอายใจ จากนั้นบางคนจึงเปิดปากตะโกน “บุกเข้าไปกันเถอะ!”

 

“ฟางหยวนกําลังเผชิญหน้ากับภัยพิบัติ เราจะชนะการต่อสู้ครั้งนี้ ผู้ใดที่วิ่งหนีจะเป็นความอับอายของฝ่ายธรรมะของภาคใต้!”

 

“ถูกต้อง พุ่งเข้าไปในมิติช่องว่างของฟางหยวน แม้ตาย เราก็ต้องทําให้แน่ใจว่าปีศาจตนนี้จะพบการสูญเสียครั้งใหญ่!”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า เหตุใดถึงมองโลกในแง่ร้ายนัก ปีศาจตนนี้รีดไถทรัพยากรมากมาย มิติช่องว่างของเขาต้องเต็มไปด้วยสมบัติ ยังไม่ต้องกล่าวถึงแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์พิภพ!”

 

“ผู้อมตะของตระกูลข้ายังถูกจองจําอยู่ ข้าสงสัยว่าเขานําเชลยไปไว้ที่ใด”

 

“ข้าตรวจสอบแล้ว ไม่มีค่ายกลวิญญาณอมตะอยู่รอบตัวพวกเรา” ฮั่วจื่อเสวียกล่าวด้วยความมั่นใจขณะลูบศีรษะวานรแปดหู

 

จิตใจของกลุ่มผู้อมตะภาคใต้สงบลงอย่างรวดเร็ว

 

ค่ายกลวิญญาณอมตะของฟางหยวนทําให้ฝ่ายธรรมะของภาคใต้พบความสูญเสียครั้งใหญ่ เมื่อไม่มีปัญหานี้ ขวัญกําลังใจของพวกเขาจึงพุ่งสูงขึ้น

 

พวกเขาพุ่งเข้าสู่มิติช่องว่างที่ละคน

 

“ครืน”

 

เป็นเพียงเวลานี้ที่เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างกะทันหัน

 

แสงระยิบระยับส่องประกายขึ้นขณะที่ผู้อมตะภาคใต้จํานวนมากถูกจับโดยไม่ทันตั้งตัว วิสัยทัศน์ของพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาวและทําให้พวกเขาสูญเสียการมองเห็นไปชั่วครู่

 

กลุ่มผู้อมตะภาคใต้ตกตะลึง พวกเขาพยายามปกป้องตนเองด้วยความตื่นตระหนกขณะเดียวกันก็พยายามโจมตีไปที่จุดศูนย์กลางของแสงสว่าง

 

อย่างไรก็ตามคนที่อยู่ภายในแสงสว่างไม่ใช่ฟางหยวนแต่เป็นจวินเฉินกวง!

 

เขาโกรธมาก “ท่าไม้ตายของข้าท่านี้คือแสงกะทันหัน มันจะทํางานด้วยตัวของมันเองเมื่อข้าตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน แสงกะทันหันทํางานเมื่อข้าพยายามลอบเข้าสู่มิติของว่างของฟางหยวน เกิดสิ่งใดขึ้น? ยังมีกับดักซ่อนอยู่งั้นหรือ?”

 

เขาเป็นผู้อมตะระดับแปด เขาเร่งล่าถอย ขณะเดียวกันเขาก็ต้องปิดกั้นการโจมตีของกลุ่มผู้อมตะภาคใต้

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้ามีวิธีการที่ยอดเยี่ยม แต่เมื่อเจ้ามาถึงแล้ว เหตุใดต้องรีบจากไป?” เสียงหัวเราะของฟางหยวนดังเข้าสู่จวินเฉินกวง

 

หัวใจของจวินเฉินกวงสั่นสะท้านขึ้น เขากรีดร้อง “โอ้ ไม่!”

 

เขาสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดมหาศาลที่ดึงเขาเข้าสู่มิติช่องว่างของฟางหยวน

 

ทันใดนั้นความสงสัยของจวินเฉินกวงก็หายไปอย่างสมบูรณ์ เขาแน่ใจแล้วว่านี่คือกับดักของฟางหยวน!

 

จวินเฉินกวงคําราม เขากระตุ้นใช้งานท่าไม้ตายอมตะอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจฟันเฟือนจากเทือกเขาห้าภูมิภาค

 

จวินเฉินกวงพยายามหลบหนีออกจากสนามรบ แต่กระทั่งเขาจะประสบความสําเร็จในการกระตุ้นใช้งานท่าไม้ตาย แต่ความเร็วของเขากลับช้าเหมือนหอยทากหรือเต่า

 

“บัดซบ! นี่เป็นวิธีการบนเส้นทางแห่งกาลเวลา!”

 

จวินเฉิงกวงบอกได้ทันทีว่ามันเป็นวิธีบนเส้นทางแห่งกาลเวลาที่ทําให้เขาช้าลงเกือบร้อยเท่า

 

จวินเฉิงกวงตกใจมาก “ข้าคือผู้อมตะระดับแปดที่มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋ระดับแปด เหตุใดข้าจึงช้าลงถึงระดับนี้? วิธีการบนเส้นทางแห่งกาลเวลาของฟางหยวนอยู่ในระดับแปด นี่อยู่นอกเหนือจากข้อมูลทั้งหมด เขาบรรลุสิ่งนี้ได้อย่างไร?

 

“เกิดสิ่งใดขึ้น?”

 

“ข้าถูกโจมตี!”

 

“เวลาข้ามาก มันเหมือนข้าติดอยู่ในโคลนดูด คิดหาวิธีเร็วเข้า!”

 

เช่นเดียวกับจวินเฉิงกวง กลุ่มผู้อมตะภาคใต้ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเจ้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ข้าควรตอบแทนความกระตือรืนร้นของพวกเจ้าเป็นร้อยเท่า” ฟางหยวเข้าสู่สนามรบ

 

พวกเขาเห็นผู้อมตะชุดคลุมขาว เส้นผมสีดําปลิวไปตามสายลม ใบหน้าหล่อเหลาจนถึงขั้นงดงาม ดวงตาที่ดูราวกับขุมนรกทั้งเยือกเย็นและเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

 

ทุกคนคุ้นเคยกับรูปลักษณ์นี้เป็นอย่างดีและมันก็ทําให้ร่างกายของพวกเขาเริ่มสั่นสะท้านในขณะที่ใบหน้ากลายเป็นซีดขาวด้วยความหวาดกลัว

 

บางคนตะโกนเสียงสั่น “ฟางหยวน!”

 

ฟางหยวนเพิกเฉยต่อผู้อมตะระดับเจ็ดแต่มองไปที่จวินเฉินกวง

 

ใบหน้าของจวินเฉินกวงกลายเป็นแดง เขากําลังใช้พลังทั้งหมดเพื่อต่อต้านวิธีการบนเส้นทางแห่งกาลเวลา

 

ฟางหยวนยิ้มและค่อยๆยกฝ่ามือข้างซ้ายขึ้น

 

มือของเขางดงามราวกับดอกบัวหยกที่กําลังเบ่งบาน

 

กลิ่นอายของวิญญาณจํานวนมากควบแน่นจนกลายเป็นเงาร่างที่ดูเหมือนหุบเขาเหล่โปอยู่กลางฝ่ามือของฟางหยวน

 

ความรู้สึกของจวินเฉินกวงส่งสัญญาณเตือนภัยอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกอันตรายที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเข้าครอบงําร่างกายและจิตใจของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหม่า

 

ท่าไม้ตายนี้น่ากลัวเกินไป! ความรู้สึกของข้าไม่ผิด ข้าจะไม่รอดหากถูกโจมตีด้วยท่าไม้ตายนี้! หนี ข้าต้องหนี!”

 

ใบหน้าของจวินเฉิงกวนไม่เหลือความสง่างามใดอยู่อีก

 

ท่าไม้ตายอมตะแสงเทพสุริยัน!

 

เขาใช้ท่าไม้ตายที่แข็งแกร่งที่สุดของตนออกมาทันที ร่างกายของเขาปลดปล่อยแสงสีขาวออกมาราวกับดวงอาทิตย์

 

ไม่ว่าแสงสีขาวจะเคลื่อนที่ไปที่ใด วิธีการของฟางหยวนก็จะพังทลายลง

 

กระทั่งเทือกเขาห้าภูมิภาคยังสั่นสะเทือนและเริ่มพังทลาย

 

ท่าไม้ตายอมตะแสงเทพสุริยันส่งผลกระทบต่อทุกสนามรบ

 

ผู้อมตะระดับแปดของภาคใต้ที่ต่อสู้กับอสูรปีแรกกําเนิดถูกรบกวนอย่างหนักจากสิ่งนี้

 

“ผู้อมตะระดับแปดของภาคกลาง?”

 

“อืม นี่เป็นคนของวังสวรรค์!”

 

เมื่อแสงสีขาวหายไป ผู้อมตะทั้งหมดก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

 

“เดี๋ยว! นั่นมิติช่องว่าง…นั่นคือมิติช่องว่างของผู้อมตะตระกูลข้า!”

 

“อันใด? มันไม่ใช่มิติช่องว่างของฟางหยวนงั้นหรือ?” ทุกคนรู้สึกหวาดกลัว

 

“นี่เป็นกับดัก!” จวินเฉิงกวงตะโกนขณะที่เขายังพยายมล่าถอยอย่างบ้าคลั่ง

 

“ต้องการหนึงั้นหรือ?” ฟางหยวนปรากฏตัวขึ้นเหนือศีรษะของจวินเฉินกวง

 

หัวใจของจวินเฉินกวงสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เขามองฟางหยวนด้วยดวงตาเบิกกว้าง เป็นเพียงเวลานี้ที่เขาตระหนักว่าแทนที่จะกล่าวว่าฟางหยวนซุ่มโจมตีผู้อมตะภาคใต้ มันจะถูกต้องกว่าที่เขาจะกล่าวว่าฟางหยวนซุ่มโจมตีสมาชิกวงสวรรค์ซึ่งก็คือตัวเขาเอง!

 

ดังนั้นเป้าหมายที่แท้จริงของเขาก็คือข้า!”

 

“ฮีม เจ้าเผยตัวออกมาแล้ว ข้าเตรียมการป้องกันเอาไว้แล้ว กับดักของเจ้าไม่สามารถล้มข้า เจ้าคิดว่าจะสามารถจับกุมข้างั้นหรือ?”

 

“เจ้าเป็นเพียงผู้อมตะระดับเจ็ด…แต่ข้าเป็นผู้อมตะระดับแปด! นอกจากนี้ข้ายังมีเว่ยเฟิงอยู่ที่

 

เว้นเพียงผู้อมตะภาคใต้จะร่วมมือกับเจ้า มิฉะนั้นเจ้าอย่าคิดว่าจะสามารถสังหารข้า!”

 

จวินเฉินกวงสุดหายใจลึกและปลดปล่อยแสงสีขาวออกมาปกป้องตนเอง

 

ผู้อมตะภาคใต้โจมตีในเวลาต่อมา

 

เป้าหมายของพวกเขาคือฟางหยวน

 

วุหยงเป็นผู้นําขณะที่จื่อชิวหยูและเฉิงอู๋เจียตามไปอย่างใกล้ชิด พวกเขาโจมตีฟางหยวนโดยไม่คํานึงถึงการโจมตีของอสูรปีแรกกําเนิด นอกจากนั้นยังมีผู้อมตะภาคใต้อีกเป็นจํานวนมาก

 

จวินเฉินกวงหัวเราะเสียงดัง “ปีศาจฟางหยวน เจ้านําหายนะมาสู่ตนเองด้วยการทําบาปกรรมมากมาย! เจ้าต้องการฆ่าข้างั้นหรือ? ฮ่าฮ่า วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!”

 

เช่นนั้นหรือ?” แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแต่ฟางหยวนยังสงบ มุมปากของของเขายกตัวขึ้นเล็กน้อย

 

“บึม!”

 

ในเวลาต่อมา กลิ่นอายของเขาก็ปะทุขึ้นสู่ท้องฟ้า

 

ทุกคนตกใจมาก

 

“อันใด!?”

 

“กลิ่นอายระดับแปด!”

 

“เป็นไปไม่ได้!”

 

ฟางหยวนชี้นิ้วออกไป

 

ท่าไม้ตายอมตะกรรไกรฤดูใบไม้ผลิ

 

จากนั้น

 

ท่าไม้ตายอมตะพัดฤดูร้อน!

 

“นี่คือ!?” จื่อชิวหยูและเฉิงอู๋เจียตกตะลึง

 

“นี่คือท่าไม้ตายอมตะของท่านหญิงเซี่ยชา…” ผู้อมตะระดับเจ็ดของตระกูลเซี่ยกรีดร้อง

 

กรรไกรฤดูใบไม้ผลิโจมตีจวินเฉินกวงและกําหราบเขาทันที ขณะเดียวกันพัดฤดูร้อนที่อยู่ในมือของฟางหยวนก็สะบัดออกไปสกัดกั้นการโจมตีทั้งหมดของผู้อมตะภาคใต้

 

เขาต่อสู้กับผู้อมตะกลุ่มใหญ่ด้วยตัวเขาเพียงลําพัง นี่เป็นปรากฏการณ์ที่ยิ่งใหญ่และไม่น่าเชื่อ!