บทที่ 1824 ไข่ที่ร่วงหล่นจากฟ้า

 

มรดกโชคของตนเองอธิบายเกี่ยวกับโชครูปแบบต่างๆเอาไว้อย่างครอบคลุม

 

โดยทั่วไปสีของโชคที่พบเห็นได้บ่อยครั้งมักมีเจ็ดสีหลักคือ ดํา เทา ขาว แดง ทอง ฟ้าและม่วง

 

โชคมีรูปแบบที่แตกต่างกันทุกประเภทตามสถานการณ์และเงื่อนไขของแต่ละบุคคล

 

ตัวอย่างเช่นร่างแยกของฟางหยวนที่มีโชคแตกต่างกันไป

 

หม้อปรุงโชคเกิดจากการรวมตัวกันของวิญญาณอมตะช่วงเวลาแห่งโชค วิญญาณอมตะเชื่อมโยงโชควิญญาณอมตะโชคอีสุนัข วิญญาณอมตะปราณโชค และวิญญาณอมตะดวงอื่นๆความสามารถของวิญญาณอมตะเหล่านี้เป็นเพียงแง่มุมหนึ่งของหม้อปรุงโชค

 

แต่ความสามารถหลักของคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังนี้คือการปรุงโชค

 

มันสามารถเปลี่ยนแปลงโชคได้ตามความปรารถนาของผู้ใช้งาน

 

ตัวอย่างเช่นหากฟางหยวนมีโชคโลงศพสีดํา นั่นหมายความว่าเขากําลังเผชิญหน้ากับอันตรายถึงชีวิต เขาสามารถใช้หม้อปรุงโชคเปลี่ยนโชคโลงศพสีดําให้เป็นโชคดอกท้อหรือโชคชนิดอื่นตามความต้องการ

 

หม้อปรุงโชคคือจุดสูงสุดในมรดกโชคของตนเอง

 

“อย่างไรก็ตามข้าเป็นผู้อมตะระดับแปดขณะที่หม้อปรุงโชคเป็นเพียงคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับหก มันแทบไม่ส่งผลกระทบต่อโชคของข้า”

 

“แต่ร่างแยกของข้าแตกต่างออกไป ระดับเจ็ดคือจุดสูงสุด ขณะที่ร่างแยกส่วนใหญ่ยังเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์

 

“ด้วยการใช้หม้อปรุงโชคก่อนหน้านี้ มันสามารถเปลี่ยนโชคให้กับร่างแยกของข้าได้ทันที

 

แน่นอนว่าฟางหยวนต้องการยกระดับหม้อปรุงโชคแต่ตอนนี้วิญญาณความเสียใจยังอยู่ในถ้ําสวรรค์วาฬมังกรฟ้า

 

ฟางหยวนสามารถสั่งให้ผู้อมตะเผ่ามนุษย์ขนหลอมรวมวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งโชคระดับหกแต่ในการเลื่อนระดับพวกมันขึ้นสู่ระดับเจ็ด เขายังขาดองค์ประกอบสําคัญบางอย่างถ้ําสวรรค์นักรบอสูร

 

ร่างแยกเฉินตู้ของฟางหยวนเดินไปอย่างช้าๆ

 

ผู้คนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับสายน้ํา

 

นี่คือตลาดของผู้ใช้วิญญาณที่ใหญ่ที่สุดในเมือง” เฉินตู้สังเกตและคิด

 

ตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้ใช้วิญญาณระดับหนึ่ง เขายังเด็กมาก

 

เขามาที่นี่เพื่อรวบรวมข้อมูลและทําความเข้าใจสภาพแวดล้อม

 

“ผู้ใช้วิญญาณต้องการทรัพยากรในการบ่มเพาะ แต่ตอนนี้ข้ายากจนมาก สิ่งสําคัญที่สุดของข้าคือการหาเงิน”

 

เจิ้นที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์และไร้เดียงสาแต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ

ในฐานะร่างแยกของฟางหยวนซึ่งเป็นผู้อมตะ มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะมองหาโชคลาภของผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์

 

แต่หลังจากสังเกตเห็นบางสิ่ง เฉินตู้กลับรู้สึกขมขื่น

 

“แม้ที่นี่จะมีวิญญาณแต่วิญญาณเหล่านี้ใช้เพื่อบํารุงสัตว์อสูรหรือพืชอสูรเท่านั้น ไม่มีการใช้วิญญาณสําหรับการต่อสู้ด้วยตัวผู้ใช้วิญญาณ”

 

ฟางหยวนเดินไปรอบๆและพบวิญญาณเพียงไม่กี่ชนิด ร้านค้าส่วนใหญ่ขายสัตว์หรือพืช

 

“ไม่แปลกใจเลย ถ้ําสวรรค์นักรบอสูรมีท่าไม้ตายอมตะกลืนกินสิ่งมีชีวิต มันในเรื่องง่ายที่ผู้ใช้วิญญาณจะหลอมรวมกับสัตว์หรือพืช

 

“หากเป็นโลกภายนอก พวกเขาต้องจ่ายมากกว่าสิบเท่าเพื่อให้ได้รับสิ่งนี้

 

“วิธีการหลอมรวมกับสัตว์หรือพืชเป็นการบ่มเพาะของผู้คนที่นี่ มันเป็นความตั้งใจของถ้ําสวรรค์นักรบอสูร”

 

เจ้าของถ้ําสวรรค์นักรบอสูรสร้างวิธีการบ่มเพาะรูปแบบนี้ขึ้นมาเพราะเขาต้องการควบคุมสี่งมีชีวิตที่อยู่ภายในถ้ําสวรรค์ของเขา

 

ท้ายที่สุดถ้ําสวรรค์นักรบอสูรก็มีผู้คนจํานวนมาก

 

ฟางหยวนต้องการยึดครองสถานที่แห่งนี้ เขาไม่สามารถใช้วิธีการบ่มเพาะของผู้ใช้วิญญาณทั่วไปเขาต้องผสานตัวเข้ากับถ้ําสวรรค์นักรบอสูร

 

การเป็นผู้ใช้วิญญาณที่สามารถหลอมรวมกับสัตว์หรือพืชเป็นจุดเริ่มต้นของมัน

 

เมื่อเขาสามารถหลอมรวมกับสัตว์หรือพืช เขาจะสามารถต่อสู้และเข้าร่วมกับสมาคม

 

ในถ้ําสวรรค์นักรบอสูรมีสมาคมนักรบอสูรเป็นกองกําลังเดียวของมัน

 

หากเจิ้นสามารถเข้าสู่สมาคมนักรบอสูร เขาจะได้รับตําแหน่งนักรบฝึกหัดระดับต่ําสุดก่อนจะก้าวเข้าสู่ระดับเหนือขึ้นไปของสมาคมคือทูตอสูร นักรบอสูร และราชาอสูร

มันเป็นโครงสร้างที่เรียบง่าย

 

แต่ตอนนี้ไม่เพียงเฉินปู่ตู้จะขาดวิญญาณ เขายังขาดสัตว์หรือพืชที่ใช้ในการหลอมรวม โดยเฉพาะอย่างหลังที่มีราคาแพงมาก

 

หลังจากรวบรวมข้อมูลเพียงพอแล้ว เจิ้นต์ก็เริ่มวางแผน

 

“ตามแผนการของข้า ในเวลาหนึ่งเดือน ข้าจะมีเงินเพียงพอที่จะซื้อวิญญาณ

 

“หลังจากอีกหนึ่งเดือน ข้าจะสามารถซื้อสัตว์อสูรระดับต่ําสุด”

 

“ข้าจะซื้อหนูฟันเหล็กและใช้มันสักพัก สัตวอสูรตัวนี้ถูกมองข้ามจากทุกคนแต่คุณค่าของมันเหมาะสมกับราคา

 

“ด้วยความแข็งแกร่งที่เพียงพอ ข้าจะเข้าร่วมสมาคมนักรบอสูรและรับภารกิจเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว

 

“หือ?”

 

เป็นเพียงเวลานี้ที่เจิ้นตูได้ยินเสียงตะโกน “ระวังข้างบน!”

 

เขารีบเงยหน้าขึ้นและเห็นเงาสีดําร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

 

สูงขึ้นไปบนท้องฟ้าชายชราผู้หนึ่งพยายามบังคับนกตัวใหญ่ที่เขาขี่เพื่อคว้าจับเงาร่างสีดําดังกล่าวแต่ดูเหมือนมันจะสายเกินไป

 

“มันคือสิ่งใด?”

 

“วิ่ง!”

 

คนรอบข้างแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

 

เจิ้นเร่งฝีเท้าและวิ่งเข้าไปหลบอยู่ใต้หลังคาร้านค้าแห่งหนึ่ง

 

“ตูม!”

 

แทบจะในทันทีที่วัตถุสีดําพุ่งชนร้านค้าแห่งนี้จนพังพินาศ

 

ฝุ่นควันลอยคละคลุ้งไปทั่ว ผู้คนรอบข้างกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน

 

เจิ้งปู่ต่อยู่ใกล้ที่สุดแต่เขากลับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

 

“นี่คือ.ไข่?” เฉินตู้มองไข่ที่สูงพอๆกับมนุษย์และคิด “กลิ่นอายนี้เห็นได้ชัดว่ามันเป็นไข่ของสัตว์อสูรเดียวดาย

 

ขณะที่เขากําลังคิด เปลือกไข่ก็แตกออก นกอินทรีย์ตัวน้อยฟักออกมา

 

อินทรีย์น้อยมองเฉินตู้และร้องจิบๆ มันกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของเขาและใช้จงอยปากเล็กๆจิกแก้มของเฉินตู้

 

“สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?” ชายชราขี่นกตัวใหญ่บินลงมาบนพื้นและมองฉากนี้ด้วยความตกตะถึง

 

“คารวะผู้อาวุโส ข้าคือเจิ้นต์” เฉินตู้มีความรู้ เขารู้ว่าชายชราผู้นี้เป็นผู้อมตะ เขาไม่กล้ารอและรีบแสดงความเคารพทันที

 

ก่อนที่ชายชราจะกล่าวสิ่งใด อินทรีย์ตัวน้อยก็เดินเข้ามาหาเจิ้นต์อีกครั้งและใช้ปีกเล็กๆของมันตบแผ่นหลังของเขา

 

ชายชราแสดงออกด้วยความซับซ้อนขณะมองอินทรีย์ตัวน้อย เขาประเมินเจิ้น “เห้อ…คู่หูของข้าตั้งท้องมาสามสิบปีแล้ว ในที่สุดมันก็วางไขในวันนี้ แต่มันฟักอินทรีย์หางศรออกมาอย่างกะทันหันที่นี่เจ้าเป็นคนแรกที่เห็นมัน ดังนั้นมันจึงถือว่าเจ้าเป็นญาติสนิทที่สุด”

 

เจิ้น ตกตะลึง เขาเร่งโบกมือ “ผู้อาวุโส ข้าขอโทษ ข้าข้าไม่ได้ตั้งใจจะทําเช่นนั้น”

 

ผู้อมตะเฒ่าหัวเราะ “เจ้าชื่อเจิ้นงั้นหรือ? ข้าจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวตู้ โอ้ เสี่ยวต์ อย่ากังวล ข้าไม่ได้โทษเจ้าอันที่จริงข้าควรเป็นฝ่ายขอโทษเจ้า ก่อนหน้านี้ไขใบนี้เกือบฆ่าเจ้าไปแล้ว”

 

“ข้ารู้สึกว่ามันเป็นโชคชะตา หากหลานชายของข้ายังมีชีวิตอยู่ เขาคงอายุเท่ากับเจ้า โอ้ เสี่ยตู้เจ้ายินดีฝึกฝนกับข้าหรือไม่? เจ้าได้รับการยอมรับจากอินทรีย์หางศร เจ้าอาจกลายเป็นนักรบอสูรในอนาคต”

 

“นักรบอสูร?” ดวงตาของเจิ้นต์ส่องประกายขึ้นด้วยความตื่นเต้น

 

เขากําหมัดแน่น “ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าคือการเป็นนักรบอสูร! ผู้อาวุโส ข้าจะเป็นได้จริงๆงั้นหรือ?”

 

ชายชราหัวเราะ “เสี่ยวตู้ มันขึ้นอยู่กับการทํางานหนักของเจ้า แต่ตอนนี้ไปกันเถอะ”

 

“ทราบแล้ว” เฉินตูขึ้นไปบนแผ่นหลังของนกอินทรีย์ตัวใหญ่และจากไปพร้อมกับชายชรา

 

“สวรรค์!”

 

“ข้าพึ่งเห็นสิ่งใด?”

 

“เด็กนั่นช่างโชคดีนัก!”

 

“ชายชราผู้นั้นคือเจ้าเมืองภูผา!”

 

“เขาคือเจ้าเมืองงั้นหรือ? อาข้าได้ยินมาว่าเจ้าเมืองภูผาจะมาที่เมืองของเราเพื่อเจรจากับเจ้าเมืองของเรา”

 

ความโกลาหลปะทุขึ้นทันที

 

“เด็กผู้นั้นคือผู้ใด? ดูเหมือนเขาจะชื่อเจิ้นต์? เหตุใดเขาจึงโชคดีนัก!”

 

“เห้อ…เหตุใดไม่เป็นข้า?”

 

“หากข้ารู้เรื่องนี้ ข้าจะผลักเขาออกไป”

 

“บัดซบ! ชัดเจนว่าเจิ้นเป็นเพียงเด็กยากจน แต่เขากลับถูกนําตัวไปโดยนักรบอสูร ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปแล้ว อนาคตของเขาจะสดใสมาก!”

 

“เขายังได้รับการยอมรับจากอินทรีย์หางศร นี่คือสัตว์อสูรระดับอมตะ!”

 

“เปรียบเทียบกับสัตว์อสูรอมตะ สัตว์และพืชในตลาดแห่งนี้ล้วนเป็นขยะ พวกมันมีค่าน้อยกว่าอึของอินทรีย์หางศร!”

 

บางคนกระทืบเท้าด้วยความโกรธและเสียดาย

 

บางคนจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง บางคนกรีดร้อง บางคนน้ําลายไหล

 

ถ้ําสวรรค์วรรณกรรม

 

ในการแข่งขันกวีนิพนธ์ระหว่างนักปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่

 

นักปราชญ์ที่มีชื่อเสียงมองศิษย์ในห้องโถงและหัวเราะ “เมืองนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสามารถศิษย์ของเจ้าเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความใคร่รู้ ดูเหมือนคําสอนของน้องเจียงจะได้ผล”

 

“ข้ารู้สึกปลาบปลื้มนัก พี่เฉิน ศิษย์ของข้ายังมีความรู้ที่ตื้นเขิน พวกเขายังเด็กเกินไป นี่เป็นความโชคดีของพวกเขาที่มีโอกาสพบกับท่าน” อาจารย์ของสถานศึกษาแห่งนี้คืออาจารย์เจียง เขากล่าวอย่างอ่อนน้อม

 

นักปราชญ์เฉินป้องหมัดขึ้น “น้องเจียง พวกเราเป็นคู่แข่งที่เท่าเทียมในการต่อสู้ครั้ง นี้ ผลลัพธ์คือการเสมอกันตอนนี้เรามาเล่นเกมส์ส่งดอกไม้และให้ศิษย์สองสามคนออกมาท่องบทกวีกันเถอะข้าอยากเห็นทักษะของเด็กๆ”

 

“ไม่มีปัญหา” อาจารย์เจียงคิดก่อนพยักหน้าเห็นด้วย

 

ทันใดนั้นดวงตาของศิษย์หลายคนก็ส่องประกายขึ้น

 

นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก นักปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่สองคนอยู่ตรงหน้า ตราบเท่าที่ศิษย์สามารถแสดงผลงานที่ดี พวกเขาจะได้รับชื่อเสียง

 

เลือกข้า เลือกข้า!”

 

ส่งให้ข้า ส่งให้ข้า!”

 

“อา…เสียงกลองหยุดแล้ว!”

 

“ผู้ใดได้รับดอกไม้สีแดงจงออกมาท่องบทกวีของเจ้า” นักปราชญ์เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

ในสถานการณ์นี้หลี่เสี่ยวไปเดินออกไปข้างหน้าภายใต้การจ้องมองจากสายตาทุกคู่