เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1890 ชอิงอยู่ที่ใด

 

“เราอยู่ที่ใด? บอกทุกสิ่งที่เจ้ารู้!” เฉินกงเจ๋งกล่าวและโจมตีเมี่ยวหมิงเฉินทันที

 

แต่ผลลัพธ์คือท่าไม้ตายอมตะของเฉินกงเจิ้งหายไป เขาได้รับบาดเจ็บจากผลกระทบย้อนกลับ

 

“ผู้อาวุโสสูงสุดลําดับที่หนึ่งโปรดรอก่อน สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะห้ามต่อสู้ หากท่านมีเจตนาที่จะต่อสู้ ท่าไม้ตายของท่านจะล้มเหลว ในทางตรงข้าม การรักษาตัวเองจะไม่ถูกกดขวาง” เฉินต้นกล่าว

 

“เหตุใดไม่รีบบอก!” เฉินกงเจิ้งมองด้วยความโกรธ

 

เฉินตันแสดงออกด้วยความรู้สึกผิดแต่คิดในใจ ไม่ใช่ว่าเจ้าลงมือเร็วเกินไปงั้นหรือ?

 

เขาไม่สามารถกล่าวสิ่งใดและทําได้เพียงก้มศีรษะลงขอโทษเท่านั้น

 

เมี่ยวหมิงเฉินและคนอื่นๆถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

พวกเขากําลังรักษาอาการบาดเจ็บของตน

 

เมื่อพวกเขาตื่นขึ้น พวกเขาเห็นกลุ่มผู้อมตะของตระกูลเฉินและเร่งโจมตีโดยไม่คิด ดังนั้นพวกเขาจึงได้รับบาดเจ็บจากผลกระทบย้อนกลับเช่นกัน

 

เฉินตันและคนอื่นๆอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน

 

แต่พวกเขาไม่แน่ใจว่าผู้อมตะระดับแปดจะถูกจํากัดหรือไม่

 

“ดูเหมือนผู้อมตะระดับแปดก็ไม่สามารถต่อต้านการจัดเตรียมของเทพอมตะสวรรค์พิภพเช่นกัน เมียวหมิงเฉินถอนหายใจหลังจากเห็นความล้มเหลวของเฉินกงเจิ้ง

 

ตอนนี้พวกเขาปลอดภัยชั่วคราว

 

เฉินกงเจ๋งกล่าว “ดูเหมือนเราจะอยู่ในถ้ําสวรรค์วาฟ์มังกรฟ้า”

 

เสี่ยวหมิงเฉินไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

 

กุ้ยฉีเยีที่ยืนอยู่ด้านข้างมองตงฮัวด้วยความโกรธ “ตงฮัว เจ้าทรยศพวกเรา!”

 

ตงฮัวก้มศีรษะลงและไม่ได้กล่าวสิ่งใด

 

ตอนนี้นางยืนอยู่ข้างเหรินซิ่วฝั่ง

 

คนทรยศในกลุ่มของเมียวหมิงเฉินก็คือนาง!

 

ก่อนหน้านี้เมื่อเฉินกงเจิ้งใช้ท่าไม้ตายอมตะดาบเสียง เขาหลีกเลี่ยงนาง ทุกคนเห็นเหตุการณ์นี้อย่างชัดเจน

 

ตอนนี้สถานะของนางถูกเปิดเผยแล้ว

 

ฮวาตี้กล่าวเสียงเย็น “เทพธิดาดงฮัว นายท่านของข้าเชื่อใจท่านมาก เมื่อท่านพบปัญหาเกี่ยวกับมิดช่องว่าง นายท่านของข้ายังช่วยเหลือท่านอย่างเต็มที่ ไม่เพียงนายท่านจะช่วยท่าน นายท่านกระทั่งเชิญท่านเข้าร่วมในการสํารวจวาฬมังกรฟ้า แต่ท่านกลับทรยศพวกเรา มโนธรรมของท่านอยู่ที่ใด?”

 

ตงฮัวต้องการกล่าวบางคําแต่เมื่อนางเห็นสายตาของเสี่ยวหมิงเฉินกับคนอื่นๆ นางก็ต้องหุบปากลง

 

เมียวหมิงเฉินถอนหายใจและกล่าวกับตงฮัว “เทพธิดาตงฮัวอาจมีปัญหาของนางเอง ลืมมันไปซะ ทุกคนต่างมีเป้าหมายของตนเอง

 

ดวงตาของตงฮัวส่องประกายขึ้น

 

“นายท่าน ท่านใจดีเกินไปแล้ว เราจะปล่อยคนเช่นนี้ไปได้อย่างไร?” ฮวาตี้กระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ

 

เหรินซิ่วผิงเผยรอยยิ้มเยาะ เขาเป็นคนที่ทําให้ตงฮั่วทรยศ “เสี่ยวหมิงเฉิน เจ้าต้องเข้าใจสถานการณ์นี้อย่างชัดเจน เจ้าต้องรู้ว่าฝ่ายใดแข็งแกร่งกว่า ตงฮัวเป็นคนฉลาด นางเลือกฝ่ายของเรา ตอนนี้เจ้าจงยอมจํานนและมอบข้อมูลทั้งหมดของเจ้าออกมา ด้วยวิธีนี้เราอาจไว้ชีวิตเจ้า”

 

ฮวาโกรธมาก นางกรีดร้อง “คิดว่าพวกเรากลัวงั้นหรือ? หากเก่งจริงก็เข้ามาทําร้ายข้า!”

 

การแสดงออกของเฉินกงเพิ่งเปลี่ยนเป็นเย็นชา

 

เหรินซิวผิงเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “สาวน้อย เจ้ามีลิ้นที่แหลมคม เจ้าคิดว่าวิธีการของเทพอมตะสวรรค์พิภพจะปกป้องเจ้าได้ตลอดไปงั้นหรือ? หลังจากที่เจ้าออกจากสถานที่แห่งนี้ เมื่อเรากลับไปที่ทะเลตะวันออก พวกเจ้าจะสามารถต่อต้านท่านเฉินกงเจิ้งได้งั้นหรือ? แม้จะเป็นที่นี่ แต่พวกเจ้าคิดว่าการจัดเตรียมของเทพอมตะสวรรค์ พิภพจะสมบูรณ์แบบและไม่มีช่องโหว่เลยงั้นหรือ?”

 

ฮวาตี้เงียบ นางไม่สามารถตอบโต้

 

การแสดงออกของเสี่ยวหมิงเฉินกับคนอื่นๆกลายเป็นมืดครื้ม เจิ้งถั่วชื่อมองเฉินกงเจิ้งด้วยความหวาดกลัว หลังจากทั้งหมดก่อนหน้านี้เขาถูกสังหารโดยท่าไม้ตายอมตะของคนผู้นี้

 

“ผู้ใดจะชนะยังไม่แน่ ไปกันเถอะ!” เมียวหมิงเฉินไม่ต้องการเสียเวลาโต้เถียง เขาหันหลังกลับและเริ่มออกเดินทางทันที

 

“คนผู้นี้มีวิธีการพิเศษในการค้นหาวาฬมังกรฟ้า เขาต้องรู้มากกว่าพวกเรา ตามเขาไป!” เฉินกงเจิ้งออกคําสั่ง

 

ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถต่อสู้ การติดตามเมียวหมิงเฉินเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

 

ทั้งสองกลุ่มเดินออกจากชายหาดและไปถึงป่าทึบ

 

“ป่าแห่งนี้ค่อนข้างแปลก ต้นไม้เหล่านี้มีช่องว่างรูปหัวใจอยู่ตรงกลาง” ฮวาตี้กล่าวด้วยความสับสน

 

“พวกมันเป็นต้นไม้ธรรมดา” เฟิงเจียงตรวจสอบและสัมผัสต้นไม้ด้วยมือของเขา

 

ด้วยเสียงอันแผ่วเบา ต้นไม้ที่เขาสัมผัสแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

“เกิดสิ่งใดขึ้น?” กลุ่มผู้อมตะตกใจ

 

“นี่ไม่ใช่ต้นไม้ธรรมดา มันเป็นทรัพยากรอมตะระดับเจ็ด ต้นไม้บันไดเมฆ” เฉินกงเจ๋งกล่าว

 

กุ้ยฉีเย่กล่าวต่อ “ผู้อาวุโสเฉิน ท่านคิดว่าพวกเราโง่เขลางั้นหรือ? ข้ารู้จักต้นไม้บันไดเมฆ มันเป็นทรัพยากรอมตะบนเส้นทางแห่งเมฆาและเส้นทางแห่งไม้ ทุกหนึ่งร้อยปีมันจะเติบโตขึ้นสิบนิ้วและกลายเป็นขั้นบันไดหนึ่งชั้น ต้นไม้เหล่านี้จะเป็นต้นไม้บันไดเมฆได้อย่างไร? ด้วยความสูงระดับนี้ ท่านจะบอกว่าพวกมันมีอายุมากกว่าหมื่นปีงั้นหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

เฉินกงเจ๋งกล่าวอย่างสงบ “พวกมันเป็นต้นไม้บันไดเมฆ เจ้ารู้รายละเอียดเพียงบางส่วน ต้นไม้บันไดเมฆเป็นทรัพยากรอมตะระดับเจ็ด เมื่อมันอายุถึงหนึ่งหมื่นปี มันจะให้กําเนิดใบหัวใจเมฆาซึ่งเป็นทรัพยากรอมตะระดับแปด เมื่อใบหัวใจเมฆาถูกนําออกไปต้นไม้บันไดเมฆจะกลายเป็นทรัพยากรทั่วไป”

 

กุ้ยฉีเย่ตะลึงก่อนจะเผยรอยยิ้มเย็นชาอีกครั้ง “เช่นนั้นท่านจะบอกว่าที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้บันไดเมฆหมื่นปีงั้นหรือ? อ่าฮ่า น่าขัน!”

 

เฉินกงเจิ้งพยักหน้า “ต้นไม้บันไดเมฆค่อนข้างหายาก แน่นอนว่าต้นไม้ในป่าแห่งนี้ไม่ใช่ต้นไม้บันไดเมฆทั้งหมด แต่อย่างน้อยที่สุดต้นไม้เหล่านี้ก็คือต้นไม้บันไดเมฆ”

 

เฉินกงเจิ้งมั่นใจมาก ขณะที่กุ้ยฉีเยี่ยังมั่นคงในทัศนคติของตน เขาชี้นิ้วไปที่ต้นไม้ “เช่นนั้นต้นนี้ ต้นนี้ และต้นนี้ก็เป็นต้นไม้บันไดเมฆหมื่นปีทั้งหมด ฮ่าฮ่าฮ่า ดูช่องว่างเหล่านั้น พวกมันเป็นรูปหัวใจ มันจะมีทรัพยากรอมตะระดับแปดอยู่ที่นี่มากมากเช่นนี้ได้อย่างไร?”

 

การแสดงออกของเฉินกงเพิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

เขาเดินเข้าไปหาต้นไม้และใช้วิธีตรวจสอบของเขา เมื่อเขาใช้มือสัมผัสต้นไม้ พวกมันก็พังทลายลงทันที

 

เฉินกงเจิ้งอ้าปากค้างและกล่าวกับลูกน้องของเขา “พวกมันคือต้นไม้บันไดเมฆ แต่ใบหัวใจเมฆาของพวกมันถูกนําออกไปทั้งหมด นี่คือทรัพยากรอมตะระดับแปด ค้นหาพวกมันเร็วเข้า!”

 

ผู้อมตะตระกูลเฉินเชื่อเงินกงเจิ้งขณะที่เหรินซิ่วผิงและดงตัวเชื่อเขาในระดับหนึ่ง

 

หลังจากค้นหา พวกเขากลับไม่พบใบหัวใจเมฆาแม้แต่ใบเดียว

 

แม้เฉินกงเจิ้งจะเดินออกจากป่ามาแล้ว เขาก็ยังรู้สึกสงสัย “ต้นไม้เหล่านี้คือต้นไม้บันไดเมฆจริงๆและพวกมันยังมีจํานวนมาก

 

เมื่อกลุ่มผู้อมตะออกจากป่า พวกเขาก็พบกับพื้นที่แห้งแล้งแห่งหนึ่ง

 

“ในอากาศยังมีกลิ่นของต้นหญ้า” เฉินกงเจิ้งดมกลิ่นและก้มลงมองหลุมเล็กๆบนพื้น

 

การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปทันที

 

จากานั้นเพิ่งลัวซื้อก็กรีดร้องออกมา “มันเคยมีทุ่งหญ้าสายลมอยู่ที่นี่! ข้าเคยได้กลิ่นนี้มาก่อน ดูหลุมเหล่านี้ พวกมันคือรากของหญ้าสายลม”

 

เมี่ยวหมิงเฉินตะลึง “หญ้าสายลมเป็นทรัพยากรอมตะระดับเจ็ด นั่นหมายความว่าที่นี่เคยเป็นทุ่งหญ้าสายลมทั้งหมดนั้นหรือ?”

 

“อย่าลืมว่าตอนนี้เราอยู่ในถ้ําสวรรค์วาฬมังกรฟ้า นี่คือสถานที่เก็บมรดกของเทพอมตะสวรรค์พิภพ!” คํากล่าวของฮวาราวกับหินที่หล่นลงบนศีรษะของกลุ่มผู้อมตะ

 

เฉินกงเจิ้งขมวดคิ้ว เขามองเมี่ยวหมิงเฉินและถาม “เหตุใดกลุ่มของเจ้าจึงมีบางคนหายไป?”

 

เสี่ยวหมิงเฉินตกตะลึงอีกครั้ง หลังจากได้รับการแจ้งเตือน เขาตระหนักถึงเรื่องนี้ทันที

 

“ชอิงอยู่ที่ใด?” เพิ่งเจียงถาม

 

“เขาอยู่ที่ใด?”

 

“กล่าวถึงเรื่องนี้ เขาตายเร็วมาก เขาน่าจะมาถึงที่นี่นานแล้ว”

 

“เขาตื่นขึ้นเร็วกว่าพวกเรา เขานําทรัพยากรอมตะทั้งหมดของที่นี่ไปงั้นหรือ?”

 

การทะเลาะกันก่อนหน้านี้ของพวกเขาทําให้พวกมันเสียเวลาไปมาก

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ พวกเขาเริ่มรู้สึกกังวล

 

เฉินกงเจิ้งหยุดติดตามเยี่ยวหมิงเฉิน เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

 

เสี่ยวหมิงเฉินลังเลก่อนจะตัดสินใจติดตามไป

 

หลังจากชั่วครู่กลุ่มผู้อมตะก็มาถึงหลุมขนาดใหญ่ มันมีความกว้างหลายสิบลี้และลึกหลายร้อยเมตร

 

ดูเทาเทาหยิบบางสิ่งขึ้นมาจากพื้นและตะโกน “โอ้ สวรรค์ นี่คือเหล็กไก่ระดับเจ็ด สารเลวคนใดนําทุกสิ่งไป และทิ้งไว้เพียงเศษเหล็กเหล่านี้!”

 

“เมื่อเหล็กไก่ควบรวมถึงระดับหนึ่ง มันจะกลายเป็นเหล็กหิมะขาวระดับแปด!” เฉินกงเจิ้งกล่าวเสียงเย็น “เราต้องตามหาชอิงให้เร็วที่สุด!”

 

กลุ่มผู้อมตะเต็มไปด้วยความกังวล

 

ทรัพยากรอมตะน่าจะถูกชอิงยึดครองไปทั้งหมด

 

พวกเขาต้องตามหาคนผู้นี้ให้พบ!

 

อย่างไรก็ตามพวกเขากลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยของฟางหยวน ทั้งหมดที่พวกเขาพบคือหลุมลึก แม่น้ําแห้งขอด และทุ่งกว้างที่ว่างเปล่า