ผมคือบุตรคนที่สี่แห่งบ้านไวส์เคานต์ที่หนี้สินท่วมหัว และได้รับจดหมายที่ไม่คาดฝันจากดยุคถึงตัวผม มันคือจดหมายการหมั้นหมาย และคู่หมั้นของผมคือหญิงสาวที่หน้าตาอัปลักษณ์ มีชื่อเล่นว่า “คุณหนูกอบลิน” ความพยายามในการตามหาเจ้าบ่าวนั้นไม่เป็นไปตามที่หวังเท่าไหร่ ดังนั้นท้ายที่สุดแล้วผมจึงได้ถูกเลือก ด้วยสถานะของทางบ้านผมจึงไม่อาจปฏิเสธได้ อย่างไรก็ตาม ตัวคุณหนูเองก็วางแผนจะล่มการหมั้นหมายเช่นกัน เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ผมถูกลากให้เข้ามาเป็นเจ้าบ่าวกับหญิงสาวที่ไม่น่าพิสมัยอย่างเธอ ………ผมจะให้มันจบแบบนั้นไม่ได้ ผมคือผู้ชายหน้าตาไม่ดีในชาติก่อนหน้านี้ ถูกผู้หญิงทุกคนปฏิบัติเหมือนดั่งหนอนแมลง – ตรงข้ามกับพวกคนหน้าตาดีโดยสิ้นเชิง ความรู้สึกเจ็บปวดของการถูกเลือกปฏิบัติเพราะรูปลักษณ์ภายนอกได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตในตอนนั้น นี่ คนเราน่ะ มันต้องดูกันที่ข้างในไม่ใช่เหรอ? เธอหัวเราะออกมา บอกว่าเธอยอมแพ้แล้ว ผมอยากจะเห็นรอยยิ้มที่เบิกบานของเธอ ด้วยความคิดเช่นนั้น ผมจึงพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อที่จะให้การดำเนินงานแต่งงานของพวกเราคืบหน้า และตอนนั้นจึงได้พบว่าเธอคนนี้น่ารักน่าชังแค่ไหน และมันก็ใช้เวลาไม่นานที่ทำให้ผมหลงเธอหัวปักหัวปำ