เป็นเรื่องน่าตกใจมากที่เห็นใครบางคนเดินจับกิ้งก่าตัวใหญ่ไปตามถนน กิ้งก่าเป็นเหมือนแม่เหล็กขนาดใหญ่ที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน

เฉินฟานเรียกรถแท็กซี่สองสามคัน แต่ไม่มีใครเต็มใจที่จะขับรถให้เขา ในที่สุดคนขับรถแท็กซี่คนที่ 5 ก็กล้าพอที่จะหยุดเพื่อเขา

“ สวัสดีโปรดพาฉันไปที่สวนซางเชง!”

“ คุณถืออะไรอยู่ในอ้อมแขนของคุณ พ่อหนุ่ม” คนขับมีอาการประหม่า มีคนจำนวนไม่น้อยที่เคยเห็นกิ้งก่าตัวใหญ่จนหางของมันถูกปล่อยทิ้งไว้บนพื้นขณะที่มันถูกอุ้ม

“ มันเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน กิ้งก่าและมันเชื่องมาก มันจะไม่กัดแม้ว่าคุณจะเตะมันก็ตาม!”

เฉินฟานตบหลังกิ้งก่าเพื่อพิสูจน์ว่ากิ้งก่าสงบแล้วจริงๆ

“ กรุณานั่งเบาะหลัง!”

เฉินฟานจับกิ้งก่าลงที่บ้านจากนั้นไปที่ร้านขายอุปกรณ์กีฬาเพื่อซื้อเต็นท์ จากนั้นไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้ออาหารและเครื่องมือสำหรับสองสามวันถัดไป ในที่สุดหลังจากถกเถียงกันสักพักเขาก็ไปโรงพยาบาลสัตว์เลี้ยงเพื่อซื้อยาชา ถ้าเขาจะผ่าตัดปลาไหลไฟฟ้าเขาควรเตรียมตัวให้ดี

แม้ว่าการเตรียมวัสดุยังไม่เพียงพอดังนั้นเมื่อเฉินฟานกลับมาบ้านในคืนนั้นเขาจึงใช้เวลาทั้งคืนใน baidu.com เพื่อเรียนรู้ความรู้ที่เป็นประโยชน์เพิ่มเติม

วันรุ่งขึ้นประมาณเที่ยงวันเฉินฟานมาที่ชายหาดพร้อมถุงเสบียงและกิ้งก่าเดินไปตามชายฝั่งไปทางทิศตะวันตกไม่กี่ไมล์และในที่สุดก็ตั้งเต็นท์ในที่เปลี่ยว

หลังจากให้อาหารกิ้งก่ายักษ์ด้วยอาหารที่มีส่วนผสมของยาชา เฉินฟาน ก็หยิบพลั่วขึ้นมาและขุดหลุมสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกับทะเลลงไปในทราย

เขาใช้เวลาสักพัก แต่ในที่สุดเฉินฟานก็สามารถเปลี่ยนสติไปที่ปลาไหลไฟฟ้าและทำให้มันว่ายเข้าไปในหลุมที่เขาขุดได้

เนื่องจากเขากำลังจะผ่าท้องของมันเฉินฟานจึงทิ้งส่วนหัวของปลาไหลไฟฟ้าไว้ใต้น้ำและวางร่างของมันไว้บนทราย วิธีนี้จะไม่ทำให้แผลถูกแช่ในน้ำทะเลหลังจากที่เขาผ่าออก

เฉินฟานให้ยาชาปลาไหลคว้ามีดจากนั้นลังเลมองไปที่กิ้งก่ายักษ์ที่หมดสติ

เขาเคยฆ่าไก่และปลามาก่อน แต่ไม่ใช่กิ้งก่าที่ตัวใหญ่กว่าหมูบางตัว เฉินฟานเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่เขาไม่สามารถมีส่วนร่วมกับคนอื่นในเรื่องนี้ได้ เขาต้องทำทั้งหมดด้วยตัวเอง

หลังจากลังเลอยู่นาน เฉินฟาน ก็ตัดสินใจ เขากัดฟันแน่นและแทงกิ้งก่ายักษ์เข้าที่หัวใจ จากนั้นเขาก็ฉีกแขนขาทั้งสี่ของกิ้งก่าออกทีละข้างอย่างโหดร้ายเส้นประสาทไขสันหลังและมัดกล้ามรวมอยู่ด้วย เขาสลัดเลือดที่เหลือออกอย่างระมัดระวังจากนั้นวางแขนขาทั้งสี่บนเสื่อสีขาวสะอาด

เขาไม่สามารถทำผิดพลาดโดยประมาทได้เพราะถ้าเส้นประสาทและลิ้นของกล้ามเนื้อไม่ได้ถูกดึงออกไปอย่างสมบูรณ์มันจะส่งผลต่อความสามารถในการเคลื่อนไหวของปลาไหลในภายหลัง

ด้วยมีดใหม่ เฉินฟาน ก็พร้อมที่จะใช้งานอวตารปลาไหลไฟฟ้า

เฉินฟานรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าปลาไหลไฟฟ้าตกอยู่ในอาการมึนชาดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะรู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เมื่อเริ่มหั่น

เมื่อมีดคม ๆ ตัดเข้าไปในเนื้อของปลาไหลไฟฟ้าใกล้กระดูกสันหลังกระดูกอ่อนที่เขาตั้งใจทิ้งไว้ก็เผยให้เห็น เฉินฟานรีบคว้าแฟ้มข้างตัวเขาและถูร่องรูปตัววีเข้ากับกระดูกอ่อนที่สัมผัส

เฉินฟานได้แกะสลักแขนขาทั้งสี่ของกิ้งก่าไว้แล้วเพื่อที่พวกมันจะได้ไม่อยู่ในแนวที่ไม่ถูกต้องเมื่อรวมเข้าด้วยกัน

ปลาไหลไฟฟ้าไม่มีแขนขาตั้งแต่แรกดังนั้น เฉินฟาน จึงไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับการเชื่อมต่อกับหลอดเลือดและเส้นประสาท สิ่งที่เขาต้องทำคือเชื่อมแขนขาเข้ากับกระดูกอ่อนของปลาไหลไฟฟ้าและใช้แผลผ่าตัดที่ซื้อมาเย็บเข้าด้วยกัน

หากแพทย์ที่มีความรู้เกี่ยวกับการผูกแขนขาเห็นสิ่งที่เฉินฟานกำลังทำอยู่เธออาจจะเตะเขาออกไปและลงมือทำเอง แม้แต่พยาบาลที่ยังฝึกอยู่ก็จะมีทักษะการเย็บที่ดีกว่าเขาร้อยเท่า

สองชั่วโมงต่อมาเฉินฟานพึมพำ“ หึ มันจบแล้ว!”

เมื่อมองไปที่แขนขาของกิ้งก่าสีต่าง ๆ ที่สั้นและน่าเกลียดทั้งสี่ตัวที่ติดอยู่กับช่องท้องของปลาไหลไฟฟ้าเฉินฟานเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและถอนหายใจออกมายาว

ในฐานะ “ศัลยแพทย์” ที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากความรู้ทางอินเทอร์เน็ต เฉินฟาน ก็พอใจกับความสำเร็จของเขามาก

เขาฉีดน้ำยาฆ่าเชื้อที่บาดแผลอย่างระมัดระวังจากนั้นก็เข้าไปในเต็นท์ของเขา เขาหิวหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เขากินขนมปังสองสามชิ้นจากนั้นก็เปลี่ยนสติไปที่ปลาไหลไฟฟ้าขณะที่ยาชาเริ่มบรรเทาลง

คมมีดบาดลึกถึงแม้ว่ายาชาจะยังไม่หมดสภาพ แต่เฉินฟานก็ยังคงรู้สึกเจ็บที่หน้าท้องทั้ง 4 จุดราวกับว่าเขาถูกไฟไหม้

มันง่ายมากที่จะแนบแขนขาสองสามข้างเข้ากับหน้าท้อง แต่มันก็ยากที่จะรักษาชีวิตไว้และรับประกันว่าพวกมันจะเคลื่อนไหวได้ เมื่อเฉินฟานมุ่งความสนใจไปที่บาดแผล กระบวนการฟาโกไซติก ระหว่างเซลล์เม็ดเลือดขาวได้เริ่มขึ้นตามที่คาดไว้ เนื่องจากเขาได้ทำให้เลือดแห้งบนแขนขาของกิ้งก่าจึงแทบไม่มีเซลล์เม็ดเลือดขาวที่แขนขาที่จะต่อสู้กลับ

เม็ดเลือดขาวของปลาไหลไฟฟ้าเปรียบเสมือนกลุ่มทหารที่ไม่ยอมให้ศัตรูหนีไปได้ เซลล์ที่ตายแล้วเริ่มสะสมบนพื้นผิวของเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อซึ่งรวมเข้าด้วยกันกับปลาไหลไฟฟ้า หากไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้แขนขาทั้งสี่นี้อาจจะตายหลังจากนั้นสองวันเนื่องจากสารอาหารที่ส่งไปยังเซลล์ไม่เพียงพอ

เซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดจากไขกระดูกอยู่เบื้องหลังการปฏิเสธ หากเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดไม่ตรงกันร่างกายก็จะปฏิเสธการให้เลือด

เฉินฟาน กระจายประจุอย่างระมัดระวังไปทั่วแขนขาและมุ่งเน้นไปที่กระดูกขาของกิ้งก่า เนื่องจากสารอาหารไม่เพียงพอเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดในกระดูกขาจึงเปลี่ยนเป็นสีเหลืองแทนที่จะเป็นสีแดงที่มีสุขภาพดี

หลังจากย้ายเข้าไปในเซลล์มากขึ้นเฉินฟานก็เริ่มเปรียบเทียบนิวเคลียสของเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดของกิ้งก่ากับของปลาไหลไฟฟ้าเพื่อที่เขาจะได้พบความแตกต่างในลำดับพันธุกรรมของพวกมัน

DNA เป็นสิ่งที่น่าสนใจเพราะแม้ว่ามนุษย์และลิงจะเป็นสองสายพันธุ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่มีเพียงสองเปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่ดีเอ็นเอของพวกมันต่างกัน หลังจากการเปรียบเทียบอย่างรอบคอบ เฉินฟาน พบว่ามีความแตกต่างเพียงสามเปอร์เซ็นต์ในสายดีเอ็นเอของปลาไหลไฟฟ้าและกิ้งก่า ความแตกต่างยิ่งน้อยยิ่งดี เฉินฟานคงจะดีใจมากหากไม่มีความแตกต่างเลย

การเก็บตัวอย่างเซลล์เม็ดเลือดจากปลาไหลไฟฟ้า เฉินฟาน เริ่มใช้คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่มีความถี่ต่างกันเพื่อแก้ไขรหัสดีเอ็นเอของเซลล์เม็ดเลือดในกิ้งก่า แน่นอนว่า เฉินฟาน ไม่โง่พอที่จะแก้ไขรหัสพันธุกรรมของเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดทั้งหมด คงต้องใช้เวลาหลายร้อยปี เนื่องจากเซลล์สามารถสืบพันธุ์ได้ด้วยตัวเองสิ่งที่เฉินฟานต้องทำก็คือการปรับเปลี่ยนเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดใช้ความสามารถตามธรรมชาติในการขับไล่เซลล์ที่ไม่รู้จักและปล่อยให้พวกมันกลืนกินเซลล์โดยรอบ

ภายใต้การกระตุ้นด้วยไฟฟ้าเซลล์ต้นกำเนิดที่เพิ่งเข้าร่วมการต่อสู้ยังคงแพร่พันธุ์อย่างบ้าคลั่งและแพร่กระจายเหมือนไวรัสร้ายแรง หนึ่งถึงสองสองถึงสี่สี่ถึงแปดแปดถึงสิบหก…หลังจากเซลล์แรกเกิดขึ้น 30 ครั้งมีเซลล์ 10,737,441,824 เซลล์แล้ว มันจะไปถึงล้านล้านในไม่ช้า

หลังจากสร้าง“ ไวรัส” นี้ในแขนขาทั้งสี่แล้ว เฉินฟาน ก็เปลี่ยนโฟกัสไปที่ข้อต่ออย่างรวดเร็วเพื่อกระตุ้นเซลล์เนื้อเยื่อของกิ้งก่า เขาไม่ต้องการให้พวกมันไปตกอยู่ที่เม็ดเลือดขาว

เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดส่วนใหญ่ที่ขาจะถูกแทนที่และเหลือเพียงหนึ่งในสามของเนื้อเยื่อเก่า